Een meer neutrale definitie van globalisering is: de toename van grensoverschrijdende interactie door een grotere economische, politieke en sociale openheid.
Over de mogelijke afname van de sociale cohesie en solidariteit in Nederland door de globalisering is al eens een topic geweest Meto.a. Ferry Koster, die hier een studie over publiceerde.
Die ontwikkeling naar een verzorgingsstad is volgens het boek al in volle gang. Veel verplichte solidariteit is overgeheveld van het rijk naar de stad. Er is verbreding opgetreden (meer zieken en ouderenzorg, kinderopvang) en ook versobering en meer controle. [Van een afname van de rol van de overheid in zijn geheel is, meen ik nauwelijks sprake tot dusver. De efficiëntie van de markt wordt algemener erkent dan vroeger en de overheid experimenteert hiermee. Soms niet altijd met onmiddelijk succes.] Het boek ziet eigenlijk geen afname van solidariteit en stelt dat vrees voor minder sociale cohesie van alle tijden is. Wel is er een afname van het verenigingsleven en daarmee een afname van de georganiseerde vrijwillige solidariteit.ndividualisering, globalisering en solidariteit zijn begrippen die geregeld opduiken in het maatschappelijke en politieke debat. Daarbij valt op dat het vaak ontbreekt aan een eenduidige definitie ervan. Solidariteit, de bereidheid van mensen iets voor anderen te doen, kent een groot aantal verschijningsvormen. De auteurs onderscheiden eenzijdige versus tweezijdige solidariteit, formele versus informele solidariteit en lokale versus bovennationale solidariteit. Het onderzoek laat zien dat in de afgelopen jaren een verschuivingen heeft plaatsgevonden in de richting van meer tweezijdige, minder formele en een versterking van lokale solidariteit. Deze veranderingen zijn deels toe te schrijven aan de processen van individualisering en globalisering, maar geven geen reden tot doemdenken; mensen die meer geïndividualiseerd zijn, zijn wel degelijk solidair met anderen, en de verzorgingsstaat blijkt prima bestand tegen globalisering. De algehele conclusie is dan ook dat individualisering en globalisering niet tot minder maar wel tot andere solidariteit hebben geleid.
De geschetste ontwikkelingen bieden kansen voor, maar leggen ook beperkingen op aan de toekomst van de verzorgingsstaat, in termen van het organiseren op lokaal of bovennationaal niveau en versmalling versus verbreding van de voorzieningen. De auteurs nemen de voor- en nadelen van een aantal ontwikkelingsrichtingen onder de loep. Deze afwegingen leiden tot de conclusie dat de verzorgingsstad, oftewel het organiseren op een lager niveau, een reële optie biedt. Echter, om te voorkomen dat deze vorm van organiseren tot ongelijkheid en uitsluiting leiden, is het wenselijk tegelijkertijd regelingen te treffen op bovennationaal niveau.
. Ja, maar het biedt tegelijkertijd een toename van kansen en idealiter zal het kapitaal daar ingezet worden waar dit het meest opbrengt waardoor per saldo de welvaart in de wereld aanzienlijk kan toenemen door een vrij verkeer van kapitaal.Globalisatie als mobilisering van het kapitaal vormt zodoende noodzakelijkerwijs een groeiend risico voor iedere staat, bedrijf en persoon. Daarover zijn we het wel eens?
Ik zie als een belangrijke oorzaak van de huidige financiële crisis dat dit niet goed gegaan is. Theoretisch zou een land in ontwikkeling met een bevolking die nog relatief arm is en waar de productiviteitsstijging door extra kapitaal groot is een tekort op de handelsbalans moeten hebben en een overschot op de kapitaalbalans (instroom van kapitaal). Wat hebben we in China gezien? Een groot handelsoverschot en uitstroom van kapitaal (waardoor de rente op de internationale kapitaalmarkt extreem laag was en de banken etc allerlei gekke manieren gingen bedenken om nog wat extra rendement te verkrijgen). Wel, de kapitaalmarkt in China is nog niet geliberaliseerd. De mogelijkheden voor buitenlandse investeerders zijn beperkt.