Boek over complotdenken rond maanlandingen?

[Professor Puntje]

@Aryan2B
 
Zie het hier vermelde boek:
 
http://sciencetalk.nl/forum/index.php/topic/197796-boek-over-complotdenken-rond-maanlandingen/?p=1048380
 
(Gratis te downloaden.)

[tempelier]

Ik heb eigenlijk een vraag over de maanlandingen die ik nooit qua beantwoording heb kunnen achterhalen. Ik hoop dat iemand mij kan helpen:
 
De Saturnus V raket wist de maanmissies met 40.000 km per uur op weg te helpen. Hoe konden de maanlanders afremmen voor een veilige landing indien er geen atmosfeer is om dit mee te doen en hoe kon de maanlander uiteindelijk weer dezelfde snelheid (40.000 km/u) bereiken bij het terugkeren naar en docken met het ruimtevaartuig dat in de tussentijd wederom met een snelheid van 40.000km/u rond de maan draaide?

Je maakt een vergissing.
Die 40.000km per uur (waarvan ik niet weet of ze wel klopt, ze lijkt me te hoog) is niet de snelheid waarmee aangekomen wordt op de Maan.
Immers als de aandrijving stopt begint die snelheid terug te lopen.
In de buurt van de Maan loopt ze weer op.
 
Reken technisch heb ik het wel zeer vereenvoudigd, maar misschien heb je er gevoelsmatig wat aan.

[Michel Uphoff]

Hoe konden de maanlanders afremmen voor een veilige landing indien er geen atmosfeer is om dit mee te doen

 

Een raket heeft geen atmosfeer nodig en werkt in de lege ruimte prima (zelfs beter). Actie = -reactie is een universele wet. Zie daarvoor ook dit topic.

 

Onderweg naar de Maan liep de snelheid zoals Tempelier hierboven al opmerkte terug en wel van ongeveer 39.000 km/u tot ongeveer 3.000 km/u. Een steen die je omhoog gooit gaat door de invloed van de zwaartekracht op zijn weg omhoog ook steeds langzamer. Eenmaal bij het punt aangekomen waarop de tegengestelde zwaartekracht van de Maan gelijk was aan die van de Aarde (dat punt ligt op ongeveer 90% van de afstand Aarde-Maan) nam de snelheid weer toe door de nu sterkere zwaartekracht van de Maan, maar lang niet tot 39.000 km/u. De omloopsnelheid van de command module rond de Maan was ongeveer 5.700 km/u.

 

en hoe kon de maanlander uiteindelijk weer dezelfde snelheid (40.000 km/u) bereiken bij het terugkeren naar en docken met het ruimtevaartuig dat in de tussentijd wederom met een snelheid van 40.000km/u rond de maan draaide?

 

Nadat het bovenste deel van de maanlander na de missie opsteeg en versnelde tot 5700 km/u, koppelde hij aan de Command Module. De CM heeft deze zijn raketmotor kort ontstoken om de baan rond de Maan te verlaten. Op de terugweg liep de snelheid weer terug van iets meer dan 5700 tot 3000 km/u. En met die snelheid van ongeveer 3000 km/u werd het 90% punt bereik waar de zwaartekracht van de Aarde sterker werd dan die van de Maan. Daarna begon de capsule louter door de aantrekkingskracht van de Aarde weer sneller te gaan (zoals een vallende steen steeds sneller valt). De snelheid bij de Aarde was zo uiteindelijk weer opgelopen tot 39.000 km/u.

 

De reis van de Aarde naar de Maan duurde 74 uur. Als dat met een continue snelheid van 39.000 km/u gebeurd zou zijn was er een afstand van bijna 2,9 miljoen kilometer afgelegd. Maar de Maan bevindt zich op 384.000 km. De gemiddelde snelheid was dus 'slechts' 5.200 km/uur.

[denktankje]

Zo´n interessante discussie, ook na zoveel jaren. Het is wachten tot we (weer) de investeringen doen en (opnieuw) naar de maan reizen. Gaat het SpaceX lukken en komen dan de feiten boven tafel?

[Bladerunner]

Ongelooflijk dat dit verhaal na al die jaren nog rondspookt.
Het is ook voornamelijk onwetendheid waardoor mensen gaan twijfelen aan de maanlandingen.
Neem nu b.v. het 'bewijs' dat ze aanvoeren dat er geen sterren op foto's zijn te zien (en die zou je juist goed moeten zien door het ontbreken van een atmosfeer) maar wel het maanoppervlak. Iedere fotograaf zal je kunnen vertellen dat je om sterren te kunnen zien op een foto een langere sluitertijd moet nemen waardoor de rest overbelicht raakt. (Door het ontbreken van een atmosfeer heb je namelijk extreme contrasten omdat het licht niet verstrooid wordt).
 
En laatst heeft China foto's vrijgegeven van hun landing die t.o.v. de jaren 60 natuurlijk veel beter zijn, maar oh, verassing! Ook op die foto's geen sterren... (Oops- foutje, wederom voer voor de Alu-hoedjes).
 
Wat men ook niet door heeft is dat de filmtechnieken in de jaren 60/70 sowieso niet zo goed waren om nep beelden te fabriceren die niet door de mand zouden vallen. Want dat moet je als NASA zijnde natuurlijk niet willen dat iedereen kan zien dat het nep is en dat de belastingbetaler om de tuin werd geleidt.
Men zou namelijk een heel groot mediacircus op touw moeten zetten waar meerdere landen bij betrokken zijn of eveneens in de maling werden genomen (tenslotte had je in haast elk land TV presentators die meekeken en die waren niet dom).
Want let wel: Het gaat dan niet om één hoax, maar meerdere mogelijk inclusief het in scene zetten van de mislukte Apollo 13 missie.
De inspanningen, geheimhouding en geld die dat zouden kosten om dit jaren vol te houden zijn al genoeg om deze hele "de maanlanding is nep theorie" naar de prullenbak te verwijzen.

[Beresteyn]

Misschien is dit al eerder aangehaald in dit topic, maar ik vroeg me dit vandaag af.

Ik begrijp niet veel van de wetenschap rondom ruimtevaart. De natuurkundeformules gaan me daar echt boven de pet, en misschien ligt daar ook de reden dat ik het volgende niet begrijp. Ik kan me niet voorstellen dat ze in de in de jaren 70 succesvol konden landen op de maan. Onlangs was er nog een ruimteschip dat niet kon landen op de aarde. Weliswaar vanwege een technisch mankement, maar de techniek is zoveel verbeterd dat je eigenlijk wel 100% zeker moet zijn voordat je het in de praktijk gaat brengen (vergelijkbaar met het proces voordat je aan clinical trials gaat beginnen bijvoorbeeld). Hoe krijgen ze het dan voor elkaar om met 'primitieve' apparatuur op een andere planeet te landen, terwijl ze nu nog niet zeker kunnen landen op onze eigen planeet.

[Professor Puntje]

Er zijn flinke risico's genomen en ook ongelukken gebeurd. Overigens is niets 100% zeker, ook nu niet.

[Bladerunner]

@Jeronimo.
Je maakt een scheve vergelijking. Voordat men op de Maan landde is er jaren lang research aan vooraf gegaan door in dit geval de NASA wat een door de regering gefinancierde onderneming is. Die research is feitelijk al begonnen in de jaren 50 met supersonische vliegtuigen als de Bell X-1. De mislukte landing waar jij op doelt echter is een private onderneming met heel andere doeleinden en mogelijk minder resources en ervaring. Zo wilt men raketten hergebruiken en dat betekent dat er naast een lancering ook een landing moet plaatsvinden onder aardse omstandigheden, iets waar NASA niet naar hoefde te kijken en dus ook geen ervaring mee heeft omdat de rakettrappen 'gewoon' in de atmosfeer verbrandde.
 
Verder is landen op een hemellichaam met weinig zwaartekracht in principe eenvoudiger omdat je voor plotselinge koerscorrecties maar weinig stuwkracht nodig hebt. Raketten die echter op de Aarde moeten landen in een verticale positie is lastiger door a) minder ervaring tot nu toe en b) een groter gewicht en daardoor grotere inertie en meer benodigde stuwkracht voor koerscorrecties. (De Lunar Module was zo fragiel dat hij op de Aarde in elkaar zou zakken bij een landing, maar was prima ontworpen voor de Maan)

[317070]

In het eerste geval zaten er mensen aan een stuurknuppel, die een machine die niet opgewarmd werd door atmosfeer neerzetten op een ruimte-object met 6x minder zwaartekracht.
In het tweede geval stuurt een machine een zo goedkoop mogelijke, tweedehands (!) raket, die zonder parachutes op een schommelend schip op zee probeert neer te zetten, in volle zwaartekracht.
 
Het tweede geval is gewoon veel en veel moeilijker.
En het probleem is ook anders. Het eerste was met overheidsgeld, en mocht kosten wat het wilde. Nu willen ze een zo goedkoop mogelijke raket bouwen, die volledig herbruikbaar is, maar ook veel veiliger is dan wat ze in de jaren '70 deden (en daarom willen ze op zee landen).

[Bladerunner]

@317070
Parachutes? Die werken niet op de Maan, geen atmosfeer dus ook geen weerstand!

[Rhiannon]

De Lunar Module had geen parachutes maar een daalraket (een deep-throttling ablative rocket) die de lander gecontroleerd deed afdalen en landen. Zie hier de beschrijving.

[317070]

@317070
Parachutes? Die werken niet op de Maan, geen atmosfeer dus ook geen weerstand!

Uiteraard, heb ik rechtgezet in mijn bericht.