Ik had laatst een discussie met iemand of de mensheid van nature ja of nee egoistisch is.Mijn standpunt was ja en zijn standpunt was nee.
één van mijn argumenten waren bijv dat wij alles van nature doen puur uit egoistisch belang(zelfvoldoening)hoewel dit in eerste instantie oppervlakkig niet lijkt.Ik had bijv over gewoon simpel weg mensen helpen.Bijv een naaste is ongeneeselijk ziek en je gaat daarna toe om haar te ''steunen''.Echter ga je nu daarna toe om haar te steunen of omdat je later geen schuldgevoel wil krijgen omdat je dit niet gedaan heb met alle gevolgens van dien(sociale gevolgen),vanuit dit perspectief dus egoistisch.Het is onze Opvoeding en vooral het vermogen tot empathie die voorkomen hoe we andere mensen niet moeten kwetsen.je zou kunnen zeggen dat dit wel weer een vorm is van mensen helpen zonder een egoistisch perspectief.maar als je die twee gaat analyseren van uit perspectief van egoisme,zou je kunnen zeggen dat deze twee vormen van sociaal gedrag ook weer voortvloeid uit egoistisch gedrag.de goede opvoeding zodat de ouders weten dat hun kind goed terecht komt en geen gevoel van schuld krijgen omdat ze misschien niet altijd juist zaten bij de manier van opvoeding.empathievermogen zou een vorm van zelfbescherming kunnen zijn om niet in conflict te komen met de sociaal aanvaarde normen die heersen in deze tijd.weer egoistisch dus.
zijn argument was vrij simpel des al niet te min een goed argument.Hij zegt dat als een kind word geboren dat je dan de puurheid van het kind ziet en dus onmogelijk een natuurlijk egoistische doel kan hebben en dat pas later door andere invloeden het kind meer egoistisch word dit vooral uit zelfdefensieve houding(de verharding als je ouder word)
Na zijn argument kon ik dat toch ook wel aanvaarden,alleen ben er nu haast van overtuigd dat dit te samen gaat.de ene keer zal het gestuurd worden uit egoisme de andere keer uit de goedheid van de mens.meer waarschijnlijk is dat het een variabele balans is afhangkelijk van de situatie.
Wat zijn jullie meningen hierover?