Zwaartekracht wel aantrekkende kracht?

[die hanze]

 
Maak met datzelfde apparaat een set-up zodat je deze golf door een 'double slit' kunt leiden; zie je een interferentiepatroon optreden dan zijn en er blijkbaar deeltjes of gravitonen die met zichzelf interfereren als blijkt dat als je gaat observeren de 'golf' géén interferentiepatroon laat zien.

 
Los van de problemen met het uitvoeren van dit experiment denk ik dat je het verkeerd hebt wat betreft de conclusies die je hier uit trekt. Het double slit experiment is niet een "quantummechanisch experiment" dat aantoont of er al dan niet quantisatie van de golf is. Het is een zeer oud experiment dat perfect begrepen werd zonder de quantummechanica. Het is pas wanneer het experiment gedaan werd met deeltjes die één voor één door beide spleten tegelijk gingen en een interferentie patroon creëren(dit kan niet klassiek verklaart worden) dat dit experiment zo legendarisch is geworden voor het demonstreren van quantummechanica.

[die hanze]

 
Maar jouw stelling:
 
Quote

Omdat zwaartekracht (indien het genoeg tijd heeft) een oneindig bereik heeft, moet het graviton een rustmassa hebben van 0. Daardoor plant het zich voort met de snelheid van het licht.

 
Kan niet kloppen. Met 'genoeg tijd' voor een oneindig bereik, moet je een oneindige tijdsduur bedoelen, zelfs voor de lichtsnelheid. Ook een boemeltrein kan in een oneindige tijd een oneindige afstand afleggen, en die heeft een rustmassa. Zwaartekrachtgolven planten zich voort met de lichtsnelheid in vacuüm, en dat gedroomde graviton zal dan daarom geen rustmassa kunnen hebben.

 
 
 
Hier ben ik het niet mee eens, merk op dat het hier gaat over virtuele gravitonen. Het bereik van een kracht is inderdaad enkel oneindig voor massaloze krachtdragers aangezien de rustmassa energie "geleend" wordt. Ik ben niet goed vertrouwd met QFT maar een bovengrens voor de levensduur van zo'n virtueel deeltje (en dus via c de maximale afstand die het kan afleggen) kan gevonden worden met de onzekerheidsrelatie tussen energie en tijd. Enkel krachten met een massaloos krachtdeeltje hebben dus een oneindige reikwijdte. De massa van het pion is met deze methode met succes geschat voor hij ontdekt werd. Men wist de typische grote van een kern wat dus in relatie stond met de maximale afstand dat het krachtdeeltje van de kernkracht kon over bruggen. 140 MeV was het dacht ik.
 
Met het vervolg van zijn redenering ben ik het wel niet eens, met name het volgende stuk:

 
Met andere woorden, ze hebben geen interactie met elkaar. Buiten het feit dat dit interferentie uitsluit, waardoor het zich zonder verklaring uniek zou gedragen, zie ik nog een probleem. Als gravitonen geen interactie hebben met elkaar, moet de impuls van een graviton dus altijd 0 zijn, aangezien gravitonen de krachtdragers zouden zijn tussen deeltjes met een impuls (zoals deeltjes met massa, maar ook licht). Een impuls van 0 betekent automatisch een frequentie van 0, aangezien de impuls de verhouding is tussen frequentie, planckconstante en de lichtsnelheid. Een frequentie van 0 betekent geen fluctuatie in de kwantumvelden, dus geen kwantumdeeltje. Het bestaan van een graviton sluit dus zijn eigen bestaan uit, en dus kan het niet bestaan.

 
Fotonen interageren ook niet met elkaar, dit wil helemaal niet zeggen dat de frequentie nul zou moeten zijn. Ze dragen wel degelijk impuls over aan geladen materie.

[bobbejaan]

Ik weet dat er veel pseudowetenschappelijke theorieën hierover bestaan en langskomen, maar ik ga niet die kant op ondanks dat mijn de titel dat wellicht doet suggereren.

Massa buigt de ruime-tijd is de consensus:



Je ziet dan toch echt dat de ruimte zich van de aarde afbuigt en niet naar de aarde toe. Het lijkt -zoals in het plaatje zichtbaar is- alsof de de aarde of massa in het algemeen de ruimte wegdrukt ipv aantrekt. Het effect is natuurlijk wel dat hierdoor andere massa's richting aarde versnellen wat we observeren als 'aantrekken'.

Mijn vraag is dus tweeledig:

1) Welke interactie vindt plaats tussen massa en 'empty space' (die helemaal niet zo leeg is als de term doet vermoeden)?

2) Kun je hierdoor wel van een aantrekkende kracht spreken? Het lijkt mij meer alsof de aantrekking een gevolg is van de afbuiging van de ruimte.

Bij voorbaat dank,

anusthesist

Het plaatje van het spinnenweb is een tweedimensionale weergave van wat de zwaartekracht doet.
Overigens niet van de zwaartekracht die je voelt, want dan zou het spinnenweb bij het bereiken van de aardkorst weer naar boven moeten gaan.
In het centrum van de aarde wordt er namelijk naar alle kanten toe even hard aan je getrokken.
 
Vraag 1 kan ik niet beantwoorden, omdat ik niet begrijp, wat u bedoelt met interactie tussen massa en empty space.
Bij vraag 2 kun je je afvragen, of er wel verschil zit tussen een aantrekkende kracht en een reactie op een gekromde ruimte.
Want wat is een aantrekkende kracht en wat veroorzaakt die kracht?
 
De vraag (achteraf blijkbaar vraag nummer 1) hoe zorgt massa voor kromming.
Misschien zijn massa en kromming twee maal hetzelfde ding.
Massa kenden we vanuit het verleden.
En vervolgens heeft Einstein geconcludeerd, dat massa de ruimte kromde.
Maar misschien IS massa gewoon gekromde ruimte en is niet het een het gevolg van het ander.
 
Maar goed, dat is alleen maar een idee.
Ieder ander antwoord komt neer op: het is de eigenschap van massa om de ruimte te krommen, of gekromde ruimte veroorzaakt massa.
Bij het tweede deel laten we dan maar in het midden, waarom de ruimte gekromd is, op de plek van bijvoorbeeld een atoom.