Ik denk dat dit nogal tegenvalt en dat wij nogal geneigd zijn achteraf -zeker wanneer het gaat om basale gedragsuitingen als agressie- een verklaring te zoeken voor ons gedrag door er een mentale beredenering aan vast te plakken.De empirie toont echter ook dat de mens een instinctarm wezen is.
Dat zou een discussie opzichzelf zijn....
Mij lijkt het iig niet toevallig dat het gros van de geweldsdelicten in dezelfde lijn liggen als het wel evidente instictieve agressief gedrag van verwante sociale organismen.
Stiefpapa kan ongetwijfeld beredeneren waarom hij zijn stiefzoontje om zeep heeft geholpen zonder daarbij op instictmatig gedrag uit te komen, maar dat het doden van stiefkinderen genetisch hout snijdt in combinatie met het erg hoge percentage aan stiefouders (bij mensen) die bij kindermoorden de daders blijken te zijn zegt mij iig dat instinct bij dit significante verschil een erg grote rol speelt.
Dit voorbeeld -uit vele anderen- nog los van het feit dat het genetisch vrij correct is dat vooral mannen zich laten leiden door agressie; instinctief gedrag (hoewel iedere jongen/man die iemand afrost achteraf zijn eigen beredenering heeft voor dit gedrag, en wel één waarin hij niet wijst naar zijn instincten).
Mij lijkt het een vrij realistische weergave van de mens die bovendien niet per definitie zwartgallig is.Rest nog de vraag: is de mens een inherent onbetrouwbaar (figuurlijk "beestachtig") wezen? Mij lijkt dit een zeer zwartgallige visie op de mens, die veeleer is ingegeven door emotie.
Onbetrouwbaarheid is een sociale bekwaamheid waar wij erg blij mee mogen zijn.
