samenvatting van het boek van Nathan Sharansky "The case for democracy, the power of freedom to overcome tyranny & terror"
ISBN 1-58648-261-0
2004 Nathan Sharansky
door KeesjeMaduraatje
In 1986 stond ik bij de synagoge bij de Dokwerker in Amsterdam vlak voor Nathan Sharansky, die net vrijgelaten was uit de Sovjet-Unie, aan zou komen. Er was een grote menigte van vooral joden samengekomen om dit feit te vieren. Ik had toen nooit kunnen bedenken dat deze man die zo moedig de Sovjet authoriteiten uitgedaagd had, later een belangrijke invloed zou hebben op de VS buitenlandse politiek en de sleutel voor een democratisch Midden-Oosten zou kunnen hebben.
De afgelopen weken heb ik zijn boek "The Case for Democracy" gelezen en ik zal een samenvatting van elke hoofdstuk geven, zodat de lezers van dit weblog een indruk kunnen krijgen van het boek dat een link legt tussen "Angst Samenlevingen " achter het ijzeren gordijn en "Angst Samenlevingen" in het Midden Oosten. Hopende dat deze samenvattingen een bijdrage kunnen leveren aan de "moral clarity" waar het op dit moment in Nederland en Europa aan ontbreekt.
Preface
Nathan Sharansky was in de Sovjet Unie beschuldigd van spionage omdat hij had meegewerkt aan een actie om joodse burgers uit de Sovjet Unie te laten emigreren. Daarbij werd hij geholpen door de Amerikaanse senator Jackson, waardoor hij als Amerikaanse spion werd gearresteerd. Hij werd vrijgelaten door de inspanningen van zijn vrouw die onvermoeid demonstreerde bij vele internationale conferenties. De KGB noemde de demonstranten een "groepje studenten en huisvrouwen" en nam de protesten niet serieus. Ronald Reagan ging niet door met de ontspannings politiek die tot dan toe gevoerd was door de VS en eiste de vrijlating van Sharansky. Hij zei tegen Gorbatschow: "ik heb vertrouwen in mevrouw Sharansky en er kan nooit een basis van vertrouwen zijn tussen ons, als je haar man niet vrijlaat."
De enige Engelse krant die in de Sovjet Unie verkocht mocht worden was "The Morning Star", een Engelse communistische krant. Nathan kocht als scholier deze krant om engels te leren en leerde ook iets heel anders: in de westerse samenleving mag de regering bekritiseerd worden. Dat was de eerste keer dat hij een verschil zag tussen de vrije samenleving en de Sovjet samenleving.
Elke staat moet beoordeeld worden op de omgang met de eigen bevolking. Als de basisbeginselen van vrije meningsuiting en mensenrechten niet gerespecteerd worden, kan deze staat ook nooit goed met andere staten omgaan. Dan zijn de intenties van deze staat niet goed.
De dissidenten die in de Sovjet Unie in de gevangenis zaten, hadden een zeer duidelijk beeld van wat goed en wat fout was. Sharansky noemt dat "moral clarity". Ze waren onder elkaar heel verschillend. Er waren monarchisten, euro-communisten, christenen en joden bij. Maar ze respecteerden elkaar en waren van mening dat een samenleving waar al deze meningen konden bestaan, een goede samenleving was. Dit gevoel van moral clarity, hebben veel mensen in de westerse democratiën verloren. Direct na de vrijlating van sharansky ging het er om of hij wel of geen keppeltje droeg, of hij een "linkse"of "rechtse" zionist was. In de Knesset werd gedebateerd over het feit of alleen joden of alle mensen moesten kunnen uitreizen uit de Sovjet Unie. Dat gebrek aan duidelijkheid werd in die tijd heel duidelijk voor Sharansky. Er was geen zwart wit meer maar veel grijstonen.
Ronald Reagan: "Tear down this wall"
Er bestaat in feite geen "links"of "rechts" in de internationale politiek. Er is alleen een onderscheid te maken tussen "angst samenlevingen" en "vrije samenlevingen". In angst samenlevingen is de bevolking afhankelijk van de heerser en de heerser kan niet door het volk worden vervangen. Daarom zijn deze heersers niet te vertrouwen. Een heerser die niet de mensenrechten respecteerd en geen dissidenten toelaat, kan ook niet gecorrigeerd worden en verstart. Daarom is het geen goede en betrouwbare gesprekspartner.
Sharansky richtte zijn eigen partij op met als doel sovjet joden in de Israelische samenleving te integreren. Hij kreeg zetels in de Knesset en was een tijd lang Minister in verschillende Israelische kabinetten.
Zijn grondbeginselen als dissident en later zijn altijd gebleven:
-alle mensen zijn in staat vrije samenlevingen op te bouwen, ook de Palestijnen, Syriërs en Irakezen.
-Alle vrije samenlevingen garanderen veiligheid en vrede. Democratiën vallen elkaar niet aan.
-In de internationale politiek moet altijd de eis voor mensenrechten voorop staan. Dat is op de lange duur belangrijker dan "betrouwbare bondgenoten".
-----------------------------------------------------------------------------
The Case for Democracy (Introduction)
Samenvatting van het boek van Nathan Sharansky "The Case for Democracy, the power of freedom to overcome tyranny & terror"
ISBN 1-58648-261-0
2004 Nathan Sharansky
door KeesjeMaduraatje
twee weken geleden bracht ik een bezoek aan Oxford en bezocht onmiddelijk na aankomst één van de vele boekhandels. Ik zocht het tweede deel van het boek "The Open society and his ennemies" van Karl Popper. Dat boek stond daar gewoon naast de vele ander uitgaves van Popper op de plank. Ik was meteen weer enthousiast over Oxford en Engeland. Dat boek ga ik op dit weblog ook eens bespreken en zal ook vaststellen dat er nog grote tegenstellingen zijn tussen het werk van Popper en dat van Sharansky, namelijk als het gaat om het definieren van het begrip "chosen", de uitverkorenen. Voor Marx was de arbeidersklasse het uitverkoren volken en voor de zionisten is het Joodse volk het uitverkoren volk. Volgens Popper leidt het uitverkiezen van een categorie altijd tot onheil. Op die manier had ik nog nooit een verband gezien tussen Marxisme en Zionisme. De twee ideologien zijn ontstaan in dezelfde tijd.
Eerst volgt nu de samenvatting van de inleiding tot het boek Case for Democracy:
Inroduction
"I am convinced that all people desire to be free. I am convinced that freedom anywhere will make the world saver everywhere. And I an convinced that democratic nations, led by the United States, have a critical role to play in expanding freedom around the globe."
De dissidenten in de Sovjet-Unie werden het slachtoffer van de ontspanningpolitiek die Henry Kissinger in verschillende regeringen voerde en die de Sovjet-Unie als een betrouwbare onderhandelingspartner beschouwde. Intussen zaten de dissidenten gevangen en werden door de westerse landen niet gesteund. De regringsleiders die ontspanning voor stonden, wilden niet te veel op het lot van de dissidenten wijzen om de onderhandelingen niet in gevaar te brengen. De Sovet-Unie heeft daar handig gebruik van gemaakt.
Andrei Amalrik schreef in 1969 het boek: "Haalt de Sovjet-Unie 1984? ". In dat boek komt een sterk beeld voor van een soldaat die eeb gevangene voortdurend onder schot moet houden. Op een gegeven moment worden zijn armen slap, hij laat zijn geweer zakken en ontsnapt de gevangene. Zo zag Amalrik ook de Sovjet-Unie. De bewaking van miljoenen mensen kost op den duur te veel energie.
Ook nu in de tijd van het Moslim terrorisme kiezen de VS er weer voor "betrouwbare" bondgenoten als Egypte, Saudi-Arabië en Pakistan te ondersteunen, hoewel in die landen geen democratie heerst. Intussen wordt vanuit die landen het moslim terrorisme geëxporteerd. De vergelijking met de Sovjet-Unie wordt door Sharansky gemaakt. Zijn oplossing: ondersteun alleen democratische regimes en verlang democratische hervormingen in ruil voor steun.
Ook nu weer zijn er mensen die een ontspanningpolitiek propageren zonder eisen aan de ontspanning te stellen. Ze zeggen: "als we op democratische ontwikkelingen in het Midden Oosten wachten, dan kunnen we lang wachten. De arabieren zijn niet in staat in een democratie te leven. " Sharansky wijst die gedachtengang categorisch af. Hij gelooft er in dat elke volk en ieder groep uiteindelijk vrijheid wil.
De eerste president na de Tweede Wereld oorlog die géén ontspanningpolitiek voerde was Ronald Reagan. Hij voerde de bewapeningswedloop zelfs op en verlangde van de Sovjet-Unie de vrijlating van gevangenen. Dat heeft voor de dissidenten heel veel betekend.
Een reden voor de arabische landen om niet te veel democratie in te voeren is, dat de moslimbroederschappen zouden kunnen winnen. Voor Sharansky is dat geen goed argument. Hij zegt dat een democratie altijd per definitie beter is dan diktatuur. Ook als die diktatuur een zogenaamde bondgenoot is.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Commentaar van KeesjeMaduraatje
Tegen degenen die de Palestijnse zaak steunen zeg ik, refererend aan de theorie van Sharansky: kan je op de Gaza-strook alle mogelijk kranten kopen? Kan je alle TV stations zien? Mag je met Israeli's praten en discissieren? Kan je openlijk het beleid van de Hamas bekritizeren?
Als die vragen allemaal met ja worden beantwoord, dan is er sprake van democratie. Uit de weblogs van Anja Meulenbelt weet ik dat in ieder geval de TV af en toe volledig wordt afgesloten.
Een andere opmerking betreft de subsidie aan Nederlandse minderheids organisaties. Is het niet nodig om daar ook democratiesche normen te hanteren? Een stichting met subsidie moet een democratisch karakter hebben. Moskees mogen geen haat prediken. Dat zijn toch redelijke eisen in een democratische staat en uiteindelijk voor onze veiligheid ook van belang.
In de Tachtiger Jaren bezochten Servé en Willem van de vakbond OVB een groep Russische vakbondsleden in Parijs. deze dissidenten hadden de eerste onafhankelijke vakbond in de Sovjet Unie opgericht. Afgezien van het feit dat deze russen erg veel wodka dronken, waren ze ook zeer enthousiast over Ronald Reagan. Die had hun gesteund. De Nederlandse vakbondsleden waren verbijsterd. Ze dachten dat de Russen rechtse mensen waren. Ze kwamen teleurgesteld terug naar Nederland. Nu jaren later zie ik pas in dat deze vakbondsmensen eindelijk de steun kregen die ze nodig hadden en dat die hele ontspanningpolitiek de situatie alleen verlengd heeft.
------------------------------------------------------------------------
Is vrijheid voor iedereen weggelegd?
Samenvatting van het boek van Nathan Sharansky "The Case for Democracy, the power of freedom to overcome tyranny & terror"
ISBN 1-58648-261-0
2004 Nathan Sharansky
Hoofdstuk 1 (Is freedom for everyone?)
door KeesjeMaduraatje
De overtuiging dat vrijheid een universeel verlangen is, is niet het eigendom van een politieke richting. De voorstanders van vrijheid kunnen niet ingedeeld worden in links en rechts, democraten of republikeinen (LPF of Groen-Links vert.) en zelfs niet Amerikanen of Europeanen. Er is een breuk in de internationale politiek ontstaan, na 11 September 2001. Plotseling realiseerden politici zich dat de binnenlandse politiek van andere landen er wél toe doet. Velen zagen het Midden-Oosten als een grote poel van diktatuur en extremisme, die niet zo snel te veranderen zou zijn. Na de aanslagen op de Twin Towers zag men in, dat het Midden -Oosten ook een bron van terrorisme is. Het inzicht dat het ontbreken van democratie een bedreiging vormt voor het vrije westen zette zich door.
De strategie van Blair en Bush bestaat nu uit twee delen:
-Het beëindigen van staatondersteuning aan terrorisme
-Het vervangen van terreur-regimes door democratische regeringen.
Dit is een radicale breuk met de voorgaande regeringen die alleen maar keken of een regime vóór of tegen ons was. Of zoals President Lyndon Johnson het uitdrukte: "het is wel een ********, maar het ónze ********". Vrijheid en democratie zijn belangrijk bij de bestrijding van terreur, omdat staten die de mensenrechten in hun eigen land respecteren, geen andere landen aanvallen.
Argumenten tegen
- er is eerst een oorlog tegen armoede nodig omdat dan het terrorisme ook stopt.
- sommige landen en volken zijn niet in staat in vrijheid te leven.
Vervolgens somt Sharansky verschillende schrijvers op die in verschillende tijdperken hebben beweerd dat Italianen, Duitsers, Russen, Spanjaarden, Zuid-Amerikanen en Japanners niet in staat zouden zijn een democratie te vormen. De geschiedenis heeft ze ongelijk gegeven.
Zelfs nu zijn er mensen die zeggen dat er in Rusland geen democratie mogelijk is, maar er zijn wel veel verbeteringen te zien en de situatie is zeker beter dan tijdens het communisme, toen duizenden mensen vermoord werden in de Goelag archipels.
de arabieren zijn anders
-Zijn de honderd miljoen bewoners van het Midden-Oosten door de geschiedenis verdoemd in diktaturen te blijven leven?
-Is er een voor-geprogrammeerde bug in de Islam die dit geloof incompatibel met democratie maakt?
-Is het misschien zo dat geen enkel geloof in wezen in overéénstemming met vrijheid en democratie is?
vragen, vragen, vragen
Sharansky geeft een aantal argumenten vóór een democratisering van het Midden-Oosten:
-de meerderheid van de moslims woont in Europa, India, Bangladesh, Indonesië en Turkije en dat zijn democratische landen. Dat bewijst dat het mogelijk is, maar het is misschien geen sterk argument, omdat in die landen ook een lange historie van staatsgrepen en geweld bestaat.
-De afwezigheid van vrijheid in de arabische wereld is niet alleen een oorzakk voor het ontstaan van terrorisme, maar ook een oorzaak voor achterstand en ontbreken van humanitaire ontwikkeling.
Tegelijkertijd stijgt echter de behoefte aan vrijheid zoals de laatste tijd in Syrië, Egypte en Saudi Arabië te zien is. Er zijn nog nu 22 Arabische staten waavan er geen een democratisch is. Nog erger, er heeft nog nooit een arabische democratie bestaan. De reden dan Sharansky ondanks dit alles tóch in de ontwikkeling van democratie gelooft, ook in de arabische landen, ligt in de overtuiging dat alle volken, hoe verschillend ook, in staat zijn in vrede en vrijheid te leven, omdat het een universele waarde is die in elke mens besloten ligt. Elke mens zal uiteidenlijk voor een vrije samenleving keiezen in plaats van een angst-samenleving.
Iraakse vrouw heeft net gestemd
-------------------------------------------------------------------------------------------
Commentaar van Keesjemaduraatje
Je zou nog als kritiek kunnen hebben, dat de democratie altijd iets is dat van het volk zelf moet komen en niet van boven opgelegd mag worden. In de geschiedenis hebben we wel verschillende voorbeelden van landen waar nu een democratie is die oorspronkelijk van boven, met geweld is opgelegd: Duitsland, Italië, Spanje, Japan, Bosnië.
Zelfs in Nederland is de democratie uiteindelijk door Thorbecke met Koning Willem II onderhandeld en niet door een volksbeweging afgedwongen.
Een andere kritiek is, dat de VS ook democratiën omzeep hebben geholpen, zoals in Chili. Die kritiek is zeker terecht en dat willen we hier ook zeker niet goedpraten.
En dat de VS ook landen als Pakistan en Saudi-Arabië steunen die ook geen democratie hebben.
Ik denk dat ze zichzelf daarmee geschaad hebben, doordat juist uit die landen nu het terrorisme komt. Het boek van Saharansky roept op tot een zeer principiële houding, die eigenlijk meer een politiek van dissidenten ondersteunt, dan een leidraad voor het machtigste land van de wereld kan zijn.
Bij mij roept het nog de vraag op of er wel handel en zaken met China gedaan moet worden. Dat is toch ook een ondemocratisch land.
-------------------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------
Extra:
Verzoen je nooit met een tiran
Trouw, 8 februari 2005.
Verbaasd is Natan Sjaranski al lang niet meer, als hij in de toespraken van president Bush citaten uit zijn boek terughoort-over democratie, over vrijheid en over de strijd tegen de tirannie. Verbaasd was hij ook niet toen hij Condoleezza Rice bij haar examen voor het ministerschap in de Senaat zijn 'Pleintest' voor een vrije samenleving hoorde citeren.
"De echte verbazing over mijn nieuwe status was al eerder", vertelt Sjaranski. "Dat was in november. Mijn boek, 'The Case for Democracy', was net uit toen ik een telefoontje kreeg. Bush wilde me spreken, hij was zo onder de indruk van mijn boek."
In het gesprek verontschuldigde Bush zich dat hij het boek nog niet uit had, hij was wel al op pagina 211 (van de 280). Amerikaanse journalisten merkten prompt op dat dit veel was. Voor het slapen gaan leest de president doorgaans zo'n 20 pagina's, dus lag hij al 10 avonden met Sjaranski in bed. Deze kan zich inmiddels geen beter reclamebureau wensen.
"Sjaranski's denken is deel van mijn presidentiële DNA, ik bedoel, dat is hoe ik denk, alleen heeft hij het beter opgeschreven", verkondigt Bush aan een ieder die het maar wil horen. Zijn toesprakenschrijvers hebben opdracht om de thema's van de strijd voor de vrijheid en tegen de tirannie in al zijn redevoeringen op te nemen. In zijn inauguratierede, zo telde een columnist, kwamen de woorden vrijheid en vrij 49 keer voor.
Sjaranski (57), die het label 'dissident' met trots draagt, moet nog wel wennen dat hij ineens serieus genomen wordt en nog wel door de bewoners van het Witte Huis. "Hier in Israël beschouwen ze me nog altijd als een 'kosmonaut' die niet met beide benen op de grond staat." Premier Sjaron voegde hem pas nog toe: "Je gedachten zijn interessant, maar ze passen hier niet."
Natan Sjaranski is een kleine man (1 meter 58) die met zijn strijd voor vrijheid de KGB en de Sovjetleiders trotseerde. Negen jaar van zijn leven bracht hij door in gevangenschap-16 maanden in de beruchte Lefortovo-gevangenis in Moskou, de rest in de Goelag in Siberië op de, valse, beschuldiging van spionage.
In zijn wereld zijn er twee soorten samenlevingen: de vrije en de angst-maatschappijen. Vrije samenlevingen zijn per definitie altijd vreedzaam, om de simpele reden dat in een democratie de leiders afhankelijk zijn van het volk en het volk geen oorlog wil. Daarentegen hebben de leiders in de zogeheten angst-maatschappij de dreiging van buiten nodig om hun macht te handhaven en om de onderdrukking in eigen land te rechtvaardigen.
De belangrijkste les die Sjaranski, ook uit persoonlijke ervaring, heeft geleerd is dat niets gevaarlijker is dan je te verzoenen met de dictaturen, met de tirannen. "Wij dissidenten hebben indertijd al gewaarschuwd dat vrede niet mogelijk is als de vrije wereld zich met de dictators blijft verzoenen."
De Sovjet-Unie is volgens hem niet uit uiteengevallen vanwege de détente, maar vanwege de strijd van de dissidenten en de compromisloze eis van de Amerikaanse president Reagan aan de Sovjetleiders om de mensenrechten in eigen land te respecteren.
Sjaranski: "Doorgaans willen de democratische landen de stabiliteit niet op het spel zetten. En dus leggen ze zich er bij neer dat andere regimes hun burgers onderdrukken."
In Sjaranski's visie is de wereld dan ook verdeeld tussen degenen die bereid zijn het kwaad te bestrijden en degenen die zich ermee verzoenen. Maar in tegenstelling tot doemdenkers die voorspellen dat de grote botsing tussen culturen onvermijdelijk is, beschouwt hij de democratie en de vrijheid niet als een exclusief westers goed.
"Er is geen enkele reden waarom de Arabische wereld niet in vrijheid en democratie zou kunnen leven. Het verlangen naar vrijheid is universeel. Kijk maar naar de verkiezingen in Irak. Mensen zijn daar met gevaar voor eigen leven naar de stembus gegaan. In Amerika, waar ze niets te vrezen hebben, is de opkomst niet zo hoog."
Kan of moet je die vrijheid en die democratie er dan in bombarderen, zoals in Irak?
"Nee", zegt Sjaranski. "Het idee van mijn boek is niet dat je ten strijde moet trekken met wapens. De Sovjet-Unie is gevallen zonder dat er een kogel is gelost. Wat er moet gebeuren is dat je je beleid koppelt aan duidelijke eisen, dat je geen genoegen neemt met onderdrukking. Dat is de manier om democratie af te dwingen."
"De revolutie van Bush is niet dat hij de strijd heeft aangebonden met het terrorisme - hij moest wel, na de aanslagen van 11 september. Zijn revolutie is dat hij een volgende stap heeft gezet, dat hij nu zegt dat je, om echt te winnen, ook moet proberen een democratie te vestigen.
Het was altijd praktijk de ene dictator met de andere te vervangen en dan liefst eentje met een Harvard-opleiding die jou beter gezind was. Daar zat nog een gedachte achter: 'ze hebben toch al een dictator en ze kunnen niet anders, dus laat het dan maar een dictator zijn die goed voor ons is'. Bush heeft daar nu mee gebroken."
Dat was, en is, ook de kern van Sjaranski's bezwaar tegen het Israëlische vredesbeleid en met name het Oslo-proces van premier Rabin. "Rabin probeerde vrede te sluiten met Arafat precies op die basis: wie beter dan Arafat kon zijn eigen mensen en dus ook zijn eigen extremisten onderdrukken? Rabin wilde Arafat helpen, zodat hij een sterke dictator kon zijn die voor rust zorgde. Maar Rabin ging eraan voorbij dat Arafat een dreiging van buitenaf nodig had om zijn regime te handhaven. En dus bleven de Palestijnen Israël als de satan beschrijven en kon er nooit echt vrede ontstaan."
Van het democratische gehalte van de nieuwe Palestijnse leiding heeft hij geen hoge pet op. "Ik ken Mahmoed Abbas, ik kan slechte en ik kan goede dingen over hem vertellen. Maar het maakt eigenlijk weinig uit wie er nu de leiding heeft. Van belang is dat nieuwe leiders kunnen breken met het verleden.
En wat vooral telt is de houding van de vrije wereld. De Palestijnen zijn afhankelijk van die vrije wereld, voor alles. Als die vrije wereld nu zegt dat ze die hulp alleen maar krijgen als ze democratische hervormingen doorvoeren, is er hoop. Misschien is Abbas er zelfs blij mee om zo onder druk gezet te worden. Ik heb Bush ook gezegd: we moeten ze steunen, aanmoedigen, met een Marshallplan komen, maar op voorwaarde dat ze een echte democratie opbouwen."
"Als ze dat doen dan ben ik niet die rechtse havik waar iedereen me voor houdt. Dan ben ik extreem links. Ik zeg al jaren dat ik bereid ben de Palestijnen alle rechten te geven, op één na: het recht mij te doden. En er is geen andere weg in dit heel kleine land, om te garanderen dat ze me niet willen vernietigen, dan dat ze een democratie worden. Daarom moet de omvang van onze concessies gelijk zijn aan de omvang van hun democratische hervormingen.
Daarom ben ik tegen eenzijdige terugtrekking, want je moedigt er geen democratische Palestijnse staat mee aan. Je moedigt er alleen de terreurstaat mee aan. Dat is slecht voor ons, dat is slecht voor de wereld. En de Palestijnen zijn er als eersten het slachtoffer van. Ook zij hebben recht op een echte democratie. Dat is wat Bush en Rice nu in al hun uitspraken herhalen, maar men luistert slecht en hoort alleen het deel van de Palestijnse staat, terwijl de essentie juist die democratie is."
Op de vraag of Sjaranski dan ook de Israëlische 'linkervleugeltest' haalt, namelijk of hij in dat geval bereid is tot een Israëlische terugtrekking naar de grenzen van 1967, aarzelt hij even. Dan klinkt er: "Dat is mogelijk. Als er een volledig democratische Palestijnse staat is, dan doen die grenzen er niet zoveel meer toe. Dan kan je ook een situatie hebben dat er daar Joden wonen, net zo goed als er in Israël Arabieren wonen. In het kabinet begrijpen ze me niet als ik me nu tegen ontmantelen van de nederzettingen verzet, omdat je in mijn visie het hele proces moet omkeren. Ik ben daar nog altijd de dissident."
En als hij de keus had tussen premier worden of dissident blijven? Sjaranski: ik kan geen premier worden, omdat ik dissident ben. Hoewel, ...er zit nu raar genoeg een dissident in het Witte Huis."
De 'pleintest' van Sjaranski:
Kan iemand in het midden van een stadsplein gaan staan en zijn of haar ideeën uiten zonder de angst opgepakt, gevangen gezet of fysiek aangevallen te worden? Als dat het geval is, leeft die persoon in een vrije samenleving. Zo niet, dan is het een op angst gebaseerde samenleving.
Op deze pleintest, in korte tijd beroemd geworden, komt nu ook kritiek. Want volgens de pleintest kunnen samenlevingen waar vrouwen geen stemrecht hebben, waar gediscrimineerd wordt, of waar de economie streng gecontroleerd wordt, nog altijd vrij zijn. Als je maar je mening kunt zeggen op het stadsplein.
De test toont in wezen alleen dat een samenleving die vrij is, niet noodzakelijkerwijs ook rechtvaardig is. Elke maatschappij die aan de pleintest voldoet, voldoet aan het vrijheidscriterium. Daarentegen kunnen samenlevingen die gebaseerd zijn op angst nooit vrij zijn en zijn zij altijd onrechtvaardig.
----------------------------------------------------------------
Er volgen nog meer samenvattingen van de andere hoofdstukken van "The Case for Democracy"[/url]
