Getraumatiseerde baby's

[Jara]

Ik vroeg me af of het mogelijk is dat baby's trauma's over kunnen houden aan bijvoorbeeld een bevalling of zo. Het zit namelijk zo: ik heb een overgeefangst. Mijn moeder moest tijdens de bevalling heel erg overgeven omdat haar lichaam het eten niet meer wou verteren omdat de bevalling al begonnen was.

Zou het zo kunnen zijn dat ik de bevalling als een nare ervaring heb gezien, en aangezien overgeven daarbij ook een rol speelde, overgeven meteen meenam als nare ervaring?

Zijn er wetenschappelijk bewezen onderzoeken waaruit blijkt dat baby's trauma's aan bevallingen kunnen overhouden? (Zo ja, a.u.b. bronvermelding!)

[Cycloon]

Ik had ooit gehoord dat je alles vergeet in je jonge levensjaren. Want de bevalling zou zoiezo al een zeer traumatische ervaring zijn. Het zou wel eens de meest traumatische uit je leven kunnen zijn, dus nog een geluk dat je dit vergeet. Een overgeef fobie kan heel vervelend zijn, ik heb er vorig jaar ofzo een documentaire overgezien, en daar leerde men de mensen dus echt terug overgeven

Edit: Eén van hen was moeder, en wanneer haar kind moest overgeven kon ze daar dus niet bij gaan, want dus ook wel jammer was voor dat kind ...

[Cassanne]

Het lijkt me waarschijnlijker dat je die angst onbewust hebt overgenomen van je moeder, omdat ze je misschien al op jonge leeftijd vertelde over die vervelende ervaring tijdens de bevalling. Iets wat je verteld wordt als je een jaar of twee/drie/vier bent kan een onuitwisbare indruk maken, zeker als het duidelijk om iets naars gaat.

[Anonymous]

Mijn moeder heeft het me een half jaar geleden verteld (ben nu 16 jr.)

[Jara]

Sorry, dat was ik dus.

[Anonymous]

Je kunt wel degelijk dingen overnemen als je nog in de baarmoeder zit. Gevoelens van je moeder beleef je mee. Als bijv. een kind niet gewenst is, dan is dat voelbaar voor het kind.

Wat mij heel goed heeft geholpen, is hypnotherapie.

Daarmee kun je terug naar die tijd in de baarmoeder, vlak na de geboorte..

alle herinneringen zijn er namelijk nog.

Dus daar moet je naar teruggaan, om het op te lossen en los te laten.

Rationeel weten alleen is niet genoeg.

(Ik spreek uit ervaring!)

[peterA]

Je kunt wel degelijk dingen overnemen als je nog in de baarmoeder zit. Gevoelens van je moeder beleef je mee. Als bijv. een kind niet gewenst is, dan is dat voelbaar voor het kind.  

Wat mij heel goed heeft geholpen, is hypnotherapie.  

Daarmee kun je terug naar die tijd in de baarmoeder, vlak na de geboorte..  

alle herinneringen zijn er namelijk nog.  

Dus daar moet je naar teruggaan, om het op te lossen en los te laten.  

Rationeel weten alleen is niet genoeg.  

(Ik spreek uit ervaring!)

kwak!

Maar als het jou niet helpt zal de therapeut er in alle geval een beetje beter van worden.

Een klein beetje logisch blijven he,bijna alle toekomstige moeders geven over,als je wil kun je al je kwaaltjes van vandaag daaraan toeschrijven maar je komt er geen stap verder mee.

[ConocimientA]

Tja, hier zijn de meningen over verdeeld. Puur wetenschappelijk gezien zou ik zeggen dat het inderdaad onzin is. De hippocampus (hersengebied dat een grote rol speelt in het geheugen) is volgens mij bij een pasgeboren baby nog niet voldoende ontwikkeld om de ervaringen goed door te sturen naar de cortex, waardoor het theoretisch dus onmogelijk is je dit soort ervaringen te herinneren.

Je kunt het lange termijn geheugen eigenlijk zien als een grote bibliotheek. Het is dan ook niet alleen belangrijk dat de informatie er is, het is ook belangrijk dat de bordjes goed staan zodat de hersenen weten waar ze de informatie kunnen vinden. Wanneer je je iets niet kunt herinneren, hoeft dit dus niet te betekenen dat de informatie er niet is. Het kan ook zo zijn dat de hersenen niet in staat zijn de informatie op te halen omdat ze niet weten waar ze moeten zoeken. Vaak wordt informatie opgeslagen in combinatie met andere binnengekomen informatie van dat moment. Je hebt vast wel eens gehad dat je iets ging doen en op het moment dat je ergens anders bent, weet je niet meer wat je ook alweer ging doen. Pas wanneer je weer terugbent op de plek waar je je bedacht wat je ging doen, weet je het ineens weer. Dit komt omdat de omgevingsfactoren van die plek cues zijn voor je hersenen voor wat betreft de locatie waar ze moeten zoeken naar de opgeslagen informatie. Uitgaande van de mogelijkheid dat de informatie dus wel is opgeslagen, maar dat de verbindingswegen naar die informatie niet goed zijn aangelegd, zou je dus kunnen beargumenteren dat het overgeven is opgeslagen samen met de traumatische ervaring die een geboorte toch is. Dan zou het dus zo kunnen zijn dat de gevoelens die er toen waren (baby's huilen niet voor niets) zijn gekoppeld aan het overgeven.

Regressietherapeuten proberen je vorige levens of eerdere momenten uit dit leven te laten herbeleven. Zij baseren zich op de gedachtegang dat jouw ziel die informatie bij zich draagt. Wanneer je teruggaat naar een eerder moment in jouw leven, zou je ook kunnen zeggen dat je probeert je de omstandigheden van dat moment te visualiseren, zodat de hersenen meer cues krijgen om te weten waar ze moeten zoeken naar de opgeslagen herinnering.

Ik ben zelf ook in regressietherapie geweest. Hoewel ik er nog steeds niet van overtuigd ben dat ik daadwerkelijk terug ben gegaan naar eerdere levens en dat de ervaringen die ik had niet gewoon een product waren van een zeer rijke fantasie, was het wel een hele bijzondere ervaring. Mijn lichaam reageerde namelijk wel op wat mijn hersenen dachten te zien (ik ben onder andere gewurgd ). Mocht je er helemaal niets aan hebben, dan heb je in ieder geval weer een leuke ervaring opgedaan.

[Sophia?]

Baby's zijn wel zeer receptief voor gedrag en gezichtsuitdrukkingen van de ouders. Zo kan een moeder die helemaal panisch reageert op een spin die door de wieg loopt, waarschijnlijk oorzaak zijn van een arachnafobie bij het kind (vooral als dit vaker voorkomt). De baby leert dat een spin met paniek en angst geassocieerd moet worden; de ouder doet dit tenslotte ook.

Wanneer nu je moeder een traumatische ervaring heeft gehad die met braken te maken heeft (zoals een moeilijke bevalling), heeft zij zelf een grote angst voor braken. Baby's willen met grote regelmaat wel eens een "natte boer" laten, of braken. Wanneer je moeder nu, net als het verhaal met de spin, erg paniekerig op jouw braken reageert, is het heel logisch dat je deze angstige gevoelens nu ook hebt; je hebt ze dan in feite van je moeder geleerd.

Verhalen over trauma's bij baby's kan ik persoonlijk niet geloven, om dezelfde redenen die boven al genoemd werden (ontwikkelingsniveau van de hersenen). Voeg daarbij dat je als mens bij 9 van de 10 potentieel traumatische ervaringen flauwvalt. Over het algemeen wordt bij bewustzijnsverlies een deel van het geheugen "gewist", van de ~5 minuten voordat dit gebeurde. Het zou me niets verbazen als dit een ingebouwd beschermingsmechanisme is; als je niet meer weet wat er precies is gebeurd, kun je geen trauma ontwikkelen. Mensen maken heel wat traumatische zaken mee in hun leven en het hebben van fobieen kan een aardige rem zijn op het dagelijks leven, het is dan dus beter om de boel maar te "vergeten" (maar goed, dat is een persoonlijke hypothese).

groet

[ConocimientA]

Baby's zijn wel zeer receptief voor gedrag en gezichtsuitdrukkingen van de ouders. Zo kan een moeder die helemaal panisch reageert op een spin die door de wieg loopt, waarschijnlijk oorzaak zijn van een arachnafobie bij het kind (vooral als dit vaker voorkomt). De baby leert dat een spin met paniek en angst geassocieerd moet worden; de ouder doet dit tenslotte ook.

Wanneer nu je moeder een traumatische ervaring heeft gehad die met braken te maken heeft (zoals een moeilijke bevalling), heeft zij zelf een grote angst voor braken. Baby's willen met grote regelmaat wel eens een "natte boer" laten, of braken. Wanneer je moeder nu, net als het verhaal met de spin, erg paniekerig op jouw braken reageert, is het heel logisch dat je deze angstige gevoelens nu ook hebt; je hebt ze dan in feite van je moeder geleerd.

Verhalen over trauma's bij baby's kan ik persoonlijk niet geloven, om dezelfde redenen die boven al genoemd werden (ontwikkelingsniveau van de hersenen). Voeg daarbij dat je als mens bij 9 van de 10 potentieel traumatische ervaringen flauwvalt. Over het algemeen wordt bij bewustzijnsverlies een deel van het geheugen "gewist", van de ~5 minuten voordat dit gebeurde. Het zou me niets verbazen als dit een ingebouwd beschermingsmechanisme is; als je niet meer weet wat er precies is gebeurd, kun je geen trauma ontwikkelen. Mensen maken heel wat traumatische zaken mee in hun leven en het hebben van fobieen kan een aardige rem zijn op het dagelijks leven, het is dan dus beter om de boel maar te "vergeten" (maar goed, dat is een persoonlijke hypothese).

groet

Ik ben het helemaal met je eens dat veel fobieën kunnen worden aangeleerd doordat kinderen gedrag van ouders imiteren en conclusies trekken uit het gedrag van ouders. In het verhaal van Jara vind ik echter geen enkele reden om aan te nemen dat haar moeder ook een overgeefangst heeft.

Wat betreft het tweede deel van jou post zou het inderdaad goed kunnen dat dit 'vergeten' een beschermingsmechanisme is. Wanneer je je iets niet kunt herinneren, hoeft dit alleen niet te betekenen dat die informatie zich niet meer in de cortex bevindt. En of je je daar nou van bewust bent of niet, informatie in de cortex kan invloed hebben op ons dagelijks leven en veel angststoornissen hangen samen met ervaringen die mensen zich in eerste instantie niet bewust kunnen herinneren. Ook trauma's kunnen gevolgen hebben wanneer mensen zich de gebeurtenis zelf niet meer kunnen herinneren.

[Sophia?]

Wat betreft het tweede deel van jou post zou het inderdaad goed kunnen dat dit 'vergeten' een beschermingsmechanisme is. Wanneer je je iets niet kunt herinneren, hoeft dit alleen niet te betekenen dat die informatie zich niet meer in de cortex bevindt. En of je je daar nou van bewust bent of niet, informatie in de cortex kan invloed hebben op ons dagelijks leven en veel angststoornissen hangen samen met ervaringen die mensen zich in eerste instantie niet bewust kunnen herinneren. Ook trauma's kunnen gevolgen hebben wanneer mensen zich de gebeurtenis zelf niet meer kunnen herinneren.

Ik ben niet heel erg thuis in de neurologie en bovenstaand was ook slechts een idee. "Vergeten" zou in deze inderdaad ook prima kunnen betekenen dat de informatie niet actief oproepbaar is. In hoeverre vage herinneringen in de diepe gewrochten van onze hersenen ons doen en laten beinvloeden, durf ik geen uitspraken over te doen...

Andere aandoeningen die ook bijwerkingen als aspecifieke angsten, paniekgevoel, etc kunnen hebben, zijn diverse hormonale afwijkingen. Een andere mogelijkheid zou dus kunnen zijn, dat sommige mensen een wat lagere drempel hebben voor bepaalde fobieen, die dan getriggerd worden als de hormoonbalans wat afwijkt van normaal. Maar, wederom slechts een ideetje. Wat denken jullie van zoiets?

groet

[ConocimientA]

En wederom niet zo'n gek idee . Dit is ook wat het diathese stressmodel zegt. Iedereen heeft een bepaalde biologische kwetsbaarheid, die in bepaalde stressvolle omstandigheden tot uiting kan komen. Iemand die in aanleg de predispositie heeft om een angststoornis te ontwikkelen, zou hier inderdaad eerder last van kunnen krijgen door hormonale schommelingen dan een ander.

[Sophia?]

En wederom niet zo'n gek idee .

Dank .

Ik denk dat beide door mij geponeerde stellingen naast elkaar voorkomen.

groet

[Anonymous]

De moderne psychologie van de prenatale periode

Ondanks zulke traditionele stellingen komt het ongeboren kind steeds meer tot zijn recht

door het werk van onderzoekers uit de meest uiteenlopende wetenschapstakken, van

embryologie tot de psychologie van de prenatale periode. Elisabeth Bürkler, brengt in haar

boek Wat ervaart mijn baby tijdens de zwangerschap, de geschiedenis van de benadering

van de ongeborene in kaart. Zij legt uit dat hoewel Freuds werk de ontwikkeling van het

ongeboren kind slechts aanstipte, hij een belangrijke bijdrage heeft geleverd om de psychologie

van de prenatale periode haar huidige betekenis te geven. Freud stelde namelijk vast

dat negatieve gevoelens en emoties de lichamelijke gezondheid nadelig kunnen beïnvloeden

en dat daaruit psychosomatische ziekten kunnen ontstaan. De zaden van de denkrichting,

dat de moederlijke emoties en gevoelens op het ongeboren kind kunnen worden

overgedragen, waren op deze manier geplant. De groene vingers van psycholoog Gustav H.

Graber (1893-1982) uit Bern zorgden ervoor dat na jaren onderzoek prachtige bloemen uit

deze zaden werden gekweekt en in 1971 gaf hij het de benaming Prenatal psychology.

Daarnaast zorgde de wetenschap voor diverse meet-apparaturen om het “venster naar

het kind te openen”2 zoals Bürkler dat noemt. Vervolgens begon het ongeboren kind de

waardering en betekenis te krijgen die het toekwam. In hetzelfde jaar werd een zogenaamd

vereniging prenatale psychologie opgericht door Europese psychiaters en werd een

tijdschrift uitgegeven. De vereniging werd later omgedoopt tot de International Society of

Prenatal and Perinatal Psychology and Medicine (ISPPM).

De ideeën van deze vereniging werden echter als te revolutionair ontvangen door de

gevestigde professionele en academische verenigingen in de VS en in Canada. Omdat

voorgestelde ‘papers’ en symposia werden afgewezen, zetten onderzoekers en therapeuten

de Association for Pre- and Perinatal Psychology and Health (APPPAH) op.

misschien kan je hier wat mee

[Jara]

Baby's zijn wel zeer receptief voor gedrag en gezichtsuitdrukkingen van de ouders. Zo kan een moeder die helemaal panisch reageert op een spin die door de wieg loopt, waarschijnlijk oorzaak zijn van een arachnafobie bij het kind (vooral als dit vaker voorkomt). De baby leert dat een spin met paniek en angst geassocieerd moet worden; de ouder doet dit tenslotte ook.

Wanneer nu je moeder een traumatische ervaring heeft gehad die met braken te maken heeft (zoals een moeilijke bevalling), heeft zij zelf een grote angst voor braken. Baby's willen met grote regelmaat wel eens een "natte boer" laten, of braken. Wanneer je moeder nu, net als het verhaal met de spin, erg paniekerig op jouw braken reageert, is het heel logisch dat je deze angstige gevoelens nu ook hebt; je hebt ze dan in feite van je moeder geleerd.

Toch gek dat mijn moeder absoluut niet bang is voor braken -en ook nooit geweest- en laat daarbij komen niemand in mijn familie/omgeving. Verder was het ook helemaal geen moeilijke bevalling, dus daarmee wordt dit argument dus van de baan geworpen.