In de "Spellingwijzer Onze Taal" (ISBN 90 204 0114 9) staat onder het kopje "Het hoofdlettergebruik bij eerbied" (wat voornamelijk over heilige personen/zaken gaat:
Het persoonlijk voornaamwoord u werd vroeger in brieven met een hoofdletter geschreven. Die gewoonte is in onbruik geraakt.
Dat is alles wat er over "u" vermeld staat.
Ah, toevallig nog op internet gevonden (gaat niet over hoofdlettergebruik, maar over de geschiedenis van "u"):
GIJ, JIJ OF U?
Iemand met u aanspreken, betekent in het algemeen dat we die aangesproken persoon duidelijk willen maken dat deze onze meerdere is. Het grote verschil tussen jij en u is er niet altijd geweest.
U als beleefdheidsvorm dateert van begin negentiende eeuw. In de oudheid kende men slechts de aanspreekvorm jij. Bij de Romeinen was dat tu. Wanneer precies is onbekend, maar in de vierde eeuw na Christus, begon men de keizer in Rome aan te spreken met vos (jullie). Dit gebeurde waarschijnlijk onder invloed van het door de keizer zelf gebruikte nos (wij) als hij namens zijn volk sprak. In de loop van de geschiedenis gingen de mensen deze beleefdheidsvorm gebruiken in situaties waarbij men te maken had met een meerdere. In het middeleeuwse Europa sprak de adel het gewone volk aan met jij en zei het volk Uwe edele of Uwe edelheid tegen de adellijke lieden. In de zeventiende eeuw werd het gebruikelijk om deze lange aanspreekvorm te verkorten tot Uwe of Ue. Het duurde echter tot het begin van de vorige eeuw voordat de in Holland afgekorte U-vorm als Algemeen Beschaafd Nederlands het ge of ghi steeds meer terugdrong in de hoek van platte taal en dialect.
Een dergelijke ontwikkeling van een aparte beleefdheidsvorm heeft zich trouwens in heel Europa voorgedaan. In het middeleeuwse Engeland, waar Thou (je) en Ye (u) werd gebruikt, ontstond het woord you dat tot op heden de betekenis van zowel jij als u heeft.
Eerst in Holland en later in gebieden met een sterke Hollandse invloed voerden de schoolmeesters en predikanten het u als beschaafde aanspreekvorm in. Tot in deze eeuw werd het op de Veluwe, de Zuid Hollandse eilanden, in Groningen en Friesland niet gebruikt. Een Hollander viel ermee door de mand en de afstand, die hij met het u had geschapen, deed de taalbewuste Fries doorlopen zonder te antwoorden.
Het u vond zijn weg in het taalgebruik ondanks de strijd, die de beroemde taalgeleerde Johan Winkler ertegen voerde. In 1874 schreef hij: Wil men dan met alle geweld elkander niet meer met dou aanspreken, dat men liever het redelijke Brabantsche gij neme dan het bespottelijke Hollandsche u. Deze van geboorte Friese taalgeleerde betreurde het, dat in Holland al drie eeuwen eerder de Friese aanspreekvorm dou (in het Duits du) verdwenen was.
Het woord u zou dus uit de afkorting van uwe edelheid zijn voortgekomen. Ue werd U. Deze tendens wordt niet door alle taalgeleerden gedeeld. Er zijn ook deskundigen, die van mening zijn, dat de Hollanders het verschil tussen eerste, derde en vierde naamval van ghi langzamerhand verwaarloosden. In het Middelnederlands was de meervoudsvorm van du ghi. Deze meervoudsvorm kende in de 2e, 3e en 4e naamval respectievelijk de vormen: uwer, u enu. Wat als fout begon, raakte na verloop van tijd ingeburgerd. Het is ook een aannemelijke verklaring want tegenwoordig en ook weer in het westen van ons land is er een taalverandering aan de gang, die vergelijkbaar is. Steeds meer mensen zeggen: Hun hebben de trein genomen en Hun hebben dat gedaan in plaats van Zij. Uit onderzoek is gebleken, dat de voornaamwoorden vooral in de spreektaal gemakkelijk door elkaar worden gebruikt zoals ook uit het gezegde Ons kent ons blijkt. Misschien wordt Hunnie hebben een reisje gemaakt nog ooit Algemeen Beschaafd Nederlands zoals het woordje u.
Bron: Google cache:
http://www.thegoodies.nl/Lingua/Okt'81/ ... %20Zij.htm
(
http://216.239.51.104/search?hl=nl&q=ca ... 520Zij.htm)
De site
http://www.thegoodies.nl/ zelf lijkt niet meer te bestaan (provider-pagina wordt weergegeven), daarom heb ik de tekst even integraal gequotet zodat het niet verloren gaat.
