Hoogbegaafd

[PY7]

ben ik zeker met je eens. maar ik dnek ook dat mensen die asynchroon hoogbegaafd zijn er ook hun voordeel uit kunnen halen, ze moeten enkel en alleen leren omgaan met de scheefgroei in hun ontwikkeling, of hoe je het ook maar wilt noemen.

Het is de taak van de lagere school en de ouders om het begin van een eventuele asynchrone ontwikkeling te (h)erkennen. Indien dit gebeurt op jonge leeftijd dan kan daar wel degelijk iets aan gedaan worden, zodat er toch nog een goede kans is op een synchrone ontwikkeling.

Maar laat dat nu juist de grote moeilijkheid zijn, je moet niet alleen vaststellend dat een bepaald kind een probleem heeft maar je moet heel zeker zijn van de oorzaak.

Zoals ik al aankaartte in mijn citaat van hierboven; een stoornis kan die hoogbegaafdheid camoufleren, vaak probeert men dan alleen het 'oppervlakkige' stoornis te behandelen terwijl er aan de oorzaak (het hoogbegaafd zijn) niks gedaan wordt. Nu, dan krijg je op latere leeftijd toch terug problemen.

Gelukkig worden de diagnose's nu veel juister en veel sneller gemaakt als pakweg 10 jaar geleden, maar dat laat niet weg dat er nog veel ruimte is voor verbetering.

[(sandra)]

Ja inderdaad, als je er pas op je 20e achterkomt kan je natuurlijk ook nog wel er iets aan doen, maar dat is moeilijker dan als je er als jong kind in begeleid wordt. Ik denk dat het op die leeftijd ook al automatismen zijn geworden en die zijn er moeilijk uit te werken natuurlijk.

[theoriegeladen]

Ik zie niet in waarom het een probleem is? Wat als je nou op 20e erachter komt dat je juist normaal bent? Dit levert ook persoonlijkheidsproblemen op. Is nu de stelling dat hoogbegaafden hun persoonlijke problemen niet zelf kunnen oplossen?

[ypsilon]

Ik zie niet in waarom het een probleem is? Wat als je nou op 20e erachter komt dat je juist normaal bent? Dit levert ook persoonlijkheidsproblemen op.

Je bedoelt: na een eerdere verkeerde diagnose? Ik zou eens op zoek moeten naar cijfers daarvan, maar het lijkt me dat de meeste diagnoses van hoogbegaafdheid (indien gedaan door iemand die daar bevoegd voor is) correct zijn. Het komt veel vaker voor dat men het niet ontdekt.

Let er ook op dat (sandra) het had over een persoonlijkheidsstoornis, die door een psycholoog werd vastgesteld. Dit zijn behoorlijk verstrekkende complicaties. Het lijkt mij dat je met persoonlijkheidsproblemen iets anders bedoelt, en al helemaal met persoonlijke problemen.

Ik denk dat je hier vooral op basis van je intuïtie over redeneert. Ik wil dit niet afbreken, maar je moet je persoonlijke ideeën wel aftoetsen aan de wetenschappelijke bevindingen. Precies daarom heb ik het topic in het café apart getrokken.

Is nu de stelling dat hoogbegaafden hun persoonlijke problemen niet zelf kunnen oplossen?

Nee, dit is een wetenschappelijk psychologisch onderwerp, dus we moeten het hebben van enige nuance. We hebben bekeken wat hoogbegaafdheid is, gezien dat leerstoornissen vaak samen met hoogbegaafdheid voorkomen,... Ik denk dat het vooral gaat om de "fit" met de omgeving: worden deze typische kenmerken erkend? Kinderen wiens persoonlijkheid niet erkend wordt door de omgeving vertonen vaker problemen. Bij hoogbegaafdheid zou het zelfde kunnen spelen. Bovendien worden hoogbegaafde kinderen vaak geconfronteerd met taken die niet aangepast zijn aan wat zij kunnen: het kan te simpel zijn (synchrone ontwikkeling) of te moeilijk (asynchrone ontwikkeling). Mij lijkt het dan logisch dat daar problemen uit kunnen voortkomen.

[(sandra)]

Ik zie niet in waarom het een probleem is? Wat als je nou op 20e erachter komt dat je juist normaal bent? Dit levert ook persoonlijkheidsproblemen op. Is nu de stelling dat hoogbegaafden hun persoonlijke problemen niet zelf kunnen oplossen?

Het enige wat ik bedoelde is dat als je er op vroege leeftijd achter komt je er mee opgroeit zeg maar, maar als je al wat ouder bent je er (bij asynchrone hoogbegaafdheid) uiteraard ook nog wat aan kan doen maar dat dat wel moeilijker is.

en een persoonlijkheidsstoornis lijkt me inderdaad wel iets anders dan persoonlijkheidsproblemen.

[jdr]

Viond het wel een interessant onderwerp om wat verder uit te diepen maar kan weinig tot geen informatie vinden over (hoog)begaafdheid in relatie tot persoonlijkheidsstoornissen; hooguit wat over misdiagnoses.

Denk dan ook niet dat hoogbegaafdheid vaak of in hoge mate oorzaak is tot ontwikkeling van een persoonlijkheidsstoornis.

[theoriegeladen]

Jammer dat mijn kritische kijk zo kinderachtig wordt ontvangen. Met een persoonlijkheidsprobleem bedoel ik:

Kinderen wiens persoonlijkheid niet erkend wordt door de omgeving vertonen vaker problemen.

Hoeveel mensen hebben niet te kampen met een persoonlijkheidsstoornis? Dit recht is niet voorbehouden aan hoogbegaafden, terwijl de richting van dit topic daar steeds meer naar lijkt te verwijzen. De problemen die hoogbegaafden hebben zijn niet te reduceren tot enkel een persoonlijkheidsstoornis.

Je bedoelt: na een eerdere verkeerde diagnose?

Nee, ik bedoel dat iemand die zich op 20 jarige leeftijd laat onderzoeken en normaal wordt bevonden daarna problemen kan krijgen met zijn zelfbeeld en van daaruit een persoonlijkheidsprobleem kan ontwikkellen. Als er dan niet op tijd een correcte diagnose en behandeling wordt gesteld kan dat inderdaad leiden tot een stoornis die de persoonlijke autonomie aantast.

Ik wil dit niet afbreken, maar je moet je persoonlijke ideeën wel aftoetsen aan de wetenschappelijke bevindingen.

Ik denk dat mijn kritiek wetenschappelijk genoeg is. Het is mi niet verkeerd een bepaalde stellinginname weer te geven.

Ik kan er niet onderuit dat ik geen psycholoog ben. Maar gezond verstand heb ik.

Bovendien worden hoogbegaafde kinderen vaak geconfronteerd met taken die niet aangepast zijn aan wat zij kunnen: het kan te simpel zijn (synchrone ontwikkeling) of te moeilijk (asynchrone ontwikkeling). Mij lijkt het dan logisch dat daar problemen uit kunnen voortkomen.

Deze uitspraak kan voor van alles en iedereen gelden. Dat is precies wat ik bedoel met mijn uitspraak/vraag dat hoogbegaafden hun persoonlijke problemen niet meer zelf kunnen oplossen. Iedereen heeft een persoonlijkheid en iedereen ondervind daarmee problemen. Er is echter geen aanwijzing en al helemaal niet in dit topic, dat hoogbegaafden eerder geneigd zijn dan andere mensen vanuit een persoonproblematiek een stoornis te ontwikkelen.

Het enige dat in dit topic staat zijn uitspraken zoals dit:

Het is de taak van de lagere school en de ouders om het begin van een eventuele asynchrone ontwikkeling te (h)erkennen.

Ik denk dat het op die leeftijd ook al automatismen zijn geworden en die zijn er moeilijk uit te werken natuurlijk.

Hoogbegaafdheid kan zeker een handicap zijn, maar dat hoeft niet altijd zo te zijn.

Voor een zinvolle ontwikkeling van de discussie zou het goed zijn je het volgende voor te stellen:

Hoogbegaafdheid kan gezien worden als een belemmering indien de reacties van de omgeving, de aangeboden taken, e.a. niet aangepast zijn aan de manier van functioneren van de persoon in kwestie.

Het is echter maar de vraag of het verband tussen hoogbegaafdheid en vertoonde belemmeringen is aan te tonen. Dit aantonen is veeleer een diagnose stellen. Bijvoorbeeld de volgende uitspraak:

uiteraard ook nog wat aan kan doen maar dat dat wel moeilijker is.

Het is mens eigen dat op latere leeftijd het leren trager gaat. Dit heeft dus op zich niets met hoogbegaafdheid te maken of met een eraan gepaard gaand symptoom.

Ik denk dat je hier vooral op basis van je intuïtie over redeneert.

De post van mij dat er in dit topic te veel naar persoonlijkheidskenmerken werd gekeken heb je al verplaatst. Wat bedoel je nu precies? Hetzelfde geldt voor jou lijkt me.

[ypsilon]

Jammer dat mijn kritische kijk zo kinderachtig wordt ontvangen.

Je hoeft niet meteen kwaad te worden. Gefundeerde kritiek moet mogelijk zijn, toch?

Ik wil begripsverwarring hier vermijden. Je gebruikt de termen "persoonlijkheidsproblemen" en "persoonlijkheidsstoornis" hier door mekaar. Voor persoonlijkheidsproblemen vind ik de definitie die je net aanhaalde werkbaar in deze discussie. Persoonlijkheidsstoornissen zijn een cluster van psychische stoornissen geclassificeerd in de DSM.

Hoeveel mensen hebben niet te kampen met een persoonlijkheidsstoornis? Dit recht is niet voorbehouden aan hoogbegaafden, terwijl de richting van dit topic daar steeds meer naar lijkt te verwijzen. De problemen die hoogbegaafden hebben zijn niet te reduceren tot enkel een persoonlijkheidsstoornis.

Zeker niet, maar ik had ook niet de indruk dat dit topic die richting uitging.

Nee, ik bedoel dat iemand die zich op 20 jarige leeftijd laat onderzoeken en normaal wordt bevonden daarna problemen kan krijgen met zijn zelfbeeld en van daaruit een persoonlijkheidsprobleem kan ontwikkellen. Als er dan niet op tijd een correcte diagnose en behandeling wordt gesteld kan dat inderdaad leiden tot een stoornis die de persoonlijke autonomie aantast.

Ik begrijp je geloof ik nog steeds niet helemaal. Je hebt het hier dus die op twintigjarige leeftijd een verkeerde diagnose meekrijgt, en eerder niet onderzocht was?

Ik denk dat mijn kritiek wetenschappelijk genoeg is. Het is mi niet verkeerd een bepaalde stellinginname weer te geven.

Ik kan er niet onderuit dat ik geen psycholoog ben. Maar gezond verstand heb ik.

Met alle respect, maar het gezond verstand slaat de bal nogal eens mis. Psychologie is een wetenschap, dus kan je niet zomaar met iedere theorie die jij om welke reden dan ook plausibel vindt komen aandraven. Als ik me in een natuurkundige discussie wil mengen zal ik me ook moeten inlezen. Ik zie niet in waarom psychologie hier een uitzondering op zou vormen.

Deze uitspraak kan voor van alles en iedereen gelden. Dat is precies wat ik bedoel met mijn uitspraak/vraag dat hoogbegaafden hun persoonlijke problemen niet meer zelf kunnen oplossen. Iedereen heeft een persoonlijkheid en iedereen ondervind daarmee problemen.

Ik ben het deels met je eens. Inderdaad is dit zeer goed mogelijk, ook voor normaalbegaafde personen: er moet een fit zijn tussen het individu en de omgeving. Als je echter op een bepaald kenmerk zeer veel afwijkt van het gemiddelde, is de kans op een fit kleiner, dat is logisch nietwaar? Bovendien zijn er wel degelijk aanwijzingen dat hoogbegaafdheid vaak samen voorkomt met bepaalde leerstoornissen. Hierop inspelen zoveel als mogelijk, vermijdt problemen op latere leeftijd. Daar is toch niets mis mee?

Ook in de normaalbegaafde populatie komen problemen voor waar men zonder hulp geen oplossing voor kan vinden. Hoe meer dergelijke problemen voorkomen kunnen worden, hoe beter, lijkt mij. Dat is echter een andere discussie.

Hetzelfde (redeneren op basis van intuïtie) geldt voor jou lijkt me.

Ik heb reeds aangegeven dat ik niet zo enorm veel weet over dit onderwerp. Maar ik ben wel degelijk op zoek gegaan naar informatie over hoogbegaafheid. Verder weet ik wél een en ander over IQ, persoonlijkheid, ontwikkelingspsychologische modellen zoals goodness-of-fit, en andere zaken die hier ter sprake gekomen zijn. Hier en daar moet ik inderdaad ook speculeren, maar wel op basis van aanvaarde wetenschappelijke kennis.

[theoriegeladen]

Ok. Als ik het goed begrijp is iemand hoogbegaafd wanneer de persoon een IQ heeft van boven de 130. Men komt tot dit quotient door het testen van verschillende vaardigheden.

De problemen die dit met zich mee brengt zijn de volgende:

1 Wat is de waarde van de test of quotient als dusdanig?

2 Wat zijn de gevolgen van het hoogbegaafd zijn voor iemand zelf?

3 Welke niet-toetstbare factoren spelen een rol tijdens de test?

Probleem 1 mag hier gezien het stadia van de discussie achterwege blijven.

2 Hier is uitvoerig over gediscussieerd. De nadruk lag op de hoogbegaafde in relatie tot de omgeving in de persoonlijke sfeer. Wat hoogbegaafdheid is werd weinig over gesproken. Het ging vooral om problemen van praktische aard en hoe deze opgelost kunnen worden. Geconcludeerd werd dat het lastig is hoogbegaafde mensen te diagnosticeren, maar dat het in het belang van de hoogbegaafde is dat het gebeurd. Hierbij zet ik mijn kritische noot. Waarom zouden we iemand helpen die problemen heeft omdat hij hoogbegaafd is en iemand die normaal tot bovengemiddeld begaafd is niet? Ik heb geen reden aan te nemen dat de ene persoon opvallend meer problemen met zijn omgeving heeft dan een ander. De conclussie was uiteindelijk dat als een hoogbegaafde bijzonder onderwijs krijgt hij zich beter kan ontwikkelen. Ik denk dat hier het punt is waar ik onbewust over viel. Ik heb het als natuurlijk ervaren dat elk individu het onderwijs krijgt dat bij hem past. Is dit niet zo en waarom is dit niet zo? Ik denk dat antwoorden op deze vragen zo zeer idealistisch zijn, dat een oplossing van het probleem bij de ouder moet worden gezocht. Basisonderwijs is voor de massa. Kinderen die daar om enigerlij reden buitenvallen hebben een sociaal probleem. Het is aan de ouder dit probleem te onderkennen. Veel ouders hebben echter oogkleppen op omdat ze denken dat hun kindje perfect is. Dit is een maatschappelijk probleem maar ik denk niet dat het goed is aan een onderwijsinstelling de verantwoording over te dragen te zien wat het beste bij een kind past. Dit zou alleen maar leiden tot een vertroetellandje in plaats van een moderne verzorgingsstaat.

3 Een kritiek(vooral van mensen die niet hoogbegaafd zijn) is dat de test een momentopname is. Eerder genoemd is al dat sommige hoogbegaafden een persoonlijkheidsprobleem of-stoornis hebben ontwikkeld waardoor onbewust de test wordt beinvloed. Het betreft hier dan motivationele aspecten. Een ander fenomeen is de absolute waarde die de test aangeeft, wat ertoe resulteert dat sommige ondervraagden een onmeetbaar IQ hadden. De oorzaak hiervan kan liggen bij de ondervrager of de test zelf.

Een ander probleem van hoogbegaafdheid ligt bij de mensen die het niet hebben. Wat betekent het voor het zelfbeeld van een persoon als hij maar gewoon een doorsnee iemand is? Hoe voelt het voor een kind niet te voldoen aan bepaalde norm of verwachting?

De conclusie die ik trek is dat hoogbegaafdheid zelf geen probleem is.

[(sandra)]

3 Een kritiek(vooral van mensen die niet hoogbegaafd zijn) is dat de test een momentopname is. Eerder genoemd is al dat sommige hoogbegaafden een persoonlijkheidsprobleem of-stoornis hebben ontwikkeld waardoor onbewust de test wordt beinvloed. Het betreft hier dan motivationele aspecten. Een ander fenomeen is de absolute waarde die de test aangeeft, wat ertoe resulteert dat sommige ondervraagden een onmeetbaar IQ hadden. De oorzaak hiervan kan liggen bij de ondervrager of de test zelf.

De conclusie die ik trek is dat hoogbegaafdheid zelf geen probleem is.

hoogbegaafdheid hangt niet alleen aan iq. Als je een hoog iq hebt ben je niet automatisch hoogbegaafd, ook creativiteit en motivatie zijn 'nodig' om hoogbegaafdheid vast te stellen.

ik ben het met je eens hoogbegaafdheid is op zichzelf geen probleem, je hebt wel een verhoogde kans op problemen doordat er simpel weg procentueel gezien minder mensen in nederland hoogbegaafd zijn dus de kans dat je tegen iemand aan loopt die hetzelfde denkt is kleiner en daardoor de kans op miscommunicatie groter.

Doordat hoogbegaafd zijn bepaalde gevoelens met zich mee kan brengen heb je een verhoofde kans op bijvoorbeeld eetstoornissen en depressies. Dus is de kans op een persoonlijkheidstoornis ook groter. Dat betekend niet dat mensen die hoogbegaafd zijn zoiezo iets van bovenstaande krijgen, of dat mensen die niet hoogbegaafd zijn het niet krijgen de kans is simpelweg wel groter als je hoogbegaafd bent, en geloof me... dat is niet leuk!

[jdr]

Doordat hoogbegaafd zijn bepaalde gevoelens met zich mee kan brengen heb je een verhoofde kans op bijvoorbeeld eetstoornissen en depressies. Dus is de kans op een persoonlijkheidstoornis ook groter.

Hoezo 'dus'? Lijkt mij wel vrij kort door de bocht.

Ben benieuwd of je een dergelijke uitspraak kan staven met onderzoeksresultaten.

[PY7]

Misschien moeten we het begrip 'persoonlijkheidsstoornis' iets concreter maken, als ik het daarover heb dan denk ik aan problemen die vooral neuro-fysiologisch van aard zijn; oa ADD, NLD, AD(H)D, ...

Moest dat verkeerd zijn dan is dat bij deze recht gezet en zal ik niet langer de term 'persoonlijkheidsstoornis' hanteren.

[(sandra)]

Hoezo 'dus'? Lijkt mij wel vrij kort door de bocht.

Ben benieuwd of je een dergelijke uitspraak kan staven met onderzoeksresultaten.

ik heb in dit topic een artikel geplaatst waarin de informatie terug te vinden is.

[ypsilon]

Misschien moeten we het begrip 'persoonlijkheidsstoornis' iets concreter maken, als ik het daarover heb dan denk ik aan problemen die vooral neuro-fysiologisch van aard zijn; oa ADD, NLD, AD(H)D, ...

Moest dat verkeerd zijn dan is dat bij deze recht gezet en zal ik niet langer de term 'persoonlijkheidsstoornis' hanteren.

Het klopt niet... Om het misverstand nu maar van de baan te helpen: persoonlijkheidsstoornissen zijn geclassificeerd op as II van de DSM-IV. Het gaat hier o.a. om paranoïde PD, schizoïde PD, borderline, antisociale PD, narcistische PD, OCD, ...

Doordat hoogbegaafd zijn bepaalde gevoelens met zich mee kan brengen heb je een verhoofde kans op bijvoorbeeld eetstoornissen en depressies. Dus is de kans op een persoonlijkheidstoornis ook groter. Dat betekend niet dat mensen die hoogbegaafd zijn zoiezo iets van bovenstaande krijgen, of dat mensen die niet hoogbegaafd zijn het niet krijgen de kans is simpelweg wel groter als je hoogbegaafd bent, en geloof me... dat is niet leuk!

Hoezo 'dus'? Lijkt mij wel vrij kort door de bocht.

Ben benieuwd of je een dergelijke uitspraak kan staven met onderzoeksresultaten.

ik heb in dit topic een artikel geplaatst waarin de informatie terug te vinden is.

In het artikel wordt eigenlijk weinig van bovenstaande genoemd. Iemand met hoogbegaafdheid heeft meer kans op stress en dus depressie. Eetstoornissen worden in het artikel niet genoemd, maar kunnen zeker ontstaan bij erg perfectionistische mensen. Uit die twee volgt echter niet dat er ook een verhoogde kans is op PD (ik heb hierboven uitgelegd wat dit inhoudt). Er zijn hoogbegaafden met een persoonlijkheidsstoornis (je zelf zo iemand), maar ook daaruit kunnen we niet besluiten dat dit naar verhouding meer voorkomt dan in de gewone populatie (want dat is wat "verhoogde kans" betekent).

[(sandra)]

Het klopt niet... Om het misverstand nu maar van de baan te helpen: persoonlijkheidsstoornissen zijn geclassificeerd op as II van de DSM-IV. Het gaat hier o.a. om paranoïde PD, schizoïde PD, borderline, antisociale PD, narcistische PD, OCD, ...

Hoezo 'dus'? Lijkt mij wel vrij kort door de bocht.

Ben benieuwd of je een dergelijke uitspraak kan staven met onderzoeksresultaten.

ik heb in dit topic een artikel geplaatst waarin de informatie terug te vinden is.

In het artikel wordt eigenlijk weinig van bovenstaande genoemd. Iemand met hoogbegaafdheid heeft meer kans op stress en dus depressie. Eetstoornissen worden in het artikel niet genoemd, maar kunnen zeker ontstaan bij erg perfectionistische mensen. Uit die twee volgt echter niet dat er ook een verhoogde kans is op PD (ik heb hierboven uitgelegd wat dit inhoudt). Er zijn hoogbegaafden met een persoonlijkheidsstoornis (je zelf zo iemand), maar ook daaruit kunnen we niet besluiten dat dit naar verhouding meer voorkomt dan in de gewone populatie (want dat is wat "verhoogde kans" betekent).

jups, in het artikel: adolescent en hoogbegaafd, double trouble staat wel degelijk iets over eetstoornissen. maar dat is een detail. ik ga nog eens goed op zoek naar iets dat ik gelzen heb want daar staat namelijk in dat de kans wel groter is, (niet dat ik een nietus-wellus discussie wil starten) dat kan duidelijkheid scheppen.