Verdrongen herinneringen en ethiek

[Windsurfer]

Zo ook voor hervonden verdrongen herinneringen.  

Het is erg makkelijk om je dingen te herinneren die in werkelijkheid nooit hebben plaatsgevonden, zeker als een ander je deze herinnering aanbied zoals therapeuten vaak doen.

therapeuten die andere herinneringen aanbieden, daarvan hadden we er in de jaren 60 - 70 genoeg, maar tegenwoordig zijn deze zwevers gelukkig uitgestorven door de verwetenschappelijk van het therapeutisch klimaat. we praten wel in het hier en nu hoop ik, jdr.

Ook "gewone" herinneringen zijn lang niet altijd waarheidsgetrouw. Het verschil met herwonnen verdrongen herinneringen is hoogstens gradueel.

daar ben ik het helemaal mee eens. we hebben het toch niet over verzonnen informatie?

bv:

bij traumatische ervaringen, zoals een overval, wordt bepaalde informatie vaak in eerste instantie geblocked, uit een verdedigingsmechanisme. later, bv tijdens een emdr of exposure therapie, kan het slachtoffer informatie terughalen, bv dat de jas van de overvaller rood met blauw was. dat is een herwonnen verdrongen herinnering, die net zo goed en betrouwbaar is als een niet verdrongen herwonnen herinnering.

algemeen wordt aangenomen dat dit zo werkt, en het levert vaak genoeg bruikbare informatie op. dus ik zie het probleem niet zo wat hier geponeerd wordt.

[Louise]

Dit bijvoorbeeld:

Beth Rutherford, dochter van een Amerikaanse predikant, dacht aanvankelijk dat ze een normale jeugd had gehad. Maar toen ze in 1992 in psychotherapie ging, begon ze zich te herinneren dat haar vader haar tussen de leeftijd van zeven en veertien jaar herhaaldelijk had verkracht. Beth kwam ook voor ogen te staan dat ze tweemaal zwanger was geraakt, en dat haar vader haar telkens tot een abortus verplicht had. De publiek gemaakte beschuldigingen van incest zorgden voor de nodige commotie, en hadden onder meer als gevolg dat haar vader z’n werk verloor. Maar in 1995 toonde een medisch onderzoek aan dat Beth op tweeëntwintigjarige leeftijd nog maagd was. Ze verzoende zich met haar familie, spande een rechtszaak aan tegen haar therapeute, en ontving in 1996 een schadevergoeding van een miljoen dollar.

Beth is niet de enige patiënte die fictieve herinneringen ontwikkelde tengevolge van een dubieuze psychotherapie. Nadean Cool bijvoorbeeld, een Amerikaanse verpleegster, zag tijdens haar therapie herinneringen opduiken aan satanische rituelen waar kinderen werden verkracht, vermoord en opgegeten. In een van die rituelen, zo herinnerde ze zich, werd ze gedwongen om toe te kijken terwijl de deelnemers haar acht jaar oude vriendje vermoordden. Nadean begon onder invloed van haar psychiater te geloven dat ze 120 persoonlijkheden had, en dat haar meervoudige persoonlijkheid het gevolg was van het fysisch en psychisch misbruik dat ze als kind had ondergaan. Maar uiteindelijk realiseerde ze zich dat de herinneringen haar door haar psychiater waren aangepraat. Ook deze zaak kende een typisch Amerikaanse afloop. In 1997 kreeg Nadean Cool via een gerechtelijke procedure een schadevergoeding van 2,5 miljoen dollar toegewezen.

[Windsurfer]

dat gaat over fictieve herinneringen, niet de insteek van het topic volgens mij.

dichter bij huis hebben we ze ook: jolanda uit Epen bijvoorbeeld

[Louise]

Ernstige trauma’s vergeten we niet. Dat zegt niet alleen het gezond verstand, maar ook het geheugenonderzoek. Sommige psychotherapeuten zien dat evenwel anders. Herinneringen aan seksueel misbruik worden vaak verdrongen en totaal vergeten, beweren ze. Ze trachten hun patiënten dan ook opnieuw van een en ander bewust te maken. Een riskante onderneming, zo blijkt. Het fenomeen is veeleer uitzonderlijk, maar daarom niet minder tragisch: volwassen vrouwen kloppen aan bij een therapeut met klachten die niets met seks te maken hebben, en komen buiten als slachtoffer van incest of rituele gruweldaden.

Zie ook de link waar jdr naar verwijst..

[Windsurfer]

ik schreef: dat gaat over fictieve herinneringen

in de openingspost gaat het om werkelijk verdrongen hervonden herinneringen, niet over aangeprate fabeltjes, toch?

[Louise]

Als het idee verdrongen herinneringen niet waarheidsgetrouw is, dat er geen enkel bewijs is, zoals ik hier lees, dan kom je toch automatisch op de mogelijkheid van fictie uit?

Ach laten we jdr uns vragen...hoe we die vraag moeten lezen..

[Windsurfer]

louise, volgens mij praten we langs elkaar heen. jdr zijn openingspost is, nu ik ieders reacties nog eens doorgelezen heb, voor tweeerlei uitleg vatbaar. jdr doelt blijkbaar op de aangeprate herinneringen, zoals in het artikel op skepp aan de kaak wordt gesteld. dat is fictie, bedrog en mag niet gebeuren. laat staan dat dit voor rechtzittingen als bewijs wordt aangevoerd.

waar ik op doel, is het volgende: tijdens traumatische gebeurtenissen, bijvoorbeeld een auto-ongeluk, een overval, etc, is er sprake van een dreigende situatie. de lichamelijke integriteit van jezelf of van een ander staat op het spel; er kan sprake zijn van een levensbedreigende situatie. dit gaat gepaard met veel en heftige emotie. het brein registreert wel wat er allemaal gebeurd, maar men focussed zich op de informatie die op dat moment echt van belang is, om de overlevingskans te vergroten. mensen weten dus vaak precies te vertellen welke vluchtwegen er waren of welke waren afgesloten. maar men weet niet te vertellen welke kleur haar de overvaller had, wat voor horloge, welke tatoo etc.

bij de traumaverwerking, bv exposure, wordt het slachtoffer gevraagd tot in detail de situatie te beschrijven. alsof er een film bekeken wordt. de in het brein aanwezige info wordt gereprocessed. er wordt stil gestaan bij alle details, om door deze herbeleving de ermee gepaarde gaande angst te laten uitdoven. de in het brein opgeslagen, maar voor het slachtoffer onbewuste info, wordt bewust. dan blijkt dat mensen zich dingen gaan herinneren, waarvan ze zich tot op dat moment niet bewust waren. bv, tattoo in de vorm van een groene slang; een rode jas, zwart kort haar. dit soort herinneringen zijn wel degelijk echt, niet gefingeerd en in eerste instantie niet toegankelijk. dit gebeurt elke dag honderden keren, in de reguliere gezondheidszorg door goed opgeleide psychiaters en psychologen en is boven alle twijfel verheven. het is normaal, geen hulpverlener zal hier van opkijken.

van deze informatie wordt, terecht, wel gebruikt gemaakt. maar dit heeft niets met fictieve info te maken, waar jdr blijkbaar wel op doelt met zijn openingspost.

groeten,

[Windsurfer]

resumé:

openingspost:

Mag een getuigenverklaring op basis van een hervonden verdrongen herinnering meewegen in het oordeel van de rechter?

jazeker, zie mijn argumentatie hierboven in dit topic.

maar is de openingspost in de zin van:

mag een getuigenverklaring op basis van een door een ander dan het slachtoffer aangehaalde fictieve 'hervonden verdrongen' herinnering meewegen in het oordeel van de rechter?

dan is het antwoord: absoluut niet

[Louise]

En kom je daar dan zo makelijk achter of een verdrongen herinnering juist of onjuist is? Of fictief..

Zoals ik lees wordt er nogal vertrouwd op die herinneringen...

[Louise]

http://www.skepp.be/thema/hervonden_herinneringen.html

[Windsurfer]

En kom je daar dan zo makelijk achter of een verdrongen herinnering juist of onjuist is? Of fictief..  

dat is hetzelfde verhaal als met een 'normale' getuigenverklaring. moeilijk. vandaar de hele ophef natuurlijk.

iedereen kan liegen... wat heeft de samenleving daar op bedacht? de leugendetector, onder ede laten verklaren, zweren op de bijbel, de meineed- bestraffing in het vooruitzicht.

[Louise]

Maar als er geen enkel wetenschappelijk bewijs is, waar begin je dan aan?

Groetjes

[Windsurfer]

Maar als er geen enkel wetenschappelijk bewijs is, waar begin je dan aan?  

dat is een vraag aan de rechtspraak, want dat is toch aan de orde van de dag?

als wetenschappelijk bewijzen een vereiste zou zijn, zou de rechter slechts een enkele getuigenverklaring als bewijs kunnen aannemen; het grootste gedeelte van de getuigenverklaringen zou dan onbruikbaar zijn.

[ConocimientA]

Wat zonde dat deze discussie verzandt in een welles-nietes gesprek op basis van meningen. Ik denk namelijk dat het een hele interessante discussie is, mede ook omdat het debat hierover regelmatig oplaait, waarbij de ene groep wetenschappers ervan overtuigd is dat verdrongen herinneringen bestaan en de andere groep deze herinneringen beschouwt als pseudoherinneringen.

Er worden regelmatig onderzoeken gedaan waarbij wordt aangetoond dat het mogelijk is om iemand ervan te overtuigen dat nieuw aangeboden verhalen echte herinneringen zijn. Deze pseudoherinneringen worden op een later moment als echte herinneringen opgehaald uit de hersenen. Doordat het om ethische redenen niet mogelijk is een onderzoekssetting te creëren die precies overeenkomt met de werkelijkheid, blijft er echter altijd een probleem bestaan om de onderzoeksresultaten te generaliseren naar de situaties in het dagelijks leven.

In december 2005 verscheen in 'De Psycholoog' nog een artikel van Ingrid Candel over de invloed van suggestie op geheugenomissies (en geheugencommissies) en ook professor Merckelbach houdt zich geregeld bezig met dit soort dingen. In het artikel van de link beargumenteren Peter Muris en Harald Merckelbach dat ook het uitgangspunt van EMDR dat de naar boven komende herinneringen representatief zijn voor de daadwerkelijke gebeurtenis kritisch moet worden bekeken, aangezien het waarschijnlijker is dat de naar boven komende herinnering een 'worse-case-scenario' is.

http://arno.unimaas.nl/show.cgi?fid=2483

Verder verscheen in 2004 een egodocument van Kitty Hendriks waarin zij haar ervaringen beschrijft met een therapeut die haar ervan overtuigde dat ze bepaalde dingen had meegemaakt. Nieuwe herinneringen kwamen bij haar naar boven, waarvan ze later ontdekte dat dit pseudoherinneringen waren en als je het boek (Vaag verleden; Hoe ik ging geloven in fictieve herinneringen) leest, zul je misschien, net als ik, tot de conclusie komen dat ook jij daarin had kunnen zijn getrapt. Deze ervaringen dateren uit 2000, 2001, dus het lijkt me naïef om te denken dat dit soort dingen alleen in een ver en grijs verleden konden gebeuren.

[Windsurfer]

ik snap de commotie wel, maar ga ervan uit dat deze vooral berust op te weinig verstand bij leken.

het is een feit dat verdrongen herinneringen voorkomen, met name bij trauma. daar is toch echt geen discussie over hoop ik.

de aangeprate herinneringen die in het grote debat het onderwerp waren, worden vaak over één kam geschoren met de verdrongen herinneringen. Dit zijn feitelijk twee totaal verschillende zaken, en mensen die steeds blijven aankomen met die aangeprate, fictieve 'herinneringen' maken geen onderscheid meer met de verdrongen herinneringen ten gevolge van trauma. dat is jammer.