Progressief belastingstelsel

[donalddarko]

Kan je die zin eens uitleggen a.u.b.?

Dus alleen wel-ouders laten betalen voor kinderdagverblijven. Hoe stimuleert dat moeders om meer te gaan werken? Kinderdagverblijven worden hoofdzakelijk gebruikt door moeders (ouders) die gaan werken.

En bij de niet-ouders zitten geen moeders.

Het lijkt mij nogal oneerlijk om niet-ouders, mee te laten betalen aan het subsidiëren van dagverblijven! Ouders nemen vrijwillig kinderen en het lijkt me niet meer dan logisch dat ze daar geheel zelf de prijs voor betalen (indien ze beide willen gaan werken) !

[klazon]

Dat is inderdaad ook nog zoiets: je kunt belastingen alleen laten betalen door mensen die van hun besteding profiteren... bijvoorbeeld autobezitters belasten om daarvan snelwegen aan te leggen. In dat voorbeeld is het echter wel zaak dat die besteding er daadwerkelijk is, en het niet op de hoop van algemene middelen gaat zoals momenteel het geval is.

Een belasting gaat per definitie naar de algemene middelen. Als het geld is bedoeld voor een specifieke bestemming waar de betalers van profiteren, dan heet het een heffing.

[ikbendusikbesta]

Je kan het ook anders stellen: is het niet van de zotte dat er mensen zijn die 10 keer zoveel geld verdienen als andere mensen? Dat er verschillen zijn, oké, maar de verschillen die er nu bestaan zijn naar mijn mening niet te rechtvaardigen.

nee dat is niet van de zotte. Die verschillen zijn er niet voor niets. het communisme in Rusland heeft al bewezen dat als iedereen hetzelfde verdiend, niemand meer zin heeft om zijn best te doen. Dus niemand ooit nog wat uitvoerd.

En denk je dat een postbode evenveel hard en intensief werkt voor zijn geld als iemand die héél veel verdiend??

Als je zoveel verdiend moet je ook kéihard werken. dat zit bij je salaris inbegrepen & vergeet de torenhoge belastingen niet. En in Nederland zijn de verschillen over het algemeen nog vrij klein.

[klazon]

Het is wel van de zotte dat er b.v. schoonmakers zijn die zich de pleuris boenen, te weinig tijd krijgen om hun werk goed te doen en toch een loon meekrijgen waar ze niet mee uit kunnen komen. Terwijl hun directeur ondertussen een salaris verdient waarmee hij makkelijk 10 van die schoonmakersgezinnen kan onderhouden.

Ik vind dat iemand met een voltijdbaan voldoende geld moet meekrijgen om zijn eigen gezin te onderhouden. Minder mag niet, meer hoeft niet. Maar datzelfde geldt ook voor die directeur.

De verschillen in Nederland mogen dan relatief gering zijn vergeleken met...... ja, met wat eigenlijk?... maar een verschil van een factor 10 of meer valt maatschappelijk niet te rechtvaardigen.

[Rogier]

Het is wel van de zotte dat er b.v. schoonmakers zijn die zich de pleuris boenen, te weinig tijd krijgen om hun werk goed te doen en toch een loon meekrijgen waar ze niet mee uit kunnen komen. Terwijl hun directeur ondertussen een salaris verdient waarmee hij makkelijk 10 van die schoonmakersgezinnen kan onderhouden.

Als een directeur van een bedrijf zich ook de pleuris werkt, en aanmerkelijk meer verantwoordelijkheid en stress heeft dan de schoonmaker, en bovendien het bedrijf succesvol leidt dankzij capaciteiten die zeldzamer zijn dan die van de schoonmaker, waarom is het dan zo onredelijk dat die ook significant meer verdient?

maar een verschil van een factor 10 of meer valt maatschappelijk niet te rechtvaardigen.

Als het z'n eigen bedrijf is, waarvoor hij zelf het risico heeft gelopen, kun je er natuurlijk niets op aanmerken dat hij zelf bepaalt hoe het geld verdeeld wordt. Als iemand een miljoen winst maakt met z'n bedrijf, moet dan de schoonmaker ook minstens een ton verdienen?

Nou vind ik sommige verschillen ook wel schandalig hoor, zeker bij bedrijven waar massa-ontslagen vallen en/of dankzij dubieus beleid helemaal geen sprake is van succes, maar directeuren en managers evengoed waanzinnige bonussen opstrijken (denk aan bankdirecteuren die een crisis veroorzaken maar wel hun eigen zakken blijven vullen). Wat mij betreft moet verantwoordelijkheid twee kanten op werken en prestatie beloond worden; als iemand een groot bedrijf goed leidt en miljoenen winst maakt, mag zo'n figuur zelf ook een hoop verdienen (en afhankelijk van de situatie kan dit best 10x meer zijn dan anderen). Maar dan bij gebrekkige prestaties of mismanagement ook verantwoordelijkheid nemen, en geen absurd salaris, bonus of gouden handdruk.

[317070]

Het is wel van de zotte dat er b.v. schoonmakers zijn die zich de pleuris boenen, te weinig tijd krijgen om hun werk goed te doen en toch een loon meekrijgen waar ze niet mee uit kunnen komen. Terwijl hun directeur ondertussen een salaris verdient waarmee hij makkelijk 10 van die schoonmakersgezinnen kan onderhouden.

Ik vind dat iemand met een voltijdbaan voldoende geld moet meekrijgen om zijn eigen gezin te onderhouden. Minder mag niet, meer hoeft niet. Maar datzelfde geldt ook voor die directeur.

De verschillen in Nederland mogen dan relatief gering zijn vergeleken met...... ja, met wat eigenlijk?... maar een verschil van een factor 10 of meer valt maatschappelijk niet te rechtvaardigen.

1)Wel, ten eerste loopt die directeur een groot risico, als het bedrijf overkop gaat, is hij zijn begininvestering kwijt. Een schoonmaker loopt dat risico niet. Hij verruilt arbeid voor een loon. Moest de schoonmaker het kunnen, zou hij anders zelf zo'n bedrijf kunnen oprichten.

2)Bovendien heeft een directeur een grote verantwoordelijkheid, als hij omgekocht wordt door een concurrerend bedrijf, kan hij vele dingen binnen het bedrijf ontwrichten. Een schoonmaker heeft dit niet.

3)Daarnaast kan je voor een schoonmaakfunctie gemakkelijk 100 mensen vinden die dezelfde functie kunnen en willen hebben. Daarnaast gaat de directeur juist uit gemakkelijk 10 functies kunnen kiezen, hij hoeft niet bij een bedrijf te blijven. Hier gaat dus vraag en aanbod spelen.

4)Alle bedrijven zijn blijkbaar ook bereid om die bedragen te betalen voor directeuren, terwijl ze voor een schoonmaakfunctie stukken minder bieden als ze dat (zouden) kunnen. Misschien moet je je er gewoon bij neerleggen dat die mensen dat geld wel waard zouden kunnen zijn?

Ik vind dat factoren van 10 of 10.000 helemaal niet te veel voor mensen die risico lopen op een begininvestering. Anders is het voor CEO's, waar bedrijven blijkbaar niet de juiste systemen hebben om die mensen naar waarde te kunnen schatten, met gouden handdrukken als gevolg.

Het probleem is dat je zoiets enkel op mondiale schaal kunt aanpakken. In Europa valt die factor (gini-coefficient is de naam, trouwens) zeer goed mee, de kost die we daarvoor betalen is de braindrain naar de VS met een veel grotere gini-coefficient.

[E.Desart]

1)Wel, ten eerste loopt die directeur een groot risico, als het bedrijf overkop gaat, is hij zijn begininvestering kwijt. Een schoonmaker loopt dat risico niet. Hij verruilt arbeid voor een loon. Moest de schoonmaker het kunnen, zou hij anders zelf zo'n bedrijf kunnen oprichten.

Ik dacht niet dat klazon hier refereerde naar investeerders maar betaling in functie van gepresteerde werken.

Ik vind het logisch dat de een meer verdient dan de ander, in functie van prestaties, opleiding en opleidingsduur, persoonlijke kwaliteiten, inzet enzomeer.

Toch volg ik klazon hier dat het maatschappelijk ziek is hoe ver lonen en betalingen uit elkaar liggen.

Het feit dat dit door vraag en aanbod bestaat, en dat je hier met wereldwijde migraties te maken hebt, verandert voor mij niets aan de achterliggende gedachte.

Evenmin dat een Van Gogh zoveel meer waard is dan een ander schilderij inzake kunst en schoonheid, en iemand die 2/100 sneller loopt 100 x meer waard zou zijn.

Voor werk en gerelateerde motivatie, zit verantwoordelijkheid, zelfontplooiing en waardering (soms ook macht) hier voor een zeer belangrijk stuk tussen.

Voor amper iets meer dan het loon van de goed betaalde werknemer zou die directeur nog directeur spelen (als die huidige vraag/aanbod SPIRAAL niet zou bestaan).

Weet je wie last krijgt van stress (weer een generalisatie)? De directeur die op pensioen gezet wordt (en dus geen reële zorgen meer heeft) en plots merkt dat die eigenlijk best kan vervangen worden, zonder dat de boel achter hem ineenstort.

IK ken ECHT een paar voorbeelden van topmensen waar ik haast jaloers op was voor hun fysische en mentale conditie toen ze op rust gingen (moesten gaan in functie van leeftijd), en op een NO-time wrakken werden. Komen die plots thuis bij een echtgenote die na 40 jaar niet pikt dat die zijn frustraties probeert te vervangen door zijn organisatorische talenten in het huishouden dat zij al 40 jaar perfect in handen had.

Stress is ook niet zelden het gevolg van, om welke reden ook, beneden je capaciteiten te moeten werken. Het feit dat hier minder verantwoordelijkheid aanzit verlaagt stress niet, maar verhoogt deze, of dergelijke mensen koppelen zich mentaal los van zo'n werk. Die schakelen over op hun automatische piloot als verdedigingsmiddel wegens het ontbreken van of een tekort aan prikkels

Weet je wat grappig was: de ziekte in België voor politie was amper ooit zo laag dan tijdens de vroegere wereldkampioenschappen voetbal in België, waar enorm veel perikelen waren en enorm veel politie op de been was met behoorlijk wat risicos (enigszins cynisch gemeld door de toenmalig minister, kan even niet op zijn naam komen).

En dat hard werken en stress ..... Er is VEEEEEEEER van een lineair verband tussen betaling en hard werken en stress.

Een directeur die barst van de stress door zijn verantwoordelijkheden hoort daar niet thuis.

Er is zo'n Amerikaans gezegde dat mensen promoveren totdat ze één niveau boven het niveau zitten dat ze aankunnen en thuishoren. Toch kan je promoties niet echt weigeren zonder dat dit kwalijk genomen wordt (dit is enigszins een generalisatie).

[Kalkoen]

Uiteraard, maar juist arbeidsongeschiktheid is een voorbeeld van iets dat mensen prima zelf kunnen verzekeren, maar waarmee de overheid zich per se wil bemoeien. Juist de fiscalisatie van dat soort zaken zorgt ervoor dat er minimaal een proportioneel, en meestal zelfs een progressief belastingtarief geheven wordt.

Als gij moeite hebt om rond te komen met uw loon en verder kerngezond zijt... wat is dan het eerste waarop je gaat besparen? Op eten? Of op verzekeringen?

Als je al ziek bent, gaat de verzekering u dan nog aannemen? Als je juist ontslagen bent, van wat ga je dan een verzekering betalen?

Het lijkt mij nogal oneerlijk om niet-ouders, mee te laten betalen aan het subsidiëren van dagverblijven! Ouders nemen vrijwillig kinderen en het lijkt me niet meer dan logisch dat ze daar geheel zelf de prijs voor betalen (indien ze beide willen gaan werken) !

Ook weer zo een kortzichtige topuitspraak: als kinderen te veel geld kosten, dan gaan er achtereen geen kinderen zijn. En als gij dan oud zijt, gaat gij u pensioen zelf mogen afdokken. Neemt dan een pensioenspaarplan hoor ik u al denken. En dan verwijs ik weer naar de opmerkingen van hierboven.

Neje, laat de rijke mensen maar dokken. Die gaan daar echt geen boterham minder van eten. Ok, niemand geeft graag geld af, maar geeft toe: bij de ene stroomt het geld toch wel iets vlotter binnen door gelukkige omstandigheden dan bij iemand anders.

Ik ben dan ook volledig voor progressieve belastingssystemen. Tot een bepaalde hoogte mag je ergens getriggerd worden om productiever te zijn en meer geld te verdienen, maar dit mag niet tot in het onteindige gaan. Ten slotte kan er niemand meer dan 24u per dag werken. En toch zit er bij de mensen die bijna 24u per dag werken, in verhouding soms een overdreven hoge verloning op. Het verschil tussen 1000 of 1100 euro per maand verdienen, is vele male groter dan het verschil tussen 5000 of 7000 euro per maand.

Ik ben dan ook een enorm voorstander om de progressieve belastingssytemen niet met schijven te berekenen, maar met wiskundige functies. Een logaritmische functie die bepaald hoeveel je verdiend bij een bepaald loon. En elke loonsverhoging zal dan onmiddellijk een procentuele belastingsverhoging betekenen.

[E.Desart]

Neje, laat de rijke mensen maar dokken. Die gaan daar echt geen boterham minder van eten. Ok, niemand geeft graag geld af, maar geeft toe: bij de ene stroomt het geld toch wel iets vlotter binnen door gelukkige omstandigheden dan bij iemand anders.

Ik ben dan ook volledig voor progressieve belastingssystemen. Tot een bepaalde hoogte mag je ergens getriggerd worden om productiever te zijn en meer geld te verdienen, maar dit mag niet tot in het onteindige gaan.

Met dat eerste moet je toch voorzichtig zijn.

Hetgeen volgt is een beetje karikaturaal en te gesimplificeerd.

In feite zijn er analogieën tussen een (theoretisch goed geïntegreerd, niet ziek) communistisch en een kapitalistisch systeem.

Om een systeem te laten werken moet er genoeg geld zijn om kapitaalsinvesteringen te doen (v.b. vervanging machinepark, onroerende goederen, research enz, enz. ....)

Vanwaar komt dat geld?

Mensen die weinig verdienen gaan verhoudingsgewijs veel meer aan consumptie- (verbruiks-) goederen uitgeven. Dit wil zeggen een relatief kleinere bijdrage aan sparen, investeren enz.

Mensen die schatten verdienen, kunnen hun geld de deuren uitsmijten aan een bombastische levensstijl, maar zelfs dan zullen ze nog veel meer van hun inkomen en bezit op welke directe of indirecte manieren investeren in dergelijke kapitaalsgoederen.

Het zijn die kapitaalsgoederen die er voor zorgen dat tout court de anderen met kleinere inkomens een inkomen kunnen genereren.

In een communistisch systeem, ogenschijnlijk socialer, met name: alles is van iedereen, wordt dit geld achtergehouden door een centrale macht die denkt in naam van de massa. maar op deze wijze zorgen dat er investeringen kunnen gebeuren.

In een kapitalistisch systeem, ogenschijnlijk minder sociaal met een zeer ongelijk bezit, zijn het eigenlijk deze rijken die dat geld gewoon niet opgeconsumeerd krijgen, die zorgen voor dit noodzakelijk investeringskapitaal.

Eigenlijk leven wij (deels) van, of via wat men (met een elastiek) sociale onrechtvaardigheid zou kunnen noemen.

Dus in beide systemen kan de grote massa niet bij dit geld. In het ene systeem "heet" het dat het van iedereen is, in het andere niet.

De idee om alle bezit gelijkmatig te verdelen, wat ogenschijnlijk als het toppunt van rechtvaardigheid zou kunnen schijnen, is het zowat het beste systeem om ervoor te zorgen dat iedereen er hoe langer hoe meer op achteruitgaat en langzamerhand iedereen aan de armoedegrens zit.

Ik ben wel voor redelijkheid, een solidair systeem, een progressief belastingssysteem en tegen een inkomensexponentialiteit die in mijn ogen tegenwoordig belachelijke, haast abstracte vormen begint aan te nemen en die zelfs foutieve motivaties gaat activeren ten koste van, niet meer ten bate van het geheel en het systeem. En die bovendien maatschappelijk en sociaal niet meer te verantwoorden is.

Het wordt haast voldoende om ergens een paar jaar een toppositie te bekleden. Ongeacht het resultaat of omstandigheden zullen die zelden of nooit om zwaarwichtige redenen buitengezet worden (maatschappelijk een te vieze bedoening), waardoor gewoon de opzegvergoedingen of afscheidspremies haast volstaan om de rest van hun leven te rentenieren.

Het is goed dat de weerstand hiertegen langzamerhand meer vorm begint te krijgen.

[317070]

Het wordt haast voldoende om ergens een paar jaar een toppositie te bekleden. Ongeacht het resultaat of omstandigheden zullen die zelden of nooit om zwaarwichtige redenen buitengezet worden (maatschappelijk een te vieze bedoening), waardoor gewoon de opzegvergoedingen of afscheidspremies haast volstaan om de rest van hun leven te rentenieren.

Het is goed dat de weerstand hiertegen langzamerhand meer vorm begint te krijgen.

Ik vraag me af wie er baat heeft bij dit systeem.

Vooreerst denk ik dat zulke praktijken moeilijk/niet te verbieden zijn. Zoals zo vaak zijn grote bedragen geld te vluchtig om te reglementeren, vooral omdat beide betrokken partijen geen vragende partij zijn voor zulke reglementeringen.

Wie heeft er dus baat bij een dergelijke reglementering?

Als er iemand 10miljoen wil betalen voor een radijs bij iemand anders, dan vind ik niet dat je zoiets moet verbieden. Daar heeft niemand baat bij... zelfs een jaloerse derde partij niet.

[E.Desart]

1) Vooreerst denk ik dat zulke praktijken moeilijk/niet te verbieden zijn.

2) Wie heeft er dus baat bij een dergelijke reglementering?

3) Als er iemand 10miljoen wil betalen voor een radijs bij iemand anders, dan vind ik niet dat je zoiets moet verbieden. Daar heeft niemand baat bij... zelfs een jaloerse derde partij niet.

1) Mogelijk, ik denk dat het een kwestie van mentaliteit is. En zoals bij alles, als iets teveel de één kant op gaat groeien er tegenkrachten (een eeuwige golf voor alles en nog wat).

2) Maatschappelijke acceptatie en rechtvaardigheid. Leg maar eens uit dat lonen bevroren worden voor x jaren, hetzelfde werk met minder personeel dient te gebeuren, dus extra inzet gevraagd wordt terwijl gelijktijdig lonen van de topmensen met 10% of meer (op welke manier ook) stijgen, zelfs in periodes dat hun acties helemaal niet leiden of geleden hebben naar verbetering, soms integendeel.

Verder is alle geld dat een bedrijf of organisatie op welke manier ook uitbetaald, geld dat via hun kostenstructuur doorgerekend word naar iemand. En die iemand zijn hoofdzakelijk de verspreide "Nemo's".

Hoe goed iemand ook is aan de top, en echt hard werkt, NIEMAND betekent ook maar iets zonder die grote massa. Letterlijk niemand in zo'n gezagspositie.

Die topman IS belangrijk, evenzeer iedereen die er voor zorgt dat dat bedrijf werkt.

Inzake inzet: De spuiter in het gehandicaptencentrum is EVEN intens bezig met die auto, dan die topdirecteur die beslissingsmodellen bestudeert.

En ik heb er niet het minste probleem mee dat er verschillen in vergoedingen bestaan (zoals voorheen gezegd), noch zou ik de inzet, persoonlijke kwaliteiten, zware studie, wat ook, niet zien of wensen te vergoeden, noch hebben de meeste mensen hier problemen mee.

Waarom zou gelijke waardering en behandeling op het één terrein belangrijk zijn en op het ander niet? Terecht merkte jij (elders) op dat niet iedereen gelijk maar wel gelijkwaardig zou zijn. Dit laat ruimte voor individuele aanpassing binnen te verantwoorden redelijkheid.

Laat moderators hier maar eens iets in het forum doen dat nog maar riekt naar ongelijke of beter uitgedrukt ongelijkwaardige behandeling. Volgens jouw redenering: "waarom zouden anderen hier jaloers moeten op zijn?" Uiteindelijk zolang ze zelf niet benadeeld worden, toch geen vuiltje aan de lucht?

Heeft dit met jaloezie te maken? Of gevoel voor rechtvaardigheid?

Hier zitten krakken tussen (bij de moderators en anderen), een hoop met heel wat menselijk inzicht en een aantal met een "hart" om U tegen te zeggen. Maar zonder de grote massa hier is er geen forum en kunnen ze tegen zichzelf praten.

Een paar moderators noemden het ooit van zichzelf (op een grappige fijne manier) een verslaving.

Die directeur heeft zijn mensen EVEN hard nodig dan zijn mensen of de organisatie hem. Mensen die vóór hun baas en organisatie werken (natuurlijke hiërarchie en respect) met een gevoel van trots op hun deeltje, en gevoel van waardering voor hun deeltje werken echt anders dan mensen die hun job doen omdat ze nu eenmaal een inkomen nodig hebben.

Eigenlijk trachten we kinderen op te voeden duidelijk makend dat ze allen evenwaardig zijn, elk met hun eigen talenten. Je schreef je artikel over Oosterse culturen waar het als kinderachtig beschouwd werd beter te willen zijn dan een ander (wat niet wil zeggen niet anders zijn).

De maatschappij vertelt, even karikaturaal en overdreven nu, vergeet dit maar, de nr 1 is vreselijk belangrijk, de nr2 ook nog wel, de nr3 mag nog mee, en de rest is de grijze massa.

3) Heeft er niets of amper iets mee te maken ....

[317070]

1) Mogelijk, ik denk dat het een kwestie van mentaliteit is. En zoals bij alles, als iets teveel de één kant op gaat groeien er tegenkrachten (een eeuwige golf voor alles en nog wat).

Dat denk ik ook, de bedrijven/investeerders gaan beseffen dat dergelijke vergoedingen nergens nodig voor zijn, dat een bedrijf niet steeds door 1 persoon gemaakt wordt. Maar het 'aanpakken' is daar volgens mij contraproductief, het is een mentaliteitsverandering die nodig is, geen wetsverandering. Voor kleine dingen gaan die hand in hand, voor meningen zijn die contraproductief.

2) (...)

Maar je loon wordt niet bepaald door de maatschappij, de grijze massa van een bedrijf, je intensiteit of je motivatie, of hoeveel je nodig bent voor het bedrijf. Het is een overeenkomst tussen jou en degene die jou aanwerft. Bedrijven mogen nog steeds de bedrijfscultuur aannemen die ze willen en het staat iedereen vrij om elders werk te zoeken.

Maar ik snap dat je het onrechtvaardig vindt, maar ik zie enkel geen rationale reden om het onrechtvaardig te vinden (ik vind het dan ook niet onrechtvaardig). Ik moest dan ook erg denken aan het 2e deel van deze video:

<object width="425" height="350"></param></param><embed src="" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="350"></embed></object>

Eenmaal een aap een truc aangeleerd krijgt om bijvoorbeeld een steen te gaan wisselen voor eten, gaat hij er nog een eindje meer door, ook al krijgt hij geen eten meer. Dit stoppen met eten geven, is dus geen goede manier om de aap te doen stoppen met stenen geven.

Wat is nu de snelste manier om de aap zijn gedrag af te leren?

3) Heeft er niets of amper iets mee te maken ....

Het heeft er veel mee te maken. Als bedrijven willen veel te veel betalen voor een bepaalde dienst, en beide partijen daar tevreden mee zijn, dan hoeft een derde partij daar niet in tussen te komen, hoe onrechtvaardig hij het ook vindt. Het is zijn zaak niet, ook al vindt hij dat dat geld veel beter aan hem besteed was. Net zo moeten mensen waarvan hun lonen bevroren werden terwijl de CEO een grote bonus kreeg zelf hun conclusies trekken...

[E.Desart]

Ik wou voor mijzelf eens een zicht krijgen hoe vergoedingen van toppers evolueerden in functie van tijd.

Hiervoor moest ik iets vinden waarvoor data relatief eenvoudig op te sporen was.

Het zou leuker zijn moest je dergelijke dingen vinden voor de industrie waarvan ik geloof dat de logaritmische schaal een hogere basis heeft.

Op basis van beschikbaarbaarheid en eenvoudige toegankelijkheid heb ik het prijzengeld van Wimbledon nagekeken.

Omdat getallen op zich weinig vertellen (met wat moet je 1000 € vergelijken van 1968 tot nu?) heb ik van de UN site het Bruto Nationaal Inkomen (niet BNP) per inwoner gehaald van Engeland.

Zo kan ik het prijzengeld van de winnaar uitdrukken in een factor t.o.v. van dit Bruto Nationaal Inkomen per inwoner.

Ik weet (voor een aantal slim gaat doen) dat ook de wereld, met invloed van media (en fortuinen hieraan gekoppeld) enz. veranderd is, dat verzorging en training nu veel extensiever is dan destijds enz.

Toch geeft dit ook een beeld van een gewijzigde volksmentaliteit.

Deze figuur is gewoon wat het is, conclusies open voor eigen interpretatie.

[attachment=5900:Wimbledo...eMoney_x.png]

[E.Desart]

Moest 1 000 000 £ zijn op dat figuur (in tekst) i.p.v. $

Het gaat om de relatieve verhoudingen. Dat Bruto Nationaal Inkomen is in $ geloof ik (moet ik nog eens verder nazien).

[E.Desart]

Finale grafiek

Ik heb verder gezocht en een aantal checks gemaakt voor de omzetting tussen $ en £ (dit is géén constante over deze ganse periode).

Zoals op de figuur vermeld staat zijn de laatste 2 jaren (2009 en 2010) eerder een schatting en deductie omdat deze getallen nog niet in de UN databases voorkomen, en het is moeilijk om exact te weten in hoever cijfers uit andere bronnen exacte hetzelfde dekken.

Dus het prijzengeld is gecheckt en uitgedrukt als parameter t.o.v. het Bruto Nationaal Inkomen per inwoner.

Bronnen:

Prijzengeld: http://aeltc2010.wimbledon.org/en_GB/about...ey_history.html

GNI : http://data.un.org/Data.aspx?q=Great+Brita...A1%3BcrID%3A826

HIer is echter nog check en rekenwerk aan om de conversie dollars <> pound sterling te maken (is geen constante).

Definitie GNI: http://data.un.org/_Docs/WSPMetadata.htm

GNI: Gross national income per capita estimates are the aggregate value of the balances of gross primary incomes for all sectors in the economy divided by the population. GNI is equal to GDP less primary incomes payable to non-resident units plus primary incomes receivable from non-resident units. In other words, GNI is equal to GDP less taxes (less subsidies) on production and imports, compensation of employees and property income payable to the rest of the world plus the corresponding items receivable from the rest of the world. Thus GNI at market prices is the sum of gross primary incomes receivable by resident institutional units/sectors. It is worth noting that GNI at market prices was called gross national product in the 1953 SNA, and it was commonly denominated GNP. In contrast to GDP, GNI is not a concept of value added, but a concept of income (see System of National Accounts 2008).

Deze grafiek is dus juist nu en houdt overal rekening met £ waarbij de waarde van zowel het GNI en het prijzengeld de waarden zijn in de respectievelijke jaartallen zodat de weging klopt.

Opvallend is dat deze grafiek zich behoorlijk wat stabieler gedraagt (géén fout) wanneer £ met £ vergeleken werd tegenover de vorige grafiek waar £ gewogen werd t.o.v. de $.

[attachment=5902:Wimbledo...oney___x.png]

Opvallend is de enorme stijging van de singles (niet de 'doubles) sinds 2007 tot heden.

Ook opvallend is het verschil in valorisering tussen singles en doubles (waarbij de factoren van de doubles voor beide spelers samen gelden. Dus de individuele prijzen dienen gehalveerd).

Ook opvallend is het onderscheid tussen met het 'gemengd dubbel' dat duidelijk het laagst gewaardeerd wordt.

Als je dit alles vergelijkt met de olympische spelen, is het duidelijk dat geld, mogelijk gewin en motivatie geen dingen zijn die lineair hand in hand lopen, noch dat het gezegde "loon naar werken" hier opgaat.

Je kan dit (deels) doortrekken naar andere takken in de industrie, bankwezen enz.