Eigenlijk is het tweelichamen probleem vrij lastig te doorzien, zie ook de Kepler baan (
klik).
Kepler vertrouwde op de waarnemingen (van Tycho Brahe), en stelde zijn baanwetten emperisch vast. Later legde Newton er een mathematische basis onder. Kepler maakte een fout in zijn derde wet, een zeer te vergeven fout, want de effecten waren voor hem toentertijd onmeetbaar. Kepler ging uit van de Zonnemassa als het massacentrum terwijl, zo concludeerde Newton, het massacentrum berekend moet worden uit de massa van Zon en planeet tezamen en de banen van de hemellichamen niet rond elkaar maar rond dat centrum moeten worden berekend.
Zolang de planeet naar verhouding erg weinig massa heeft, maakt het echter weinig uit. De Zon heeft 333.000 maal de massa van de Aarde. Maar eigenlijk moet je alle baanberekeningen doen t.o.v. het gemeenschappelijk massacentrum, en dat leidt soms tot niet intuïtieve uitkomsten.
Hier de aardbaan om de Zon, met de (ongeveer) correcte massa's en snelheid. Het rustframe van de afbeelding is het gemeenschappelijk massacentrum van Aarde en Zon. Aangezien de Zon zo zwaar is, ligt dat centrum slechts 450 km buiten het centrum van de Zon en dat is natuurlijk onzichtbaar in deze afbeelding:
- Image1 978 keer bekeken
De baansnelheid is zo gekozen, dat de Aarde een nagenoeg perfecte cirkel om de Zon draait.
Hier weer de aardbaan om de Zon, maar nu is de massa van de Aarde gelijk gesteld aan die van de Zon terwijl de overige parameters gelijk bleven. Hier is als rustframe het centrum van de Zon gekozen.
- Image2 978 keer bekeken
De omloopduur is met 141 dagen veel korter, maar hoe zit het nu met de baansnelheid? Die is in het getekende aphelium gelijk aan die van de cirkelbaan, en bij het perihelium dus hoger. Gemiddeld neemt de baansnelheid dus toe, en de baanomtrek wordt korter. Gezien vanuit de Zon heeft de aardbaan een lange as van 200 miljoen kilometer.
Om dat wat beter te kunnen zien hier dezelfde afbeelding van de banen, maar nu is het rustframe het gemeenschappelijk massacentrum van Aarde en Zon. Omdat beide hemellichamen even veel massa hebben ligt dat logischerwijs in het midden:
- Image3 978 keer bekeken
Als we nu naar de baansnelheden om dat massacentrum kijken (en dat is de enige correcte manier van toepassen van de door Newton verbeterde wetten van Kepler), dan zie je dat de even zware Zon en de Aarde beiden dezelfde ellipsen in 141 dagen rond het massacentrum trekken. De afstand Aarde massacentrum is maximaal 75 miljoen kilometer en minimaal 25 miljoen km. De lange as van de aardbaan is dan 100 miljoen kilometer.
Maar als de aarde lichter wordt verandert dan ook altijd zijn omloopsnelheid?
Stel dus dat de aarde wel lichter wordt maar de omloopsnelheid blijft hetzelfde verandert de straal dan ook?
Straal en omloopsnelheid wijzigen dus beiden, maar nogmaals, dat is vaak te verwaarlozen.
En idem maar dan als de aarde net zo zwaar wordt als de zon, verandert dan ook zijn baan als de omloopsnelheid gelijk blijft?
Dan is het heel goed zichtbaar, de omloopsnelheid en baan veranderen dan sterk.
ik maak daaruit op dat de aarde dan in een wijdere baan komt te liggen?
Als Aarde bij toenemende aardmassa en gelijkblijvende zonnemassa gemiddeld sneller en in een nauwere baan rond het massacentrum gaat draaien, dan is het dus ook een iets wijdere baan en iets tragere omloop bij een lichtere Aarde. Voor de Zon geldt dan het omgekeerde.
Maar hoe kan het dan dat als het zwaartepunt dichter bij de zon komt te liggen de baan wijder wordt ipv kleiner?
Dat blijkt duidelijk uit de drie afbeeldingen hierboven. In de eerste lag het massacentrum vrijwel in het centrum van de Zon, en in de derde tussen de even zware Aarde als Zon in.
Waarom is de middelpuntvliegende/zoekende kracht alleen afhankelijk van de massa van de aarde? Die is toch ook afhankelijk van de massa van de zon?
Ja, dat is hij. Als ik de massa van de Zon 2 keer zo groot maak, en ik wil de baanstraal van de Aarde op 150 miljoen kilometer houden, dan moet de baansnelheid van de Aarde met wortel 2 verhoogd worden naar pakweg 42 km/s. De omloopduur van de (vrijwel) cirkelbaan wordt dan wortel 2 korter, dus ongeveer 260 dagen. Wil ik echter de baansnelheid van de Aarde gelijk houden aan de ruwweg 30 km/s maar bij een dubbele zonnemassa, dan zal de afstand van de Aarde tot de Zon moeten verdubbelen, en wordt het jaar dus 2 keer zo lang.
Overigens, zoals Jan al toegelicht heeft; gebruik liever alleen de term middelpuntzoekende kracht.
Stel de aarde verliest ook massa maar staat ook ineens stil. Komt de aarde dan ook ineens verder van de zon te staan of is dat alleen als de twee lichamen ook om elkaar heen gaan draaien zodat het gemeenschappelijk zwaartepunt wordt 'benut'? Of kun je in dit geval wél stellen dat de traagheid precies wegvalt tov de zwaartekracht?
Als je de omloopsnelheid van de Aarde rond de Zon op nul stelt, valt hij naar het gemeenschappelijk massacentrum toe en de Zon doet dat (vrijwel onmeetbaar) ook, de Aarde verdwijnt in de Zon.
Alles hierboven gaat dus uit van een realiteit waarbij de ene massa niet verwaarloosbaar is t.o.v. van de andere. Meestal kan je vereenvoudigde formules toepassen die vrijwel het juiste resultaat geven, en dat is dus meestal aan te bevelen voor alledaagse natuurkundige problemen.
Maar in de astronomie mag je die vereenvoudigde formules meestal niet gebruiken vanwege de benodigde precisie, of omdat de ene massa absoluut niet verwaarloosbaar is t.o.v. de andere. Dit is bijvoorbeeld zo bij dubbelsterren of bij een planeetstelsel als Pluto en Charon, maar ook bij het Aarde-Maan systeem.