Ik heb toch maar eens even de hele 45 minuten durende speech van Bill Clinton bekeken, zoals uitgesproken in de Indian River High School op 9 februari. Voor een ex-Calvinist en als gewezen kerkganger goed getraind, is het met een paar pepermuntjes bij de hand wel uit te houden. Het grote bezwaar is dat er niets nieuws in zit, behalve een komische verspreking, als Bill op het eind het en passant even heeft over president Bush & vice-president Gore, maar inderdaad, Bill Clinton ontbreekt het niet aan speekvaardigheid. Ook dezelfde ervaring als in de kerk: omdat er niets nieuws in zit heb je de voldoening van de herkenning, de bevestiging van: ja, dat dacht ik ook. In dit geval, omdat ik Bill Clinton in zijn tijd een prima president vond. Wat er nu zo bekend aan is, is de Democratische agenda die Clinton als een politiek evangelie voor ons ontvouwt. In niets wijkt dit af van Barack Obama's agenda. Waar Clinton Hillary zegt, kun je zonder mankeren ook Barack invullen en daar wordt de speech absoluut niet anders van. Er zijn domweg geen breekpunten tussen Obama en Clinton. De eenheid bij de Democraten is veel hechter dan het zich in de voorverkiezingen om de beste Democratische kandidaat laat aanzien. Het gaat dus helemaal niet om de inhoud, want daar zit het onderscheidende verschil niet in. Het gaat om de persoonlijkheid en de achtergrond van de kandidaten.Adpruys schreef:Mij komt de retoriek van Obama steeds leger over. Als het de democratische kiezer zou gaan om praktische hervormingen lijkt me Clinton de verstandige keus. De kennis en inzichten die de Clintons in hun redes tentoonspreiden zouden toch samen met hun ervaring en verdiensten moeten overtuigen dat ze wat hervormingen betreft het beste Hillary kunnen kiezen
bill, een redenaar meer naar mijn smaak:
http://www.wvec.com/video/topvideo-index.html?nvid=216472
Nu gooit Hillary het vooral op haar ervaring en die is uiteraard respectabel. Maar als dat doorslaggevend blijkt te zijn, krijgt ze McCain tegenover zich. Jeetje, hoe moet dat? Toen Hillary nog kon worden blij gemaakt met een ijsje en een springtouw, onderging McCain de zwaarste vuurproef als krijgsgevangene van de Vietcong, waarna hij ongebroken de politieke arena betrad en toen Hillary uit de jeugdige en navenant radicale actiegroepjes naar voren trad in de onderste regionen van de serieuze politiek, beschikte McCain reeds over de ervaring, waarop Clinton zich nu laat voorstaan. Dus, als ervaring doorslaggevend is, begint McCain met de voorsprong van een niet te evenaren kandidaat, terwijl achter de rug van McCain, door andere Republikeinen het handboek Liederlijke Karaktermoord op Hillary Rodham Clinton wordt punt voor punt gevolgd en uitgevoerd.
Er wordt ook vooral op de directe omgeving van Hillary gelet. Daar moet wel ergens een schandaal te vinden zijn. De Billarygang, een gesloten groep mannen enenrzijds en een gesloten groep vrouwen anderzijds, verbonden door dezelfde idealen en idolen, bestaat voor de helft uit dames plus één homoseksuele man, die samen de zelfgekozen naam Hillaryland voeren.
In de Washington Post zijn ze in Juni 2007 aardig beschreven in het artikel Gatekeepers of Hillaryland en de meeste namen hebben een eigen rubriek op Wikipedia. http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/conte...7062002567.html
Hillaryland op Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Hillaryland
Ook wordt de Whitewater controverse weer opgerakeld want via Kenneth Starr blijkt een onderzoek naar een volkomen onschuldige mislukte investering een bron van schandaleuze vervolgverhalen, als zon onderzoeker eenmaal macht heeft om diep in het privé-domein binnen te dringen. Zo kwamen Paula Jones en Monica Lewinsky in de belangstelling, terwijl het onderzoek gericht was op een volkomen legale, beperkte investering in een zomerhuisjesproject, waarbij de Clintons niet anders deden dan andere onschuldige investeerders in dat project. Het project liep in de soep en ze namen hun (beperkte) verlies, samen minder dan een ton. Toen gerechtelijk onderzoeker Kenneth Starr reeds lang van de onschuld der Clintons overtuigd was, zette hij zijn onderzoek voort naar andere aspecten in het privé-leven van de president, met het doel hem op kosten van de Amerikaanse gemeenschap zoveel mogelijk te beschadigen en zo de Democratische agenda een halt toe te roepen, koste wat het kost. Uiteraard werd er van diverse suspecte getuigen gebruik gemaakt, deels liegend uit eigenbelang, deels liegend omdat ze daarvoor betaald werden, wat ook werd aangetoond.
http://en.wikipedia.org/wiki/Whitewater_scandalDavid Hale, the source of criminal allegations against President Clinton in the Whitewater affair, claimed in November 1993 that Clinton, while governor of Arkansas, pressured him to provide an illegal $300,000 loan to Susan McDougal, the partner of the Clintons in the Whitewater land deal.[1] This allegation by Hale was questionable because it contradicted his own testimony in the original FBI investigation of the failure of Madison Guaranty in 1989 where Hale did not mention Clinton in reference to this same loan. Hale also had a history of creating dummy companies, then looting federal funds, such as SBA loans, from them, and allowing them to fail. Only after coming under indictment in 1993 for charges in just such a scheme did Hale make allegations against Clinton.[2]
[ ]
David Hale, the key witness against President Clinton in Starr's Whitewater investigation, alleged in November 1993 that Clinton, while governor of Arkansas, pressured him to provide an illegal $300,000 loan to Susan McDougal, the partner of the Clintons in the Whitewater land deal.[1]
Hale's defense strategy, as proposed by attorney Randy Coleman, was to launch the story to the media that Hale was the victim of high-powered politicians who forced him to give away all of the money.[21] This strategy was undermined by testimony from November 1989, wherein FBI agents investigating the failure of Madison Guaranty had questioned Hale about his dealings with Jim and Susan McDougal, including the $300,000 loan. According to the agents' official memorandum of that interview, Hale described in some detail his dealings with Jim Guy Tucker (then an attorney in private practice), both McDougals, and several others, but never mentioned Governor Bill Clinton. Nor did Clinton's name come up when Hale testified at McDougal's 1990 trial, which ended in an acquittal.
Kampioen in het demoniseren van Hillary Clinton is Edward Klein:
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Truth_About_Hillary
Het boek draagt de ver dragende titel: The Truth About Hillary: What She Knew, When She Knew It, and How Far She'll Go to Become President
Het is een onbeschaamde vuilnisbelt van pure laster
Media Matters for America geeft dit overtuigend aan, hoewel niet het hele boek wordt doorgewerkt. Dat is het ook niet waard. Het is alleen van belang om te leren hoe de Republikeinse conservatief christelijke politiek, als hoeder van de moraal, te werk gaat.
http://mediamatters.org/items/200506230001A Media Matters for America examination of The Truth About Hillary finds that Klein recycles long-debunked claims about the Clintons; relies on anonymous sources for much that isn't recycled -- more than 70 footnotes refer to unnamed sources; and is chock-full of misleading claims and outright factual errors. It's also marked by a juvenile obsession with sex and a reliance on "convenient rather than complete evidence" that are rapidly becoming the author's trademark.
Deze vuilspuiterij, die wel degelijk effectief is en het politiek functioneren van de aangevallen persoon kan verlammen, omdat er constant voluit geprocedeerd moet worden om de waarheid overeind te houden, maakt ervaring, nee, meer specifiek een verleden in de politiek, tot een handicap. Dan is het een voordeel niet zon verleden, niet zon gesloten inner circle, niet zon relatie met een chantabele persoon te hebben, maar op de vleugels van talent en inzet, zonder zijpaden te bewandelen, regelrecht op te marcheren naar de kandidatuur voor het presidentschap. Als je iets echt heel nodig moet doen, houd jij je niet onderweg met andere zaken bezig.