Dieetvoeding kan kinderen zwaarlijvig maken

[Wien Ee]

Dietvoeding en -drank kunnen voor kinderen leiden tot overeten en zwaarlijvigheid.

Lees meer ... EOS

[Symone]

Onderzoekers van de Universiteit van Alberta in Canada stellen dat dieren een link leren leggen tussen de smaak van voedsel en het aantal calorieën, dus de energie die het bevat. Kinderen die laagcalorische versies eten van voeding die normaal veel calorieën bevat, kunnen vervormde verbanden leggen tussen smaak en calorieën, met als gevolg dat ze beginnen te overeten.

Die snap ik niet... als ze énkel dat voedsel binnen krijgen, en ze weten niet beter, dan gaan ze toch niet ineens meer eten?

Bedoelen de onderzoekers dat deze kinderen, wanneer zij zelfstandig hun voedsel kunnen bemachtigen, de normaalcalorische versies zullen kopen&eten in gelijke porties als zij deden bij het laagcalorische voedsel?

[Benm]

Ik denk dat ze dat inderdaad bedoelen, en er zit ook wel iets logisch in: Als je gewend bent straffeloos dagelijks 2 liter cola light te drinken, en dat stug voorzet met gewone cola kom je ongetwijfeld aan.

Maar wat het echt interresant maakt: Als je die kinderen nou juist extreem calorierijke varianten van voedsel voortzet, en ze dit later vervangen door voedsel met de normale hoeveelheid calorien, vallen ze dan ook als een gek af?

[Symone]

Ik denk dat ze dat inderdaad bedoelen, en er zit ook wel iets logisch in: Als je gewend bent straffeloos dagelijks 2 liter cola light te drinken, en dat stug voorzet met gewone cola kom je ongetwijfeld aan.

Maar... welk kind gaat als 't van huis uit is opgegroeid met lightproducten, ineens 'zware' producten gebruiken? En dan ook nog in dezelfde hoeveelheid? En welke ouder geeft z'n kind enorme hoeveelheden 'omdat het een lightproduct' is? Ouders die voor laag calorisch voedsel kiezen, denken over het algemeen wel na wat ze hun kind voorschotelen, lijkt me.

Maar wat het echt interresant maakt: Als je die kinderen nou juist extreem calorierijke varianten van voedsel voortzet, en ze dit later vervangen door voedsel met de normale hoeveelheid calorien, vallen ze dan ook als een gek af?

Ongetwijfeld, maar dan zijn ze inmiddels wel ontzettend dik en is het lichaam gewend aan die 'over'toevoer aan calorieën.

Mijn stelling: gewoon een gezond voedingspatroon erop nahouden. Geen van beide extremen opzoeken. Dan hou je je gewicht gewoon op peil en redelijk stabiel. Extreme dieten brengen alleen maar een groot schommeleffect teweeg, wat niet goed is voor je lichaam (en me uitermate irritant lijkt voor de geest ).

Als je je kinderen grootbrengt met een redelijk inzicht in voeding en bovenal ze een gezond voedingspatroon eigen laat maken (door erváring dus...), dan blijft dat voedingspatroon in de regel later ook gezond. (Met natuurlijk kans op een flinke zwabber in de puberteit, maar dat trekt later wel weer recht.)

[Benm]

Het artikel zegt verder niets over waarom je kinderen bepaalde hoeveelheden al-dan-niet lightproducten zou voeren, dat staat er denk ik even buiten. Verder gewoon een aardige observatie in ratten, die naar mijn mening lastig door te trekken is naar mensen... bij mensen speelt er qua voedingskeuze aanzienlijk meer mee dan het aantal calorien.

[Grasduiner]

Het is niet zo moeilijk.

Als je je bord volschept met groenten, ipv. aardappelen dan scheelt dat al heel veel.

Eiwitten zijn meer hongerstillend dan koolhydraten. Dus weinig koolhydraten, meer eiwitten meer groenten.

7 jaar geleden begon ik met afvallen.

Tegenwoordig eet ik iedere middag eerst een bord salade voordat ik met het brood en het ei begin.

s' avonds schep ik mijn bord vol met groenten, en weinig rijst.

Ik ben nu nog steeds ruim 14 kilo kwijt.

Overigens drink ik thuis voor het overgrote deel groene thee, zonder suiker. Bij een beetje speciaalzaak kun je uit honderden soorten thee kiezen. Het is goedkoop, zeer dorstlessend en wordt steeds lekkerder naarmate je het meer drinkt en je valt er nog mee vanaf ook.

[Veertje]

Waar het om gaat is "smaakconditionering" in de pre-puberteit fase:

Kinderen die laagcalorische versies eten van voeding die normaal veel calorieën bevat, kunnen vervormde verbanden leggen tussen smaak en calorieën, met als gevolg dat ze beginnen te overeten.

Wat er dus volgens mij gezegd wordt is dat, als je jonge kinderen dieetvoedsel geeft, dat ze dan op latere leeftijd niet in staat zijn om onbewust te "herkennen" (via smaak) of voeding veel of weining calorieen heeft. En dus teveel van hoog-calorische voeding eten.

Ik vraag me, net zoals Benm, ook af of de vergelijking met ratten in dit geval wel opgaat. Is onze smaakconditionering sowieso niet al om te janken? Ik bedoel, werken bepaalde natuurlijke mechanismen bij ons nog wel? Zijn we inmiddels door onze leefgewoontes niet doof voor de signalen van het lichaam? Hoe vaak voelen zwangere vrouwen daadwerkelijk nog een onbedwingbare trek in zure bommen (voor ijzer), om maar eens een voorbeeld te noemen?

[Benm]

Het is bij mensen inderdaad een lastige kwestie. Vaak hebben we trek in een of ander voedingsmiddel, maar of dat ermee te maken heeft dat daar iets in zit wat we op dat moment nodig hebben is twijfelachtig. Zin hebben in kaas, biefstuk of jus d'orange zijn toch tamelijk bewuste processen, terwijl het nauwelijks mogelijk is om bewust een tekort aan calcium, ijzer of vitamine c vast te stellen.

Daar komt bij dat we tegenwoordig heel exact weten welke nutrienten waarin zitten, maar die informatie niet echt gebruiken om het meest gezonde dieet te volgen. In dat licht lijkt het me vergezocht dat het lichaam zou leren welke voedingsmiddelen wat verschaffen, en dat het daar vervolgens naar wil eten.

[Veertje]

Het is bij mensen inderdaad een lastige kwestie. Vaak hebben we trek in een of ander voedingsmiddel, maar of dat ermee te maken heeft dat daar iets in zit wat we op dat moment nodig hebben is twijfelachtig. Zin hebben in kaas, biefstuk of jus d'orange zijn toch tamelijk bewuste processen, terwijl het nauwelijks mogelijk is om bewust een tekort aan calcium, ijzer of vitamine c vast te stellen.

Dat eerste, de twijfelachtigheid m.b.t. dat onze "trek" altijd met een behoefte te maken heeft, daar ben ik het mee eens en is volgens mij ook waar. Dat tweede vind ik echter geen geldig argument om het eerste te ondersteunen. De onderliggende mechanismen van het proces "trek hebben tengevolge van een bepaalde behoefte en dus naar een specifiek voedingsmiddel grijpen" zijn m.i. niet bewust. Je kunt je achteraf, of ten tijde van het voelen van een bepaalde trek in een voedingsmiddel afvragen: "waar komt dat vandaan, zou ik een bepaald tekort hebben aan bepaalde voedingsstoffen?". Maar de trek zelf wordt veroorzaakt door iets anders, niet het jezelf bewust zijn van een tekort aan voedingsstoffen.

[Grasduiner]

Ik heb me er wel eens in verdiept.

Men denkt dat in de evolutie bepaald is dat degene die houden van voedsel met veel calloriën een grotere overlevingskans hebben, waardoor bijna ieder mens callorierijk voedsel lekker vindt (denk aan vet, chocolade, suikers).

Er zijn heel veel onderzoeken geweest naar het nut van light produkten, maar het resultaat is nul komma droppie. Mensen die light eten of drinken die doen dat meer, resultaat is 0.

Uit ander onderzoek blijkt dat eiwitten veel hongerstillend zijn dan koolhydraten. Het zou kunnen dat daarom het Atkins dieet werkt. Probeer maar is 1000 calloriën aan vlees weg te werken, en probeer eens de volgende dag hetzelfde te doen met chips/patat/aardappelen.

Bij eiwitten ben je sneller verzadigd, en belangrijker, je krijgt minder snel honger omdat bij suiker (ook koolhydraten) er meer adrenalyne het lichaam ingespoten wordt door de alvleesklier waardoor je eerder een laag suikerspiegel en dus een hongersignaal krijgt van de hersens.

Mijns inziens moet je dus zorgen voor een volle maag om het hongergevoel weg te werken door veel te drinken (thee/water) en veel groentes te eten (ook met lunch) zodat je maag vol is met laag calloretisch eten en je hersens een signaaltje krijgen, ik zit vol. Verder, veel eiwitten weinig koolhydraten en suikers.

[Marko]

Uit ander onderzoek blijkt dat eiwitten veel hongerstillend zijn dan koolhydraten. Het zou kunnen dat daarom het Atkins dieet werkt. Probeer maar is 1000 calloriën aan vlees weg te werken, en probeer eens de volgende dag hetzelfde te doen met chips/patat/aardappelen.

Dat is wel sterk afhankelijk van hoe vet het eten is. Vet vlees bevat veel meer calorieën dan mager vlees, en zelfs meer dan de door jou genoemde koolhydraat-leveranciers. De calorieën van chips komen dan ook voornamelijk uit het vet.

[albert davinci]

Eventjes wat medische info. Het leptidehoroon werkt bij mensen anders dan bij ratten. Ik kan me de exacte details niet herinneren (daarvoor zou in de papieren moeten duiken) maar het leptinehormoon, uiteraard geproduceerd door vetweefsel, is bij ratten de effector van de 'gewichtsthermostaat'. Hoe meer vet ze hebben, hoe meer leptinehormoon ze hebben, hoe meer hun eetlust wordt gestild. Ook het menselijke vetweefsel produceert het leptidehormoon maar dit heeft bij de mens een andere, nog niet volledig begrepen, werking.

Bottomline: je kan inderdaad niet het onderzoek naar ratten zomaar doortrekken naar mensen.

Bedenking bij het onderzoek. Als je kinderen altijd ondervoed (light-producten), gaan die kinderen dan geen gestoord eetgedrag ontwikkelen wat verklaart dat ze overeten bij het ouder worden?\

Uit ander onderzoek blijkt dat eiwitten veel hongerstillend zijn dan koolhydraten. Het zou kunnen dat daarom het Atkins dieet werkt. Probeer maar is 1000 calloriën aan vlees weg te werken, en probeer eens de volgende dag hetzelfde te doen met chips/patat/aardappelen.

Bij eiwitten ben je sneller verzadigd, en belangrijker, je krijgt minder snel honger omdat bij suiker (ook koolhydraten) er meer adrenalyne het lichaam ingespoten wordt door de alvleesklier waardoor je eerder een laag suikerspiegel en dus een hongersignaal krijgt van de hersens.

Klopt. Er zijn receptoren die op eiwitten reageren en signalen sturen naar de hersenen dat je verzadigd bent. Het eten van veel koolhydraten die een hoge glycemische index hebben resulteert direct in een stijging van de glucosespiegel maar kan, bijvoorbeeld een kwartier later, resulteren in een daling van de glucosespiegel tov vóórdat je die koolhydraten at. Dat stimuleert vervolgens weer verder de eetlust.

Ik vraag me, net zoals Benm, ook af of de vergelijking met ratten in dit geval wel opgaat. Is onze smaakconditionering sowieso niet al om te janken? Ik bedoel, werken bepaalde natuurlijke mechanismen bij ons nog wel? Zijn we inmiddels door onze leefgewoontes niet doof voor de signalen van het lichaam? Hoe vaak voelen zwangere vrouwen daadwerkelijk nog een onbedwingbare trek in zure bommen (voor ijzer), om maar eens een voorbeeld te noemen?

Dat vraag ik mij ook af

Merk op dat de emotie een krachtige motivator kan zijn om te eten. Emoties en eetgedrag zijn fysiek aan elkaar gekoppeld. Het dopaminerge systeem zou het eetgedrag stimuleren. Zoals jullie wellicht zullen weten is het dopaminerge systeem tevens betrokken bij (andere) verslavingen aan drugs en zorgt de uitvoering van het verslavende gedrag ervoor dat het genotscentrum in onze hersenen gestimuleerd wordt*. Chronische overstimulatie van het dopaminerge systeem zou leiden tot een homeostatische respons en de beloningspathway zou onderdrukt worden, aldus ontwikkel je drugtolerantie. Ik stel dan ook dat je van een eetverslaving mag spreken net zoals van een cocaïneverslaving en je net als bij een cocaïneverslaving zal moeten afkicken met de bijbehorende bijverschijnselen. Dit is des te sterker het geval bij chocolade omwille van een stofje in die chocolade die direct inwerkt op dat systeem (30% van de vrouwen, 15 van de mannen waaronder ondergetekende die zich echt rot voelt als hij langer dan 1 a 2 dagen geen chocolade kan eten;)).

Merk de overéénkomst op in de lage succespercentages bij pogingen tot afkicken, al helemaal wanneer het gedwongen is. Wellicht zouden we ook voor obese mensen een afkickkliniek moeten oprichten. Voor kinderen bestaat die in Nederland al. In de reportage die ik zag (reporter?) was ik onder de indruk van het goede werk daar, dit terwijl ik meestal uitzonderlijk kritisch ben tov dit soort projecten. Ze controleerden daar volledig wat de kinderen aten, ze ondernamen allerlei bewegingsactiviteiten maar het belangrijkste van alles, ze keken in de eerste plaats naar de emoties. Ze maakten de bewegingsactiviteiten leuk, ze bestaden veel aandacht aan de emoties die de kinderen hadden en beseffen duidelijk dat je door die emoties te sturen ook het eetgedrag kan veranderen.

*in de hersenen is een genotscentrum aanwezig. Wanneer ratten daar een electrode hebben zitten en ze kunnen deze activeren, bijvoorbeeld door aan een hendeltje te trekken, dan doen ze dat waar ze normaal gesproken zo'n stimulatie op een andere plaats in de hersenen als neutraal of onaangenaam zullen ervaren. Vermoedelijk werkt dit bij de mens net zo aangezien dat stukje van de anatomie en fyisologie hetzelfde lijkt te zijn.

[Benm]

Er zijn heel veel onderzoeken geweest naar het nut van light produkten, maar het resultaat is nul komma droppie. Mensen die light eten of drinken die doen dat meer, resultaat is 0.

Zoiets vind ik extreem kort door de bocht... zeker voor sommige producten lijkt me dat 'meer innemen' een onzinnige aanname. Het equivalent van een fles gewone cola aan calorien is zo'n beetje een kubieke meter cola light. Mij maak je niet wijs dat iemand dat wegkrijgt op een dag.

Men denkt dat in de evolutie bepaald is dat degene die houden van voedsel met veel calloriën een grotere overlevingskans hebben, waardoor bijna ieder mens callorierijk voedsel lekker vindt (denk aan vet, chocolade, suikers).

Daarin zie ik zeker wel waarheid, in de 'wilde natuur' met haar schaarstes is het uiteraard gunstig om datgene te eten dat de meeste calorien levert. Zo'n voorkeur is dan eerder genetisch bepaald, dan dat er sprake is van dat mensen in hun (vroege) leven leren welke voedingsmiddelen veel of weinig nutrienten aanleveren.

De combinatie van de 2 zaken is wel interessant: Een lightproduct kan smaken -alsof- het idioot veel calorien bevat, terwijl er eigenlijk niets in zit (suiker vs zoetstof). Zoiets is dus lekker omdat het klopt met bijv een genetisch aangelegde voorkeur, maar het levert toch weinig voedingswaarde. Alleen is wel weer discutabel hoe goed een lightproduct onze zintuigen kan bedotten.

[albert davinci]

Men denkt dat in de evolutie bepaald is dat degene die houden van voedsel met veel caloriën een grotere overlevingskans hebben, waardoor bijna ieder mens callorierijk voedsel lekker vindt (denk aan vet, chocolade, suikers).

Ik heb het hier al eens gezegd, ik steun ook deze bekende theorie. Je ziet eveneens dat we van nature als kind een hekel hebben aan bitter en laat nu net giftige planten bitter zijn.

[Symone]

Wat suikers betreft, is het een combinatie van aangeboren voorkeur (inderdaad vanuit de idee dat bittere/zure planten vaak giftig zijn) en gewenning. De natuurlijke voorkeur voor zoet wordt 'over'gestimuleerd door de hoeveelheid toevoegingen in zo'n beetje ieder voedsel dat in een potje/pakje/zakje zit. En dat begint al bij de potjes Olvarit, Danoontje, appelmoes, ketchup etc. Zelfs aan potgroente wordt suiker toegevoegd!