Niets is zeker.

[nabob]

De uitspraak "niets is zeker"is dus een luchtkasteel, een irrationele samenvoeging van twee tegenstellingen.

Ik zou het zo toch niet willen noemen. Het lijkt mij namelijk toch eerder dat de TS 'er is niets in de wereld dat zeker is' bedoelde te zeggen. Zo heb ik het althans geïnterpreteerd. Wanneer je het zo leest vervalt jouw kritiek dat het hier niet om een paradox zou gaan. De Kretenzer paradox is hier analoog aan. Of zoals Wittgenstein het zei: 'Wie aan alles zou willen twijfelen zou niet aan twijfel toekomen'.

[theoriegeladen]

'er is niets in de wereld dat zeker is'

Interessante parafrasering. Je verandert echter veel aan de logische vorm waardoor natuurlijk uitspraken die gedaan zijn over de eerste vorm niet meer opgaan over de twee vorm. Bovendien viel me op dat kritiek in deze post ook een dergelijke uitspraak doet:

tenzij men opeens naar het rationalisme grijpt (maar dat zou dus een ander systeem zijn). Binnen het empirische systeem bestaat dus geen noodzakelijkheid, maar lijkt het alleen te bestaan omdat het gemotiveerd wordt middels ervaring. Binnen het empirische systeem bestaan dus waarschijnlijkheid en niets anders.

wat verondersteld dat erbuiten die onzekere wereld en ik vervolg met kritiek's woorden:

Buiten de samenhang van het empirische systeem bestaat echter wel degelijk noodzakelijkheid

Wat blijft is dat ondanks de andere logische vorm de betekenis niet verandert.

Desalnietemin blijf ik er tegenstander van dat het hier een paradox betreft. Kenmerkend aan een paradox is dat het object het subject tegenspreekt en daardoor dus zichzelf tegenspreekt, er als het ware los van komt. In het voorbeeld:

De kretenzer - subject

beweert dat -interpretatie (voor het gemak maar even interpretatie genoemd, persoonlijk kies ik liever voor relatie)

alle kretenzers liegen - object

In het oorspronkelijke voorbeeld "niets is zeker" spreekt het object het subject niet tegen, want er is namelijk geen spraken van een subject. Niets en zeker zijn allebei objecten gevat door de mens. De vermeende algemeenheid van beide begrippen laat echter speelruimte over voor het idee dat beide ideeen elkaar kunnen omvatten en zelfs zonder veel consequentie inwisselbaar zijn. Maar zoals ik al aangegeven heb, kunnen beide begrippen alleen toegepast worden op empirische verschijningen. Met een plaatsbepaling ervaring suggereren waardoor de zin een (kunstmatig) subject zou krijgen werkt niet. Er moet namelijk nog iets plaats vinden in die wereld.

Misschien werkt het wel door een van beide predicaten te vervangen door het woord fenomeen:

Niets is een fenomeen.

Een fenomeen is zeker.

Nu blijken de zinnen opeens wel te kloppen en op het eerste gezicht niet met elkaar in tegenspraak.

Natuurlijk blijft de waarheid van beide zinnen in het kijf staan waar ik met Kritiek ook min of meer was aangekomen.

Als ik het goed heb stel je aan feiten vrij hoge eisen en kan ik van de empirie alleen waarschijnlijkheid ontvangen. Hoe kan het dan dat ik toch een soort (categorische) aanschouwingsvorm heb ontwikkeld aan de hand waarvan ik mijn (hypothetische)handelen kan bundelen(synthese) in een (noodzakelijk) zijnsvorm? Dat kan toch alleen als een verschijning een voorstelling wordt door synsthese van de zuivere rede? Die voorstelling noemen wij vervolgens een feit, wat in feite een empirische voorstelling is die door de filosofie op haar waarde is geschat.

[Benedict Broere]

Theoriegeladen,

Je maakt er een prachtige analyse van, maar volgens mij schuilt het paradoxale van dat 'niets is zeker' daarin dat het ook betrekking heeft op 'niets is zeker', en dan ontstaat er die eigenaardige 'kortsluiting' die we paradox noemen. Vandaar ook dat Multatuli zegt: "Niets is zeker en zelfs dat niet."

Trouwens, niet dat ik daar het fijne van weet, maar als je het echt moeilijk wil maken, dan kun je altijd nog verwijzen naar Kurt Godel, die op basis van een soortgelijke paradox aannemelijk heeft gemaakt dat we complexe wiskunde niet volledig consistent kunnen krijgen.

Verder is een feit een feit als het kennis betreft, als daar stevige wetenschap achter zit, als het objectief adequaat is; en dan nog is het maar voorlopig, totdat grotere feitelijkheid in beeld komt, enzovoort. 'Feitelijkheid' is dus niet iets dat wordt bewerkstelligd door een veronderstelde zuivere rede. Het is meer een zich ontwikkelende idee van wereld die gegenereerd wordt door grote aantallen mensen die die wereld onderzoeken.

[theoriegeladen]

Vandaar ook dat Multatuli zegt: "Niets is zeker en zelfs dat niet."

Maakt hij van die uitspraak niet een paradox door de toevoeging "zelfs dat niet"?

Om wat meer vat op de zin te krijgen heb ik ook geprobeerd er wat aan toe te voegen. Misschien is de zin juist ironisch bedoelt en moet je haar eigenlijk zo lezen: alles is zeker of niets is niets. Anyway, ik wil er graag meer aan toevoegen.

En wat gebeurt er als ik dit doe:

Niets is meer zeker. Vergelijk met: niets is meer waard en geld is niets meer waard.

Het meer kan hier zowel meer als minder betekenen zonder dat de betekenis van niets veranderd.

Of: zekerheid is meer waard en geld is zeker meer waard

Uit: niets(A) is meer waard dan zekerheid(B) komt die dubbelzinnigheid nog eens goed naar voren. Toch lijkt die dubbelzinnigheid niet te schuilen in "niets" of "zeker", maar in "meer" waarmee ik weer in de rails van de traditionele filosofie hang. Begripsinhoud en begripsomvang varieeren nogal naar gelang de betekenis. Wordt aan A meer waarde gehecht dan aan B of wordt B verheven tot het hoogste, meest waardevolste? Bij A is A een begripsinhoud van B. Bij B is A de vorm van B. (heb voor het gemak "niets" A genoemd en B "zekerheid", wat de hinderlijke betekenisverwarring tijdelijk naar de achtergrond plaatst. Ik had ze net zo goed nog een keer en krab me eens kunnen noemen...)

Nadeel is dat deze stelling van Kritiek opgaat wat een ieder op zijn eigen manier wil invullen:

Vanwege het feit dat conclusies gebaseerd op deze regelbasis petitio principiis zijn verwerpt deze redenatie zichzelf. Niets kan immers beoordeeld worden op voorgaande oordelen. Waar het om gaat is te oordelen over wat er nu plaatsvindt.

[Benedict Broere]

Theoriegeladen,

Waarschijnlijk was die uitspraak meer duidelijk geweest als hij het als volgt geformuleerd had:

"Niets is zeker, en zelfs dat niet."

Maar goed, taalkundig is er geen voorkeur voor een komma na drie woorden.

En neem zeker mee dat er ironie in het spel is. Dat het een grap is. Maar ondertussen wel bedoeld als doordenkertje.

Met 'niets is meer zeker', ontstaat er de suggestie dat er ooit dingen wel zeker zijn geweest. Het zinnetje plaatst zich in de tijd als het ware. 'Geld is niets meer waard'. Maar eerst wel, blijkbaar.

En dat is ineens iets heel anders. Niet meer een epistemologisch bommetje, maar een constatering.

En wat betreft 'Niets is meer waard dan zekerheid', dan is dat toch een waardeoordeel? Er is van alles mogelijk, maar dat 'zekerheid', ja dat is echt van belang!

En wat Kritiek zegt, heeft denk ik te maken met het dubieuze van cirkelredeneringen, deducties, voorverstaan, vooroordelen, paradigma's, enzovoort. Met filosofie en wetenschap is het steeds maar een 'starting from scratch', een open staan voor wat er zich maar meldt. Waarnaast er geen diepe ankers van orientatie en zekerheid in de voorafgaande filosofie en wetenschap te vinden zijn. Hoezeer het ook onverstandig is om al het voorafgaande al te zeer op losse schroeven te zetten.

Ik denk dat dat 'niets is zeker' meer duidelijk wordt als je het ziet in een historisch perspectief. Er zijn bijvoorbeeld altijd wel mensen geweest die van een berg kwamen of uit een grot, en plotseling riepen: "Ik weet hoe het zit! Volg mij!" Waarnaast er ook weer anderen zijn die in de contramine sprongen - zie de traditie van Diogenes, Socrates, Hume, enzovoort - en die daarop reageerden met een: "Oh ja? Leg eens uit. Hoe weet u dat precies? Hoe weet u dat zo zeker?" En het is in die traditie van scepsis dat er uitspraken verschenen als: 'niets is zeker', 'niets is zeker en zelfs dat niet', 'Ik weet zeker dat ik niets zeker weet', enzovoort. En waarbij het paradox-karakter eigenlijk maar een bijkomstigheid is, een taaltechnische puzzeltje, met geen diepere ontologische betekenis of zoiets.

Althans, ik geef maar weer hoe ik het zo begrijp. In die culturele ontwikkeling zijn er verschillende dialectieken gaande, tussen Scepsis en Waarheid, maar ook tussen bijvoorbeeld Mystiek en Doctrine, Elite en Massa, Ratio en Volksgeloof, enzovoort.

[Kritiek]

Kritiek, je lijkt nogal betoverd door Kant. Maar die mooie transendentale matrijs in ons hoofd vindt weinig ondersteuning in psychologisch onderzoek. En verder lijken meetkundige vormen en rekeneenheden en operaties en relaties en ideeen betreffende ruimte en tijd enzovoort, allemaal 'vindingen' die de mens zich zo in de loop der tijd bedacht en verder ontwikkeld heeft.

En natuurlijk kunnen mensen subjectief heel erg zeker zijn van iets. Men is er van overtuigd. Men weet het zeker. Ga maar eens praten met een Jehova's Getuige. Men kan er zelfs zo zeker van zijn, dat men gaat denken dat ze noodzakelijk waar zijn. Zie alweer Kant.

Als allereerste wil ik gezegd hebben dat datgene wat jij psychologie noemt door mij pseudo-psychologie genoemd wordt. Daar heeft het inderdaad geen plaats. De reden hiervoor is dat om te beseffen waar dit over gaat zelfstandig nagedacht moet worden en dit kan niet binnen de empirische methode.

Hoe dit kan ontstaan is als volgt:

1) Trauma wordt toegebracht.

2) Cognitie neemt het over van intuïtie.

3) Een referentiekader begint te ontstaan.

4) Op scholen wordt indoctrinatie toegepast (middels het traume niet zelf te kunnen beslissen over het handelen).

5) Het geïndoctrineerde zal als regelbasis gaan gelden omdat de indoctrinatie de empirische methode bevatte.

6) Het ego wordt vormgegeven met de regelbasis.

7) Binnen dit systeem kan de pseudo-psychologie het ego gaan vormen totdat het product klaar is: werkslaaf.

8) Het is dus niet zo dat de pseudo-psychologie als taak heeft trauma's op te heffen, maar juist de trauma's en de regelbases zo te richten dat het slachtoffer in kwestie datgene gaat doen waar alles op gericht was: geld verdienen voor anderen.

Psychologie die werkelijk bedreven wordt heeft als doel de effecten van trauma op te heffen en dus intuïtie en cognitie op één lijn te brengen. Het onderscheid zal terdege gemaakt moeten worden in de zin van a priori en a posteriori. Ook hierin bestaat het gevaar van het verwarren van de major premisse met een minor premisse waardoor iets wat a posteriori is gebruikt wordt als a priori. Binnen deze verwarring kan de pseudo-psychologie haar slag slaan door de empirische methode. De pseudo-psychologie is gebaseerd op de filosofieën van Jung. De psychologie is gebaseerd op de filosofieën van Frued (schijnt het, want ik heb zijn werk nooit persoonlijk gelezen).

Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

Wat blijft is dat ondanks de andere logische vorm de betekenis niet verandert.

Nee, datgene waar het naar verwijst veranderd niet. De betekenis in de vorm van 'zin' veranderd wel.

In het oorspronkelijke voorbeeld "niets is zeker" spreekt het object het subject niet tegen, want er is namelijk geen spraken van een subject. Niets en zeker zijn allebei objecten gevat door de mens. De vermeende algemeenheid van beide begrippen laat echter speelruimte over voor het idee dat beide ideeen elkaar kunnen omvatten en zelfs zonder veel consequentie inwisselbaar zijn. Maar zoals ik al aangegeven heb, kunnen beide begrippen alleen toegepast worden op empirische verschijningen. Met een plaatsbepaling ervaring suggereren waardoor de zin een (kunstmatig) subject zou krijgen werkt niet. Er moet namelijk nog iets plaats vinden in die wereld.

Je denkfout is dat je niet doorhebt dat zowel 'niets' als 'zeker' fenomenen zijn en daardoor a posteriori. De redenatie bevat daarmee twee minor premissen en heeft daardoor geen noodzakelijkheid meer in zich.

Misschien werkt het wel door een van beide predicaten te vervangen door het woord fenomeen:

Niets is een fenomeen.

Een fenomeen is zeker.

Een van je fouten zit inderdaad in de manier waarop je de termen fenomeen en noumeen begrijpt. Op zich is het heel makkelijk: een fenomeen is datgene wat men kan observeren van een noumeen.

Nu blijken de zinnen opeens wel te kloppen en op het eerste gezicht niet met elkaar in tegenspraak.

Natuurlijk blijft de waarheid van beide zinnen in het kijf staan waar ik met Kritiek ook min of meer was aangekomen.

Bedie zinnen zijn overigens onwaar geworden. Dat is altijd het geval wanneer redenaties gebaseerd worden op twee minor premissen. Waarschijnlijkheid is immers geen noodzakelijkheid en daarom is de conclusie niet waar.

Als ik het goed heb stel je aan feiten vrij hoge eisen en kan ik van de empirie alleen waarschijnlijkheid ontvangen. Hoe kan het dan dat ik toch een soort (categorische) aanschouwingsvorm heb ontwikkeld aan de hand waarvan ik mijn (hypothetische)handelen kan bundelen(synthese) in een (noodzakelijk) zijnsvorm? Dat kan toch alleen als een verschijning een voorstelling wordt door synsthese van de zuivere rede? Die voorstelling noemen wij vervolgens een feit, wat in feite een empirische voorstelling is die door de filosofie op haar waarde is geschat.

Je hebt geen categorische aanschouwingsvorm ontwikkeld, je hebt een hypothetische aanschouwingsvorm ontwikkeld. Je be-oordeelt immers je aanschouwingen op zo'n manier dat je uit je aanschouwingen be-paalde dingen be-grijpt. Door het hanteren van de empirische methode ontstaat een referentiekader wat dan weer als regelbasis gaat fungeren. Hierdoor kunnen mensen uit hun aanschouwingen onware dingen be-grijpen. Daarmee is be-wezen dat er niets noodzakelijks is aan de percepties, maar dat de percepties op iets gebaseerd zijn wat plaatsvindt. De dingen die plaatsvinden zijn wel noodzakelijk waar. En daarmee is het idealisme be-wezen.

Theoriegeladen, heb je enig idee waar ik het over heb?

[theoriegeladen]

Theoriegeladen, heb je enig idee waar ik het over heb?

Je lijkt het er vooral niet mee eens te zijn.

[Benedict Broere]

Kritiek,

Ik weet niet precies hoe je via mijn woorden terecht kan komen bij 'pseudo-psychologie' en 'Freud' en 'Jung'.

Ik had het over psychologie, dus:

http://en.wikipedia.org/wiki/Psychology

En het is opvallend hoe weinig Kant er tot dusver te bespeuren is in de resultaten van psychologisch onderzoek.

[ypsilon]

Als allereerste wil ik gezegd hebben dat datgene wat jij psychologie noemt door mij pseudo-psychologie genoemd wordt. Daar heeft het inderdaad geen plaats. De reden hiervoor is dat om te beseffen waar dit over gaat zelfstandig nagedacht moet worden en dit kan niet binnen de empirische methode.

Hoe dit kan ontstaan is als volgt:

1) Trauma wordt toegebracht.

2) Cognitie neemt het over van intuïtie.

3) Een referentiekader begint te ontstaan.

4) Op scholen wordt indoctrinatie toegepast (middels het traume niet zelf te kunnen beslissen over het handelen).

5) Het geïndoctrineerde zal als regelbasis gaan gelden omdat de indoctrinatie de empirische methode bevatte.

6) Het ego wordt vormgegeven met de regelbasis.

7) Binnen dit systeem kan de pseudo-psychologie het ego gaan vormen totdat het product klaar is: werkslaaf.

8) Het is dus niet zo dat de pseudo-psychologie als taak heeft trauma's op te heffen, maar juist de trauma's en de regelbases zo te richten dat het slachtoffer in kwestie datgene gaat doen waar alles op gericht was: geld verdienen voor anderen.

Psychologie die werkelijk bedreven wordt heeft als doel de effecten van trauma op te heffen en dus intuïtie en cognitie op één lijn te brengen. Het onderscheid zal terdege gemaakt moeten worden in de zin van a priori en a posteriori. Ook hierin bestaat het gevaar van het verwarren van de major premisse met een minor premisse waardoor iets wat a posteriori is gebruikt wordt als a priori. Binnen deze verwarring kan de pseudo-psychologie haar slag slaan door de empirische methode. De pseudo-psychologie is gebaseerd op de filosofieën van Jung. De psychologie is gebaseerd op de filosofieën van Frued (schijnt het, want ik heb zijn werk nooit persoonlijk gelezen).

Sorry hoor, maar: Huh

Met alle respect, als Benedict Broere naar pseudo-psychologie verwijst, dan is wat jij aandraagt een soort psychoanalyse-van-de-koude-grond-en-de-natte-vinger.

En het is opvallend hoe weinig Kant er tot dusver te bespeuren is in de resultaten van psychologisch onderzoek.

Dat is een kwestie van interpretatie van zowel Kant als het psychologisch onderzoek. Het zou vreemd zijn als de wetenschappelijke psychologie integraal hetzelfde zou opleveren als Kants filosofie.

[Kritiek]

Je lijkt het er vooral niet mee eens te zijn.

Dat is het niet, ik heb middels redenatie aangetoond dat het niet klopt. Dat komt alleen niet aan. Vandaar mijn opmerking. Dat geeft natuurlijk niet, maar misschien moeten we dan bij het begin beginnen? -De methode die je hanteert om te bepalen wat 'waar' is en wat niet.

Kritiek,

Ik weet niet precies hoe je via mijn woorden terecht kan komen bij 'pseudo-psychologie' en 'Freud' en 'Jung'.

Ik had het over psychologie, dus:

Sorry hoor, maar: Huh

Met alle respect, als Benedict Broere naar pseudo-psychologie verwijst, dan is wat jij aandraagt een soort psychoanalyse-van-de-koude-grond-en-de-natte-vinger.

Mijn opsomming is absoluut niet van de koude grond of de natte vinger. Ben je bekend in de psychologie en begrijp je waarom ik aangeef dat wat Benedict Broere 'psychologie' noemt feitelijk pseudo-psychologie is?

Dat is een kwestie van interpretatie van zowel Kant als het psychologisch onderzoek. Het zou vreemd zijn als de wetenschappelijke psychologie integraal hetzelfde zou opleveren als Kants filosofie.

Integendeel. De psychologie levert ook integraal hetzelfde op als Kant's transcendentaal idealisme. Het is immers voor iedereen duidelijk dat er een onderscheid bestaat tussen bewustzijn en zelf-bewustzijn: a priori en a posteriori. Me dunkt dat enige theorie die 'waarheid' vanuit de menselijke standplaats aangeeft tenminste gebaseerd moet zijn op de uitgebreidheid die het denken faciliteert en de werkingen van het denken zelf; ja, een uiting hiervan moet zijn. Het quantum mechanische 'model' lijkt me daar het geschikst voor. Vandaar mijn opmerkingen. Als je hier wat meer over wilt weten, dan zul je misschien een ander topic aan moeten maken (of wachten tot het boek verschijnt).

[ypsilon]

Jung heeft het over a priori archetiepen; terwijl deze een product van de cognitie zijn en daarmee a posteriori. Hierop is het overgrote deel van de mainstream psychologie gebaseerd.

De moderne psychologie heeft Jung nog harder buitengekeild dan Freud... Stoornissen worden praktisch los van de persoon bezien, daar zouden beiden nogal ogen bij getrokken hebben.

Mijn opsomming is absoluut niet van de koude grond of de natte vinger. Ben je bekend in de psychologie en begrijp je waarom ik aangeef dat wat Benedict Broere 'psychologie' noemt feitelijk pseudo-psychologie is?

Of ik bekend ben met de psychologie? Ik mag het hopen, ik studeer ervoor... En nee, ik snap niet waarom je het over pseudo-psychologie hebt.

[theoriegeladen]

Hoe een mens kan leren... Zie opeens in hoe niets is zeker een paradox kan zijn zonder verdere toevoegingen.

De uitspraak prediceert namelijk dat van geen enkel onderwerp zekerheid kan worden geprediceerd waardoor dus eigenlijk ook niet van de uitspraak zelf. Het duurt even, maar toch.

Mijn uitspraken gelden slechts dan als zekerheid wordt geprediceerd van niets. Het niets als absolute zekerheid wat weer de ontkenning van de paradox. In feite dus een circelredenering.

Wat mij over de streep trok is dit:

Om te begrijpen of het hiermee slechts om een denkvorm gaat of dat er hiermee werkelijk een betrekking tot het Niets verschijnt, moet verhelderd worden wat met "Niets" begrepen wordt. Het levert duidelijk niets op, aldus Heidegger, het Niets als negatie van een zijnde te denken, aangezien het dan daarover gedefinieerd wordt, waarvan het juist het tegendeel is. Heidegger doet deze uitspraak evenwel onder een zeker voorbehoud, aangezien het een logische tegenspraak is, die zich hier toont. Over de rol van de logica moet echter nog besloten worden.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Was_ist_Metaphysik%3F

Dat is het niet, ik heb middels redenatie aangetoond dat het niet klopt. Dat komt alleen niet aan. Vandaar mijn opmerking. Dat geeft natuurlijk niet, maar misschien moeten we dan bij het begin beginnen? -De methode die je hanteert om te bepalen wat 'waar' is en wat niet.

Ik zou met jou graag een discussie voeren over wat precies de beste notaties zijn van filosofische ideeen.

[Kritiek]

De moderne psychologie heeft Jung nog harder buitengekeild dan Freud... Stoornissen worden praktisch los van de persoon bezien, daar zouden beiden nogal ogen bij getrokken hebben.

En ik ook...

Of ik bekend ben met de psychologie? Ik mag het hopen, ik studeer ervoor... En nee, ik snap niet waarom je het over pseudo-psychologie hebt.

Omdat wat men in de mainstream psychologie noemt niet doet wat het pretendeert: trauma helpen verwerken. Wat het wel doet is het trauma gebruiken om de regelbasis te modificeren en op die manier een bepaald gedrag bewerkstelligen zodat de persoon in kwestie weer in de samenleving past. Feitelijk worden die mensen dus afgebroken op een psychologisch niveau. Pseudo-psychologie is een te vriendelijke term volgens mij.

Hoe een mens kan leren... Zie opeens in hoe niets is zeker een paradox kan zijn zonder verdere toevoegingen.

De uitspraak prediceert namelijk dat van geen enkel onderwerp zekerheid kan worden geprediceerd waardoor dus eigenlijk ook niet van de uitspraak zelf. Het duurt even, maar toch.

Mijn uitspraken gelden slechts dan als zekerheid wordt geprediceerd van niets. Het niets als absolute zekerheid wat weer de ontkenning van de paradox. In feite dus een circelredenering.

Zoals ik ergens op pagina 2 al aangaf:

Dat lijtk maar zo. Het systeem verwerpt zichzelf omdat het continu teruggrijpt op eerdere oordelen (ervaring), waardoor uiteindelijk een aanname bewezen wordt, tenzij men opeens naar het rationalisme grijpt (maar dat zou dus een ander systeem zijn). Binnen het empirische systeem bestaat dus geen noodzakelijkheid, maar lijkt het alleen te bestaan omdat het gemotiveerd wordt middels ervaring. Binnen het empirische systeem bestaan dus waarschijnlijkheid en niets anders. Buiten de samenhang van het empirische systeem bestaat echter wel degelijk noodzakelijkheid, zoals de transcendentale methode bewijst.

Dat is ook gelijk de kern van de empirische methode.

Ik zou met jou graag een discussie voeren over wat precies de beste notaties zijn van filosofische ideeen.

Maak maar een topic aan.

[nabob]

Zoals ik ergens op pagina 2 al aangaf:

Dat lijtk maar zo. Het systeem verwerpt zichzelf omdat het continu teruggrijpt op eerdere oordelen (ervaring), waardoor uiteindelijk een aanname bewezen wordt, tenzij men opeens naar het rationalisme grijpt (maar dat zou dus een ander systeem zijn). Binnen het empirische systeem bestaat dus geen noodzakelijkheid, maar lijkt het alleen te bestaan omdat het gemotiveerd wordt middels ervaring. Binnen het empirische systeem bestaan dus waarschijnlijkheid en niets anders. Buiten de samenhang van het empirische systeem bestaat echter wel degelijk noodzakelijkheid, zoals de transcendentale methode bewijst.

Dat is ook gelijk de kern van de empirische methode.

Ik zie niet in wat dit van doen heeft met de uitleg die theoriegeladen geeft waarom 'niets is zeker' een met zichzelf tegenstrijdige uitspraak is. Misschien kun je je citaat voorzien van een voorbeeld zodat ook ik het misschien begrijp?

Nogmaals, 'niets is zeker' (of beter vanwege de logische vorm: er is niets in de wereld dat zeker is) is een paradox omdat de uitspraak evenzeer betrekking heeft op zichzelf. Een variant erop is bijv; deze zin is onwaar. Dat we hier tegen een paradox aanlopen komt door de semantische dimensie van dit soort uitspraken. Met dergelijke uitspraken maakt de taal kortsluiting en hebben we dus te maken met een taalfilosofisch probleem, zoals dat helaas voor zoveel filosofie geldt.

[Kritiek]

Dat is ook gelijk de kern van de empirische methode.

Ik zie niet in wat dit van doen heeft met de uitleg die theoriegeladen geeft waarom 'niets is zeker' een met zichzelf tegenstrijdige uitspraak is. Misschien kun je je citaat voorzien van een voorbeeld zodat ook ik het misschien begrijp?

Nogmaals, 'niets is zeker' (of beter vanwege de logische vorm: er is niets in de wereld dat zeker is) is een paradox omdat de uitspraak evenzeer betrekking heeft op zichzelf. Een variant erop is bijv; deze zin is onwaar. Dat we hier tegen een paradox aanlopen komt door de semantische dimensie van dit soort uitspraken. Met dergelijke uitspraken maakt de taal kortsluiting en hebben we dus te maken met een taalfilosofisch probleem, zoals dat helaas voor zoveel filosofie geldt.

De reden dat ik dit aangaf is omdat de mepirische methode altijd verwijst naar een voorgaande ervaring. Daarmee komt het uiteindelijk op de eerste ervaring uit, welke niet gevormd kan zijn door een voorgaande ervaring. Het moet daarom én door een voorgaande ervaring ontstaan zijn én het kan daarom niet door een voorgaande ervaring ontstaan zijn. Dat maakt het tot een paradox. Alle conclusies gebaseerd op de empirische methode alleen zijn paradoxen (mits correct geconcludeerd binnen de methode).

Overigens zijn paradoxen schijnbare tegenstellingen en dug geen echte tegenstellingen. Hoe iets opgevat of gelezen wordt kán dus enkel een paradox vormen binnen het subjectieve kader van van de lezer/waarnemer. Taalfilosofie bevat daarmee nekel paradoxen wanneer de lezer deze niet doorziet.

Ik heb hier ergens nog een documentje over paradoxen wat door een bekende van me geschreven is. Als je dit eens in wilt zien, dan hoef je er maar om te vragen.