Vanaf wanneer onderneemt de politie actie?

[TheLaw]

Stel je voor, je koopt een ipod van een jongen die je via via hebt leren kennen. Je betaalt het geld, maar de jongen zegt dat hij de ipod ook moet kopen bij een ander, dus dat hij de ipod gaat halen met jouw geld. Je vertrouwt de jongen, hebt het geld gegeven, maar vervolgens ontvang je de ipod nooit.

Stel dat je alles van die jongen weet: zijn naam, adres, leeftijd etc. Wat kan je nu doen?

Je moet uiteraard aangifte gaan doen, maar de politie zal geen actie ondernemen wanneer het gaat om een ipod van bijvoorbeeld 150 euro. Dus wat nu?

Is het niet krom dat de politie niks hier tegen doet?

Een rechtszaak zal er ook nooit van komen aangezien het om een relatief klein bedrag gaat.

Vanaf wanneer gaat de politie actie ondernemen en wanneer zal het een rechtszaak kunnen worden?

(Ga er van uit dat deze onrechtmatige daad op zich staat, en het dus niet gaat om een crimineel die dit stelselmatig doet)

[Ger]

Waarop baseer je dat de politie geen actie onderneemt? Zijn daar richtlijnen voor? (Waarschijnlijk wel, maar geen idee waar te vinden)

En dat er grenzen zijn, lijkt me op zich vrij logisch: voor een gestolen lolly zal de politie niet uitrukken als er ook nog een moordzaak op ze wacht, bij wijze van spreken. Dan kun je natuurlijk zeggen: meer politiemensen aanstellen, maar willen wij als burgers de benodigde extra belasting ophoesten om de zaak van de gestolen lolly op te laten lossen? Flinke politicus die de kamer daarvoor meekrijgt.

Vraag is dan: wat is een redelijke grens? Ik denk dat een snelle moeite-opbrengst analyse voldoende kan zijn. Een Ipod van € 150,- terwijl de dader hartstikke bekend is en het bewijs op een dienblad wordt aangeleverd, lijkt me wel iets om actie voor te ondernemen. Een gestolen fiets van € 500,- terwijl er dagelijks duizenden mensen langs de fietsenstalling in kwestie lopen, lijkt me onbegonnen werk voor de politie.

[romans]

Stel je voor, je koopt een ipod van een jongen die je via via hebt leren kennen. Je betaalt het geld, maar de jongen zegt dat hij de ipod ook moet kopen bij een ander, dus dat hij de ipod gaat halen met jouw geld. Je vertrouwt de jongen, hebt het geld gegeven, maar vervolgens ontvang je de ipod nooit.

Dat klinkt toch sowieso niet helemaal koosjer: iemand die je een ipod verkoopt, maar 'em nog even van iemand anders moet gaan kopen. Oftewel, waarom zou je zo'n iemand vertrouwen?

En dat er grenzen zijn, lijkt me op zich vrij logisch: voor een gestolen lolly zal de politie niet uitrukken als er ook nog een moordzaak op ze wacht, bij wijze van spreken. Dan kun je natuurlijk zeggen: meer politiemensen aanstellen, maar willen wij als burgers de benodigde extra belasting ophoesten om de zaak van de gestolen lolly op te laten lossen?

Akkoord. Ik denk dat het om een flinke berg lollies moet gaan, voordat 'de burger' daarvoor met spandoeken de straat opgaat. Het is inderdaad een kwestie van prioriteiten stellen.

[TheLaw]

Waarop baseer je dat de politie geen actie onderneemt? Zijn daar richtlijnen voor? (Waarschijnlijk wel, maar geen idee waar te vinden)

dat baseer ik op een situatie waar een bekende van mij in is beland. HEt is dus gewoon aan de praktijk ontleend. En logisch inderdaad dat ze niet voor een lolly veel werk gaan verrichten. Maar het mag zeker niet zo zijn dat dit soort kleine crimineeltjes ongestraft blijven.

Dat klinkt toch sowieso niet helemaal koosjer: iemand die je een ipod verkoopt, maar 'em nog even van iemand anders moet gaan kopen. Oftewel, waarom zou je zo'n iemand vertrouwen?

Het gaat niet om het feit of het al dan niet dom of naief is, natuurlijk is het niet slim om je geld te geven aan een persoon die je niet goed kent. Daar tegenover staat dat hij alles wist van die jongen (naam, adres,school).

Maar het punt is nou juist dat er geen actie is ondernomen terwijl alles van die jongen bekend was. Met andere woorden: dat je dit soort praktijkjes op kleine schaal ongestraft kan doen.

Het gevaar hierbij is dat men eigen rechter gaat spelen. Wanneer je door iemand op deze manier wordt opgelicht, je precies weet waar hij woont, weet op welke school hij zit en de politie geen actie onderneemt, kan ik me voorstellen dat iemand eigen rechter gaat spelen. Let wel: 'ik kan het me voorstellen', hiermee keur is het zeker niet goed.

[romans]

Het gaat niet om het feit of het al dan niet dom of naief is, natuurlijk is het niet slim om je geld te geven aan een persoon die je niet goed kent. Daar tegenover staat dat hij alles wist van die jongen (naam, adres,school).

Maar het punt is nou juist dat er geen actie is ondernomen terwijl alles van die jongen bekend was. Met andere woorden: dat je dit soort praktijkjes op kleine schaal ongestraft kan doen.

Ik praat niet goed wat die jongen volgens die bekende van jouw gedaan heeft. Maar zoals Ger al suggereerde: wat als de kosten om iets dergelijks op te lossen de geleden schade (vele malen) overtreffen? De beste wet kan de naiefste burgers niet beschermen. Je kunt alleen hopen dat ze door schade en schande bijtijds wijs worden.

[TheLaw]

Ik praat niet goed wat die jongen volgens die bekende van jouw gedaan heeft. Maar zoals Ger al suggereerde: wat als de kosten om iets dergelijks op te lossen de geleden schade (vele malen) overtreffen? De beste wet kan de naiefste burgers niet beschermen. Je kunt alleen hopen dat ze door schade en schande bijtijds wijs worden.

Nouja, enerzijds is het logisch dat de politie niet elk wissewasje kan aanpakken. Anderzijds is het natuurlijk belachelijk dat een burger opgelicht wordt voor 150 euro, alles op een presenteerblaadje aan de politie geeft, en de dader zonder straf er vanaf komt. Misschien zou er een bepaald nieuwe systeem met politie en rechters in het leven geroepen moeten worden voor dit soort kleine zaakjes. Maar personeel blijft een probleem bij de politie.

[Cycloon]

Natuurlijk moet je je ook afvragen welke straf je kan opleggen in zo'n situatie? Je kan wel gaan eisen dat de het geld wordt terug betaald, maar verder dan dat zal het wel niet komen natuurlijk.

Ook moet je er bij stil staan dat de politie nooit zeker kan weten of dit echt gebeurt is. Ik kan ook wel een verhaaltje verzinnen en aan de politie overdragen onder het aanwendsel dat ik ze alles op een dienbordje breng en dat ze enkel maar hun handtekening moeten plaatsen bij wijze van spreken. Ik begrijp de frustraties wel, maar als je aan de andere kant kijkt dan heeft de politie geen enkele reden om je te geloven.

[TheLaw]

Natuurlijk moet je je ook afvragen welke straf je kan opleggen in zo'n situatie? Je kan wel gaan eisen dat de het geld wordt terug betaald, maar verder dan dat zal het wel niet komen natuurlijk.

Nou het lijkt me niet meer dan logisch dat deze dader én het geld terug geeft én een straf voor verduistering opgelegd krijgt. Het is gewoon een strafbaar feit volgens het Wetboek van Strafrecht.

Ook moet je er bij stil staan dat de politie nooit zeker kan weten of dit echt gebeurt is. Ik kan ook wel een verhaaltje verzinnen en aan de politie overdragen onder het aanwendsel dat ik ze alles op een dienbordje breng en dat ze enkel maar hun handtekening moeten plaatsen bij wijze van spreken. Ik begrijp de frustraties wel, maar als je aan de andere kant kijkt dan heeft de politie geen enkele reden om je te geloven.

De politie kan het in beginsel niet weten inderdaad. Dan dienen ze echter op zijn minst onderzoek te doen. Bovendien waren er getuigen plus msn gesprekken waaruit vernomen kon worden dat het niet om een verzinsel ging.

De zaak was al met al helemaal helder, en toch ondernam de politie niets... scrhijnend.

[Ger]

Vergis je niet in MSN gesprekken. Ook al heb je daar de logs van, die zijn door elke amateur te vervalsen. Geen rechter die daar waarde aan hecht.

Getuigen is een ander verhaal, maar die getuigen moeten wel een neutrale status hebben. Ze mogen bijvoorbeeld niet jouw vrienden zijn, als het gaat om jouw woord tegen dat van iemand die zij allen niet als vriend beschouwen. Het onderzoek zal dus erg lastig worden.

Toch zou ik als politie de 'dader' wel even aan de tand voelen als het zo duidelijk is. Op basis van dat verhoor kunnen ze dan bekijken of de zaak een kans maakt of niet.

[TheLaw]

Vergis je niet in MSN gesprekken. Ook al heb je daar de logs van, die zijn door elke amateur te vervalsen. Geen rechter die daar waarde aan hecht.

Ja dat klopt, ze zijn wel te vervalsen. Toch kan je niet stellen dat de rechter geen waarde aan hecht aan msn gesprekken. Zo spelen in die zaak van Joran van der Sloot ook msn gesprekken een rol. Al met al zou het zo ver waarschijnlijk ook niet komen aangezien het om een relatief klein vergrijp gaat. Maar het blijft vreemd dat er niks is gebeurd met de aangifte die is gedaan door het slachtoffer.

[Proud2BaMuslim]

Afgezien van het feit dat er wordt afgewogen wat de kosten en baten zijn (zoals hierboven genoemd), wordt er in deze specifieke situatie bekeken in hoeverre jou bewering te bewijzen valt. (Zo weegt een schriftelijke overeenkomst veel zwaarder dan alleen een mondelinge) én daarnaast is er geen specifieke datum afgesproken (voor zover ik weet) waarbij er overeen is gekomen dat de ipod dan uiterlijk geleverd moet zijn. Maw. aangezien het een mondelinge overeenkomst is (toch?) kan de politie hier weinig tot niets mee, verder zijn er geen duidelijke afspraken gemaakt wanneer het uiterlijk geleverd moet worden. Zolang er geen schriftelijke leveringsvoorwaarden/condities van kracht zijn kan/mag deze persoon de ipod leveren wanneer hij wilt. Klinkt krom, maar zo is het eenmaal.

[Dommerik]

Het hangt er vaak van af waar je woont. Woon je in het noorden van Friesland, dan zal de politie al gauw bereid zijn om aangifte van oplichting op te nemen en aansluitend een praatje te maken met de verdachte. Woon je in de grote stad dan heb je grote kans dat de politie zich verzet tegen het opnemen van aangifte omdat dat veel werk met zich meebrengt terwijl ter zake van het vermeende strafbare feit evident onvoldoende bewijs is om tot veroordeling te kunnen leiden.

Je hebt evenwel het recht om aangifte te doen van oplichting, als je de persoon in kwestie daadwerkelijk het geld hebt gegeven en niet de iPod geleverd hebt gekregen. Of je kunt aantonen dat je het geld hebt gegeven, en / of je kunt aantonen dat je de iPod niet geleverd hebt gekregen, doet niet ter zake voor het kunnen doen van aangifte. Evenmin doet voor het kunnen doen van aangifte ter zake de mening van de andere persoon. Als hij zegt nooit het geld te hebben gekregen van jou of stelt wel degelijk de iPod aan jou geleverd te hebben, kan jij nog steeds aangifte doen. Het doen van een valse aangifte is evenwel strafbaar.

Jouw naieviteit (wie doet er zulke aankopen? boter bij de vis is wat verstandiger) doet niet af het strafbare feit van oplichting. De realiteit is dat dergelijke oplichting zich vaak niet beperkt tot 1 keer bij 1 persoon, wellicht zijn meer personen het slachtoffer van dezelfde (kleine) oplichter. Met het doen van aangifte, ook al leidt die in jouw geval tot niets, valt te bereiken dat de politie op enig moment de vermeend oplichter op de korrel neemt, als er voldoende aangiftes zijn (geweest).

Nu zou het ook zo kunnen zijn dat de betreffende iPod afkomstig is van diefstal, en dat de oplichter een klein helertje is. Dat zou ook jou schuldig kunnen maken aan heling. De prijs van de iPod is daarbij van belang. Als het een koopje is dan is er van 'goeder trouw' geen sprake meer. Ook het onduidelijke / rare aankooptraject (eerst moeten kopen van iemand anders met jouw geld) kan in die richting van gestolen goed wijzen. Als je met zo'n gestolen iPod wordt gepakt en je houdt jouw verhaal, dan kom je er mogelijk niet van af met € 150.