Deze site zal dan wel de meest betrouwbare info opleveren, denk ik (van het UMC St. Radboud, dat de onderzoeken uitvoerde):
...'Iceman' Wim Hof, bekend door zijn opvallende activiteiten bij extreem lage temperaturen, zegt dat hij via concentratie en meditatie zijn autonome zenuwstelsel kan beïnvloeden en zo zijn immuunrespons kan onderdrukken. Om daarover meer te weten te komen, is ook bij hem endotoxine toegediend, terwijl hij mediteerde. Vervolgens zijn metingen gedaan van zijn hersenactiviteit, autonome zenuwstelsel en ontstekingseiwitten in zijn bloed.
Pickkers: 'We zien na het toedienen van de endotoxine dat bij Hof het stresshormoon cortisol veel sterker toeneemt dan bij andere proefpersonen. We weten dat dit stresshormoon vrijkomt bij verhoogde activiteit van het autonome zenuwstelsel en dat cortisol de immuunrespons onderdrukt. We zien in zijn bloed dat hij veel minder ontstekingseiwitten aanmaakt. Gemiddeld was de immuunrespons van Wim Hof 50 procent lager dan van andere proefpersonen. Bovendien vertoonde hij vrijwel geen griepachtige symptomen. Deze resultaten zijn beslist opmerkelijk, maar wetenschappelijk gezien kan een bevinding bij één persoon niet bewijzen dat meditatie het autonome zenuwstelsel en de immuunrespons kan beïnvloeden. Daarvoor moeten we onderzoeken of er verschillen in immuunrespons zijn tussen een groep mensen die de concentratiemethode van Wim Hof heeft aangeleerd en een groep die de methode niet beheerst.'
Het is dus allemaal nog te vroeg voor conclusies (de conclusies als bewezen aannemen en ze generaliseren kan gewoonweg niet), maar ik ben mij (en vele anderen met mij) er al langer dan vandaag van bewust dat de invloed van de psyche op het lichaam veel hoger is dan tot nu toe bekend was, of te verklaren valt. Het is nog niet zo lang geleden dat lichaam en geest, ook in de geneeskunde, gezien werden als 2 aparte systemen die weinig wisselwerking vertoonden. Of als men toch vermoedde dat die wisselwerking er wél was, dat men geen flauw idee had van de fysiologie erachter. Het fenomeen werd dan afgewimpeld met '
het zit tussen je oren, je beeldt je de klachten in' en daar moest men het mee doen.
Selye deed daarentegen belangrijk werk in de jaren 1950s met de ontdekking van het '
general adaptation syndrome', iets wat de onderzoekers hier ook hebben gebruikt bij het onderzoek van Wim Hof (stressreactie beïnvloedt de cortisolproductie, met een effect op het immuunsysteem). Volgens mij is het onderzoek daarover nog maar goed begonnen en is er, wat dat betreft, nog veel meer te ontdekken.
Met meditatie beïnvloed je wel degelijk lichamelijke processen die je anders moeilijk(er?) kan beïnvloeden. Ik spreek me niet uit over welke precies, maar nu men in de Westerse wereld (eindelijk) inziet dat meditatie niet zomaar het softerige, zweverige is, is er ook de openheid ontstaan om de invloed van meditatie op het lichaam nader te bekijken.
Vooral dan dankzij de interesse van psychologen, sinds een 5-tal jaar, voor Mindfulness (
MBCT) als bewezen effectieve therapie voor recidiverende depressies.
Een goede evolutie dus, denk ik, omdat de denigrerende uitspraak: '
je beeldt het je in, het zit tussen je oren' zo hopelijk zal verdwijnen. Geest en lichaam zijn stevig in elkaar verankerd, het
dualisme van Descartes is volledig voorbijgestreefd! Ik weet natuurlijk ook niet waar dit onderzoek allemaal naar toe zal leiden, parapsychologie is dus niet aan mij besteed, maar met een beetje geluk, zullen we wel steeds meer ontrafelen van die puzzel en dat kan alleen maar een voordeel bieden voor de geneeskunde en psychologie/ psychotherapie.
Dido
Ik ben niet jong genoeg om alles te weten...
-Oscar Wilde-
