Het onzekerheidsprincipe is gewoon onvolledig.

[descheleschilder]

Superponeren wil niets anders zeggen dan het bij elkaar zetten (het woord zegt het al: "super" en "poneren" betekenen elk apart "erboven op" dus superponeren betekent "boven op elkaar zetten".

Buiten de vraag of de kwantummechanica een deterministische ondergrond heeft of niet, zal een toestandsfunctie (laten we voor het gemak die van één deeltje nemen) een opeenstapeling van zogenaamde basisfuncties zijn die elk een klein steentje bijdragen aan de gehele toestandsfunctie, en de situatie waarin het deeltje verkeert bepaalt al die bijdragen van afzonderlijke basisfuncties

Als meest eenvoudige voorbeeld kunnen we een deeltje nemen dat in twee toestanden van spin kan bestaan. Er zijn dan twee basisfuncties, namelijk een voor de naar boven gerichte spin en een voor de naar beneden gerichte (Natuurlijk zijn boven en onder volkomen willekeurig, en kun je die kiezen hoe je wil, maar voor boven en onder lijkt de meeste logische keuze mij gewoon boven en beneden). Vóór de meting in welke toestand de spin zich bevindt zit het deeltje nog in de superpositie van beiden. Elk van de twee basisfuncties (namelijk die voor "naar beneden" en die voor "naar boven) dragen een gelijk steentje bij aan de golf(tooestands-)functies. (het hangt Natuurlijk van wat je wil gaan meten af welke basisfunctie je wilt gaan gebruiken; zou je van net genoemde de plaats willen meten dan zal je oneindig veel basisfuncties moeten gebruiken om de toestand waartussen het deeltje continu tussen heen en weer aan het springen is en in welke mate tussen welke is afhankelijk van het steentje dat elke basisfunctie bijdraagt) kan bij een meting tot uiting komen., omdat beide functies een gelijk steentje aan de toestandsfuctie bijdragen.

Sommige mensen beweren dat bij de meting ons bewustzijn de uitkomst van de meting beïnvloed, maar als dat zo zou zijn dan zouden er helemaal geen mensen rondlopen op. De omgeving van een deeltje kan weldegelijk bepaald worden, en daarmee ook de uitkomst van een meting (wat denk je dat er gebeurt als er toevallig net niet iemand aanwezig was om de gemeten richting van de spin gade te slaan (na de meting zal het deeltje weer "langzaam" aan in een superpositie komen van beide spinrichtingen)?).

Kijk zelf maar eens naar de veelwerelden-interpretatie van Hugh Everett.

[Xmanor]

Ik las dit op wikipedia.

In physics and systems theory, the superposition principle,^[1] also known as superposition property, states that, for all linear systems, the net response at a given place and time caused by two or more stimuli is the sum of the responses which would have been caused by each stimulus individually. So that if input A produces response X and input B produces response Y then input (A + B) produces response (X + Y).

Dus de detector in de veelwerelden-interpretatie zorgt ervoor dat input B bijvoorbeeld weggelaten wordt waardoor je alleen uitkomst X krijgt en geen som van verschillende invoeringen(interference pattern)?