Strategisch stemmen - zin of onzin?

[RES]

Er wordt al decennia lang strategisch gestemt, het heeft tot op heden nog geen voordeel gehad voor de kiezer die denkt dat strategisch stemmen bestaat. Het is duidelijk dat politiek alleen maar om organisatie draait. Hier is dat ook te zien aan het aantal grote partijen, op 12 september 2012 bleven er vier grote partijen over (de media bracht dit ook zo, een debat onder vier lijsttrekkers, de anderen kregen geen mogelijkheid iets te zeggen, en men wil ook nog eens een kiesdrempel instellen, dan vallen andere gedachtengoeden af, niet goed voor een democratie, hoe meer grote partijen die minder in aantal worden hoe minder democratie, zo een proces kan eindigen in een tweestrijd met een 'winnaar', met een absolute meerderheid) Sinds verkiezingen 12 september 2012 is het aantal grote partijen teruggegaan naar drie, sp, pvv en 50plus. Sinds een aantal maanden is er wat aan het veranderen in de peilingen door halverng 50plus (net als het gerommel destijds in groenlinks), cda en d66 nemen wat toe. Zulke grote en snelle schommelingen tonen aan hoe groot de verwarring is bij de kiezer, men weet niet meer waarop te stemmen (er is geen goed idee, de dingen die echt nodig zijn komen niet aan bod, vooral doorlopend onderwerpen die de kiezer in verzet brengen, waar men op een dag een slag uit kan slaan) Strategisch stemmen helpt niet, en kan zelfs averechts werken als er op een dag een partij en/of partijleider komt waar een meerderheid zich achter schaart (dit zag je bij opkomst Fortuyn, ineens kwam er nieuwe politiek en zag je een enorme beweging in de kiezer) Een strategische stem kan dus ook een probleem zijn in sommige situaties (vooral als een politici een absolute meerderheid.uit de opkomst achter zich weet te krijgen, door in te spelen op de belangrijke onderwerpen van het moment, op het moment van jarenlange crisis en onzekerheid en er politiek op inspelen, met beloften komen en die plotseling wel waarmaken)

De kiezer kan maar een ding strategisch doen om te zorgen voor veranderingen die die kiezer wil zien gebeuren (het is de kiezer die zich onbewust politiek in strijd liet en laat brengen door vele veranderingen, opvallend veel achter elkaar sinds de eeuwwisseling), inzien dat stategisch stemmen net zo min werkt als gewoon stemmen, want na decennia lang stemmen is de politieke en economische situatie slechter dan ooit, steeds minder democratisch, steeds zichtbaarder organisatorisch geworden (het proces van vier naar drie grote partijen in een jaar tijd laat die organisatie zien, en dingen als; terug naar honderd zetels, de superprovincie, gemeenten fuseren, kiesdrempel, industriele-, zorg-, leger- en vervoers- reorganisate laten dit beeld ook zien) Verandering krijg je pas als je kennis hebt van het totale proces dat gaande is op de achtergrond. Want als voldoende mensen inzien/doorzien wat er gaande is voor proces kan zo een proces nooit het eindpunt bereiken (dat is een te grote en te machtige partij) (de politiek blijkt niets werkelijk op te lossen, maar doorlopend bezig met al die veranderingen , juist doorlopend problemen veroorzakende en ook politiek, die telkens zorgt voor verzet in de kiezer, dus iets kwa stemmen strategisch proberen te veranderen zal tegen die kiezer gaan werken, en dat is organisatie van de kiezer. Die je dus kan zien als je alleen naar het aantal grote partijen kijkt die verminderen in aantal over een aantal jaar (betekent organisatie naar steeds grotere groepen kiezers)

Conclusie: Politiek die miljoenen kiezers onbewust organiseert, en probeert strategisch verandering in te brengen door 'strategisch' te stemmen, zorgt voor alleen verdere organisatie van die kiezer.