Een virtueel deeltje kun je zien als een deeltje dat eigenlijk de natuurwetten overtreedt. Je zult dus nooit een eindtoestand kunnen meten met zo een virtueel deeltje. Het kan wel "heel eventjes" bestaan door de onzekerheidsrelatie van Heisenberg, en dus kan het wel in het midden van een diagram staan en daardoor een interactie overbrengen.
Het heen en weer in de tijd reizen heeft niets met virtueel zijn te maken, maar met (anti)materie. Zie ook deze discussie, door jezelf geopend.
Een virtueel foton voldoet aan een soortgelijke beschrijving is als het tunnelen van een electron. Als een electron een barriere tegenkomt waar hij klassiek niet overheen komt, kan hij er quantum mechanisch toch doorheen tunnelen.
Om het electron in de barriere te beschrijven zou je in principe de hamoltoniaan in de barriere kunnen oplossen. Aangezien deze oplossingen alle mogelijkheden beschrijven waarin een electron kan verkeren binnen de barriere, kan hiermee het probleem perfect worden opgelost. Echter dit vergt een sommatie over alle oneindig veel toestanden. Een eenvoudigere, maar mathematische equivalente manier is in de geval de hamiltoniaan in de barriere op te lossen voor een negatieve energie van het electron (namelijk de energie van het electron zelf min de energiehoogte van de barriere).
Net zoals een virtueel foton niet is waar te nemen op grote afstanden vanaf waar het zou worden gecreerd, is een electron niet instaat daar een lange barriere te tunnelen.
Kortom, ondanks dat in principe de bijdrage van de electromagnetische interacties kan worden geschreven als sommatie over alle interacties met alle mogelijke fotonen, kan er een eenvoudigere oplossing worden geschreven door af te wijken van E=p c.
De theorie hier achter wordt greens functie theorie genoemd, waarbij erop moet worden gelet dat wiskundigen en natuurkundigen hier soms een klein opvattingsverschil hebben over wat een greense functie is.
Duct tape is like the force: it has a dark side, a light side and it holds the universe together.