Ik ben wat aan het experimenteren voor nog wat betere Leidse flessen in mijn Wimshurst machine.
Zo denk ik aan PET als isolator tussen spiraalsgewijs opgerolde aluminiumfolie platen. Polyethyleentereftalaat zou over zeer goede isolerende eigenschappen beschikken, nog weer een tik beter dan perspex (plexiglas, PMMA). Maar ook hier kom ik weer zeer uiteenlopende waarden tegen voor de doorslagspanning per mm. Die varieert van 20 tot wel 120 kV/mm.
Dus een testje gedaan; een PET fles ontdaan van boven en onderkant en over een elektrode van de Wimshurst geschoven:
Het is duidelijk te zien dat de doorslag door de lucht over de kunststof van elektrode naar elektrode kruipt, over bijna 20 cm. De dikte van de PET isolator is slechts 0,4 mm.
Bij doorslag over droge lucht reken je op zijn hoogst met 3 kV/mm en in de praktijk van mijn machine met kleine bollen op de elektroden blijkt dit ongeveer 1 kV/mm te zijn. Zou er geen sprake van oppervlaktekruip zijn, dan is 0,4 mm PET kennelijk beter isolerend dan 20 cm lucht, en zou de doorslagspanning van een gewone PET fles beter dan 500 kV/mm zijn.
Maar, het is duidelijk zichtbaar dat de ontlading over het PET oppervlak plaats vindt. En de vraag is nu dan ook: Met welke waarden bij deze kruiplengte kan ik redelijkerwijs rekenen bij dit soort ontladingen? Iemand een idee of bron?