Eerst en vooral wil ik even aangeven dat ik zelf niet in de praktijk sta, en dat wat ik weet eigenlijk allemaal uit tweede hand is. Dus, Rosalynn, ga er maar vanuit dat Dido voor de praktijk een goede referentie is. En Dido, als ik jouws inziens de bal ergens helemaal mis sla, laat me dat ook maar weten...
Ik merk (...) dagelijks hoe artsen (en ik ken er veel :eusa_whistle: ) én psychologen wél aandacht hebben voor het ganse plaatje. Al zal elk, vanuit z'n eigen discipline, zeker de nadruk leggen op het één of het ander.
Als besluit dan... Ik kan je wel volgen, Ypsilon, als je stelt dat mensen, die niet zo vertrouwd zijn met de geneeskunde, vooral te horen krijgen hoe sterk alles biologisch geregeld wordt. Voor een stuk wordt dit zelfs bevestigd én versterkt door wetenschappelijke onderzoekers die nu eenmaal heel erg gericht zijn op meten, objectieve factoren en dus het liefst op biologische markers.
Terwijl ik wel degelijk op het werkveld (tussen de hulpverleners in), merk dat ook artsen overtuigd zijn van de psychologische en sociale factoren. Maar dat haalt natuurlijk de media niet...
(...)
[Z]olang niet blijkt uit harde cijfers dat artsen inderdaad vooral enkel geloven in een biologische benadering, weiger ik daarin mee te gaan. Net omdat de opleiding, de achterliggende theorieën die men in de opleiding krijgt (en mijn ervaring met die mensen, maar dat telt niet echt) die 'puur biologische visie' zeker niet in de hand werkt. In de media komt natuurlijk vaak het enige eindresultaat aan bod: 'de arts die een pilletje geeft'. Wat echter niet in de media komt, zijn de vele gesprekken die zo'n arts vaak al heeft gehad met de patiënt. De vele uren die hij daar al aan besteed heeft én daar nog zàl aan besteden, voordat hij dat pilletje gaf, of samen met het 'pilletje geven'...
Al betekent dit niet dat artsen ook steeds voldoende zicht hebben op de achterliggende psychologische theorieën én de specifieke aanpak die dit soms vergt. Ze verwijzen, naar mijn mening, dan ook nog veel te weinig door naar de geestelijke gezondheidszorg (toch zeker in België).
Ik twijfel er inderdaad ook niet aan dat artsen/psychiaters aandacht hebben voor zowel de biologie, als de psychologie, als de sociale kant. Althans, in theorie zijn die drie factoren even belangrijk. En desgevraagd zal een dokter/psychiater dat ook zo aangeven, vermoed ik. In de praktijk zal een dokter/psychiater ook op die drie factoren inspelen, simpelweg door empathisch te reageren, door de patiënt op een zo menselijk mogelijke manier te behandelen en met hem/haar te praten, en te trachten om hem/haar te ondersteunen. En nu voel je de "maar" al komen: medicatie is zonder enige twijfel de belangrijkste poot in de behandeling, en wat men op psychologisch vlak doet beperkt zich tot wat ik net beschreven heb. En ik ben ervan overtuigd dat dat anders zou kunnen.
In het artikel waarnaar ik al verwees in een vorige post, staat dat het biopsychosociaal model al 30 jaar de pathogenese van schizofrenie dicteert. En het artikel dateert van 1997...
Althans, in theorie. In de praktijk weegt één bepaalde component nogal door. Vandaag is dat de medische component. En dan komen we hierop terug:
OK, ik kan je geen ongelijk geven... De jaren '60 - '70 kenmerkten zich door 'het is allemaal te wijten aan een slechte maatschappij en opvoeding. Biologische factoren waren een taboe. Hedentendage is het omgekeerde waar: 'alles zit hem in de biologie en de psychosociale factoren' worden vaak vergeten. Al denk ik dat laatste méér aanwezig is bij wetenschappelijke onderzoekers én diegenen die niet in de hulpverlening werkzaam zijn (die ik even, voor de makkelijkheid, de man van de straat noem, zonder hiermee een oordeel te willen vellen over die mensen). Misschien zorgt dit laatste er trouwens voor dat ikzelf onvoldoende kan inschatten welk beeld de media (om het even breed te benoemen) biedt aan de gewone man op straat.
Het biologisch onderzoek domineert, mede doordat de psychosociale kant een paar decennia het denken over psychopathologie gedomineerd heeft.
Dido schreef:Jammer genoeg is er tot op heden geen enkele psychotherapie die echt effectief is bij Schizofrenie. Zelfs de cognitieve gedragstherapie die hedentendage vaak gepresenteerd wordt als dé therapie voor zowat elke psychische stoornis, levert +/- geen resultaten.
uit:
Hoe kom je daar nu bij? Heb je wetenschappelijke bronnen waarop je dit baseert? Waar je dat vandaan haalt, is me een compleet raadsel. Een voorbeschiktheid tot om het even welke psychische stoornis is helemaal geen contra-indicatie voor psychotherapie!
Inderdaad nogal een vreemde stelling van Rosalynn...
RosalynnSutherland schreef:Uit jouw reactie [die van Dido] blijkt, dat je je ergert aan de stelling dat "doktoren beweren"
Echter ik heb al duidelijk aangegeven dat ik een verhaal uit de praktijk ken.
Mijn stelling gaat dus over hoe de personen met deze ziekte worden voorgelicht.
Zoals ik al schreef werd deze persoon verteld dat:
de theorie van gevoeligheid in de genen een algemene theorie is.
en dit werd dus steeds weer gezegd door meerdere doktoren.
Dus wat is mijn denkfout nu ?
Ik denk dat Dido nogal wat links heeft aangedragen waarmee je daar zelf wel uit zou moeten komen, maar laat ik het even op een rijtje trachten te zetten: jij beweerde dat "doktoren" alleen aandacht hebben voor biologische factoren. Je beweerde overigens in diezelfde post dat ook trauma's als oorzaak gezien worden. Je schijnt niet in te zien dat die twee beweringen mekaar meteen tegenspreken. Maar het voornaamste probleem zit 'm erin dat je die bewering slechts kunt ondersteunen door te verwijzen naar
de ervaring van iemand anders met
een vijftal dokters. Die vijf dokters zijn géén goede afspiegeling van
alle dokters, laat staan
de hele medische wereld. Bovendien is het niet waarschijnlijk dat de persoon van wie je de info hebt een objectieve weergave heeft gegeven van wat de dokters te vertellen hadden. Ongetwijfeld is datgene wat hij/zij onthouden heeft gefilterd en gekleurd door zijn ervaring, zowel met die dokters, als met andere dokters, als met de veel ruimere omgeving. Uit het feit dat een persoon zich door een aantal dokters behandeld voelt alsof zijn/haar probleem alleen het product is van zijn genen, kun je slechts dát concluderen: hij/zij voelt zich zo behandeld. De rest is interpretatie, en hoewel er e.e.a. te zeggen valt voor de stelling dat er proportioneel te veel aandacht gaat naar genetica, en te weinig naar psychologische factoren, kun je daar niet met zulk een stelligheid de conclusies uit trekken die jij trok.
