Dat vind ik nu ook ergerlijk. Vlamingen moeten vaak op school horen dat woorden die zij gebruiken "Vlaams" zijn en niet in Nederland worden begrepen. Zulke kennis is natuurlijk nuttig, want je kunt in Nederland inderdaad behoorlijke verwarring veroorzaken door in een batterijenwinkel om "pillen" te vragen, of in een tooggesprek ineens te beweren dat ge laatstelijk nog zo lekker hebt gepoept. Maar waarom leren Nederlanders niet hetzelfde? Waarom wordt ons niet verteld dat bepaalde woorden en uitdrukkingen, zoals "jokken", "brak zijn", "mosterd na de maaltijd" in Vlaanderen niet algemeen begrepen worden, en dus beter worden vermeden?Nog even over "pinnen" trouwens: ik neem aan dat dat woord in de Van Dale zonder verdere predicaten gaat. Ik vind dat nog steeds een beetje een idiote praktijk: woorden die vooral in België gebruikt worden krijgen automatisch [Belg.] o.i.d. opgeplakt, terwijl woorden die bijna alleen in Nederland gebruikt worden en die je in België zelden of nooit zult horen als standaard gezien worden.
Er zit een soort arrogantie achter, is mijn indruk. Hollanders - en dan gebruik ik dat woord in de Nederlandse betekenis, dus: mensen uit de Randstad - gaan er al te gemakkelijk vanuit dat zij de Standaardtaal spreken. Dat is vaak helemaal niet zo. De uitspraak wijkt steeds meer van de standaard af, denk maar aan de "ejr", de "oow", de "eej", de "aai". Aan Hollanders vertellen dat hun uitspraak niet de precieze standaard is, en dat hun idioom niet precies die van het AN is, is vragen om problemen. De idee dat zij de standaard zíjn leeft mij er iets te sterk.
Een en ander wordt geïllustreerd door de reacties op mij eigen spraak. Ik kom uit West-Friesland, een dialectgebied met een kenmerkend, vaak als plat ervaren accent. Ik spreek mijn dialect en houd ervan, maar daarnaast wil ik óók de Standaardtaal spreken. Ik heb erg m'n best gedaan mij de Standaardtalige uitspraak eigen te maken. Bij mijn studies in Leuven kreeg ik ook uitspraaklessen en werden er punten gegeven voor mijn uitspraak. Die werd door de professionals als Standaard beoordeeld. Missie geslaagd.
Nu presenteer ik een radioprogramma op een Amsterdamse zender. Die uitzendingen heb ik ook laten horen aan vrienden elders in het land. Of deze mensen nu uit Brabant, Twente, West-Friesland, Groningen of zelfs Curaçao komen, steeds is de reactie: wat is je uitspraak standaard. Maar niet bij de (jonge) Hollanders. Die noemen mijn uitspraak "plat", "Twents", "Belgisch", "Turks". Het is bijna lachwekkend. De Randstedelijke definitie van Nederlands is duidelijk: "soow assik spreejk, en ondejws niet." De echte standaardtaal, waarvan de norm toch echt beschreven is, herkent men in Holland zelfs niet meer als zodanig, nee, dat is dialect, of "allochtoons".