Eigenlijk had ik bij de TS een vroege aarde(de aarde van de heidenen)in gedachten, waar het oppervlak perfect vlak is, of met een lichte kromming. een virtuele wereld met zwaartekracht die werkt volgens de regels van de mechanisch Newtoniaanse-en Einsteiniaanse fysica.
Mwoah, in de praktijk gaat dat natuurlijk nooit werken: Als je een schijf had met de massa van de aarde zou die zichzelf door zwaartekracht 'in de plooi trekken' tot een min of meer ronde planeet - feitelijk is dat min of meer een criterium om iets als een planeet aan te merken.
Maar stel dat het niet zou gebeuren, dan zou je toch het verschil tussen een bol en een schijf merken: zodra je uit het midden van de schijf komt wijst de zwaartekracht niet meer loodrecht naar beneden, maar steeds meer richting het midden van de schijf. Dingen zouden buiten het middelpunt letterlijk scheef naar beneden vallen, lijkt me een nogal opvallend effect.
Wat op zich wel grappig is: stel dat de aarde een cylinder had met redelijke verhoudingen tussen dikte en omvang (zeg maar het uiterlijk van een waxinelichtje oid), dan zou je zonder al te veel moeite over de rand kunnen lopen, langs de zijkant, en naar de 'onderkant' - no problemo.
Benm schreef: ↑vr 29 nov 2019, 01:08
Mwoah, in de praktijk gaat dat natuurlijk nooit werken: Als je een schijf had met de massa van de aarde zou die zichzelf door zwaartekracht 'in de plooi trekken' tot een min of meer ronde planeet
Helemaal waar. Al zullen de platte-aarde gelovigen je dit niet in dank afnemen
Maar het is een leuke theoretische exercitie. En op kleine schaal gaat het natuurlijk nog steeds op, net als voor grote geladen platen etc.