Iets uit niets of iets uit iets?

[p__]

Als ik mij het "niets" probeer voor te stellen, dan is dit het ongeveer:

Stel er is een ruimte gevuld met licht, en daar zweef je in. De ruimte heeft geen grenzen en is dus oneindig in alle richtingen. Je kan overal heenzweven, en alle richtingen op kijken, maar je zal nergens terecht komen en altijd zie je slechts hetzelfde licht. De substantie (het licht) waarmee de ruimte gevuld is, is compleet homogeen en helder en transparant. Er zitten geen flikkeringen in, er is geen dicontinuiteit, geen verandering, het heeft geen onderdelen of deeltjes. Je zou alle richtingen op kunnen kijken en geen enkel verschil zien. Het hele idee van "richting" wordt zo betekenisloos. Omdat er geen grenzen zijn, en er ook geen discontinuiteit is, bestaan er ook geen afstanden tussen twee verschillende punten (want die verschillen bestaan niet) en kan er ook niet gezegd worden dat er "ruimte" is. En omdat er nergens verandering te zien is, en je altijd hetzelfde ziet, kan er ook niet gezegd worden dat er "tijd" is. Dit niets heeft dus geen grootte en ook geen tijdsduur. En toch heb je hier een situatie waar eigenlijk nog wel gewoon ruimte aanwezig is, en je ook beweegt en er ook tijd is.

Het is een beetje vergelijkbaar met een volledig heldere oceaan met water (alleen dan een oneindige en zonder bodem).

^ zo stel ik het me ongeveer voor

[Incubus]

Het "niets" zal vast wel een maximale aantal deelingen materie/antiematerie of energie hebben welke bij de big bang allemaal vrijgekomen is.

We mogen niet vergeten dat tijdens het "niets" de ons bekende natuurwetten nog niet geldig waren.

Als ik je goed begrijp en uit je quote van Stephan Hawkings (wat me weer een heel nieuw denkwereld gaf:))

is materie gelijk aan anti-materie = niets, maar het is niet zeker of het maximaal is,

Maar ik kan (nog) niet voorstellen, dat er überhaupt iets een maximale grens heeft,

wat moet daar buiten liggen?

[Incubus]

Als ik mij het "niets" probeer voor te stellen, dan is dit het ongeveer:

Stel er is een ruimte gevuld met licht, en daar zweef je in. De ruimte heeft geen grenzen en is dus oneindig in alle richtingen. Je kan overal heenzweven, en alle richtingen op kijken, maar je zal nergens terecht komen en altijd zie je slechts hetzelfde licht. De substantie (het licht) waarmee de ruimte gevuld is, is compleet homogeen en helder en transparant. Er zitten geen flikkeringen in, er is geen dicontinuiteit, geen verandering, het heeft geen onderdelen of deeltjes. Je zou alle richtingen op kunnen kijken en geen enkel verschil zien. Het hele idee van "richting" wordt zo betekenisloos. Omdat er geen grenzen zijn, en er ook geen discontinuiteit is, bestaan er ook geen afstanden tussen twee verschillende punten (want die verschillen bestaan niet) en kan er ook niet gezegd worden dat er "ruimte" is. En omdat er nergens verandering te zien is, en je altijd hetzelfde ziet, kan er ook niet gezegd worden dat er "tijd" is. Dit niets heeft dus geen grootte en ook geen tijdsduur. En toch heb je hier een situatie waar eigenlijk nog wel gewoon ruimte aanwezig is, en je ook beweegt en er ook tijd is.

Het is een beetje vergelijkbaar met een volledig heldere oceaan met water (alleen dan een oneindige en zonder bodem).

^ zo stel ik het me ongeveer voor

Ik kan jouw "niets" wel voorstellen, maar hoe schijnt dat licht en als er geen afstand is of ruimte, waarom zegge de waarneminge dan van niet

[Benedict Broere]

Ik denk dat wij ons dat niets helemaal niet kunnen voorstellen, want op het moment dat je dat doet, dan ben je er zelf al bij en dat doet afbreuk aan dat niets.

En dat het universum er ooit niet was, wil niet zeggen dat er toen een niets was.

We weten niet wat er was. Althans, daar zijn verschillende ideeen over.

En als er toen een niets was, dan... dan... dan moet ik daar nog eens een nachtje over slapen.

[Benedict Broere]

De vraag of er voorafgaand aan het universum een niets was lijkt mij afhankelijk van de aard van dat universum. En als je dan kijkt naar dat universum, dan kom je iets tegen dat een drang lijkt te bevatten om te midden van een enorme dynamiek van trillingen/golven/deeltjes te komen tot een organisatie daarvan, een grotere complexiteit, en waar wij mensen als voorlopig product daarvan middenin zitten en tegen aan kijken. En het lijkt mij heel eigenaardig dat diezelfde drang niet iets te maken heeft met het bestaan van dit universum uberhaupt. Vervolgens is het vanuit de traditie natuurlijk mogelijk daar allerlei concepten aan te plakken, maar ik denk dat we voorlopig nog lang niet zullen weten waar die 'drang' naar verwijst en of zij wel werkelijk bestaat, zo we daar ooit werkelijk uitsluitsel over zullen krijgen.

[Troetel]

Alles en Niets, het Aanwezige en niet Aanwezige, concreet als Niets niet Aanwezig is wil dit niet zeggen dat deze afwezig is, Niets is gewoon neutraal.

Dus Alles en Niets zijn per definitie niet elkaars tegenovergestelden

Niets als singulariteit is in zijn algemeen een ongewoonheid.

Wikipedia schrijft:

Een singulariteit is in de kosmologie een punt met een oneindig klein volume en een oneindige grote dichtheid. De ruimte-tijd is hier zo sterk gekromd, dat ruimte en tijd feitelijk ophouden te bestaan. Dit heeft onder meer tot gevolg dat ook de in de gewone natuurkunde geldende wetten in een singulariteit niet meer geldig zijn. Wellicht vinden er in of in de buurt van een singulariteit allerlei processen plaats die in de huidige exacte wetenschap nog onbekend zijn.

Dus Niets is hierboven beschreven als een oneindig klein volume en een oneindige grote dichtheid.

Alles daarintegen kun je dan zien als de ruimte-tijd

Ons universum wordt verondersteld te zijn begonnen als een oneindig klein, oneindig heet, oneindig dicht, iets - een singulariteit. Waar kwam deze vandaan? Men weet het niet. Waarom kwam deze tot ontstaan? Men weet het niet.

wees gegroet,

Zoals men wel eens roept, het één kan niet zonder het ander.....

[Sign]

Vinie 007, ben jij uit niets geboren of uit iets.

Als je mijn bovenstaande vraag beantwoord weet je het antwoord op de vraag uit je topic.

Gr. Sign

[Squawk]

Als je op het strand een zandkasteel maakt heb je al van niets iets gemaakt. De zandkorrels kun je verwaarlozen, die zijn niet veranderd. Het concept van het zandkasteel was er ineens, vanuit het niets. Als we op mars een zandkasteel zouden aantreffen, zou er toch iets bijzonders aan de hand zijn, of niet? (Een termietenheuvel ook trouwens.) We zouden weten dat er een creatief proces heeft plaatsgevonden.

In de thermodynamica wordt een zeer interessant verschijnsel behandeld, namelijk 'entropie'. In het kort: een alom vertegenwoordigd fenomeen dat ervoor zorgt dat er een streven naar chaos is en alles gelijkmatig verdeeld zou moeten zijn. Het wordt veroorzaakt door het uitdijen van het heelal en is datgene wat bij ons het concept van tijd opwekt. Als voorbeeld wordt wel eens gegeven: als een glas van tafel valt, valt het in honderd stukjes uiteen. Je ziet nooit honderd stukjes glas van de grond omhoog en naar elkaar toe vliegen om op tafel een glas te vormen. Dat bewijst het eenrichtingverkeer van tijd en entropie.

Mijn stelling is dat er naast entropie een exact tegengesteld fenomeen aan de gang is: disentropie. Het gebeurt wel degelijk dat er losse materie samenvalt om bijvoorbeeld een glas te vormen. In een glasfabriek. Je kunt zeggen: dat telt niet mee, want dat doen we zelf, maar wijzelf zijn wel degelijk een onderdeel van het universum.

Zwaartekracht is ook een sterk disentropisch fenomeen. De meeste atomen zijn in zwarte gaten gemaakt. Hawking stelt dat er aan de lopende band uit het niets deeltjes en hun antideeltjes ontstaan. Een deeltje en zijn antideeltje zijn samen niets. Alleen vallen kennelijk de antideeltjes iets vaker in het zwarte gat dan de deeltjes, de deeltjes die overblijven vormen de zogenoemde Hawking straling.

Dus: er wordt aan de lopende band iets uit niets gemaakt, vooral hier op aarde, omdat mensen een hoge mate van disentropie vertegenwoordigen.

(Mijn boek over disentropie komt overigens binnenkort uit.)

[freddie456]

En ik maar denken dat je het niet zo op Hegel hebt, Benedict.

Om deze filosoof nu toch maar even aan te halen. Volgens Hegel komen wij tot kennis, of misschien beter inzicht, van de werkelijkheid door de dialectische methode. Belangrijk is om te beseffen dat deze methode van abstract naar concreet loopt om ons de waarheid omtrent de werkelijkheid te doen inzien. Juist wanneer we vertrekken vanuit de meest abstracte begrippen zullen wij ons zo min mogelijk vergissen en daarmee onszelf van een zekere grond vergewissen om tot klare kennis te komen. Wel, het meest abstracte dat zich denken laat volgens Hegel is het Zijn. Nu komt de dialectiek om de hoek kijken. Het Zijn draagt zijn eigen tegendeel met zich mee: het Niets. Immers wanneer de verzameling zijnde dingen zo ver uitgebreid wordt als maar kan zal de inhoud van dit alles steeds minder met zichzelf overeen komen. Uiteindelijk blijft er het Niets over.

Wat wil dit alles nu zeggen?

In elk geval dat je filosofisch gezien helder kunt maken dat het Zijnde en het Niets elkaar veronderstellen. Ik denk dat Hegel evengoed met het Niets had kunnen aanvangen. Het meest abstracte zou het Niets kunnen zijn. Vooral om de reden dat het Niets het meest pure en zuivere is dat zich denken laat.

Deze visie van Hegel is een manier van kijken naar naar de vraag die aan deze topic ten grondslag ligt. Ongetwijfeld zijn er andere mogelijkheden om deze vraag op een interessante wijze te beschouwen. Hegel kwam simpelweg het eerst bij me op toen ik het begrippenpaar niets en iets zag staan.

Niets en iets sluiten elkaar uit, niets kan nooit iets bewijzen en iets kan nooit niets bewijzen het zijn simpelweg andere realiteitsvormen. Net zo als leven en dood, de dood kan het leven niet bewijzen en het leven kan de dood niet bewijzen,

er betaan geen levende doden en er bestaan geen dode levenden. Onze realiteit bestaat uit iets en iets kent alleen

maar iets.

Nimmer niets.

[Valere De Brabandere]

Niets en iets sluiten elkaar uit, niets kan nooit iets bewijzen en iets kan nooit niets bewijzen het zijn simpelweg andere realiteitsvormen. Net zo als leven en dood, de dood kan het leven niet bewijzen en het leven kan de dood niet bewijzen,

er betaan geen levende doden en er bestaan geen dode levenden. Onze realiteit bestaat uit iets en iets kent alleen

maar iets.

Nimmer niets.

--Zo wordt de laatste grond of principe van alles het 'iets' ; Ietsisme ?

Valère De Brabandere--