Laat ik bij deze mijn eigen ondeskundige licht over de zaak doen schijnen. Zoals ik al eerder zei, hoop ik dat Hillary wint. Zodat zij een keer vreemd kan gaan met de tuinman van het Witte Huis. Niet omdat ik in rechtvaardigheid geloof, maar ik zou gewoon wel eens dat beteuterde gezicht van Bill dan willen zien.
Inderdaad, er klopt niet veel van. De tuinman maakt weinig kans bij Hillary omdat ze hoogst waarschijnlijk lesbisch is en bovendien zeer gedisciplineerd. BVeel velen in de Democratischjhe achterban hebben trouwens een Nederlands aandoende houding t.o.v. het privé-leven van hun leiders. Het doet er niet zo toe, maar in Amerika kun je alleen president worden wanneer je getrouwd bent en kinderen hebt. De grootste schuinsmarcheerder in de politiek is trouwens de republikein Giuliani die ook in travestie is gefotografeerd. Dat maakte hem bij voorbaat kansloos, maar in New York vergeet men dat nog wl eens. Dat is een andere wereld.
Obama is, zoals Pointer mijn inziens terecht opmerkt, een uitzonderlijk begaafd mens met het charisma van een groot politicus. Hij weet daadwerkelijk een snaar te raken in mensen, als hij spreekt. Hillary heeft daarentegen een politiek apparaat achter zich van minstens een generatie oud. Hoe dan ook, beiden zullen niet winnen in mijn ogen.
Obama kan niet alleen goed spreken, hij kan ook geweldig goed organiseren en efficiënt plannen. Toen Hillary bekend maakte dat ze, omdat ze haar staf niet meer kon betalen 5 miljoen dollar van zichzelf aan haar organiosatie heeft uitgeleend - eerder gaf ik 4 miljoen op maar snelle bronnen zijn dorgans niet zo secuur - toen kreeg in direct een e-mail van de Obama-campagne. Ze wilden die 5 miljoen van de rivale direct compenseren en dat was binnen 24uur gepiept, een tusensprintje dus. Momenteel loopt de werving bij Obama op tot 2 miljoen dollar per dag en dat zijn allemaal donaties van particuliren zoals ik, die kleine bedragen storten. Standaard is $25 of, als het even echt nodig is $50. Nu valt het oiedereen op dat Hillary oineens heel open is over haar financiële toestand terwijl de Billary-gang bekend staat om haar grote geslotenheid. Bill zelf gaat tot het uiterste om gegevens over zijn administratie zo lang mogelijk geheim te houden. Zonder utgenbreide juridische procedures krijg je niets te zien van de gegevens die volgens de wet openbaar zouden moeten zijn.
Die incidentele openheid is taktiek. Hillary, hoewel nog steeds op kop, wil als underdog gezien worden, want in deze voorbverkiezingen blijkt de achterstand van een serieuze kanshebber stemmen te trekken, zie ook McCain en Huckabee. M.i. is dat een vergissing, de zoveelste van Clinton, want in het vervolg zal de nek-aan-nek-strijd zich toespitsen op het verwerven van de steun der supergedelegeerden, geen gekozen gedelegeerden, maar politieke hotshots die door de partij als gedelegeerden worden aangewezen. Dezen beoordelen de kandidaten meer op hun geschiktheid en hun inhoud, een corrigerd instrument om populisme tegen te gaan. Dat is tenminste de idee daarachter. Als kandidaten zonder groot verschil door de primary's komen geevn de supergedelegeerden de doorslag. Hun invloed is sowieso groot.
Zoals de meeste Europeanen hoop ik vurig op een democratische overwinning, maar iedereen die in Amerika is geweest (voor langere tijd), weet dat New York en Los Angelos niet representatief zijn voor de Amerikaanse samenleving. Grote staten bepalen de presidentskandidaten, maar persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat Piet Patat en Truus de Mier op het platteland bepalen wie President wordt. Met name de kleinere gemeenschappen in het zuiden zijn nog steeds erg invloedrijk, wat dat betreft. Deels omdat het zo'n groot deel van de natie vertegenwoordigt, deels omdat het mensen zijn die consequent naar de stembus gaan tijdens verkiezingen. Op dit moment is het vrijwel zeker dat John McCaine de republikeinse kandiaat wordt en de enige die hem volgens mij in een race had kunnen verslaan, is John Edwards. John Edwards had voor het zuiden van Amerika een acceptabele verandering vertegenwoordigd, terwijl Hillary of Obama in mijn ogen een te grote verandering aankondigt voor een deel van Amerika dat nog erg Christelijk is.
Hier sla je de plank helemaal mis. Wat Edwards over religie in te brengen heeft is het Nederlandse idee dat dit niets of hjeel weinig uitmaakt. De staat heeft daar geen boodschap aan. Clinton en Obama willen op geloofsovertuiging gebaseerde organisaties overheidsgeld geven om sociaal werk mee te doen en bovendien geven ze zelf blijk intensief met geloofszaken bezig te zijn (zie mijn vorige post m.b.t. Hillary's geheime bidclubje en Obama is begonnen als oprichter en organisator van basisorganisaties met de kerk als uitgangspunt. Obama is oprecht gelovig en Clinton verstaat wat er van haar verwacht wordt. Een politicus kan onder alle omstandigheden in Amerika ineens uitroepen: "Laat ons bidden!" en dan vouwt iedereen de handen en doet de ogen dicht. Dat kan men zich van Edwards niet voorstellen en dat is de belangrijkste reden waarom hij te weinig draagvlak heeft. De religieuze kwestie zou nog wel eens de doorslag kunnen geven in het voordeel van Obama. Hij is integer en dat kun je van Hillary niet zeggen. Die heeft al teveel vuile handen gemaakt in de macht en Amerikanen weten dat en wennen eraan, omdat ze zonder Obama zouden denken dat het niet anders kan.
McCain stemmers zijn ervan overtuigd:
politiek is de voortzetting van de oorlog maar met andere middelen.
McCain kreeg ineens de wind mee toen bleek dat de inzet van extra troepen in Irak een dempende invloed had op het geweld. Die oorlog is dus toch te winnen denken ze nu en in de loop van de komende maanden zal blijken dat dit niet zo is en vervolgens stort de positie van de bejaarde krijger in of Bush moet nog minstens 500.000 militairen inzetten, extra kosten US$ 600.000.000 per jaar en dan heb je echt geen werkloosheid meer in de states. Ja, laten we het dan maar over de economie hebben, waarvan McCain toegeeft dat hij er geen bal verstand van heeft.
Daarnaast zit het economisch momenteel tegen, en samenlevingen hebben dan vaak de neiging wat conservatiever te worden. John Edwards had een kans gemaakt, in mijn ogen, al is het alleen omdat democraten uit het zuiden (zoals Kennedy, Carter en Clinton) wel meer een succesvol compromis vertegenwoordigden voor heel Amerika.
Ik heb een ander idee. Als het slecht gaat met de economie hebben mensen graag dat het beter gaat en denken ze dat er daarvoor iets moet gaan veranderen. Op die grond is Clinton president geworden en hij heeft toen kundig orde op zaken gesteld, maar Bill is naar het schijnt afgevoerd, omdat hij de campagne van Hillary meer kwaad dan goed gedaan heeft. Hij moet nu eerst worden aangelijnd en leren zich volgens de instructies van de campagneleiding te gedragen. Los laten werkt niet.
Dit versterkt de indruk dat het huwelijk van de Clintons een zakelijke relatie is. Ze vullen elkaar aan en dat moet hen allebei helpen hun persoonlijke ambitie te realiseren. Hillary helpt Bill naar de top en vervolgens heeft ze dan zelf een prima springplank. Ik denk dat dit een heel oud concept is waar hun huwelijk op is gebouwd. Eigenbelang is vaak meer bindend dan liefde. Maar als beide doelen zijn bereikt hoeft de schijn niet wmeer te worden opgehouden, dus het motief voor de 'huwelijkstrouw' is in de laatste termijn aangekomen en ik meen daar wel wat van te bespeuren, alsof de Amerikanen dat wel door hebben. Zo groeit dat wat hen scheidt terwijl dat wat hen bindt minder wordt.
Wat de bluecollorworkers betreft, wordt het nu tijd om die oude zware koe uit de sloot te trekken van Hillary's verleden, toen ze als member of the board bij Wall-Mart op Thatcheriaanse wijze furieus de vakbonden bestreed, om de rechten van de werknemers op alle punten te schenden, lagere lonen, langere werktijden en kadaverdiscipline zonder enige medezeggenschap van de werkvloer, allemaal plichten zonder rechten en direct ontslag voor iedereen die het daar niet mee eens was. Dat is haar persoonlijke leidersschapsstijl, want zo deed ze het later als First Lady ook met haar personeel en zelfs met stafleden van haar man en dat gaf talloze conflicten met Bill. Vandaar die grote geheimhouding van de gegevens over die tijd.
Ook nu moest haar campagnestaf door geldgebrek op het loon wachten. Werknemers komen bij Hillary op de laatste plaats. Eerst komt het instituut Hillary, dan de publieke opinie over Hillary en ten slotte pas de werknemers van Hillary. Echt zelfzuchtig - als privé-persoon - is ze niet en ze kan ook goed afzien en doorzetten als het tegen zit. Ze eist van anderen dezelfde opofferingsgezindheid en dat is weinig realistisch.
Dat er nu mogelijk voldoende tijd is om over dit soort zaken na te denken, is zeer schadelijk voor Hillary en zeer bevorderlijk voor Obama, die een harmonieus gezinsleven heeft met schattige kindertjes en een geweldige vrouw met niet minder postuur (o.a. Harvard Law School) dan Hillary, ook al zo'n goede spreekster die een zaal in viuur en vlam kan zetten.
Als Amerika weer eens aan politiek moet doen, is daar een flinke aanlooptijd voor nodig, want sport, ontspanning en het dagelijks werk zijn veel belangrijker. Bij de massa begint Obama nu pas bekendheid te krijgen. Als wij zijn campagne volgen krijgen we snel door hoe het in mekaar zit en dan weet je het wel, maar campagnevoeren in de USA is voortdurend nieuwe mensen engageren, die nog van toeten of blazen weten. Snel en fel moet de boodschap zijn en dat maakt zo'n campagne tot iets wat je bij ons niet moet proberen. Je kunt onmogelijk iedereen bereiken. Massacommunicatie kost een massa geld en daarom geeft geld vaak de doorslag bij Amerikaanse verkiezingen. Zorg dat ze je kennen en weten waar je voor staat is voor Obama van enorm belang en dan is het voor Clinton van enorm belang daarop direct een geldverslindend antwoord klaar te hebben.
De Clinton-campagne hield er tot voor enkele weken nauwelijks rekening mee dat de campagne na 5 februari door zou gaan. Clinton dacht op Super Tuesday de Democratische nominatie naar zich toe zou trekken. Zij presenteerde zich voorafgaand aan de eerste voorronde, een maand geleden in Iowa, als de onvermijdelijke kandidaat.
Nu zij en Obama na 28 voorverkiezingen nagenoeg gelijk staan, zal geld de komende weken een grote rol spelen. Zo zijn er vanaf het weekeinde binnen enkele dagen opnieuw vijf voorrondes in Lousiana (zaterdag), Maine (zondag), Virginia, Maryland en de hoofdstad Washington (dinsdag). Kandidaten zijn niet in staat op al die plaatsen full time campagne te voeren, en moeten voor een deel vertrouwen op dure televisieadvertenties.
De Clinton-campagne, die niet bekendstaat om zijn openheid, riep gisteren argwaan op door het gemak waarmee de persoonlijke investering van Hillary werd bevestigd. Medewerkers wezen er bovendien op dat Obama, sinds de steunbetuiging van Ted Kennedy, nu de kandidaat van het partijestablishment is. Obama presenteerde zich gisteren als de underdog.
Op de achtergrond speelt dat de Democratische kiezers tot nu toe een opmerkelijke voorkeur voor underdogs aan de dag leggen. In Iowa stond Clinton voor Obama won. In New Hampshire stond Obama voor Clinton won. In Californië kreeg Obama vorige week steun van de grote kranten, de familie Kennedy en Oprah Winfrey Clinton won.
Intussen geven de exitpolls van Super Tuesday beide kampen stof tot nadenken. In grote lijnen blijken de meeste demografische groepen zich door het hele land in meerderheid met één van de kandidaten te hebben verenigd. Er begint kortom structuur te ontstaan in de verdeeldheid van het Democratische electoraat en dat verkleint volgens analisten de kansen dat de kandidaten in komende voorrondes nog veel verschil kunnen maken.
Zo is Obama de absolute favoriet van links Amerika. De mensen die zichzelf zien als very liberal, ook wel Wholefoods liberals, stemmen vrijwel allemaal op hem. Maar ook is Obama de favoriet van de rechterkant van het Democratische electoraat onafhankelijke stemmers en progressieve Republikeinen: in elke tweestrijd met Clinton wint hij ook hun stem.
Bron: NRC.