Ik denk dat de geschiedenis genuanceerder is dan hier wordt voorgespiegeld, en dat diezelfde geschiedenis ook heeft duidelijk gemaakt dat het voor de vooruitgang van wetenschap en filosofie en kunst en van de cultuur in het algemeen, het van groot belang is om heilige teksten minder absoluut te nemen dan Averroes doet.
Momentje, "minder absoluut nemen dan Averroes doet" forceert mij om de vraag te stellen uit welke bron komt u met "minder absoluut nemen" ? want uit die bron wil ik begrijpen wat men met "minder absoluut" bedoelt.
Averroes schreef niet alleen in de filosofie waarin hij bekend is, maar ook in arts, sterker nog een encyclopedie in de geneeskunde.
Wat de meeste vergeten, en vooral hier in Europa, is zijn werken in de islamitische jurisprudentie en wetgeving.
Averroes is vooral van belang vanwege Aristoteles. Maar Aristoteles is via verschillende wegen 'herontdekt' in Europa. Vooral Thomas van Aquino heeft destijds het denken van Aristoteles opgepakt, en heeft toen een leer ontwikkeld van globaal twee bronnen van kennis: enerzijds de Bijbel, en anderzijds de natuur. En vooral dat laatste vormde een belangrijke factor in het mogelijk worden van de ontwikkeling van de wetenschap.
Dat Aristoteles herontdekt is via de vertalingen uit Arabisch is algemeen bekend, en dat hij 'herontdekt' werd door o.a Thomas van Aquino is ook waar, ik zelf heb Aristoteles leren kennen via middelbaar school in België.
Voor de islamitiche kalifaat was zo dat de wetenschappen van Het Oude Egypte en Mesopotamië niet alleen door Byzantijnse-Griekse beschaving is 'herontdekt', maar ook via Perzië, zie deze map:
In de islamitische wereld zien we een andere ontwikkeling. Na een bloeiperiode van de filosofie, met daarin sterren als Averroes en Avicenna, zien we dat Muhammed Al Ghazali de ramen van het denken weer sluit met als argument dat de filosofen niet in staat zijn te komen tot enige overeenstemming in het verklaren van de werkelijkheid, wat hem ertoe doet besluiten om te verwijzen naar de superioriteit van de Koran.
Dat is een zeer bekende misconceptie in de westerse wereld over de geschiedenis van de moslims.
Muhammed Al Ghazali was meer filosoof dan jurist of theoloog, maar die was ook psycholoog en cosmologist. Deze filosoof had een unieke methodologie in de islamitische wereld bedacht om aan de waarheden van filosofie, religie en mystiek te komen:
het scepticisme.
<blockquote>Meditations Versus the Deliverance from Error
Rene Descartes and Abu Hamid Al Ghazali lived, worked, and studied in drastically different atmospheres under radically dissimilar social constraints; the former being an early 17th-Century Christian Frenchman, while the latter lived 500 years earlier as a Muslim in the Middle East. Even though these cultural differences existed, both men at one point sought to establish absolute truth and certainty by casting extreme doubt onto their perceptions of truth and reality. In Meditations and The Deliverance from Error, Descartes and Al Ghazali, respectively, lead the reader down comparable paths in the quest for certainty, both in a philosophical sense and in a literary one, despite the incongruities between the two writer’s eras and life experiences.
Het lijkt mij trouwens van belang om op te merken dat Averroes - zo lees ik nu in allerlei websites - toch niet zo'n strikte opvatting had wat betreft de 'heilige tekst' en meer vertrouwde op filosofie als manier om 'waarheid' in beeld te brengen.
Zie boven!
In het westen waren er ideologische redenen die leidden tot verkeerde selectieve studies van de geschiedenis van de wetgeving, filosofie, mystiek, religie, wetenschap, interdependentie, politiek, kunst .. in de islamitische wereld.
hoezeer zelfstandig en kritisch denken aldaar nog steeds een riskante bezigheid is.
Dat is een bewering die helemaal niet waar is, er zijn veel liberale en marxistische denkers in de Arabische wereld, maar ze krijgen natuurlijk minder aanhangers dan wat de islamitische denkers krijgen, veel van deze islamitische denkers worden onderdrukt of in gevangenis gestopt door Arabische seculiere dictaturen. Het ophangen van
Sayyid Qutb door de arabische marxisitische nationalisten, en het executeren van de moderne filosoof van Irak
Mohammed Bqir al-Sadr door Saddam Hussein, zijn twee zeer bekende voorbeelden.
Veel denkers (zoals de invloedrijke Berberse filosoof
Muḥammad ʿAbd al-Jabiri) proberen het averroisme het leven in te blazen en een soort Neo-Averroism te creëren, deze stroming heeft in de Arabische en Berberse wereld veel aanhangers, de basisidee is focussen op welvaart-vooruitgang (niet welzijn en cultuur) dus een verlichting proberen na te streven, gematigd tussen het behouden van socio-culturele waarden en de moderniteit.
Aan de andere kant zijn de islamitische denkers en bewegingen het eens dat men in de islamitische wereld geen Neo-Averroism nodig heeft om vooruit te kunnen, maar wat volgens hen nodig is, is onafhankelijkheid: economisch en politiek onafhankelijk zijn en geen neo-kolonialisme in de islamitische wereld.
In Marokko is de stichter van grootste politieke islamitische beweging (rechtvaardigheid en spiritualiteit)
Abdessalam Yassin één van de belangrijkste anti-moderniteit in het denken en filosofie van Al-Jabiri, maar toch krijgt Al-Jabiri de meeste kritiek vanuit Saoedi-Arabië waar hij veel aanhangers heeft, en waar hij vorige maand een lezing had gegeven, op een gegeven moment was hij uit het oog verloren waar hij normaal moest zijn, ter plekke was de omgeving vol met de politie en dachten iets ging verkeerd met veiligheid omdat deze man ook vijanden in Saoedi-Arabië heeft, toen ze gingen zoeken hebben hem gevonden in de moskee waar hij aan het voorbereiden was voor het gebed.
De toekomst zal voor ons duidelijk maken wie in de Arabische en Berberse wereld de boel gaat opkopen, en ik vrees , als de onderdrukking van imperialisten verder gaat, dat de stroming die er gelooft dat de enige weg tot de vrijheid en verlichting strijd en terrorisme moet zijn, meer aandacht en belangstelling gaat krijgen.
Waarom zou ik dat doen? ik probeer gewoon deel te nemen aan de discussie.
