Oneindigheid klinkt al snel als onmogelijk; "want hoe kan iets oneindig zijn", is meteen de eerste gedachte.
De meeste mensen zullen waarschijnlijk zeggen dat oneindigheid onmogelijk is doordat hun innerlijke stem of geloof zegt dat dat onmogelijk is en moet zijn.
Hun 'geloof' in die sterke gedachte aan dus eindigheid, houdt die andere gedachte tegen. Op het moment dat je gaat geloven in oneindigheid kan er een nieuw inzicht gaan ontstaan.
Dat moet dus niet weer een 'geloof' aan gaan worden, want dan kom je weer niet verder, maar je moet toch eerst die stap maken om verder te komen.
Wat gebeurt er als het bewustzijn van de mens of wetenschap op dit punt is aanbeland?
Want vroeger dachten of geloofden de meeste mensen (doordat het hen zo werd vertelt) dat de Aarde plat was, en een paar eeuwen later werd dat onkracht, juist door die nieuwe gedachte aan te nemen, en later kwam dus het harde bewijs dat de planeten rond de zon draaiden en alle hemellichamen bolvormig waren.
Ditzelfde kan gaan gelden voor oneindigheid, dat dat als werkelijkheid gaat worden gezien (wat zo is op het moment dat je die andere gedachte vergeet)
Op het moment dat je in die gedachten gaat denken kom je verder, want het hele denken aan een einde zit je dan niet meer in de weg.