Dubbel slit experiment

[gehuigert]

Uit het dubbel slit experiment blijkt dat een deeltje 'weet' als het als golf zich voortplant, of er nog een andere spleet is of niet (en of er dus een interference pattern is of niet). Stel dat je nu terwijl je dit experiment uitvoert, je een van beide spleten sluit. Kan die foton (of electron ofzo) die zich als golf aan het voortplanten is sneller dan de lichtsnelheid te weten komen dat de andere spleet gesloten is? Of wordt die informatie ook maar aan de lichtsnelheid doorgegeven?

Of begrijp ik dit experiment (en de fysica erachter) niet goed?

[Math-E-Mad-X]

Wat denk je dat er gebeurt als je een 'gewone' golf door de spleten stuurt? (een lichtgolf, of eventueel zelfs een watergolf)

gaat er in dat geval informatie sneller dan licht denk je?

[gehuigert]

Wat denk je dat er gebeurt als je een 'gewone' golf door de spleten stuurt? (een lichtgolf, of eventueel zelfs een watergolf)

gaat er in dat geval informatie sneller dan licht denk je?

Bij water sowieso niet maar dan gaat er dus een interference pattern ontstaan zijn zonder dat er 2 gaten zijn geweest op het moment dat de foton door 1 van beide spleten gegaan is?

[Jan van de Velde]

Of begrijp ik dit experiment (en de fysica erachter) niet goed?

Ik denk eerlijk gezegd niet dat er iemand is op deze wereld die dit experiment wél goed begrijpt. Is een foton een deeltje, een golf, allebei, of geen van beiden? Daar is voorzover ik weet (nog) geen sluitend antwoord op, en bij gebrek aan beter houdt men het voorlopig op "allebei", en noemt dat de "golf-deeltjes-dualiteit". Die geldt overigens niet alleen voor fotonen.

[jkien]

Of begrijp ik dit experiment (en de fysica erachter) niet goed?

Stel dat je de ene spleet telkens een halve seconde opent en dan weer een halve seconde sluit, en je zet de opstelling op een onbewolkte nacht zodanig neer in de tuin dat een mannetje op de maan zich in het eerste interferentieminimum van de dubbelspleet bevindt.

In de dubbelspleetsituatie stuur je een golfachtig interferentiepatroon naar de maan. En in de enkelspleetsituatie stuur je een golfachtig buigingspatroon naar de maan. Het effect van dit experiment is dat het mannetje op de maan het licht telkens uit en aan ziet knipperen, met een tijdsvertraging van 1,2 seconde, omdat hij zich op een afstand van 1,2 lichtseconde bevindt.

Het golfpakket van een foton verliest pas zijn golfkarakter op het moment dat hij in het oog van het mannetje op de maan een individuele lichtcel prikkelt.

[Schwartz]

Hier staat het een en ander op: http://mist.npl.washington.edu/npl/int_rep/gat_80/

Bij VI. OTHER QUANTUM-MECHANICAL PARADOXES staat het een en ander rond het twee spleten experiment.

En ik denk dat John G. Cramer en nog vele anderen het wel begrepen hebben.

Na het inzien van de link weet je: quantum mechanica is niet gemakkelijk en ''vreemd'' voor de mens.

[jkien]

Hier staat het een en ander op: http://mist.npl.washington.edu/npl/int_rep/gat_80/

Bij VI. OTHER QUANTUM-MECHANICAL PARADOXES staat het een en ander rond het twee spleten experiment.

En ik denk dat John G. Cramer en nog vele anderen het wel begrepen hebben.

Na het inzien van de link weet je: quantum mechanica is niet gemakkelijk en ''vreemd'' voor de mens.

Dat is allemaal mooi en waar, maar je zegt er niet bij wat dat volgens jou te maken heeft met het dubbelspleetexperiment van gehuigert.

Het dubbelspleetexperiment van gehuigert is gemakkelijk en in geen enkel opzicht vreemd. Hier zijn Wheelers venetiaanse jaloezieen altijd gesloten, gehuigert richt zijn detector nooit selectief op een van beide spleten. Hij verandert op zeker moment de dubbelspleet in een enkelspleet, zonder dat er op enig moment een dilemma is voor het golfpakket. Er is hier geen informatie die sneller dan het licht zou moeten worden getransporteerd.