Grenzen stellen

[Aries]

Stel je bent bij een groepje/ clubje ( wat dan ook)

Waar het je verder erg goed bevalt.

Maar 1 of 2 van de organisatoren bejegenen je op een manier die je niet wenst te accepteren.

Hoe "hard" ga je dan met je eigen grenzen om ?

Moet je dit (voor die ene keer) accepteren ?

(iets wat ik naar mijn mening in het algemeen te vaak doe)

Eis je dat woorden terug genomen worden ?

en zo ja , ga je weg als dat niet gebeurt..

hoe ga je hier mee om ?

( nee ik zei niet dat het een makkelijke vraag werd)

[Snow white]

Dit gaat behoorlijk richting persoonlijke problematiek waarvan hier werd toegelicht dat het bezwaarlijk is. Verder kan ik er als poster niet zoveel mee omdat er geen sluitend wetenschappelijk antwoord bestaat op je vragen.

Afhankelijk van de (psychologische) invalshoek die je kiest, valt er voor allerlei opties wat te zeggen. Het merendeel van dit onderwerp is in mijn ogen echter ethiek en sociaal: hoe ga je met elkaar om in een conflictsituate en welke normen voeren daarbij de boventoon? Weinig wetenschappelijks aan..

[Squawk]

Verkeersvliegers worden erop getraind dit stevig en snel te doen. Bijvoorbeeld iemand van 23 met weinig ervaring moet onmiddelijk melden als iemand van 50 met heel veel ervaring iets doet waar hij of zij twijfels over heeft. Dat blijkt de eerste twee keer even lastig te zijn, maar daarna gaat het makkelijk.

Is niet een echt sociale omgeving natuurlijk, maar ook in de cockpit werken sociale relaties sterk door. De term die we hiervoor gebruiken is 'speak up'. Dat wordt in de toekomst alleen maar makkelijker, omdat 'de jeugd van tegenwoordig' steeds meer zelfvertrouwen lijkt te hebben. Een goede zaak wat mij betreft, want waar door ouderen nog wel eens over 'respect' wordt gesproken, bedoelen ze eigen 'angst'. De angst die ze hadden toen ze zelf jong waren. Gelukkig ebt die angst weg. Hopelijk blijft er voldoende zelfdiscipline hangen.

Algemeen: Als je het heel moeilijk vindt om iets te zeggen (feedback geven) komt het er waarschijnlijk ook lullig uit. De kunst is om het rustig te zeggen. Hoe je het zegt is tien keer belangrijker als wat je zegt. Het is zowel voor de gever als de ontvanger van feedback belangrijk om feedback als een cadeau te zien. Het kost moeite om het te geven. Ook een compliment komt soms niet aan omdat de ontvanger niet goed is in ontvangen. Net als met een cadeau: het enig juiste antwoord na het ontvangen van feedback (compliment of kritiek) is 'dankjewel'. Wat je vervolgens met het cadeau/feedback doet is jouw zaak. Niet elk cadeau valt in goede aarde. Maar als de bedoeling oprecht is, is het een goed gebaar. Alleen maar lief doen terwijl je iets anders voelt is overigens ook helemaal niet zo eerlijk...

Kun je hier iets mee?

[Dido]

Stel je bent bij een groepje/ clubje ( wat dan ook)

Waar het je verder erg goed bevalt.

Maar 1 of 2 van de organisatoren bejegenen je op een manier die je niet wenst te accepteren.

... hoe ga je hier mee om ?

In de sociale psychologie vind je het één en ander terug over omgaan met groepsnormen.

Een groepsnorm is hier 'een door de groep aanvaarde manier van denken, doen en voelen'. Zo'n norm wordt gezien als juist en gepast door die groepsleden.

De situatie zoals jij die beschrijft, is hier mogelijks geen groepsproces, of wel? Dus:

- Is het zo dat de groepsleiders een bepaalde gedrag/ gevoel of denkwijze opleggen aan alle groepsleden (dus ook aan jou) en dat iedereen hier akkoord mee moet gaan? Dan is het een groepsproces.

- Of is het zo dat zij specifiek aan jou iets vragen waar je niet mee akkoord kan gaan?

Sowieso kan je stellen dat het beter is van bij het begin duidelijk aan te geven wat je grenzen zijn. Op een vriendelijke maar ook kordate manier. Dit geldt zowel voor groepsprocessen (dus: de groepsleider vraagt dit aan elk groepslid), als voor niet-groepsprocessen (dus als men enkel dat gedrag eist van jou).

De rest geldt enkel voor groepsprocessen:

Als het zo is dat de groepsleider dit 'gedrag' van ieder groepslid eist, dan is het vaak zinvol om vanaf het begin op zoek te gaan naar medestanders in de groep. Dus anderen die vinden dat dit gedrag ook niet kan. Als je langer wacht, dan geraakt de norm (het geëiste gedrag) ahw. geïnstalleerd in de groep en is het veel moeilijker om daar tegen in te gaan, ook voor anderen.

Het gebeurt wel vaker dat je denkt dat iedereen het eens is met de groepsnorm, maar dat dit eigenlijk niet zo is. Groepsleden conformeren immers vaak publiekelijk met bepaalde normen: uiterlijk gaan ze akkoord, maar innerlijk zijn ze niet akkoord. Maar men durft dit niet te laten blijken uit schrik 'gedumpt' te worden door de groep. En vaak denkt men dat iedereen akkoord gaat met de norm (= pluralistisch negeren). Dus iedereen denkt dit van iedereen, waardoor vaak niemand zal reageren tegen de norm, uit schrik een buitenbeentje te zijn.

Het is echter zo dat, vanaf het moment dat je een medestander vindt, de consensus echt wel gebroken wordt. Het gebeurt dan wel vaker dat anderen, die publiekelijk conformeerden, nu ook jouw kant gaan kiezen.

Misschien merk je zelfs dat bijna niemand akkoord gaat met die norm van de groepsleider. Dan staan jullie natuurlijk heel sterk, aangezien je dan een meerderheid vormt.

Als er maar enkele mensen van de groep jouw standpunt ondersteunen (je vormt dus geen meerderheid), dan is het belangrijk dat jullie (die weerstand bieden aan de groepsleiders) samen achter 1 standpunt staan. En daar blijf je bij, je verandert dus niet om de haverklap. Bovendien dien je echt met goede argumenten af te komen, argumenten die men niet zomaar kan verwerpen en waar de 'anderen' best eens goed moeten over nadenken.

Het zal sowieso moeilijk blijven om gelijk te halen als je een minderheid vormt, maar toch is het soms mogelijk.

Als het echt ondoenbaar lijkt, dan kan je er eventueel naar streven om op andere (anders dan je eerst wou), gerelateerde punten toegiften te krijgen. Dus toegiften nastreven waarbij de groepsleider z'n 'gezicht niet verliest', maar die voor jullie ook al waardevol zijn. Een soort van een compromis zoeken, zeg maar.

En het volgende is weer onafhankelijk van of het hier wel of niet om een groepsproces gaat:

Als je niet slaagt in je opzet, dan kan enkel jij uitmaken of je de groep dient te verlaten of niet.

Dat hangt ondermeer af van:

- is die groep belangrijk voor je op andere gebieden?

- zijn er alternatieven buiten die groep?

- is het een voor jou echt belangrijk item waarop je geen gelijk kreeg?

- is het de eerste keer dat zoiets gebeurt of gebeurt dit wel vaker?

- Hoe voel jij je erbij dat het zo gelopen is?

- Kan je het gebeurde loslaten of zal het blijven wringen?

- ...

Ik weet niet zeker of je hier wat mee kan doen? Veel meer kan ik er anders niet over kwijt.

Dido

[anusthesist]

Aries, laten we deze discussie in z'n algemeenheid voeren zonder naar een praatsessie te neigen. Persoonlijke problematiek wordt namelijk niet op prijs gesteld op dit forum, zie ook de bijsluiter. Ik heb er geen problemen mee dat het fenomeen grenzen stellen wordt besproken, mits dit niet in een (te) persoonlijke context plaatvindt.