Eerst even opmerken dat ik iemand ben die nogal wat bezig is met de Nederlandse taal. Ik beschouw mezelf dan ook als een taalliefhebber. Dat is echter iets helemaal anders dan een taalpurist. Alle ontleningen aan andere talen verrijken onze taal namelijk met nieuwe begrippen, nieuwe grammaticale constructies, nieuwe uitdrukkingen, nieuwe betekenissen, nieuwe gevoelswaarden,... Ik juich de verscheidenheid van onze taal juist toe, op voorwaarde dat het reeds bestaande gedeelte van onze taal er niet onder gaat lijden.
Noted, ik ben dat met je eens. Ik ben het echter niet met jouw vervolgconclusie eens dat de Nederlandse taal lijdt onder de toenemende invloed van de Engelse taal.
Persoonlijk vind ik het Engels een mooiere (niet chiquere!) taal maar dat is wellicht louter een subjectieve opvatting. Dat de uitspraak van het Engels nogal verschilt van de schrijfwijze is evident. Daar staat tegenover dat de grammatica en de spelling
regels in het Engels minder complex zijn. Zo heb je in het Engels oa geen lastig gedoe met de t, tussenletter n, c/k, au/ou en ei/ij. Ik vind de grammatica heel wat gemakkelijker maar ik heb er moeite mee om dit te illustreren.
In het Engels heb je maar iets meer dan 100 onregelmatige werkwoorden als ik het mij goed herinner. Hoeveel hebben wij er in Nederland? De samentrekkingen in het Nederlands zijn ook geen kattenpis. Wanneer mogen ze wel en niet (rhetorische vraag)?
Dat je van sommige woorden niet op basis van de uitspraak kan bepalen hoe je ze schrijft zou je als een nadeel kunnen zien maar dat geldt toch ook voor het Nederlands (en nog veel meer voor het Frans
). Zie de spellingvoorbeeldjes hierboven.
Ik heb er als Nederlander weinig moeite mee gehad om van alle Engelse woorden de schrijfwijze te leren, hoe moeilijk kan dit dan zijn?
citaat uit artikels schreef:In de Verenigde Staten krijgt vier procent van de scholieren extra hulp wegens woordblindheid, maar Amerikaanse deskundigen schatten dat in werkelijkheid misschien wel zeventien procent van alle kinderen in aanmerking zou komen.
'Of Nederland ook afstevent op zulke cijfers moeten we afwachten. Een hoopvol teken is misschien dat, volgens sommige onderzoekers, Engelstalige kinderen relatief vaak dyslectisch zijn omdat er in hun taal zo weinig verband is tussen uitspraak en spelling. Waar in het Engels 40 klanken op meer dan duizend manieren worden geschreven (alleen al de i-klank kan eruit zien als e, ea, ee, ei, ey, i, ie of y ), hoeven Italiaanse kinderen bijvoorbeeld maar 25 klanken aan 33 letterweergaves te koppelen. Op Italiaanse universiteiten zijn nauwelijks woordblinde studenten te vinden.'
'Dyslexie komt twee maal vaker voor in de Verenigde Staten dan in Italië, maar waarom dat zo is bleef lang een raadsel. Het onderzoek van Eraldo Paulesu van de universiteit van Milaan-Bicocca, biedt nu opheldering: het ligt aan de dominante taal in beide landen, meer bepaald aan de orthografie, die manier waarop klanken gespeld worden.'
Dit komt op mij weinig overtuigend over. Ze gaan namelijk voorbij aan het feit dat de opleidingen in deze landen totaal verschillend. In de eerste plaats heb je in de USA en Engeland een (nog?) grotere tweeverdeling dan dat in oa Italië en Nederland het geval is. Deze tweeverdeling uit zich ook in de kwaliteit van het onderwijs die in deze 2 Engelstalige landen uitstekend is aan de top maar erbarmerlijk slecht is voor de minder fortuinlijken (wat zich oa uit in een groter percentage analphabeten (intentionel 'spelfout').
Nog een groot verschil waar ze aan voorbij gaan is dat deze grote landen, waarvan de inwoners het voordeel hebben dat hun moedertaal de lingua franca is, minder onderwijzen in Vreemde talen. Ik ken nu toevallig 2 Americanen (ik ben er wel meer tegengekomen tijdens mijn studie) die hier zelf ook over klagen.
Het is mi dus vooralsnog veel te kort door de bocht om het grotere percentage aan dyslexie
accident: ongeval
civilisation (in het Amerikaans Engels civilization): beschaving
danger: gevaar
science fiction (in het Frans met een verbindingsteken geschreven)
superstition: bijgeloof
Dit zijn slechts losse woordjes. De grammatica en uitspraak zijn bijvoorbeeld totaal verschillend.
Neem bijvoorbeeld dit: 'J'ai un frère' en 'Je n'ai pas de frère' is bijvoord een zeer onlogische grammaticale structuur die in het Frans wel voorkomt maar in het Engels en Nederlands niet voorkomt. Zo zijn er veel voorbeelden te noemen.
We hebben nu al een lingua franca, het Engels. Waarom in godsnaam zouden we dan een fictieve taal (esperanto) gaan gebruiken als nieuw lingua franca?
Het Engels is een echte taal, een moedertaal voor velen, voor nog meer mensen een vertrouwde vreemde taal. Esperanto is voor niemand een moedertaal. Je kan je zelfs afvragen ofdat het wel een taal is aangezien het door geen enkel volk werd of wordt gesproken. Het esperanto is imho eerder een gedachtenexperiment dan een taal, ik acht de kans nihil dat deze 'taal' ooit door veel mensen gesproken zal gaan worden.
Dat sommigen het voordeel hebben dat het Engels hun moedertaal is vind ik een nonargument. We kunnen er namelijk voor kiezen om kindjes al heel vroeg Engels te leren. Wat mij betreft kan je daar zelfs in de kleuterklas al mee starten. Uiteraard moet je dan wel andere pedagogische methoden gebruiken (liedjes zingen bijvoorbeeld). Veel tweetalige gezinnen tonen aan dat het aanleren van de moedertaal niet nadelig beïnvloed hoeft te worden door het aanleren een vreemde taal zolang de kinderen maar voldoende in aanraking komen met beide talen en niet één van de twee talen verwaarloosd wordt.
citaat uit artikel schreef:arktonderzoek door het reclamebureau Lintas (Parijs 1989) toonde aan dat een eenvoudige Engelse testzin in Nederland door minder dan de helft van de testpersonen (een representatief staal van de volwassen bevolking) correct werd begrepen; in Duitsland door minder dan één derde en door minder dan 10 % in Frankrijk, Spanje en Italië.
In Italië begreep zelfs minder dan 4 % de zin correct; en van de testpersonen jonger dan 25 gaf (toch nog altijd) nauwelijks 7 % een juist antwoord. De conclusie kan niet anders zijn dan dat zelfs na jaren onderwijs in het Engels op zijn minst de Italianen er niet in zijn geslaagd het taalprobleem op te lossen.
De grote verschillen tonen volgens mij vooral aan dat het van het niveau van het taalonderwijs afhangt. Wil je dat iedereen goed Engels spreekt, dan zal je hierin moeten investeren. Een goed begin zou voor Nederland zijn om Engels ook te verplichten in alle jaargangen van het MBO-4 en een aantal jaargangen van het HBO. Zodoende krijgen ook de mensen die afkomstig zijn van VMBO-T en HAVO de kans om adequaat Engels te leren. Zij hebben immers een beperkter aantal jaren Engels op de middelbare school op een lager niveau.
Voor België zou het dan noodzakelijk zijn om, net als in Nederland het geval is, in groep 6 van de lagere school (in België is dit volgens mij de 4de klas van de lagere school en zijn de meesten 9 of 10 jaar oud) te starten met het Engels. Nu starten ze vaak zelfs nog niet in het eerste jaar van het middelbaar onderwijs als ik het goed heb begrepen.
Ik ben het, zoals vaak bij dit soort zaken, met Klintersaas eens. Ik zou het vré-se-lijk vinden als het Nederlands wordt afgevoerd als officiële taal (geen paniek, het zal niet voor morgen zijn), om het door het Engels te vervangen. Als we een internationaal communicatiemiddel willen, kunnen we beter bv. Esperanto meegeven aan onze kinderen.
Waarom in hemelsnaam? Wie heeft er baat bij wanneer het eseranto zou worden geforceerd ipv dat op een natuurlijke wijze het Engels verder evolueert als lingua franca? Wat voor voordeel zou het ons geven om een dode taal te leren ipv Engels? Wat voor voordeel zou het geven wanneer Engelstalige wetenschappers (en alle andere wetenschappers) zich niet meer goed zouden kunnen uitdrukken omdat ze ineens moeten gaan schrijven in een dode taal?
Maar dan zou ik ze tweetalig opvoeden (onderzoek wijst uit dat tweetalig opgevoede kinderen ook gemakkelijker nieuwe talen leren overigens).
Wanneer je een buitenlandse lief zou krijgen en jullie zouden samen kindjes krijgen dan is dit mi een zeer verstandige beslissing. De beste wijze om ze tweetalig op te voeden is volgens mij wanneer de ene consequent de ene taal spreekt tegen het kind en de andere ouder de andere taal spreekt. Op deze wijze wordt geen van de beide talen verwaarloosd en zullen de beide talen de moedertaal worden voor het kind.
Ik bevestig mijn identiteit wel degelijk door mijn taal, en dat is voor iedereen zo, omdat taal nu eenmaal ons denken mee bepaalt.
Hierin volg ik je niet. Ik bevestig niet mijn identiteit door mijn taal, wanneer ik Engels spreek dan voel ik niet anders en heb ik normaal gesproken ook geen enkele moeite om me uit te drukken (tenzij ik ineens 'hutsstampot of 'boerenkoolstampot met braadworst' ga moeten vertalen
)
Efficiëntie is daarbij niet alleen een kwestie van "in zo weinig mogelijk woorden iets kunnen uitdrukken" of "alles zo eenvoudig mogelijk houden", maar een vlotte omgang met de taal. Daartoe zijn, zoals bij alles, enige regels nodig. En deze regels zijn dynamisch, zoals dat bij alles zo is.
Wanneer een Engels woord korter is dan het Nederlandse equivalent dan vind ik dit een legitieme optie om voor het Engelse woord te kiezen wanneer je inschat dat jouw doelgroep dit woord kent.
Ik vind taal belangrijk, voor mij is taal echter ook een creatief proces. Je kan en mag met taal spelen. Wel moet je dit binnen bepaalde regels doen. Deze regels zijn niet altijd zwart-wit. Taal verschilt voor mij weinig van muziek. Beiden hebben een melodie en een ritme, voor beiden zal je je aan bepaalde regels moeten houden om een mooie expressie te krijgen, bij beiden zijn deze regels niet zwart-wit.
Simpel voorbeeldje uit de muziek. Het meerendeel van de akkoorden moet harmonisch zijn, als je wil dat het mooi klinkt. Desalniettemin wordt dit harmonische effect versterkt door zo nu en dan een niet-volledig harmonische toon te spelen (contrast, spanningsboog). De maten moeten meestal volgens het ritme zijn, een opmaat geeft soms echter net wat meer kleur aan de muziek. De maten zijn allemaal in de toonsoort, toch wordt in veel populaire muziek de toonsoort midden in het nummer gemoduleerd, vaak later terugevoluerende naar de initiële toonsoort.
Als we echter at random/naar willekeur woorden bijvoorbeeld nu eens los, dan weer aan elkaar gaan schrijven, is dit m.i. taalverloedering.
Ik denk dat iedereen het er wel over eens zal zijn dat dit voor de lange termijn onwenselijk is. Het is echter ook mogelijk dat dit een soort van tussenvorm is en dat we over 10 jaar in het groene boekje gaan opnemen dat ook wij Nederlanders
samenstellingen aan elkaar gaan schrijven.
Één van de mooie aspecten van taal vind ik dat het een democratisch proces is. Wat meer bij het volk in het smaak valt zal meer gebruikt worden en zodoende uiteindelijk geformaliseerd worden.
De commotie rondom de laatste spellingwijze en de totstandkoming van het witte boekje tonen bevetigen dit mi.
Elke opmerking die je hier maakt is ook omgekeerd geldig. (Ik vind "Wat dan met medeleven" overigens een goede vertaling, maar naargelang de context kan dit natuurlijk sterk variëren).
Dat is het punt niet!
Het gaat er om dat er soms een, voor het individu, goede reden is om eventjes Engels te gebruiken. Engels en Nederlands worden steeds meer door elkaar gebruikt. Het is niet 'of of', het is 'en en', de talen vullen elkaar op synergistische wijze aan.
Uiteraard is de één taalvaardiger dan de ander en zijn er dus ook veel mensen die er een zooitje van maken. Ik twijfel er echter niet aan dat op de lange termijn de Nederlandse taal verrijkt zal worden door de toevoegingen uit de Engelse taal, net zoals de Nederlandse samenleving verrijkt is door haar open economie.
Dat snap ik dus niet. Sommige moderne, Engelse uitdrukkingsvormen zijn inderdaad wel leuk. Maar wat bedoel je met "fossiel"?
Zie hier:
Zie het als een incentive om je tekst goed te verzorgen alvorens je hem plaatst. Zelfs met iets langere wijzigingsmogelijkheid, zal je het vaak nog te laat zien. En met onbeperkte wijzigingsmogelijkheid zijn wel degelijk misbruiken mogelijk.