Keert het atoom terug naar een lagere energietoestand, dan wordt het energieverschil middels een een energiepakketje, een foton, afgevoerd. Het zijn de fotonen die wij zien bij de aurora's. De golflengten van de door zuurstof uitgezonden fotonen liggen in het groen-gele en soms rode, en die van stikstof in het blauwe deel van het zichtbare elektromagnetisch spectrum.
Er is inderdaad best veel energie gemoeid met het proces. In de auroravoorspellingen van het Noaa wordt het rechtsboven ook aangegeven. Zojuist was de totale hemispheric power 45 GW. Maar tijdens een forse CME kan dit oplopen tot honderden gigawatts. Hier een Noaa kaart van een forse uitbarsting in maart vorig jaar. De noordelijke aurora alleen werd al ingeschat op 116 GW:
- wpid-29mmvme 427 keer bekeken
Op 1 september 1851 was tijdens het Carrington Event (zie ook dit topic) de meest spectaculaire aurora in de recente geschiedenis zichtbaar. De hoeveelheid energie was zo groot dat, naast de nodige schade aan toentertijd gelukkig nog redelijke ongevoelige systemen, het poollicht tot dicht bij de evenaar zichtbaar was.
Dus ja, er komt vrij veel energie vrij en voorzover deze energie gedissipeerd wordt ook warmte.
Hier een Nasa ScienceCast over de grote CME van april 2014 die -gelukkig- de Aarde miste:
Isotopen ontstaan door botsingen van zeer hoog energetische deeltjes, protonen vooral, met atomen in de atmosfeer, denk hierbij in eerste instantie aan gamma ray bursts, quasars, supernova's, dus een kosmische oorsprong.
Er is een mogelijke verhoging van de isotoop Beryllium 10 gevonden na het Carrington event, en hieruit zou je de logische conclusie kunnen trekken dat ook zeer hoge zonneactiviteit een mechanisme achter de aanmaak van nieuwe isotopen is.
Maar de berichten lijken elkaar tegen te spreken, zo wordt er ook beweerd dat verhoogde zonneactiviteit juist lagere beryllium-10 concentraties tot gevolg heeft. Op hoe dit precies zit moet ik je voorlopig helaas het antwoord schuldig blijven.
