Schizofrenie, is het wel een ziekte?

[PositieveNooD]

Goede vraag!

Een soortgelijk vraagstuk doet zich voor met de diagnose van depressie. In de RdRemedy methode (Reiss-HumanSound Depression Approach) wordt depressie niet gezien als een ziekte, maar als 'deadlock' van het microsociaal systeem waarin de patient zit. Dus niet alleen hijzelf is in crises, maar ook zijn directe omgeving. Minstens 40% (denken we) is te 'genezen' , of noem het 'op te lossen' door 'simpelweg' een aantal praktische zaken te reorganiseren in iemands leven. Dit is de categorie 'Depressed, mainly by practical causes'. Geen ziekte dus.

Maar goed, dat is hier te off topic om verder op in te gaan.

Wat wel on topic is: wanneer mag er uberhaupt in de psychiatrie gesproken worden over een 'diagnose' (wanneer wordt een hypothese een diagnose)? We hebben hier een discussie voor gestart op:

http://www.nujij.nl/depressie-nujij-wat-nu...e.5137017.lynkx

Tot op heden geen 'bevredigend antwoord'. Ook hier hult de psychiatrie zich in stilzwijgen.

Onze voorlopige diagnose: het woord 'diagnose' mag niet gevoerd worden zolang niet aangetoond is dat een bepaalde remedie de oorzaak van de symtomen wegneemt (met bv 90% zekerheid). Punt. Directe -en juiste- consequentie is dat geen ingrijpende 'instrumenten' op de patient mogen worden toegepast, zoals antidepressiva, ECT, bepaalde niet bewezen therapien, etc. In het geval van de 'practische categorie' moeten bv eerst de significante praktische problemen opgelost worden met behulp van de hulpverlener (de patient kan dit zelf simpwelweg niet), en moet de eventueel 'gijzeling' in het microsociaal systeem doorbroken worden. Boerenverstand gebruiken...

Als deze definitie ook op schizofrenie toegepast wordt, dan is jouw vraag direct beantwoord.

Oh ja, en mbt de 'Salience Dysregulation Syndrome (SDS)'

Is het een idee alle moeilijke en onuitlegbare woorden te schrappen?

Neem Asperger, dat is zelf al een SYNDROOM (Droom? Fantasie van wie?) in het autistisch SPECTRUM (ofzo)...

Het lijkt er op dat hoe minder er begrepen wordt, des te dikker de boeken worden. Is dit een kramp van de psychiatrie? Zit de psychiatrie zelf in een crises, in een deadlock? We weten, je mag niet generaliseren maar...

Prima als er een nieuwe hypothese bedacht wordt, maar zullen we niet eerst er voor zorgen dat iets basaals als een 'depressie' begrepen en opgelost wordt? Niet direct nog meer classificaties op reeds zeer wankele fundamenten zetten (DSMIV, as1 tot x, tig dimensies)? Terug naar de kern, het gevoel en het boerenverstand?

En hebben we al een remedie om SDS op te lossen? Als niet, dan mogen mensen ook niet die diagnose krijgen (schending van hun soevereiniteit, is dat ethisch, moreel, juridisch te handhaven?).

Ons gevoel: alles waar het woord 'syndroom' of 'spectrum' in voorkomt kent een zeer smalle (geen?) wetenschappelijke basis.

Groeten,

PsotieveNooD

PS: We zijn er niet op uit de psychiatrie af te branden, wel de weeloze patient te beschermen tegen onnodig leed. We gaan graag, met wederzijds respect, met mensen in dialoog die vinden dat wij -bewijsbaar- onwaarheden verkondigen.

[ypsilon]

We hebben hier een discussie voor gestart op:

Onze voorlopige diagnose: het woord 'diagnose' mag niet gevoerd worden zolang niet aangetoond is dat een bepaalde remedie de oorzaak van de symtomen wegneemt (met bv 90% zekerheid).

Dat houdt geen steek. De correctheid van een diagnose staat of valt niet met de werking van de remedie (het is al erg genoeg dat veel psychiatrische "ziektes" geclassificeerd dreigen te worden a.d.h.v. de werkzaamheid (op zich ook niet zo goed gedefinieerd) van bepaalde medicatie. Vergelijk: AIDS is een ziekte, ongeacht het feit dat er op dit moment geen remedie is. Bovendien is 90% "zekerheid" onrealistisch, vergeleken met de eisen die gesteld worden in bijvoorbeeld medische diagnostiek:

Om een idee te hebben over wat dit getal betekent: een afwijking op een EKG (elektrocardiogram van het hart) heeft een correlatie van 0,59 met de kans op hart- en vaatziekten. En, wees gerust, onder medici wordt een EKG wel degelijk als een goede test gezien voor het voorspellen van hart- en vaatziekten.

Directe -en juiste- consequentie is dat geen ingrijpende 'instrumenten' op de patient mogen worden toegepast, zoals antidepressiva, ECT, bepaalde niet bewezen therapien, etc.

Probleem met die stelling is dat de werkzaamheid van antidepressiva en ECT's wel bestudeerd is en als voldoende beschouwd wordt. Met jullie voorstel blijft er geen behandeling meer over, en dat is minstens zo onverantwoord.

Boerenverstand gebruiken... (...) Terug naar de kern, het gevoel en het boerenverstand?

Daarmee loopt er meer fout dan goed.

Ons gevoel: alles waar het woord 'syndroom' of 'spectrum' in voorkomt kent een zeer smalle (geen?) wetenschappelijke basis.

Wetenschap bedrijf je echter niet op gevoel, maar op onderzoek.

[Musje]

Jim van Os is betrokken bij de totstandkoming van de DSM-V en reist elke twee maanden naar Washington, naar de American Psychiatric Association. Tijdens de debatten pleit hij voor de nieuwe term 'Salience Dysregulation Syndrome'.

Met het woord syndroom bedoelt hij dat het om een cluster van symptomen gaat. En niet om een duidelijk afgebakende ziekte.

Uit een interviewmet hem:

Hoe groot schat u de kans in dat in de komende DSM V uw begrip ingang vindt?

'Heel klein. Tenzij de patiënten en psychiaters wereldwijd een front gaan vormen en de samenstellers van de DSM duidelijk maken dat het zo niet meer kan.’

Wanneer denkt u dat het wel in de DSM wordt opgenomen?

‘Ik vind dat de psychiatrie de verantwoordelijkheid moet nemen om hier

wat aan te doen. Maar ja, wie neemt het initiatief? Laat ik zeggen dat ik hoop

dat we in DSM VI van schizofrenie af zijn. Overigens is die term in Japan en

Hongkong al geschrapt. Daar is het gebeurd onder druk van familieorganisaties.

Te vaak gebeurde het dat patiënten zelfmoord pleegden als ze de diagnose

kregen.'

Ik hoop dat dat front er komt, ik wil wel ergens een handtekening zetten...

[anusthesist]

Met het woord syndroom bedoelt hij dat het om een cluster van symptomen gaat. En niet om een duidelijk afgebakende ziekte.

Ik zie het nut er niet van in, het wordt zo puur een semantische kwestie, de onderliggende pathologie wordt niet anders van een andere naam. Als je het syndroom van Down hebt, heb je ook een stempel. Over 20 jaar plegen mensen in Japan zelfmoord omdat ze te horen hebben gekregen dat ze het Salience Dysregulation Syndrome hebben.

Terzijde; pleegden die mensen zelfmoord omdat ze de diagnose kregen, of omdat ze die ziekte (syndroom) hadden? Dat dit uitgerekend uit de mond van een hoogleraar psychiatrie komt...

[ypsilon]

Bovendien zou Van Os goed genoeg moeten weten dat dit nauwelijks steek houdt:

Met het woord syndroom bedoelt hij dat het om een cluster van symptomen gaat. En niet om een duidelijk afgebakende ziekte.

De DSM bevat eigenlijk alleen maar clusters van symptomen (

Verborgen inhoud

De titel "Diagnostic and Statiscal Manual of Mental Disorders" is natuurlijk zeer misleidend. Er komt zo goed als geen statistiek aan te pas, en het gaat in se niet over stoornissen. Maar goed, dat tot daaraan toe

). Veelal is zo'n diagnose alleen maar gesteld ter bevordering van de communicatie, en heeft weinig belang voor de behandeling. In een aantal gevallen komen die symptoomclusters (of syndromen dus, dat is een 1-op-1 vertaling) overeen met een stoornis. Achter sommige van die stoornissen wordt een (deels) biologische pathologie verondersteld, waarmee ze dus psychiatrische ziekten worden.

Waarom noemt hij het trouwens een "cluster van symptomen", als de naam alleen al verwijst naar een neurologische verstoring (m.n. de disregulatie van het systeem dat zorgt dat we kunnen focussen op saillante informatie)?

Met alle respect voor zijn streven, maar ik denk dat de DSM met dringender problemen te kampen heeft. Blijkbaar vindt hij het wel normaal dat het aantal stoornissen bij iedere editie van de DSM verdubbelt, zodat we over een aantal jaar een winkelkar nodig hebben om het boek mee te sleuren. En wat met het feit dat de DSM-taskforce zélf aangeeft dat de meeste patiënten eigenlijk een andere DSM-diagnose zouden moeten krijgen? Of de reïficatie van syndroomlabels tot ziete-oorzaken? Het feit dat de NOS-categorieën de meest gehanteerde zijn? Dat comorbiditeit de regel is i.p.v. de uitzondering?

Een front vormen om de kruimels die van tafel vallen op te rapen, dat is tijd verspillen die je beter ten dienste van patiënten kunt stellen. Maar het feit dat ik hier kritiek geef op de DSM betekent trouwens niet dat schizofrenie echt slecht beschreven is, of dat de naam zo problematisch is als wordt gesteld. Dat we van stigma's rond dergelijke stoornissen afmoeten, is echter al jaren duidelijk (en bevestigd door onderzoek, o.a. in Duitsland).

[Musje]

Met alle respect voor zijn streven, maar ik denk dat de DSM met dringender problemen te kampen heeft. Blijkbaar vindt hij het wel normaal dat het aantal stoornissen bij iedere editie van de DSM verdubbelt, zodat we over een aantal jaar een winkelkar nodig hebben om het boek mee te sleuren.

Ik denk dat hij dat wel beseft.

Ik heb zelf trouwens wel een voorstel: zet schizofrenie, depressiviteit, bipolaire stroornis en add nou eens bij elkaar. Geef het een naam die iets aanduidt met een probleem met balans. Ga dan de verschillende elementen waaruit deze disbalans kan bestaan en in kan ontaarden beschrijven. En laat het daarbij. Voor wat betreft de diagnose dan. Of is er nou echt fundamenteel verschil tussen een hyperfocus en een manie bijvoorbeeld? Val me hierover gerust aan, maar zou het niet meer deze kant opmoeten?

Het feit dat de NOS-categorieën de meest gehanteerde zijn? Dat comorbiditeit de regel is i.p.v. de uitzondering?

Dat past hierbij, terwijl dan de term comobiditeit tegelijk overbodig wordt.

[ypsilon]

Dat past hierbij, terwijl dan de term comobiditeit tegelijk overbodig wordt.

Ho-ho, rustig aan. Als we de ruim 300 DSM-categorieën vanaf heden als één stoornis beschouwen is er helemaal geen sprake meer van comorbiditeit, maar een oplossing is dat niet meteen (kom ik zo op terug).

Ik denk dat hij dat wel beseft.

Je hoort 'm er nochtans niet over...

Ik heb zelf trouwens wel een voorstel: zet schizofrenie, depressiviteit, bipolaire stroornis en add nou eens bij elkaar. Geef het een naam die iets aanduidt met een probleem met balans.

Sorry, maar dit voorstel is toch op geen enkele manier ingegeven door wetenschappelijke kennis van de stoornissen? Depressie en bipolaire stoornis zijn inderdaad aan mekaar gerelateerd, en daarom ook ondergebracht bij de stemmingsstoornissen, zowel in de DSM als de CDI. Het is het waard ze te onderscheiden aangezien niet iedereen met een depressie regelmatig met manische episodes te kampen heeft. Schizofrenie en ADD hebben daar allebei weinig mee te zien, en hebben ook met elkaar weinig te zien. ADD is louter een probleem met aandacht. De kenmerken van schizofrenie zijn weer anders. Het onderscheid is zowel cognitief-gedragsmatig, als psychodynamisch als medisch verdedigbaar. Je kan ze wel allemaal zien als een probleem met een bepaalde balans, maar de verschillen zijn groter dan die gelijkenis, en een differentiatie zal zich dus opdringen.

Er is op dit moment inderdaad te veel comorbiditeit en een aantal stoornissen zou beter onder één noemer terechtkomen. Maar dat betekent niet dat comorbiditeit helemaal niet mogelijk is. Een psychoticus kan best depressief worden. Zoals iemand met diabetes best een griep kan krijgen (waarbij ik de vergelijking niet veel verder wil doortrekken dan dat).

Of is er nou echt fundamenteel verschil tussen een hyperfocus en een manie bijvoorbeeld?

Een manie kenmerkt zich door euforie, door wilde ideeën en vaak een groot gebrek aan inhibitie. De behandeling is verschillend, de verondersteld achterliggende pathologie (vanuit welk kader dan ook) is verschillend.

[Musje]

Sorry, maar dit voorstel is toch op geen enkele manier ingegeven door wetenschappelijke kennis van de stoornissen?

Ik heb geen wetenschappelijke opleiding, maar lees vrij veel wetenschappelijke nieuws over stoornissen. Dus op geen enkele manier kun je niet zeggen. Maar het is een hypothese, dat wel. Je hoeft hem helemaal niet serieus te nemen echt niet, maar het houdt me gewoon al een tijd bezig en tot nog toe ben ik er nog niet vanaf gekomen door wat ik lees over onderzoeken.

Een psychoticus kan best depressief worden. Zoals iemand met diabetes best een griep kan krijgen (waarbij ik de vergelijking niet veel verder wil doortrekken dan dat).

Het is maar net welke vergelijking je neemt. Als ik lang zoek kan ik best een lichamelijk voorbeeld vinden waarbij aan twee verschillende ziekten (of misschien handiger: complicaties ergens van) een zelfde lichamelijke gesteldheid ten grondslag ligt. Bijvoorbeeld, daar heb ik er al één: als jij een schefe rug hebt, kun je op heel verschillende plekken pijn krijgen.

Een manie kenmerkt zich door euforie, door wilde ideeën en vaak een groot gebrek aan inhibitie. De behandeling is verschillend, de verondersteld achterliggende pathologie (vanuit welk kader dan ook) is verschillend.

Ja, maar zo raar is het toch niet om een hyperfocus en een manie te zien als verschijnselen die bij elkaar horen, maar verschillend uitwerken bij verschillende personen in verschillende omstandigheden. Als je inderdaad een achterliggende pathologie veronderstelt sluit je dat gemakkelijk uit. Daar heb ik juist moeite mee.

Ik kom er nog wel een keer wat uitgebreider op terug.

[ypsilon]

Het is maar net welke vergelijking je neemt. Als ik lang zoek kan ik best een lichamelijk voorbeeld vinden waarbij aan twee verschillende ziekten (of misschien handiger: complicaties ergens van) een zelfde lichamelijke gesteldheid ten grondslag ligt. Bijvoorbeeld, daar heb ik er al één: als jij een schefe rug hebt, kun je op heel verschillende plekken pijn krijgen.

En precies daarom wou ik de vergelijking niet verder doortrekken. Ik koos er precies die twee voorbeelden uit omdat ze onderscheiden zijn en in principe niet echt met elkaar te maken hebben. De cognities en het gedrag van een patient met schizofrenie zijn welonderscheiden van cognities en gedrag van een patient met depressie.

Ja, maar zo raar is het toch niet om een hyperfocus en een manie te zijn als verschijnselen die bij elkaar horen, maar verschillend uitwerken bij verschillende personen in verschillende omstandigheden. Als je inderdaad een achterliggende pathologie verondersteld sluit je dat gemakkelijk uit.

Het gaat erom waar er evidentie voor is. Het zou misschien gemakkelijker zijn dat manie en hyperfocus hetzelfde zijn, maar dat heel hard willen maakt het nog niet waar.

[Musje]

Het gaat erom waar er evidentie voor is. Het zou misschien gemakkelijker zijn dat manie en hyperfocus hetzelfde zijn, maar dat heel hard willen maakt het nog niet waar.

Nee, niet hetzelfde zijn, maar bij elkaar horen. Bijvoorbeeld: een hyperfocus is een manie waarbij de persoon nog wel controle (of gedeeltelijk in ieder geval) over zichzelf houdt. Of andersom: een manie is een hyperfocus waarbij de persoon geen controle meer over zichzelf heeft.

Ik bedenk dat er nog een ander verschil is: Een manie is een niet gediffentieerde hyperfocus. Of een hyperfocus is een gediffentieerde manie. (of gericht en ongericht)

Het is niet zo dat ik dit allemaal bedenk omdat dat gemakkelijk is. Ik vind het gewoon interessant om daarover na te denken.

[ypsilon]

Nee, niet hetzelfde zijn, maar bij elkaar horen. Bijvoorbeeld: een hyperfocus is een manie waarbij de persoon nog wel controle (of gedeeltelijk in ieder geval) over zichzelf houdt. Of andersom: een manie is een hyperfocus waarbij de persoon geen controle meer over zichzelf heeft.

Maar is dat relevant? Je haalt er die ene karakteristiek uit die de stoornis zijn eigenheid geeft, om daarna te zeggen dat ze gelijkaardig zijn. Je zou dat voor quasi elk paar stoornissen kunnen doen, zonder dat daar noodzakelijk grond voor is. De stoornissen uiten zich anders, zijn anders gedefinieerd, worden anders behandeld en er wordt een andere pathologie verondersteld. Waarom zouden ze dan bij elkaar horen?

[Musje]

De stoornissen uiten zich anders, zijn anders gedefinieerd, worden anders behandeld en er wordt een andere pathologie verondersteld. Waarom zouden ze dan bij elkaar horen?

De medicijnen die bij de verschillende stoornissen worden gebruikt blijken opvallend vaak ook bij een andere een positief effect te hebben. Ze worden anders gedefinieerd omdat er een andere pathologie wordt verondersteld. Veronderstèld... En uiten zich anders, inderdaad. Maar de overeenkomsten blijven me bezig houden.

Stel, men weet nog niet voldoende van huisstofmijt allergie. Jeukende ogen of een lopende neus zijn best heel verschillende uitingen. Het kan dan zomaar gebeuren dat daar een andere pathologie bij wordt verondersteld. De twee 'aandoeningen' worden natuurlijk ook anders gedefinieerd. En ook anders behandeld (gepoogd) zolang nog niet bekend is dat deze aandoeningen bij elkaar horen.

En laat het nou zo zijn dat èn voor add'ers èn voor bipolairen het erg belangrijk is dat ze een passie in hun leven hebben waar ze de ruimte voor krijgen. Hoewel het voor bipolairen moeilijker is dan voor add'ers om uit zichzelf op tijd de balans weer te zoeken (en onvermijdelijk dan door te slaan). Gerard Reve zei eens: ik ben manisch depressief denk ik, maar ik maak er muziek bij.

[ypsilon]

De medicijnen die bij de verschillende stoornissen worden gebruikt blijken opvallend vaak ook bij een andere een positief effect te hebben. Ze worden anders gedefinieerd omdat er een andere pathologie wordt verondersteld. Veronderstèld...

Er is wel meer dan alleen biopsychiatrische theorievorming en medicinale behandeling. Er is eveneens wetenschappelijke psychologische theorievorming. Dat medicatie een effect heeft op een andere stoornis dan degene waarvoor ze bedoeld is, duidt alleen maar aan dat er meer onderzoek naar die medicatie gedaan moet worden.

Stel, men weet nog niet voldoende van huisstofmijt allergie. Jeukende ogen of een lopende neus zijn best heel verschillende uitingen. Het kan dan zomaar gebeuren dat daar een andere pathologie bij wordt verondersteld. De twee 'aandoeningen' worden natuurlijk ook anders gedefinieerd. En ook anders behandeld (gepoogd) zolang nog niet bekend is dat deze aandoeningen bij elkaar horen.

Ja maar kijk eens: als jij last hebt van huisstofmijtallergie, doet het niet veel uit als je pillen krijgt tegen pollenallergie. Die vertonen nochtans de nodige overeenkomsten. En het is ook niet meteen de gewoonte om iemand met een bipolaire stoornis Rilatine te geven, of iemand met AD(H)D Lithium (tot zover het gebruik van medicatie voor verschillende pathologie dus).

En laat het nou zo zijn dat èn voor add'ers èn voor bipolairen het erg belangrijk is dat ze een passie in hun leven hebben waar ze de ruimte voor krijgen.

Een truïsme. Ik heb het daar niet zo op, en wel om deze reden: het is voor veel mensen erg belangrijk een passie te hebben waar ze de ruimte voor krijgen. Dat is heus niet alleen voor mensen met ADD en BPD zo. Dat men wel eens pleegt de vergeten dat mensen met een stoornis méér zijn dan alleen hun stoornis, betekent niet dat die zaken de karakterisering van hun stoornis zijn. Ik heb best mijn passies, en ik wou soms dat er wat meer uren in een dag waren, en wat meer dagen in een week. Totnogtoe ben ik met geen stoornissen gediagnosticeerd.

[Jeromke]

Is het niet een soort 'levensongeval'. Als iemand een bedrijfsongeval heeft, bijvoorbeeld een balk op de voet waarbij een botje gebroken is, kan niet meer normaal werken, maar het is geen ziekte.

Iemand die een psychose heeft kan niet meer normaal leven, maar is het wel een ziekte?

wat nu als ie elke keer weer die balk op zijn voet krijgt.

toch maar even langs de therapeute .

hij krijgt inzicht en vind het zelf ook grote onzin dat het gebeurd.

maar in de praktijk kan hij het niet laten en die balk valt weer op zijn voet...

ik heb geen examen gedaan in psychologie , zoals je kunt zien heb ik wel spellings problemen .

Het is geweldig hoe jullie geleerde praten over de mogelijke oorzaak van zoiets als schizofrenie.

daar kan ik nog iets van leren. is het oke als ik mijn verbeeldings vermogen gebruik om

een ander licht op de materie te schijnen?

Als iemand verwond raakt door een ongeluk en hij komt in het ziekenhuis wat verteld de dokter als eerste

aan de client ? wat er aan hem mankeert,en verdere behandeling.

in de psychiatrie maken ze ook een diagnose en een behandel plan .

met therapie krijg je als patient meer inzicht.

Ik ben een mens!!!

Ik ben een MENS!!

en nu kom je als mentaal patient bij de huisarts...

dan is elke diagnose, je bent gek, je bent gek .

mischien is het tijd om van elke huisarts ook een psychiater te maken,

een soort upgrade om in game termen te spreken.

Diagnoses zijn als een dolk steek in je rug, want geen enkele mentale staat van zijn,

verdient een rot naam als psychose, borderline, depressie, en al die andere ***** namen die ze gebruiken,

als je die leest en de betekenis bezeft zou je al je polsen door willen snijden bij wijzen van spreken.

Ik ben een Mens!!

Ik ben een Mens!!

mag ik zo brut zijn om te zeggen dat de maatschappij de ziekte maakt en niet de patient.

zonder erkenning van je problemen kan je toch nooit genezen,

financieele problemen zijn een ziekte van de maatschappij die

niet worden erkent bij iemand die er geen last van heeft

zou hetzelfde kunnen gelden voor mentale problemen ?

nu denk ik aan de opmerking van iemand die zegt dat de geest flexibel genoeg is.

mischien zit daar het probleem nu juist.

mvg Jeroen .

ps ik heb zelf 5 verschillende diagnoses gehad .

[Musje]

wat nu als ie elke keer weer die balk op zijn voet krijgt.

toch maar even langs de therapeute .

hij krijgt inzicht en vind het zelf ook grote onzin dat het gebeurd.

maar in de praktijk kan hij het niet laten en die balk valt weer op zijn voet...

Natuurlijk gaat een vergelijking haast nooit helemaal op.

Ik vind zelf inzicht in wat er met je gebeurt bij een psychose erg belangrijk. En dan niet als een verhaal dat alleen maar over de werking van je hersenen gaat, maar als een verhaal dat ook over iemands persoonlijk leven gaat.

en nu kom je als mentaal patient bij de huisarts...

dan is elke diagnose, je bent gek, je bent gek .

Ik hoop dat niet elke huisarts dat idee geeft aan mentale patienten. Ik neem aan dat je huisarts (als ik ook aan mag nemen dat dit een persoonlijk verhaal is) niet letterlijk gezegd heeft dat je gek bent. Een vraag: welke diagnoses, welke namen voor diagnoses doen jou voelen dat er gezegd wordt dat je gek bent? Of ligt het aan de manier waarop het gebracht wordt? (Ik weet trouwens niet of het mag hier, deze vragen en dit verhaal, omdat het hier meer algemene zaken gaat die gerelateerd kunnen worden aan de wetenschap.)

Diagnoses zijn als een dolk steek in je rug, want geen enkele mentale staat van zijn,

verdient een rot naam als psychose, borderline, depressie, en al die andere ***** namen die ze gebruiken,

O, hier noem je die namen al.

Ik zou zeggen:

- Iemand met een psychose is eigelijk wel gek op dat moment ja. Je kunt het ook een soort slaapwandelen noemen terwijl je wakker bent. Jij vind iemand die slaapwandelt denk ik ook wel gek? Maar dat zo iemand die dat eens overkomt 'een gek' is, is weer wat anders.

- Iemand met borderline doet vaak gek. Als ik weet dat iemand bordeline heeft dan kan ik achter dat gek doen een nood zien die maakt dat ik zo iemand ook niet 'een gek' vind.

- Iemand met een depressie zal niet zo vaak 'een gek' gevonden worden. Wel kan zo iemand zelf het idee hebben dat hij heel anders is dan er in deze maatschappij van hem wordt verwacht. Want het idee heerst nogal van de maakbaarheid van het individu. Je kunt je eigen geluk creeëren. En als je dat niet kunt, heb je iets niet goed gedaan....

Een uitvloeisel van de verregaande individualisering.

mag ik zo brut zijn om te zeggen dat de maatschappij de ziekte maakt en niet de patient.

zonder erkenning van je problemen kan je toch nooit genezen,

financieele problemen zijn een ziekte van de maatschappij die

niet worden erkent bij iemand die er geen last van heeft

zou hetzelfde kunnen gelden voor mentale problemen ?

nu denk ik aan de opmerking van iemand die zegt dat de geest flexibel genoeg is.

mischien zit daar het probleem nu juist.

Dit snap ik niet zo goed.

je opmerking over de flexibele geest vind ik wel intrigerend, hoewel ik niet precies weet welke kant je op wilt.

Bedoel je dat iemand die een te flexibele geest heeft, meer kan heeft op een psychose bijvoorbeeld?