Als het je zo stoort om steeds hetzelfde te herhalen, doe het dan gewoon niet...
Dat was in dezen alleen maar om antwoord te geven op wat ik dacht dat je vraag was. Een algemene vraag, niet een vraag die al tig keer eerder door steeds dezelfde persoon gesteld is. Dat laatste ben ik moe, dat eerste vind ik nooit zo erg.
Ik ga er nu wel van uit dat jij liever zou sterven dan het orgaan van een vreemde in jou lichaam op te nemen (vreemde is niet hetzelfde als vreemdeling). Zelfs moest je kinderen en een vrouw of man achterlaten? Zou je jou organen dan willen doneren?
Zoals gezegd, ik ben niet van plan mijn organen te doneren. Staat ook in mijn codicil. Wat ik eventueel zou doen als ik daarmee mijn eigen kind zou kunnen redden weet ik niet. Misschien dat ik dan toch een
eigen orgaan zou afstaan voor mijn kind. Hierover kan ik geen uitsluitsel geven omdat ik nooit in een dergelijke situatie geweest ben. Iemand die zegt dat wel te kunnen terwijl die nog nooit zo'n situatie heeft meegemaakt is hypocriet.
Goed punt van Freya. Als je leven gered kan worden door bijvoorbeeld een levertransplantatie en je weigert die omdat je een overtuiging hebt zoals die van Ger, blijft je familie alleen achter. Ik ken Gers burgerlijke stand niet (kinderen of niet?), maar ik zou het niet fair vinden om kinderen zonder hun vader te laten opgroeien, alleen maar omdat die er een bepaalde overtuiging op na houdt. Ik zeg niet dat we in alle gevallen eerst naar de familie moeten kijken (de wil van een terminaal zieke persoon die gruwelijke pijnen lijdt en die nog een maand of 4 verder zou kunnen leven door een transplantatie, maar die gewoon wil sterven, moeten we respecteren) maar soms mogen we niet vergeten hoe moeilijk we het andere mensen maken. Nu rijst er echter een nieuw probleem: wanneer moeten we rekening houden met de familie en wanneer niet?
Beetje zelfde verhaal als abortus. Daar kan je in zijn algemeenheid voor of tegen zijn, maar de beslissing ligt altijd bij de personen in kwestie. En de persoon die op sterven ligt heeft altijd het laatste woord. Je kan mensen niet onder dwang laten behandelen omdat jij zo graag wil dat hij blijft leven. Als hij dat niet wil omdat het leven voor hem dan niet meer volgens zijn normen kan bestaan en hij er voor de rest van zijn leven een trauma aan overhoud, kan je niet eisen dat hij maar blijft leven volgens jouw normen. Baas oer eigen leven, net zo goed als baas in eigen buik.
Het probleem is dat de organen vers moeten blijven, zodat de beslissing zo snel mogelijk na de dood van de donor genomen moet worden. Dit is een zeer emotioneel en stressvol moment, dus zijn er veel families die weigeren. Zelfs als de dode bij leven expliciet gezegd heeft dat hij zijn organen wil doneren, weigeren zijn familieleden soms nog, omdat ze niet dezelfde overtuiging hebben of omdat ze het zich domweg niet meer kunnen herinneren.
Dat kan alleen als de overleden persoon geen codicil heeft ingevuld.