ik zag in eerdere reacties al vrij aardige ideeen over de oorsprong van het aardmagnetisch veld. De meest aangehangen hypothese heden ten dage is de "geo dynamo". Convectie stromen of cellen in de vloeibare kern opgewekt door de warmte, worden hiervoor verantwoordelijk geacht. De vloeibare kern bestaat mogelijk geionizeerd vloeibaar ijzer. Elke convectie cel genereert een (krachtig) magnetisch veld maar omdat de aan elkaar grenzende cellen tegen elkaar in roteren, heffen ze elkaars magnetisch veld grotendeels op. Het magnetisch veld wat uiteindelijk overblijft is de resultante van al die velden.
Omdat dit allemaal chaotische processen zijn, zijn er regelmatig grote verstoringen in het magnetisch veld. Deze zijn zichtbaar als de "paleo magnetische excursies" in de boorkernen van oceaan sediment. De frequentie is zo'n beetje elke 100,000 jaar of korter. Ze duren zo rond de 6-10.000 jaar. De laatste was zo'n 40.000 jaar geleden, de "Lachamps", excusie hoewel er een case is voor al dan niet een gelijksoortig event, de Mono Lake excusie, 26.000 jaar geleden Na zo'n excursie hersteld het veld weer maar voor hetzelfde geld verkeerd om. T'is maar net hoe die resultante vectorsom van postieve en negative velden uitpakt. De laatste omkering van het magnetisch veld was 778.000 jaar geleden toen gingen we over van het Matuyama chron naar het huidige Brunhes chron (allemaal google woorden). Er is een tijd sprake geweest van een valse omkering 10,000 jaar geleden, de "Goteborg flip" maar die is ontzenuwd, daar weten ze in
Utrecht alles van, het wereld-hoofdkwartier van aard magnetisch onderzoek.
Tot nu toe zijn er geen klimaat- of uitstervingsgebeurtenissen te koppelen aan dergelijke magnetische verstoringen. Het is daarom niet eens zo waarschijnlijk dat dieren op machnetisch veld navigeren. Veel te onstabiel.
