Het logisch positivisme claimde geen kennis van dingen aan gene zijde van sense data. Eén van de inspiratoren van het logisch positivisme was onder andere de pragmatist Peirce.Meer op het logisch positivisme.
Met andere woorden: in ieder geval sinds het logisch positivisme wordt het waarheidsmodel waarop jouw kritiek zich richt niet breeduit uitgedragen door de wetenschap. Hoewel je met enige regelmaat juiste kritiek uit of verstandige opmerkingen maakt kunnen deze volgens mij bepaald niet gezien worden als kritiek op het huidige wetenschappelijk klimaat. De terechte onderdelen van jouw opmerkingen zijn volgens mij inmiddels wel verwerkt in de meest gangbare epistemologische opvattingen.
Dit zou volgens mij ook verklaren waarom het in dit topic nog niet is gelukt om een overzicht te geven van wetenschappers, filosofen of maatschappelijke discussies waaruit blijkt dat vandaag de dag weer een absolute en exclusieve waarheid wordt toegedicht aan de wetenschap.
Op zichzelf lijken mij dit waarheden als koeien. Je laat alleen niet zien dat deze filosofen het platoons model als paradigma over hebben genomen zoals je zei. Ik bracht daar tegenin dat er wel degelijk verschillen zitten in de inhoud van de vier paradigma´s.Waar het hier om gaat is dat alledrie genoemde filosofen (zo zijn er nog legioen filosofen te noemen) in een traditie van filosofie staan die als epistemologisch gekenschetst kan worden. Het is deze traditie die wellicht het sterkst veretegenwoordigd is binnen de gehele filosofie. Het hoeft geen uitleg dat met de epistemologie oftewel de kentheorie, een beroep wordt gedaan op het begrip waarheid om haar aanspraken op de vraag naar 'wat onder kennis verstaan dient te worden' te kunnen legitimeren. Sleutelbegrip binnen de epistemologische traditie is de correspondentietheorie van de waarheid. Zodadelijk meer hierover.HeavenOnEarth schreef (op 22 May 2008, 19:18):
Ik ben het met je eens het idee van De Waarheid vooral door Plato is gezaaid en dan inderdaad vooral als Waarheid achter de wereld. Dit ideaalbeeld wordt volgens mij echter niet als paradigma overgenomen door de drie laatste mensen die je noemt. Denk bijvoorbeeld aan het ding-an-sich van Kant, merk op dat Tarski alleen een semantisch waarheidsbegrip heeft ontwikkeld en dat volgens Popper de mensheid nooit zal weten of een theorie waar is.
Tis een andere formulering van: de waarheid van een theorie hangt niet af van het geloof dat de mens hecht aan een paradigma.Nu draait het mij ook even voor de ogen. Kun je het bovenstaande wat verduidelijken?HeavenOnEarth schreef (op 22 May 2008, 19:18):
Heus nabob, de aarde draait om de zon, vanwege praktische redenen trouwens...
(On)waarheid wordt historisch van toepassing verklaard op een theorie. De juistheid hiervan is alleen contigent met een stand van zaken in de werkelijkheid. Deze juistheid kan alleen ingeschat worden op basis van directe of indirecte waarnemingen van deze werkelijkheid.
Inderdaad, want het is volgens mij nog maar zeer de vraag of Tarski zo moet worden geïnterpreteerd. Zo ligt de kwestie van de metataal volgens mij gecompliceerder dan dit en was het vooral de verdienste van deze theorie dat semantiek geformaliseerd kon worden zonder in taalkundige paradoxen te verzanden. Waarheid binnen de semantiek moet hierin ook worden onderscheiden van waarheid in wetenschappelijke context. Uit Tarski´s opvattingen volgt geen versterking van het wetenschappelijke waarheidsbegrip en zo heeft hij het mi ook niet bedoeld.Dit is nu het centrale probleem van de correspondentietheorie. Er valt simpelweg niet uit te maken wanneer er sprake is correspondentie tussen een theorie en een stand van zaken binnen de werkelijkheid. We beschikken namelijk niet over een raster of tertium om (talige) uitspraken effectief en noodzakelijk te kunnen koppelen aan de werkelijkheid. Het is Tarski's verdienste geweest dat hij een oplossing heeft uitgewerkt door een tertium of overkoepelend raster (om een uitspraak één op één te relateren aan de werkelijkheid) te localiseren in een zogenaamde metataal. Deze oplossing heeft echter tevens als consequentie dat de uiteindelijke uitwerking van deze gereviseerde correspondentietheorie veeleer als een consensustheorie van de waarheid beschouwd dient te worden. Vandaar ook het begrip semantische correspondentietheorie. Overigens is deze hele problematiek van correspondentie op zich al een nieuw topic waard.
Dat kan meteen ook een gevaar zijn van het Pragmatisme. Wetenschap zou (volgens Rorty zo ongeveer) gericht moeten zijn op solidariteit. Mooi gesproken hoor, maar morgen komt er misschien wel iemand langs die beweert dat wetenschap zich moet richten op de teloorgang der zwakke, en dan?Ik denk dat we het hier wel met elkaar eens zijn. We moeten er bovendien voor waken dat we al die eigenschappen die je hier noemt niet definitief moeten proberen te duiden door middel van bijvoorbeeld enkel de wetenschap. Juist daarmee doe je het diepste element van de mens namelijk als zijnde een historisch en contingent wezen het meeste geweld aan. Denk daarbij aan de eerdere terloopse opmerkingen over het communisme in deze discussie.
Als wetenschap zich maar gewoon blijft richten op wat zo ongeveer ´waar´ is, zijn we denk ik het beste af.
Ik denk dat we voor onze belastingcenten wel wat meer mogen verwachten dan een wetenschappelijk klinkende mening waarvan de eventuele waarheid er niet toe doet.Nee, de inzet van mijn uitspraak is veel kleiner en lichter van aard. Een schilderij of een boek zijn beide verschillende manieren om naar de werkelijkheid te kijken. Zo valt ook de wetenschap te bezien als een genre, als een manier van kijken naar de werkelijkheid, zonder dat de vraag naar wat onder waarheid verstaan dient te wordeneen noodzakelijkheid is.HeavenOnEarth schreef (op 22 May 2008, 19:18):
Waarom houdt het ene het andere in dan? Omdat mijn mening over een schilderij niet waar kan zijn, daarom kan de wetenschap niet waar zijn?
