De grootste mystiek: het niet weten

[Alexander Hartmans]

Ik beschouw "de grootste mystiek" van de mensheid, "het niet weten" of kunnen weten, al zou je het kunnen weten, dat we het niet zullen weten.

Waar gaat het om, zullen julie zich afvragen? Sommige zullen blijven volharden dat ik het mis kan hebben.

Ik stelde eens op dit forum ''over het waarom''. Waarom en van waar deze vraag? Het beestje in mij wilde toen hierop antwoord of antwoorden krijgen, maar ik kreeg het niet. Waarom dan niet? Ik denk dat anderen het ook niet weten, net als ik.

De moderne mens zoekt wat af in zijn en haar leven. Men bedenkt een vraag met een passende antwoord, en over dat antwoord hoeven we niet te gaan twijfelen. Dat brengt mij op het volgende.

Waarom gaat men twijfelen en waarom houdt men vast aan aangeleerde kennis, hoe zeker kan men zijn?

Ik weet het niet. Ik weet het niet omdat mijn grenzen van mijn menselijk kunnen uitgeput zijn. Er zijn knappe koppen onder ons die denken het ei van C te hebben gevonden, en het mooie ervan is, dat die knappe koppen overtuigd zijn van hun gelijk. Maar is dat zo? voor hun wel denk ik, voor mij is dat een ander verhaal.

Neem het onderwerp God. Hoeveel vragen zijn er niet gesteld over god, welke antwoorden zijn er gegeven? Toch aardig wat. Maar kloppen ze wel met ons eigen beeld hoe wij naar god kijken?

Ik vroeg mijn moeder, en zij is aardig op leeftijd: zal de mensheid ooit weten wat onze herkomst, de redenen achter het leven, het ontstaan ervan, wat er voor de oerknal was, waarom wij als soort essentiele vragen niet kunnen beantwoorden, niet over 100, 1000, 250.000 of 100.000.000 jaar vanaf nu, het heden. In feite wist ik haar antwoord al. NEE. De mens zal nimmer weten wat de echte redenen zijn waarom de dingen zijn zoals ze zijn, zo vertelde mijn moeder mij onlangs.

Wij mensen zoeken naar datgene wat wij belangrijk en interessant vinden, en daar blijven we steken, want de redenen hierachter acht ik het grootste mystiek, het niet weten.

De kracht achter het niet weten, daar kan ik allerlei oorzaken voor geven, god, ikzelf, anderen of zelfs helemaal niets. Volgens mij was het Plato die eens schreef: ik weet dat ik niets weet.

Hoe denken julie hierover?

[JDS]

Interessant.

Het was inderdaad Socrates die zei (en Plato die schreef) "Het enige dat ik zeker weet is dat ik niets zeker weet".

Ik denk dat er een aantal dingen zijn die je wel zeker kunt weten. Alle dingen die analytisch en synthetisch a priori zijn kunnen wij zeker weten (wij kunnen er zeker van zijn dat de zin "Alle vrijgezellen zijn ongetrouwd" waar is, omdat 'ongetrouwd' in het begrip 'vrijgezel' besloten ligt, en wij kunnen er zeker van zijn dat 7 + 5 = 12). Wij kunnen ook zeker zijn van ons eigen bestaan (Cogito ergo sum) en alle 'mental states' die wij hebben. Volgens mij zijn dit de enige dingen die wij 100% zeker kunnen weten.

Daarnaast zijn er ook dingen die wij gewoon kunnen weten, zonder dat wij het 100% zeker weten. Ik weet bijvoorbeeld dat de boeken voor mijn volgende college in mijn kluisje liggen. Ik weet dit niet 100% zeker, misschien heeft iemand het kluisje opengekraakt en mijn boeken eruitgestolen, maar ik weet het zeker genoeg om het te weten, dat wil zeggen, mijn rechtvaardigingsniveau is hoog genoeg om het zeker te weten (zie de kennisniveau's van Descartes - Discours de la methode). Op dit niveau zit er dus al een kwestie van geloven, en ik zou dit weten kunnen karakteriseren als 'sterk geloven'.

Op deze manier geloof ik ook dat God bestaat. Ik geloof ook dat het mogenlijk is voor de mens om te weten "wat onze herkomst, de redenen achter het leven, het ontstaan ervan, wat er voor de oerknal was". Althans, ik zie niet in waarom we dit niet op een bepaald moment niet te weten zouden komen. Voor mij zijn dat geen trancedente vragen, maar vragen die beantwoordbaar zijn. Ik beschouw dus het niet weten als het niet kennen van het antwoord, maar dat wil niet zeggen dat je dit antwoord nooit kunt kennen, en het wil wel zeggen dat er een antwoord moet zijn.

[PNCO]

Interessante openingspost Alexander!

Ik denk dat de truc juist is, dat we niet moeten weten, maar dat we herinneren moeten. Ik kan me wel vinden in de theorie dat alles 1 is en dat de bron van dit alles, door velen God genoemd wordt. Aristoteles noemde het de Onbewogen Beweger. Iets wat alles in gang heeft gezet, maar verder niet oordeelt over de loop van alles. Het is aan ons te herinneren wat die 1e stap is, het besef te krijgen dat alles 1 is.

Ik denk dat de mens met haar huidige zoektocht op de verkeerde plek zoekt. We zoeken overal om ons heen (met scheikunde, natuurkunde etc) maar misschien is de enige plek waar we moeten zoeken in onszelf.. Want de enige waarheid welke voor jou altijd zal opgaan is die van jezelf. Jouw waarheid telt voor jou, maar een ander zal deze waarheid nooit kunnen accepteren omdat hij de achterliggende gedachten, motieven, gevoelens en neuronenconnecties anders heeft/behandeld.. Daarom is het leven voor iedereen anders; iedereen moet door niet te zoeken het antwoord vinden

[Satyr]

ff wachte,ff wachte nog......nog ff wachte

Geduld is een schoone zaak,misschien duurt het wel niet lang meer.

[PNCO]

 ff wachte,ff wachte nog......nog ff wachte  

Geduld is een schoone zaak,misschien duurt het wel niet lang meer.

Laten we het niet hopen, laten we het met zijn allen alvast doen. Laten we alvast een voorschot nemen op een mooie toekomst...

[Hopper]

misschien is er niets te begrijpen.

Dat wat we willen weten zullen we nooit weten en op het moment dat we het weten is er niemand om het te begrijpen.

http://www.well.com/user/jct/index.html

misschien heb je wat aan deze man, zijn uitspraken roepten nogal wat verwarring op in mij in het begin maar ik moet zeggen dat na tijden opletten bij mezelf ik wel zie wat hij zegt. zeker hoe mijn denken en handelen is.

[Alexander Hartmans]

Interessant.

Het was inderdaad Socrates die zei (en Plato die schreef) "Het enige dat ik zeker weet is dat ik niets zeker weet".

Ik denk dat er een aantal dingen zijn die je wel zeker kunt weten. Alle dingen die analytisch en synthetisch a priori zijn kunnen wij zeker weten (wij kunnen er zeker van zijn dat de zin "Alle vrijgezellen zijn ongetrouwd" waar is, omdat 'ongetrouwd' in het begrip 'vrijgezel' besloten ligt, en wij kunnen er zeker van zijn dat 7 + 5 = 12). Wij kunnen ook zeker zijn van ons eigen bestaan (Cogito ergo sum) en alle 'mental states' die wij hebben. Volgens mij zijn dit de enige dingen die wij 100% zeker kunnen weten.

Daarnaast zijn er ook dingen die wij gewoon kunnen weten, zonder dat wij het 100% zeker weten. Ik weet bijvoorbeeld dat de boeken voor mijn volgende college in mijn kluisje liggen. Ik weet dit niet 100% zeker, misschien heeft iemand het kluisje opengekraakt en mijn boeken eruitgestolen, maar ik weet het zeker genoeg om het te weten, dat wil zeggen, mijn rechtvaardigingsniveau is hoog genoeg om het zeker te weten (zie de kennisniveau's van Descartes - Discours de la methode). Op dit niveau zit er dus al een kwestie van geloven, en ik zou dit weten kunnen karakteriseren als 'sterk geloven'.

Op deze manier geloof ik ook dat God bestaat. Ik geloof ook dat het mogenlijk is voor de mens om te weten "wat onze herkomst, de redenen achter het leven, het ontstaan ervan, wat er voor de oerknal was". Althans, ik zie niet in waarom we dit niet op een bepaald moment niet te weten zouden komen. Voor mij zijn dat geen trancedente vragen, maar vragen die beantwoordbaar zijn. Ik beschouw dus het niet weten als het niet kennen van het antwoord, maar dat wil niet zeggen dat je dit antwoord nooit kunt kennen, en het wil wel zeggen dat er een antwoord moet zijn.

Om op jouw laatste citaat terug te komen of god bestaat heb ik hierover gemengde gevoelens en gedachten erover. Als god zou bestaan, niet in de zin van de menselijke gedachten hierover, dan beschouw ik god als iets wat niet te begrijpen valt. Ik zie god ook niet als een denkend ding (Rene Descartes noemde zich een denkend ding, dus waarom zou god geen ding kunnen zijn), een personage dat instructies geeft en de absolute macht opeist.

Het niet kennen of weten van een en/op het antwoord is een eindeloze discussie die wel interessant lijkt, maar weinig oplossingen biedt. Als god daadwerkelijk zou bestaan vanuit het menselijk en cultureel opzicht dan beschouw ik god als een kunstenaar in het misleiden, een identiteit dat altijd de mensheid (huidige stand van zaken in de evolutie) veel stappen voorblijft. Gaat de mensheid harder lopen en denken, dan gaat god even snel.

Ik denk dat dit op allerlei zaken het geval is. Al tracht de natuurkundigen, kosmologen de raadselen der natuur te breken, zij zullen nimmer weten wat de oorzaken zijn van het ontstaan van het bestaan, zij zullen slechts weten hoe het werkt, maar meer ook niet.

[Alexander Hartmans]

Interessante openingspost Alexander!

Ik denk dat de truc juist is, dat we niet moeten weten, maar dat we herinneren moeten. Ik kan me wel vinden in de theorie dat alles 1 is en dat de bron van dit alles, door velen God genoemd wordt. Aristoteles noemde het de Onbewogen Beweger. Iets wat alles in gang heeft gezet, maar verder niet oordeelt over de loop van alles. Het is aan ons te herinneren wat die 1e stap is, het besef te krijgen dat alles 1 is.  

Ik denk dat de mens met haar huidige zoektocht op de verkeerde plek zoekt. We zoeken overal om ons heen (met scheikunde, natuurkunde etc) maar misschien is de enige plek waar we moeten zoeken in onszelf.. Want de enige waarheid welke voor jou altijd zal opgaan is die van jezelf. Jouw waarheid telt voor jou, maar een ander zal deze waarheid nooit kunnen accepteren omdat hij de achterliggende gedachten, motieven, gevoelens en neuronenconnecties anders heeft/behandeld.. Daarom is het leven voor iedereen anders; iedereen moet door niet te zoeken het antwoord vinden  

Dank je wel, het heeft een tijdje geduurd om mijn gedachten hierover te rangschikken.

Moeten acht ik als dwangmatig, zonder gebruik te maken van het beperkte gezonde verstand. Herinneringen acht ik persoonlijk als tijdelijk, mits ze worden opgetekend en uitgewerkt, dan hebben ze enig nut. Herinneringen is voor iedereen verschillend, zo draag ik mijn verleden, dus herinneringen gedurende mijn leven met me mee, wat ik ermee doe is een verantwoording die ik persoonlijk een plaats moet geven in mijn geheugen. Soms kan ik het gebruiken bij bepaalde situaties (Kracht van de ervaring).

Dat de mens op de verkeerde plek zoekt kan ik mij wel in vinden, alleen waar dan? Je noemde in ons zelf. Ik ben hier met je eens. Door te zoeken in jezelf, kan gemoedrust een houvast in je bestaan betekenen. Alleen wil ik hier een kanttekening plaatsen: wanneer je een houvast heb in het leven, bijvoorbeeld in god, wat het ook moge zijn, kan je er niet om heen dat de innerlijke drang om meer te weten, het begrijpen van het waarom een levenstaak kan betekenen. Sommige zullen zich neerleggen bij het feit dat het grootste mystiek nimmer opgelost kan worden, ''het niet weten'', kan dat geen aanslag betekenen op je geestvermogens?