Die zwarte absorptielijnen (fraunhofer lijnen) zijn op zeer duidelijk bepaalde frequenties aanwezig. Ook de buitenlagen van de atmosfeer van de Zon (de chomosfeer en de corona), en zelfs de atmosfeer van de Aarde spelen een rol en kunnen bepaalde frequenties blokkeren.
Als we het licht van de Zon beschouwen als fotonen, dan kunnen we vaststellen dat ieder foton een welbepaalde energie en dus frequentie heeft volgens E=hv (E= energie, h= de constante van Planck, v=de frequentie).
Een foton ontstaat bijvoorbeeld als in een aangeslagen atoom van bijvoorbeeld een gas een elektron terug valt naar de oorspronkelijke baan. Bij iedere mogelijke terugval hoort een vaste hoeveelheid energie en dus een frequentie. Hier een voorbeeld van de golflengten bij terugval in een waterstofatoom:
- Energie terugval elektron 500 keer bekeken
Een foton met een zekere energie-inhoud en dus frequentie kan vernietigd worden als het door een gas heen reist. Dat uitgezonden foton kan dan een atoom aan slaan in het gas waar het doorheen trekt. Dat gas zal dan bijvoorbeeld opwarmen en het foton wordt vernietigd; er ontstaan een absorptielijn in het spectrum op een positie die overeenkomt met de frequentie en dus energie-inhoud van het vernietigde foton:
- Absorption_small 501 keer bekeken
Zo zijn er bij het waterstofatoom 4 specifieke frequenties in het zichtbare licht (de Balmer serie hierboven). Bij elkaar vormen ze als het ware de 'barcode' van waterstof. Worden de bijbehorende fotonen geabsorbeerd door een tussenliggend gas, dan ontstaan in het spectrum van het uitgezonden licht vier smalle zwarte absorptiestreepjes op de onderscheiden frequenties die er op wijzen dat het fotonen waren die uitgezonden werden door waterstof.