Perfecte staat

[George Auss]

Er is reeds menig woord gesproken en geschreven over de staat, politea van Plato,... Deze gedachtegang is dan ook niet bedoeld om te kunnen wedijveren met het charisma van Plato, maar toont slechts de gebreken van de huidige samenleving.

Nu wat is de perfect staat? Een perfecte staat is een staat waarin geen ongeluk heerst en zichzelf kan voorzien en overeind houden. Welnu, hoe bannen we het ongeluk, het verdriet uit? Beschouw dat dit onlosmakelijk verbonden is aan geluk, want de ene kent geluk omdat of waardoor de andere ongeluk kent. Dus om te zorgen dat ongeluk uit de samenleving verdwijnt, zal geluk mee moeten gaan, zodat we terecht komen in een trance van onverschilligheid. Welnu hoe doen we dit concreet? Enkele voorbeelden: Allereerst moeten we de Liefde uitbannen, dit zal enige generaties duren, maar door het verwijderen van het kind uit de buurt van de moeder en vader of door gearrangeerde huwelijken of door broeders en zusters gescheiden van elkaar te houden. Eens Liefde uitgebannen is, is de grootste bron van ongeluk verdreven, maar armoede en andere lastige perikelen blijven ons ambeteren, dus gaan we dat aanpakken door een staatsgecontroleerde economie te instaleren, waardoor eenieder verplicht is te doen wat de staat hem of haar opdringt, hiering is enige voorzichtigheid geboden, kies beroepen en partners die bij het karakter.

Uit dit alles volgt dat de staat over alles beslist.

Toegegeven, het zal enige generaties duren eer alle gevoelens uitgebannen zijn, maar het behoort haalbaar te zijn. En voor mogelijke controlemachanismen verwijs ik naar Orwells 1984 dat nu ik erover nadenk hier in enige zin op lijkt.

Ik vraag u nu om mijn betoog onderuit te halen met enkele goede argumenten, want zelf geraak ik er niet uit.

[Tempus]

Beschouw dat dit onlosmakelijk verbonden is aan geluk, want de ene kent geluk omdat of waardoor de andere ongeluk kent.

Je betoog berust op deze aanname, maar die kun je niet zomaar maken. Ik ben geen expert, maar het lijkt me erg onwaarschijnlijk dat het biologisch proces dat geluk veroorzaakt enkel en alleen afhangt van het ongeluk van anderen.

[317070]

Dus om te zorgen dat ongeluk uit de samenleving verdwijnt, zal geluk mee moeten gaan, zodat we terecht komen in een trance van onverschilligheid.

Die onverschilligheid is toch op zichzelf al een enorme bron van ongeluk? Een mens wordt niet gelukkig door niet-ongelukkig te zijn...

Ik zou niet in je perfecte staat kunnen leven, wat mij al grote vragen doet stellen bij je keuze voor de naam ervan. Noem het dan een onverschillige staat, of een staat zonder ongeluk.

Bovendien is het zwaar simplistisch om uit te gaan van een boerenwijsheid (Het geluk van de ene is het ongeluk van de andere) die hoogstens een hyperbool is, maar zeker geen algemene wet. Hieruit klopt je afleiding bovendien ook niet, zelfs uit die boerenwijsheid kun je niet afleiden dat met alle geluk spontaan ook alle ongeluk gaat verdwijnen.

... maar armoede en andere lastige perikelen blijven ons ambeteren, dus gaan we dat aanpakken door een staatsgecontroleerde economie te instaleren, waardoor eenieder verplicht is te doen wat de staat hem of haar opdringt, hiering is enige voorzichtigheid geboden, kies beroepen en partners die bij het karakter.

De staat zelf is helaas ook niet heilig.

En voor mogelijke controlemachanismen verwijs ik naar Orwells 1984 dat nu ik erover nadenk hier in enige zin op lijkt.

Ik vraag u nu om mijn betoog onderuit te halen met enkele goede argumenten, want zelf geraak ik er niet uit.

Oja? Dan moet U deze eens proberen. Het is een andere roman die minstens zo beroemd is als 1984. Brave New World van Aldous Huxley.

Enkele kenmerken:

De sciencefiction-roman beschrijft een toekomstige wereld die geheel beheerst wordt door technologie en rationalisme. De mensen zijn gezond en gelukkig, oorlog en armoede kennen ze niet. In die zin lijkt het werk eerder een utopie dan een dystopie, zij het op ironische wijze, want traditionele waarden als liefde, trouw, gezinsleven, kunst en godsdienst bestaan niet langer, evenmin als de vrije keuze voor een individueel bestaan.

Het verhaal speelt zich af tegen de achtergrond van een totalitaire Wereldstaat

In de nieuwe wereld heerst een vrije seksuele moraal en mensen worden aangemoedigd wisselende contacten te hebben. Ook jonge kinderen wordt aangeleerd deel te nemen aan seksspelletjes. Een gezinsleven bestaat dan ook niet. Woorden als 'gezin', 'vader' en 'moeder' worden zelfs gezien als taboe en er wordt dan ook beschaamd op gereageerd.

[Dido]

Ik sluit zeker aan bij wat 317070 al schreef over onverschilligheid: onverschilligheid valt onder het labeltje ongelukkig zijn.

Verder denk ik dat je vergeet dat de mens van nature uit een wezen is dat nood heeft aan verbinding, met anderen. Het is gewoonweg een basisbehoefte van de mens, wat betekent dat de mens ongelukkig zal zijn als die geen verbinding voelt met anderen. Deze mogelijkheid tot verbinding met anderen wegbannen zorgt voor 'ongeluk'. Maar 'verbinding maken met anderen', is inherent al gelinkt met 'verliezen', wat dus sowieso ook al een mogelijkheid tot ongeluk oproept. Verbinden met een ander, zonder die te kunnen verliezen, kan immers niet.

Daarmee verbonden is het noodzakelijk dat een baby, peuter, kind (en later ook een volwassene) een veilige hechting heeft met z'n verzorgers. Je ziet dit trouwens evengoed in de dierenwereld. Men heeft indertijd het hechtingsproces onderzocht op kleine aapjes, die uiteindelijk soms stierven als ze geen hechting konden ontwikkelen omdat moeder-aap werd 'weggenomen'. Een veilige hechting betekent dat de verzorgers (meestal de ouders, al hoeft dit niet persé) liefdevol en attent reageren op de noden van de baby/ het kind (bv.: huilen = troost bieden, omhelzen en steun bieden als het kind huilt omwille van verdriet, angst, ongemakken enz...; huilen omdat het honger heeft, vraagt daarentegen om voeding enz...). In de psychologie wordt dit omschreven als een verzorger die sensitief en responsief is:

- sensitief = de verzorger probeert te voelen wat de baby voelt, waar hij nood aan heeft

- responsief = de verzorger probeert datgene te bieden waar de baby nood aan heeft

Een veilige hechting is erg belangrijk voor het latere leven van het kind: onveilige hechting is namelijk duidelijk gelinkt aan allerlei psychische stoornissen: depressie, angststoornis, Borderline persoonlijkheidsstoornis, middelenmisbruik enz... Allemaal zaken dus waarbij de persoon zich ongelukkig zal voelen!

Met andere woorden: voor een veilige hechting is het nodig dat het kind sensitieve en responsieve ouders heeft, en dat kan enkel als de verzorger ook echt een band voelt met het kind (een onverschillige ouder voelt immers niet aan wat een kind nodig heeft en zal het ook vaak niet aanbieden). Vandaar: een kind dat geen verbinding heeft ervaren met z'n verzorger, wordt heel waarschijnlijk een ongelukkig kind/ volwassene... Dus, weeral: verbinding maken (iets wat jij zou tegengaan) is noodzakelijk om niet ongelukkig te worden/ zijn (en een grotere kans om gelukkig te worden).

Zo'n veilige hechting is van groot belang bij baby's en peuters, maar blijft ook belangrijk voor jongeren en volwassenen. Want een veilige hechting kan veranderen naar een onveilige hechting als deze mensen te vaak worden geconfronteerd, erna, met verkeerd-lopende-verbindingen: verbinding met een ander (een relatie dus), die schadelijk is omdat er bv. geweld in optreedt. En ook deze kunnen weer de basis leggen voor ongeluk in de vorm van psychische stoornissen.

Kortom: zonder verbinding, krijg je een ongelukkig persoon. Mét verbinding krijg je vaker een gelukkig persoon, maar die kan dan inderdaad de ander verliezen, waardoor hij (tijdelijk) ongelukkig wordt. Jij pleit voor géén verbindingen en dus leg je zo de basis voor ongeluk. Tempus heeft dus gelijk met aan te geven dat geluk en ongeluk onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn via een negatieve correlatie. Bovendien zijn er ook nog gradaties van (on)geluk.

Verder ook nog even opmerken dat ons lichaam er ook nog is: zelf ziek worden, leidt wel vaker tot ongelukkig voelen. De hersenchemie kan ervoor zorgen dat een persoon psychische stoornissen ontwikkelt (depressie, schizofrenie, bipolaire stoornis, enz...). De omgeving kan daar een rol in spelen (nature), maar de invloed van ons lichaam daarin (nurture) is vaak even groot. Als je bovendien besluit om baby's direct weg te halen, na de geboorte, bij de ouders, dan maak je mooi het pad vrij voor het ontwikkelen van een postnatale depressie bij de ouder(s). Want je vergeet dat vele ouders al een band hebben gecreëerd met de baby in de 9 maanden dat de vrouw al haar baby bij zich droeg. Ouders die hun baby verliezen bij de geboorte zijn daar meestal sterk door geraakt, in die zin dat ze vaak een rouwproces doormaken. En jouw voorstel dan om de baby weg te nemen, direct na de geboorte, is eigenlijk net hetzelfde. Bovendien vormt een éénmalige (postnatale) depressie wel vaker het startsein voor het optreden van nieuwe depressieve episodes, later en dus nog meer ongelukkig voelen.

Een onveilige hechting zal die zaken nog meer in de hand werken, trouwens...

De staat is inderdaad ook niet heilig, zoals 317070 aangaf: 'de staat' bestaat uit een aantal mensen, geen supermensen, maar wel mensen die evengoed onderhevig zijn aan de vele problemen waarmee we elke dag te maken krijgen. Dit betekent dat zij foute beslissingen zullen nemen, bewust of onbewust en vermoedelijk voor een deel uit onwetendheid omdat onze kennis over vele zaken nog te beperkt is om goede beslissingen te kunnen nemen (we kunnen bv. niet in de toekomst kijken om even te zien wat het gevolg is van onze beslissing).

Dido