Het verdwijnen van het kritisch denken

[Lathander]

Ik las net een nieuwsbericht over de Italiaanse regering, die naar aanleiding van de euthanasie van Eluana Englaro zo snel mogelijk een wet wil hebben die "het recht om te sterven" beschrijft.

Bericht in kwestie

Wel een heel knap woordgebruik van de journalist. Het recht om te sterven.

Stel je voor. Het wordt je ontnomen te mogen beslissen wat je wil doen met je eigen leven.

De euthanasie is hier feitelijk bijkomstig. Het principe is dat deze regering het menselijk leven aan banden legt.

Dat jij, als individu, het recht niet hebt, beslissingen te maken over jezelf.

Persoonlijk vind ik het een spijtige zaak dat de wereld zover gekomen is dat de meerderheid van de mensen hier nog blij mee zijn ook. Dat ze niet zelf moeten nadenken over wat mag en wat niet in hun leven, hun regering zal het wel voor hun beslissen, weg alle moeilijke vragen en weg kritisch nadenken.

Waarom, vraag ik, slikt de bevolking van Italië dit? Waarom laten ze hun vrijheid zomaar gewillig afnemen?

[theoriegeladen]

Was de uitoefening van dit recht om te sterven maar zo gemakkelijk dat je je kan oprollen in je bed, bij jezelf denkt dat dit een goed moment is om te sterven en dat je hart er meteen mee stopt. Op de een of andere manier heeft de psyche dit voorrecht over het lichaam niet, sterker nog, het menselijk-autonoom lichaam heeft een drang zich zelf in leven te houden. Kennelijk projecteren wij vervolgens deze drang tegen ons verstand in op anderen. Het is dus de beperking van de geest de eigen wetten voor iedereen te willen laten gelden. Voor veel politieke zaken kunnen zulke wetten gemaakt worden, bv planologie en zorg, maar op levensbeschouwelijk vlak niet. Er blijken altijd uitzonderingen en zorgen te zijn die het nodig maken strikter te leven dan noodzakelijk.

[Klintersaas]

Waarom, vraag ik, slikt de bevolking van Italië dit? Waarom laten ze hun vrijheid zomaar gewillig afnemen?

Het verklaart niet alles, maar Italië is een oerkatholiek land dat bovendien nog eens dol is op de paus ook en je kent diens mening over euthanasie.

[theoriegeladen]

De katholieke kerk heeft inderdaad veel invloed, maar waarom blijft de kerk voet bij stuk houden als het volk aangeeft er anders over te denken?

Bij de betogingen zaterdag gaat het niet alleen om euthanasie, maar ook om het recht van het staatshoofd om decreten van de regering tegen te houden die in strijd zijn met de grondwet.

Berlusconi dreigde na de weigering van Napolitano met een grondwetswijziging waardoor de regering ook zonder handtekening van het staatshoofd decreten zou kunnen uitvaardigen.

Intellectuelen als de schrijver Umberto Eco en duizenden gewone Italianen hebben daarop hun solidariteit met Napolitano betuigd. Eco spreekt zaterdag op de betoging in Milaan.

[Lathander]

De katholieke kerk heeft inderdaad veel invloed, maar waarom blijft de kerk voet bij stuk houden als het volk aangeeft er anders over te denken?

Als je het mij vraagt geeft de kerk helemaal niet om de mening van diens volk. De kerk bepaalt zelf wat het volk moet denken.

Maar dat is en blijft kroegpraat, daarom niet minder wat er onder het volk leeft.

[ypsilon]

De katholieke kerk heeft inderdaad veel invloed, maar waarom blijft de kerk voet bij stuk houden als het volk aangeeft er anders over te denken?

Er is een duidelijke verharding aan de gang in de Katholieke Kerk: Paus Benedictus geeft er duidelijk de voorkeur aan een kleine Kerk te hebben die recht is in de leer, dan omgekeerd. De Kerk is geen democratische instelling. Zij hoeft dus ook de mening van het volk niet te respecteren. Ze beweren ook niet dat ze dat doen, verantwoording zijn ze slechts verschuldigd aan een hogere autoriteit.

Het lijkt muggenziften, maar ik wil toch nog enkele opmerkingen maken. In feite is de hele discussie niet eens losgebarsten na een geval van euthanasie. Bij euthanasie wordt een dodelijke injectie toegediend. Het is overigens niet zozeer het recht op sterven, maar het recht op zelfdoding waar we hier mee te maken krijgen. Bij euthanasie wordt iemand die dit recht niet zelfstandig kan uitoefenen hierbij geholpen. Dat is iets anders dan palliatieve sedatie of het onttrekken van medische hulp. Dit maakt voor mij de strijd van de Kerk des te onbegrijpelijker.

Ik weet overigens niet of dit werkelijk het einde inluidt van de kritische zin.

[Crossword]

Inmiddels is de bewuste mevrouw overleden.

Juist in dit soort ethische kwesties is een zuiver woordgebruik heel belangrijk, omdat terminologie heel wat kan verhullen. Het 'mooiste' voorbeeld vind ik altijd de term 'zwangerschapsonderbreking'...

In dit geval gaat het m.i. niet om het 'recht om te sterven'. De betreffende patiënt ligt in coma en kan geen enkel beroep meer doen op haar eventuele rechten. Het gaat hier om het recht van familie om een familielid dat in een langdurige coma ligt voedsel te onthouden en zo te laten sterven. Volgens de vader van de bewuste vrouw heeft zij ooit gezegd dat zij geen kasplantje wilde zijn. Laten we aannemen dat dit waar is en dat de vader dat na 18 jaar nog precies weet. Dan nog heeft zij dit gezegd op haar 19e, in een context waarvan wij niets weten e.d. Iedereen roept zulke dingen wel eens, maar dat betekent nog niet dat we daarmee een stervensverklaring uitspreken, mocht het zover komen dat...

Het is helaas zo dat wij geen idee hebben wat deze mevrouw wilde of gewild zou hebben. Er is dus geen sprake van dat de katholieke kerk of de regering Berlusconi haar haar rechten wilde onthouden.

Afgezien van dit voorbeeld, waar dus m.i. helemaal geen sprake is van een 'recht om te sterven', maar van een 'recht om te laten sterven', is de term 'recht om te sterven' ook op een andere manier versluierend. In het algemeen sterven mensen nl niet in hun eentje in zulke situaties, maar hebben zij hulp nodig. Een injectie, iemand die het infuus afzet e.d. Bij dit recht zijn dus anderen betrokken. Dit betekent dat een 'recht om te sterven' voor een arts nooit mag leiden tot een 'plicht om te doden' wanneer iemand een beroep doet op zijn recht. Een arts moet nee kunnen zeggen, want hij/zij heeft te doen met zijn/haar eigen geweten.

Blijft natuurlijk het feit dat dit een afschuwelijk dilemma is, in de eerste plaats voor haar ouders.

[E.Desart]

.........

Dit betekent dat een 'recht om te sterven' voor een arts nooit mag leiden tot een 'plicht om te doden' wanneer iemand een beroep doet op zijn recht. Een arts moet nee kunnen zeggen, want hij/zij heeft te doen met zijn/haar eigen geweten.

Blijft natuurlijk het feit dat dit een afschuwelijk dilemma is, in de eerste plaats voor haar ouders.

Crossword

Jouw post is mooi verwoord.

Het probleem hier echter is dat mensen die hoegenaamd met dit dilemma niets te maken hebben, hier geen enkele eigen ervaring mee hebben, hier eigen algemene meningen willen opleggen aan anderen.

En dat men dit gebruikt als een politiek wapen om andere dingen mee te bereiken onder het mom van godsdienstige emoties.

Dat de kerk dit vindt is één ding (dit zijn individuele keuzes). Dat politici dit gebruiken om op te leggen aan allen via wetgeving is een ander.

Andere landen tonen aan dat het best mogelijk is wetgeving te maken die misbruiken voorkomt en ethische regels nagekomen worden zonder aan de rechten van individuen te komen.

Als redelijkerwijs kan aangenomen worden dat de vader ethisch een "in de plaats stelling" van zijn dochter terecht waarneemt en kan waarnemen, moeten dit persoonlijke of familieaangelegenheden blijven, mits eventueel wettelijke begrenzingen en consultatie om binnen maatschappelijk accepteerbare ethische regels te blijven en misbruiken te voorkomen.

Levensbeëindiging kan in de juiste omstandigheden een daad van liefde zijn. Het in de mond nemen van het woord moord (zie reactie bevolking) beantwoordt niet eens aan hun eigen godsdienstig geloof dat zij van zichzelf geloven te verdedigen (liefde - niet ver- of beoordelen van anderen - wie zonder zonde is werpe de eerste steen).

Berlusconi had maar al te graag deze omstandigheden gebruikt om de macht van de president in te perken en te herleiden tot een ceremoniële functie (vergelijk situatie Luxemburg).

Dat is het akelige dat diep menselijke situaties en dramas misbruikt worden voor eigen gewin of doelstellingen.

Ypsilons terechte verwijzing naar de onder deze Paus duidelijke verharding binnen de kerk (verrechtsing en terug gaan naar verleden) vind ik een spijtige evolutie.

[Crossword]

Het probleem hier echter is dat mensen die hoegenaamd met dit dilemma niets te maken hebben, hier geen enkele eigen ervaring mee hebben, hier eigen algemene meningen willen opleggen aan anderen.

En dat men dit gebruikt als een politiek wapen om andere dingen mee te bereiken onder het mom van godsdienstige emoties.

Dat de kerk dit vindt is één ding (dit zijn individuele keuzes). Dat politici dit gebruiken om op te leggen aan allen via wetgeving is een ander.

(...)

Ypsilons terechte verwijzing naar de onder deze Paus duidelijke verharding binnen de kerk (verrechtsing en terug gaan naar verleden) vind ik een spijtige evolutie.

Dit is een pijnlijke materie en ik wil op niemands tenen gaan staan, maar ik wil er toch wat perspectieven aan toevoegen, zonder het in alle opzichten met je oneens te zijn.

In de eerste plaats mogen verschillende groepen en individuen in een vrij land zeggen wat ze van iets vinden. De rk kerk mag dat doen in Italië: zij heeft uitgesproken meningen over dit soort zaken. We kunnen het daarmee oneens zijn en we kunnen het onkies vinden dat de kerk het op deze manier doet, maar ik zie niet in waarom zij dat niet mag doen. Ik denk niet dat het optreden van de rk kerk in deze zaak een aanwijzing is voor een verhardend regime in de rk kerk onder deze paus. Op het gebied van levensethiek was ook de vorige paus sterk gekant tegen elke vorm van euthanasie of versterving. Op dit punt wijkt de huidige paus niet af van het beleid dat al tientallen jaren in zwang is.

In de tweede plaats betrof het hier een situatie die in de wet gewoon verboden is. Als mensen zich voornemen om de wet aan te vechten of te overtreden, dan moeten overheden daar iets van vinden, lijkt me.

In de derde plaats hebben regeringen een verantwoordelijkheid om de politieke en maatschappelijke consequenties af te wegen van dit soort zaken. Hoe treurig ook, een dergelijke situatie is geen pure privékwestie. Hoewel er vaak schamper over wordt gedaan, is er wel degelijk sprake van een hellend vlak op het gebied van levensethiek. Toen mevr. Ineke Stinissen in Nederland werd geëuthanaseerd (als eerste 'geval') was het absoluut ondenkbaar dat depressieve patiënten ook geëuthanaseerd mochten worden. Nu wordt dit serieus voorgesteld, bv door de VVE. En vanuit Europa is Nederland op de vingers getikt ivm het euthanaseren van volstrekt levensvatbare baby's met een open ruggetje. Nog maar twintig jaar geleden zou zo'n praktijk alom afschuw hebben gewekt, terwijl het nu maatschappijbreed nauwelijks een schouderophalen heeft veroorzaakt. Ik denk dat het onloochenbaar is dat de waardering van het leven verandert, naarmate euthanasie een breder geaccepteerde praktijk wordt.

Ik neem aan dat de Italiaanse regering en de rk kerk in Italië (als maatschappelijke partij) ook kijken naar het voortdurende versoepelen van de praktijk in landen als Nederland. De wetgeving in Italië is nu nog veel strenger dan hier en men realiseert zich dat stap 1 altijd wordt gevolgd door stappen 2 en 3. Daarom kunnen we volgens mij niet zeggen dat dit een privékwestie is van de familie of de vader alleen. Er kleven politieke dimensies aan.

Andere landen tonen aan dat het best mogelijk is wetgeving te maken die misbruiken voorkomt en ethische regels nagekomen worden zonder aan de rechten van individuen te komen.

Misschien, maar zie hierboven. Het is ook niet alleen een kwestie van de 'rechten van individuen'. Het is ook een kwestie van: wat willen we dat er allemaal mogelijk is op dit gebied? En daarbij moeten we bedenken dat het vaak gaat om wilsonbekwame individuen, zoals comapatiënten en baby's.

Ieders instinctieve reactie (neem ik aan) is: we willen dat pijn en lijden zoveel mogelijk verdwijnt. Maar overheden kunnen dat niet als enige perspectief hanteren, hoe belangrijk het ook is. De werkelijkheid waarmee zij te maken hebben is nl complex en heeft ook te maken met vragen als: is er straks nog maatschappelijk draagvlak en geld voor gehandicaptenzorg of kunnen ouders met een mongooltje nog rekenen op respect?

Als redelijkerwijs kan aangenomen worden dat de vader ethisch een "in de plaats stelling" van zijn dochter terecht waarneemt en kan waarnemen, moeten dit persoonlijke of familieaangelegenheden blijven, mits eventueel wettelijke begrenzingen en consultatie om binnen maatschappelijk accepteerbare ethische regels te blijven en misbruiken te voorkomen.

Ik weet niet hoe je dat redelijkerwijs moet bepalen bij een vader van een vrouw die al 18 jaar in coma ligt of bij ouders van een baby met een ernstige handicap. Daarover zal altijd verschil van mening blijven bestaan en de vraag is of dit verschil van mening ook in de toekomst 'maatschappelijk accepteerbaar' zal zijn.

Levensbeëindiging kan in de juiste omstandigheden een daad van liefde zijn.

Natuurlijk. Maar toch kunnen wij uit liefde heel foute dingen doen. Ik zeg niet dat deze specifieke daad fout was, maar wel dat 'liefde' geen voldoende rechtvaardiging is om goed te doen (en misschien zelfs geen noodzakelijke).

Het in de mond nemen van het woord moord (zie reactie bevolking) beantwoordt niet eens aan hun eigen godsdienstig geloof dat zij van zichzelf geloven te verdedigen (liefde - niet ver- of beoordelen van anderen - wie zonder zonde is werpe de eerste steen).

Het woord 'moord' behoorde in dit geval wat mij betreft tot de onkiese aspecten van de reactie van de rk kerk. Ook hier komt het aan op een zorgvuldige terminologie. Puur technisch maakte men inderdaad een eind aan haar leven, door haar eten en drinken te onthouden. Bij een vitaal en bewust mens is dat moord. Maar aangenomen dat zij er weinig van gemerkt heeft en dat er alleen een theoretisch perspectief was op enig herstel, is 'laten sterven' een beter woord.

Berlusconi had maar al te graag deze omstandigheden gebruikt om de macht van de president in te perken en te herleiden tot een ceremoniële functie (vergelijk situatie Luxemburg).

Dat is het akelige dat diep menselijke situaties en dramas misbruikt worden voor eigen gewin of doelstellingen.

B is een boef, dat weten we. Het is inderdaad akelig dat we alle reden hebben om de Italiaanse regering hier te verdenken van opportunisme. Maar dat neemt niet weg dat zij een politieke verantwoordelijkheid heeft in dit soort zaken.

[E.Desart]

In de eerste plaats mogen verschillende groepen en individuen in een vrij land zeggen wat ze van iets vinden. De rk kerk mag dat doen in Italië: zij heeft uitgesproken meningen over dit soort zaken. We kunnen het daarmee oneens zijn en we kunnen het onkies vinden dat de kerk het op deze manier doet, maar ik zie niet in waarom zij dat niet mag doen.

In de tweede plaats betrof het hier een situatie die in de wet gewoon verboden is. Als mensen zich voornemen om de wet aan te vechten of te overtreden, dan moeten overheden daar iets van vinden, lijkt me.

Crossword,

Even verduidelijken: Op geen enkele manier vind ik dat ik ook maar enig disrespect kan en mag hebben voor wat de RKK vindt en verwoord.

Wel vindt ik dat kerk en staat gescheiden dienen te zijn. Indien niet is het einde zoek. Naast de RKK bestaan nog religies en levensovertuigingen. Iedereen is vrij de overtuiging van de kerk wel of niet tot de zijne te maken.

Met opmerking inzake die verharding is algemeen van aard, en resulteert ook in hoe de Paus met die dingen omgaat, niet de opvatting op zich.

Het was zeer simpel: betrokkene wou handelen volgens de wet (uitspraak hoogste gerechtshof) en men trachtte dit politiek te blokkeren, wat niet gelukt is door de weigering van de president betrokken documenten te tekenen.

Er is niets voor zover mij gekend onwettigs gebeurt, waar enige politieke interventie nu noodzakelijk was.

http://weblogs.nos.nl/rome/2009/01/18/een-...chtvaardigheid/

[Kritiek]

Waarom, vraag ik, slikt de bevolking van Italië dit? Waarom laten ze hun vrijheid zomaar gewillig afnemen?

Hoi Evil,

Ik ben net zo verbaasd als jij dat democratie tenonder gaat met donderend applaus. Het doet me zeer sterk denken aan de manier waarop de rechten van de mens beschouwd worden. Dit terwijl de rechten van de mens ook slechts rechten afneemt. Niet in de laatste plaats is het zo dat iemand die het volk in staat stelt om aan ditzelfde volk rechten te verlenen deze rechten af te nemen heb ik hier altijd argwanend tegenover gestaan. Mijn arwaan bleek gerechtvaardigd door artikel 29, lid 3, van de rechten van de mens:

Artikel 29

1. Een ieder heeft plichten jegens de gemeenschap, zonder welke de vrije en volledige ontplooiing van zijn persoonlijkheid niet mogelijk is.
2. In de uitoefening van zijn rechten en vrijheden zal een ieder slechts onderworpen zijn aan die beperkingen, welke bij de wet zijn vastgesteld en wel uitsluitend ter verzekering van de onmisbare erkenning en eerbiediging van de rechten en vrijheden van anderen en om te voldoen aan de gerechtvaardigde eisen van de moraliteit, de openbare orde en het algemeen welzijn in een democratische gemeenschap.
3. Deze rechten en vrijheden mogen in geen geval worden uitgeoefend in strijd met de doeleinden en beginselen van de Verenigde Naties.

bron

Een vervelend feit is dat terrorisme bijvoorbeeld in strijd is met de doeleinden en beginselen van de VN. Terrorisme (van het Latijnse terror, paniek) betekent echter 'Het gedwee maken of demoraliseren van een regering of bevolking door daden van terreur' (volgens mijn vierentwinstigste druk van het Wolters handwoordenboek der Nederlandse taal). Terreur betekent dan weer schrikbewind (volgens hetzelfde handwoordenboek). Nog niet zo lang geleden werd een vrouw in Amerika gearresteerd voor terrorisme omdat ze haar kind sloeg. Dat is dus vrij letterlijk een correcte inschatting van de agent in kwestie, maar om een vrouw haar rechten als mens afhandig te maken omdat ze een jengelend kind tot orde maande (zij het wat hardhandig) lijkt me overdreven. Overigens is dit ook de verklaring voor het vraagstuk waarom de gevangenis Guantánomo Bay niet internationaal aangepakt wordt: het is volledig in overeenstemming met de doelen van de VN. Een belangrijke vraag wordt dan wat deze doelen eigenlijk precies zijn.

Ik zal niet te veel uitwijden. Het lijkt me voldoende om aan te geven dat dit 'sterfrecht' precies in één lijn ligt met de rechten van de mens. De rechten van de mens kunnen afgenomen worden wanneer men niet op zo'n manier handelt dat dit van 'hogerhand' goedgekeurt wordt en dit sterfrecht zal in zich dragen dat sommige mensen niet zelfstandig mogen beslissen wanneer ze sterven. Dat riekt naar een legalisering van moord op bepaalde 'onhandelbare' onderdanen; mensen die zich niet bij die wil van 'hogerhand' neerleggen bijvoorbeeld: mensen die vrij willen zijn.

Ja, Evil, waarom slikken mensen dit? Omdat ze gedwee zijn gemaakt door de terreur (het schrikbewind!) van de staat!

Misschien is het tijd voor een anarchistisch manifest.

[Crossword]

Ok, dat van die uitspraak van het hooggerechtshof was mij even ontgaan. Dat maakt de zaak inderdaad wettelijk anders en stelt Berlusconi's gedoe in een nog kwalijker daglicht. Blijft wel de bredere maatschappelijke en politieke impact, waarvoor politici en maatschappelijke partijen (zoals de kerk) zich verantwoordelijk voor mogen voelen.

[theoriegeladen]

Ik denk dat de "point of view" in het specifieke geval van Eluana te bepalend is voor de uiteindelijke keus. Berlusconi bekijkt de zaak te veel vanuit wat hij denkt dat de mensen willen en probeert dat zonder de kerk tegen de schenen te schoppen. De kerk echter volgt haar eigen leer en handelt volgens de eer en geweten van het Christendom. En dan zijn er ook nog eens activisten die "dit voorbeeld" aangrijpen om politiek Italie eens en voor altijd de veranderen. Ik krijg bijna het idee dat de verschillende partijen haar om veel meer redenen willen laten leven of sterven. Als het hooggerechtershof dan ook nog eens andere beslissingen maakt welke niet worden uitgevoerd, dan staat het land in een politieke spagaat en is het voor Italie raadzaam zich af te vragen of niet tijd wordt voor nieuwe verkiezingen.

[E.Desart]

Ik denk dat de "point of view" in het specifieke geval van Eluana te bepalend is voor de uiteindelijke keus. Berlusconi bekijkt de zaak te veel vanuit wat hij denkt dat de mensen willen en probeert dat zonder de kerk tegen de schenen te schoppen. De kerk echter volgt haar eigen leer en handelt volgens de eer en geweten van het Christendom. En dan zijn er ook nog eens activisten die "dit voorbeeld" aangrijpen om politiek Italie eens en voor altijd de veranderen. Ik krijg bijna het idee dat de verschillende partijen haar om veel meer redenen willen laten leven of sterven. Als het hooggerechtershof dan ook nog eens andere beslissingen maakt welke niet worden uitgevoerd, dan staat het land in een politieke spagaat en is het voor Italie raadzaam zich af te vragen of niet tijd wordt voor nieuwe verkiezingen.

Ik denk (bevestigd door diverse politieke analisten) dat Berlusconi zijn motieven politiek van aard zijn.

Je moet dit in de juiste volgorde bezien. Reeds jaren is de vader bezig met rechtszaken in functie van zijn dochter. Niemand lag wakker van deze juridische privé strijd. Het is dus niet niet zo dat het hooggerechtshof zich tussen deze emoties ging plaatsen. De emoties volgde een beslissing van het hooggerechtshof na een jarenlange juridische strijd.

Plots wordt het volk wakker (als blijkt dat de besluit van het hooggerechtshof gaat worden uitgevoerd omdat een kliniek bereid is dit vonnis uit te voeren, na chantage van, of instructie aan staatsklinieken tot weigering van uitvoering van dit vonnis).

Het lijkt mij een belangrijk feit dat regeringsleden staatsklinieken onder druk kunnen zetten om vonissen NIET uit te voeren.

Berlusconi ziet hierin de mogelijk de emoties van het volk en het parlement met de directe of indirecte steun van de RKK en organisaties uit te buiten. Hij maakt een decreet tot wet waarvan hij op voorhand WIST dat het niet getekend zou worden door president Giorgio Napolitano en dus geen rechtsgeldigheid kon hebben. Hierbij lapt hij ook de beslissing van het gerecht aan zijn laars. Een normale premier kalmeert de bevolking gebaseerd op de beslissing van een rechtbank die handelt en vonnist volgens, en in functie van, de wet.

Zo is politiek de president nu de oorzaak van de dood van Eluana Englaro (als hij dit eerste decreet wel getekend had was men nog tijdig kunnen tussenkomen, dit gaat dus niet over de discussies in het parlement tijdens dewelke het overlijden plaats greep).

Hierdoor hoopt hij steun te krijgen voor een wetswijziging waarbij de macht van de Italiaanse president beperkt kan worden tot een ceremoniele functie en zijn macht uitgebreid (vergelijk met recente Luxemburgse situatie).

http://nl.wikipedia.org/wiki/Giorgio_Napolitano

De president van Italië heeft geen uitvoerende macht en wordt geacht boven de partijen te staan. Hij bewaakt de rechtstaat en de nationale eenheid, en kan op ogenblikken van grote verdeeldheid een belangrijke rol spelen. Zo'n situatie deed zich voor in februari 2009 rond het ziekbed van de comapatiënt Eluana Englaro. Het Hooggerechtshof had in november 2008 toestemming gegeven voor euthanasie na een vegetatief leven van 17 jaar. De staatsziekenhuizen weigerden op last van premier Silvio Berlusconi medewerking. Toen een particuliere kliniek in februari 2009 op wens van de familie de kunstmatige voeding ging afbouwen, kwam Berlusconi met het ontwerp van een presidentieel decreet waarin dit werd verboden. President Napolitano weigerde zijn handtekening te zetten omdat hij niet een uitspraak van het Hooggerechtshof wilde doorkruisen. De regering had toen enkele dagen nodig voor een noodwet, maar tijdens de behandeling in de Senaat stierf de vrouw. Berlusconi streeft nu naar een wetswijziging waardoor de handtekening van de president onder een decreet niet meer nodig is.

http://www.trouw.nl/nieuws/europa/article2...sie_Eluana.html

Katholieke Italianen zijn verdeeld over de kwestie. Tegenstanders van euthanasie houden wakes voor Eluana. De minister van gezondheid van het Vaticaan liet weten dat levensbeëindiging in haar geval gelijk staat aan ’een barbaarse moord’.

Voor zo'n uitspraak van de RKK heb ik geen respect, noch toont het Vaticaan respect voor de integriteit van het hooggerechtshof en de jarenlange procedures.

http://weblogs.nos.nl/radio1journaal/2009/...conis-spoedwet/

Die (Eric: Berlusconi) legt zich er niet bij neer (Eric: uitspraak hooggerechtshof) en heeft nu een spoeddecreet aangenomen, zoals dat heet, om het versterven van Eluana te voorkomen. De president weigerde dit te ondertekenen, maar dat houdt Berlusconi niet tegen. Niet eerder heeft een vergelijkbare zaak in Italië voor zoveel ophef gezorgd. Op een gegeven moment gaat het niet alleen meer over de vraag of je het leven van iemand mag beëindigen -want wie bepaalt of het nog waarde heeft- maar ook hoever je kunt gaan als premier. Waar ligt het laatste woord dan wèl als de president en vooral het Hof wordt overruled. Italië weet het ook niet meer, is in rep en roer. Verhitte debatten in de café’s, op straat, in de kranten.

http://www.independent.co.uk/news/world/eu...ve-1605508.html

The tragic drama of an unlucky family was thus transformed into what Mr Berlusconi’s critics charged was a highly opportunistic assault on Italy’s post-war Constitution, threatening to smash the carefully delimited division of powers and hugely expand the prerogatives of the Prime Minister

[Crossword]

Voor zo'n uitspraak van de RKK heb ik geen respect, noch toont het Vaticaan respect voor de integriteit van het hooggerechtshof en de jarenlange procedures.

Berlusconi probeert al een hele tijd Italië te runnen als zijn eigen bedrijf. Hij is een pure machiavellist. Met zijn poging het hooggerechtshof te dwarsbomen, zondigt hij tegen de scheiding van machten. Een premier mag zich nooit bemoeien met de rechtspraak.

Dat ligt toch anders bij de rkk, vind ik. De kerk is een maatschappelijke partij, zonder politieke verantwoordelijkheid. Het staat haar vrij, net zoals het bv Greenpeace vrijstaat, om te protesteren tegen uitspraken van het hooggerechtshof wanneer zij deze immoreel acht. Over de manier waarop kunnen we twisten, maar de rkk kerk zou zichzelf tegenspreken als zij zich zonder protest zou neerleggen bij de uitspraak.

We kunnen dit niet bekritiseren vanuit de scheiding tussen kerk en staat. Die scheiding maakt het juist mogelijk dat de kerk als maatschappelijke partner (net als vakbonden, milieuorganisaties e.d.) haar mening laat horen in het publieke domein en probeert daarvoor steun te krijgen.

Twee overwegingen daarbij: 1. in een moderne lobby-samenleving word je als maatschappelijke partij alleen nog gehoord als je grote woorden gebruikt, zoals 'moord'. Dat pleit de kerk niet vrij, vind ik, want zij heeft vanuit haar eigen identiteit een verantwoordelijkheid tot zorgvuldig taalgebruik en naastenliefde. Maar het schetst wel het dilemma waarin zij verkeert: een pr-agent bij het Vaticaan weet ook dat hij alleen in de krant komt wanneer hij een heel erg grote scheur opentrekt. 2. in de rkk bestaat vanouds een scheiding tussen publieke moraal (datgene waarvoor de kerk officieel staat) en dat wat privé en in het verborgen wordt toegestaan. Het is best voorstelbaar (ik weet het niet) dat de betreffende mevrouw en familie nog gewoon een pastoor op bezoek hebben gekregen voor de laatste sacramenten. Het zou in elk geval heel katholiek zijn: een leeuw op de preekstoel en een lam in de biechtstoel. Op 'protestantse bevolkingen' zoals in Nederland, komt dat al snel hypocriet over. Maar je kunt het ook zien als zuidelijke levenskunst: je kunt publiekelijk niet van je moraal afwijken, maar je kunt er wel soepel mee omgaan in de praktijk.

De 'protestantse' suggestie dat je alles (inclusief coma's, langdurig lijden, baby's met open ruggetjes e.d.) 'netjes' en 'redelijk' kunt regelen, lijdt aan de tegenovergestelde kwaal: een gebrek aan erkenning dat het leven nu eenmaal rommelig is en dat elke maatregel die je neemt ook weer schaduwzijden heeft (zoals het beruchte 'hellend vlak'). Het argument dat je in Nederland altijd weer hoort tegen een wetgeving als die in Italië is: dan gebeurt het stiekem. Vast wel, maar dat is dan de schaduwzijde van een 'katholiek' systeem. Dat betekent nog niet dat het 'protestantse' systeem beter is of geen schaduwzijden heeft.