Corrosiviteit van fluorzuur

[Kalkoen]

Maar hoe komt het dan dat onderzoek toont hoe fluoride via de urine vaak wordt afgescheiden? Urine is toch zuur? En is er dan wel een verschil tussen het gevaar van F- en HF?

Ik was altijd in de overtuiging dat urine basisch was.

Nu heb ik het eens langs de vuist weg op wikipedia bekeken... het kan beide, zowel licht zuur als licht alkalisch. Tussen de pH 4 tot 8,5, doorgaans neutraal 7. http://en.wikipedia.org/wiki/Urine#pH

Alles hangt er vanaf wat je eet, hoe ziek je bent en hoelang je je blaas al dichtknijpt

Het fluor in je urine zal je buik niet doen vergaan... dit komt waarschijnlijk in zulke lage concentraties voor dat er niets gebeurt. Mocht dit niet zo zijn, zou je urine ergens langs onder uit je onderbuik vallen. Vergelijk dit met uranium: dit zit 100% zeker ook in uw lijf, maar toch kan je geen kerncentrale aandrijven.

[Ensiferum]

In vloeibare fase inderdaad... ik bedoelde te stellen dat gasvormig HF geen glas aanvreet, maar over de vloeistof durf ik niets te zeggen. Nu is het kookpunt maar net onder kamertemperatuur, dus het valt te proberen

In vloeibare geconcentreerde fase lees ik dat het dissocieert en door activiteit van H+ en F- ernstige schade aanricht, met veel pijn. Met andere woorden, H+ of F- veroorzaakt meteen pijn en ernstige schade, maar HF niet. HF dringt gewoon door de huid en valt het bot aan.

Hier leid ik ook uit af dat protonen toch een negatieve werking hebben op het lichaam. Protonen zijn klein, misschien worden ze geabsorbeerd en verstoren de zuurtegraad in organisch weefsel als ze in grote hoeveelheden arriveren? Dat klopt dan wel weer niet met ons superzuur... Ligt het aan mij of spreekt bovenstaande informatie (namelijk een niet-corrosief superzuur en de corrosiviteit van het proton) elkaar tegen?

Maar als ik dit - http://www.freepatentsonline.com/5100495.html - zie, lijkt het mij dat gasvormig HF ook corrodeert, water of geen water.

Maar voorgesteld reactiemechanisme zou ook werken met het gas in watervrije omgeving, terwijl dat niet het geval is.

Lastiger is dat vloeibaar puur HF ook glas lijkt aan te tasten en dat zou quasi volledig in H+ en F- dissociëren.

Een aanpassing van mijn hypothese ( ) levert dan dat een voldoende aantal protonen en fluorides silicaten aanvalt, ongeacht of het gedissocieerd of in gebonden toestand is. Misschien wordt silicium monoxide zelfs als tussenproduct gevormd. Dan moet natuurlijk jouw opwerping dat puur gasvormig HF geen glas aanvalt niet kloppen... Kan water niet gewoon een katalysator zijn, die het aantal botsingen vergroot?

http://cameochemicals.noaa.gov/chemical/5022

Die link claimt dat waterloos HF ook glas aanvalt. Natuurlijk kan hier stiekem wel geïmpliceerd zijn dat een minieme vochtigheid vereist is.

Het ideale zou zijn het zelf uit te testen. Het internet staat immers vol fouten. Maar ik voel me daar niet zo voor geroepen. Ik werd al nerveus toen ik thioacetamide moest gebruiken.

[Benm]

Die link claimt dat waterloos HF ook glas aanvalt. Natuurlijk kan hier stiekem wel geïmpliceerd zijn dat een minieme vochtigheid vereist is.

Die link is een veiligheidsblad. HF zal op razend tempo water uit de lucht halen en daarmee zijn werk doen, snel genoeg om glas aan te vreten zonder dat je ziet wat er daadwerkelijk gebeurd.

Sowieso is droog werken met glazen apparatuur vrijwel ondoenlijk. Het oppervlak van glas heeft een extreme affiniteit voor water, zo er dat zelfs uitspoelen met alcoholen en vervlolgens meer hydrofobe stoffen en vervolgens bakken in een oven het er nauwelijks helemaal vanaf krijgt. Een enkel watermolecuul zou dit experiment al ruineren, dus ik vraag me af of het in de praktijk uitvoerbaar is.

[Labzwans]

Ik denk dat het niet nuttig is om de protonen en het anion los van elkaar te behandelen, zeker niet als je praat over grote concentraties of zwakke zuren als HF. Iets als zwavelzuur is om meerdere redenen een behoorlijk aggressief goedje, maar dat is ook het geval bij puur zwavelzuur geen water in zit, en dus ook geen H3O+.

Maar in de chemische industrie wordt geconcentreerd (dus watervrij) zwavelzuur verpompt met gietijzeren pompen. Omdat het in die vorm ten opzichte van ijzer en staal nauwelijks of niet corrosief is.

Ingeval van minerale zuren geldt overigens dat de corrosiviteit aardig evenredig is met de pH en daarmee met de combinatie van zuurconcentratie en de dissociatieconstante van dat zuur.