Dus je moogt elk voorwerp herleiden tot een puntmassa dat je dan als "aantrekkend centrum" (of aangrijpingspunt voor de reactie-kracht) neemt? Zou onze aarde niet anders rond de zon trekken indien het laatstgenoemde haltervormig was i.p.v. bolvorming?
Er komt hier één praktisch probleempje bij kijken: voor grote objecten (zoals de aarde) ontstaat er een meetbaar verschil in zwaartekracht (berkend op een stukje aarde van bijv 1 kg) tussen voorkant en achterkant gezien vanuit de zon. In die zin zal het
massamiddelpunt NIET samenvallen met het
zwaartemiddelpunt. Het zwaartemiddelpunt zal dus iets aan de zonkant van het massamiddelpunt liggen.
Ik denk niet dat het op een aarde met een diameter van 12 750 km op en afstand van 150 000 000 km van de zon zoveel uitmaakt dat het er in de praktijk toe doet. In de astrofysische stof die ik lees ben ik het probleem alleszins nooit tegengekomen. Dat moet dus haast wel een kwestie zijn van "a difference that makes no difference is no difference".
De wiskundige exercitie om zoiets voor een haltervormige aarde (geweldig idee
) in allerlei posities vast te stellen laat ik met alle plezier aan anderen over. Moet een aardige zwabberbeweging kunnen worden, want het aangrijpingspunt van de tangentiele snelheidsvector moet wél in dat massamiddelpunt liggen, maar het aangrijpingspunt van de centripetale (zwaarte)kracht moet dan in dat zwaartemiddelpunt liggen. Ik krijg ernstige hoofdpijn als ik aan dat "sommetje"
denk.
Of denk ik hiermee helemaal verkeerd?
thermo1945 schreef:De afstand wordt gedefinieerd van massamiddelpunt tot massamiddelpunt.
Daarmee is de formule vorm-onafhankelijk.
ik vermoed dus toch sterk dat dit een benadering is die alleen geldt indien de objecten véél kleiner zijn dan hun onderlinge afstand