Gast schreef:Als we een lichtstraal door bv glas laten gaan, worden de fotonen geabsorbeerd door de elektronen, die weer fotonen uitzenden als deze elektronen terug in hun oude baan vallen. Dit proces zorgt ervoor dat de afstand die het licht aflegt in glas kleiner wordt op éénzelfde tijdsspanne.
Maar de snelheid van een enkel foton blijft wel degelijk c ! De vertraging komt door het proces met de geëxciteerde elektronen, waardoor het lijkt alsof licht trager gaat.
pardon?
Ik dacht altijd dat elekronenniveau's gekwantiseerd waren.
Er komt toch écht een ononderbroken spectrum door glas heen, geen gekwantiseerd spectrum (zoals bij bijvoorbeeld kwikontlading of natriumontlading).
Oftewel; het wordt helemaal niet geabsorbeerd en weer uitgezonden.
Dat zou namelijk betekenen dat je én nieuwe golflengtes zou maken in dit glas (via second/third harmonic generation), en het zou gekwantiseerd licht uitzenden. Dit is niet het geval, dus zal ik je in dit geval toch teleur moeten stellen
Daarnaast weet een elektron niet naar welke kant het licht uitgezonden dient te worden, wat hij *eventueel* zou maken, dus je zou een enorme scattering krijgen, en dus ook ongepolariseerd en niet-gericht licht. Echter als je met een laser door glas schijnt gaat het toch weldegelijk rechtdoor.
En nog een vraagje over je "wisselwerking tussen twee deeltjes"
Als er dus maar één deeltje is (bijvoorbeeld een enkel elektron of neutron oid), dan gaat je theorie niet op?
Het is zwart met een witte dop en het lijnt je opstelling uit... Calibrero
Het is groen en het synchroniseert je signaal... Kermit de Trigger
Als je teveel energie hebt, kun je beter een andere baan zoeken.