raf schreef:....... De armoede was in de steden schrijnend.Van welke "rijke" landen hebben wij toen steun ontvangen ?Wij hebben ons opgewerkt.Wat die arme landen nu vooral nodig hebben is een grondige mentaliteitsverandering.Je kunt er miljarden Euro's in pompen.Geld alleen,lost daar bitter weinig op.
Een mooi voorbeeld is ons voormalig Congo.Wij hebben er wegen,spoorwegen,hospitalen en scholen gebouwd.Je kon er veilig door het hele land reizen.Na de onafhankelijkheid is er niets van overgebleven.De wegen zijn door de regens al lang weggespoeld.De dwarsliggers van de spoorwegen al lang verrot.Het materiaal opgeroest en overwoekerd door de jungle.Een kleine elite is er stinkend rijk en de bevolking behoort er tot de armste van de wereld terwijl de bodem vol zit met goud,zilver,diamant,koper,uranium etc.Moest men daar onze werklust en mentaliteit hebben,dan waren ze één van de meest vooruitstrevende landen ter wereld.Moest die zwarte man wat minder op zijn luie kont zitten,dan zouden zijn kindjes misschien tijd hebben om te leren lezen.
Wij hebben in Congo die dingen gedaan die in ons eigen belang waren, een grootschaligheid gemaakt en opleiding van de bevolking niet echt ernstig genomen. Hierdoor hebben de nodige corrupte figuren de macht van de grootschaligheid zo kunnen overnemen, met een bevolking die hier niet tegen opgewassen was en gebruiksgoederen binnen het geheel.
In de tijd voor de industriële revolutie was de macht van arbeid groter, en strukturen waren anders dan nu.
Naar een compleet volk verwijzen als "luie konten" is zowat complete onzin.
Ik weet nog hoe ik 50 jaar terug in school geleerd heb hoe Leopold II Congo aan België geschonken heeft. En ik herinner me hoe de lieve kleine porceleinen negertjes met knikkende hoofdjes dankbaar de muntstukjes in ontvangst namen in de lokale kleine groentenwinkels, om onze goede missionarissen te steunen. We kregen er een warm gevoel van.
Tot je onze reële geschiedenis leert (echt niet in onze lagere school).
http://en.wikipedia.org/wiki/Leopold_II_of_Belgium
Ik heb in 1976 en 1977 in Indonesië gewerkt. Ik kende daar vele mensen van diverse nationaliteiten van ontwikkelingshulp. Een aantal Nederlanders (ingenieurs, echte toffe energieke gemotiveerde mensen) was al 3 jaar aan het proberen om
een begin te maken aan kleine waterkracht centrales, op kleine schaal, die lokaal zouden kunnen geproduceerd worden om dorpen verder te helpen. Dat werk werd zowat systematisch geblokkeerd door de Indonesische (lokale?) overheid en de Nederlandse overheid trok het zich ook niet erg aan. Maar het stond mooi: weer zoveel geld aan ontwikkelingshulp. Ze verlengde gewoon jaarlijks het project, maar de benodigde materialen kwamen nooit compleet ter plaatse. Toen ik vertrok stonden die haast net even ver als toen ik aankwam.
In vele gekoloniseerde landen lieten wij een structuur na, die gemakkelijk kon overgenomen worden door lokale figuren (en misbruikt worden), zonder dat wij de bevolking zelf rijp maakte voor die structuren (diende geen enkel belang).
In dergelijke kolonies bestaat (minstens in de eerste decades) geen of amper een middenklasse. Je bent of arm, of rijk, en de middenklasse is een (korte) tijdelijke overgangsfase tussen beide. Wij hadden daar de keuze tussen leven in een hut (steen of bamboe) of een luxe villa (compleet onbetaalbaar voor de gemiddelde Indonees). Dit is een beetje karikaturaal maar geeft wel de idee weer.
