niets ontsnapt aan een zwart gat? behalve zwaartekracht dat speelt vals

[blauwappeltje]

dit is een vraagstuk .waaraan ik mezelf al een paar jaar mee bezig houd .het verbaast mij .het gaat om de volgende volgende vraagstelling .

dat niets maar dan ook niets uit een zwart gat kan ontsnappen nog niet eens licht .( met uitzondering van hawkings straling ) .maar hoe zit het met zwaartekracht zelf ????? want schijnbaar heeft zwaartekracht maling aan de ontsnappings snelheid die je nodig hebt om aan een een zwart gat te ontsnappen .maar beinvloed het tot in ver omtrek haar omgeving .kan ik hierbij zeggen dat zwaartekracht .aan alles omzich heen regels oplegt behalve aan zichzelf .????

[Michel Uphoff]

Als je naar zwaartekracht in de achterhaalde, klassieke opvatting (twee voorwerpen trekken elkaar met een bepaalde gracht G aan) kijkt, dan zijn er vreemde dingen aan de hand: De zwaartekracht is niet onmiddellijk zoals door Newton werd gedacht, maar 'plant' zich voort met de lichtsnelheid, zo blijkt na Einstein en dan is het inderdaad nogal vreemd dat een black hole ondanks zijn eigenschappen toch nog een kracht kan uitoefenen op andere materie. En als de versnelling van de zwaartekracht nu eens nèt onder de lichtsnelheid blijft, verandert er dan helemaal niets aan de werking zwaartekracht? M.a.w. de zwaartekracht is volkomen onveranderlijk en floept opeens volledig uit als de zwaartekrachtsversnelling de lichtsnelheid overschrijdt? Klink niet bepaald overtuigend.

Maar kijk je naar zwaartekracht in de moderne opvatting na Einstein dan ziet het er heel anders uit. In de algemene relativiteit is de zwaartekracht strikt genomen geen kracht maar een kromming van de ruimtetijd. Voorwerpen met een massa hebben die kromming van de ruimtetijd te volgen zolang er geen externe krachten op werken. Dát laat de planeten om een ster draaien en niet een mysterieuze trekkracht tussen ster en planeet. Hoe massiever het onderwerp (planeet/ster/neutronenster/black hole) hoe sterker de ruimtetijd gekromd wordt. Bij een black hole is die kromming echter zó sterk dat hij zich sluit.

Het laatste woord is echter nog niet gezegd over de zwaartekracht, zo is er nog een enorm probleem tussen de relativiteitstheorie en de quantummechanica betreffende de zwaartekracht en is de oorsprong van de zwaartekracht eigenlijk nog een raadsel.

[anusthesist]

In de algemene relativiteit is de zwaartekracht strikt genomen geen kracht maar een kromming van de ruimtetijd. Voorwerpen met een massa hebben die kromming van de ruimtetijd te volgen zolang er geen externe krachten op werken.

Ik vraag me dan af hoe massa de ruimte-tijd kromt. Er moet toch een kracht werken op de ruimte-tijd?

[blauwappeltje]

Ben ik het volledig met je eens .en daar is ook waar bij mij de schoen knelt .als de ruimte om

een zwart gat volledig gesloten is .en aangezien (tijd/ruimte) zich ook aan natuurwetten moet houden en met name de lichtsneheid want niks is sneller als c van uitgaand .heb zelf wel een contructie bedacht om dit probleem heen .dat de aantrekkings kracht van een zwart gat buiten het zwart gat om opgwekt word .omdat immers de ruimte om het zwart gat immers gesloten is .want de het bereik van de "gewone" zwaarte kracht bij een gewone ster is vele male groter .zou het dat niet zo kunnen zijn dat z-g zwaartekracht

golven produceerd die veel verder rijken dan bij een gewone ster .zie het meer als boot die op de oceaan dobbert en die golven mee gesleurt word . Of mischien een beter voor beeld met groot zeil te wapperren om het balletje naar je toe te halen ? Of is dit een te simple redenatie?.

[blauwappeltje]

Denk dat massa om een stukje ruimte/tijd vraagt .en dat die met elkaar verweven zitten .persoonlijk beschouw ik gewone materie die jij en ik kennen als energie dat gevangen zit in ruimte/tijd dus hoe meer energie deste meer kromming zo ook meer aantrekkingskracht

[Onwetend]

dat niets maar dan ook niets uit een zwart gat kan ontsnappen nog niet eens licht .( met uitzondering van hawkings straling ) .maar hoe zit het met zwaartekracht zelf ?????

Zwaartekracht is geen kracht, maar een versnlleing. een kracht = F = M x a. Op alles met een Massa (of Energie) kan een kracht werken, maar op de rest niet. De kracht geeft de Massa (of Energie) vervolgens een versnelling.

Aangezien een versnelling opzich dus geen massa heeft, ondervind het ook geen kracht. Dus kan de zwaartekracht vrijuit vanuit het zwarte gat ontsnappen, totdat het een massa tegenkomt, waar het wel een kracht gaat uitoefenenen.

Persoonlijk beschouw ik gewone materie die jij en ik kennen als energie dat gevangen zit in ruimte/tijd dus hoe meer energie deste meer kromming zo ook meer aantrekkingskracht

ik ook

[ZVdP]

Geen enkel deeltje (graviton of foton bijvoorbeeld) kan ontsnappen vanuit de waarnemingshorizon, maar we hebben het hier niet over deeltjes, maar over (statische) velden. (De deeltjes zijn excitaties van deze velden)

Zo kan een zwart gat ook een elektrische lading hebben. Deze lading zal andere geladen deeltjes buiten de waarnemingshorizon beïnvloeden.

[Michel Uphoff]

Ik vraag me dan af hoe massa de ruimte-tijd kromt. Er moet toch een kracht werken op de ruimte-tijd?

Niet in de klassieke betekenis, de ruimtetijd bestaat niet uit deeltjes en zwaartekracht is een veld.

Vanuit de quantummechanica bezien is er wel een probleem, en er is nog geen oplossing voor de quantum zwaartekracht.

Verondersteld wordt wel eens, dat gravitonen (de theoretische krachtsoverbrengende deeltjes van de zwaartekracht) wel degelijk een black hole kunnen verlaten, omdat het virtuele deeltjes zouden zijn.

Virtuele deeltjes mogen de natuurwetten 'schenden' zolang ze binnen binnen de grenzen van het onzekerheidsprincipe opereren, zoals bijvoorbeeld bij de (omstreden) Hawking straling.

Deze virtuele gravitonen zouden sneller dan het licht kunnen, maar weer moeten verdwijnen vóór ze het onzekerheidsprincipe schenden.

[ZVdP]

Virtuele deeltjes kan je misschien beter beschouwen als een wiskundig hulpmiddel, dan als een fysisch iets.

Bekijk anders ook een het elektrische veld van een uniform bewegende (constante snelheid) elektrische lading. Het elektrische veld wijst in dat geval altijd naar de 'echte' positie van de lading, in plaats van naar de geretardeerde positie, wat je zou verwachten als je de interactie zou beschrijven door het 'over en weer vliegen' van virtuele fotonen.