Marko schreef:
Goed, het gaat dus om schoenplaatjes van wielren/MTB-schoenen? Die indruk kreeg ik al na het lezen van het openingsbericht, maar een inhoudelijke reactie lukte mij eerder nog niet.
Om meteen met de deur in huis te vallen, ik denk dat dit een kansloos verhaal gaat worden, om een aantal redenen. Lassen van kunststoffen (waar dit op neerkomt) is een vak apart. Zoals je zelf al opmerkt zijn er verschillende soorten kunststoffen, met elk hun eigen kenmerken en manieren van smelten. En dit onderscheid gaat verder dan "PVC" en "nylon" want er zijn ook tientallen verschillende soorten nylon. Lassen van kunststoffen gaat alleen als het smelt- of verwekingsgedrag vergelijkbaar is, en dit komt vrij nauw.
Los daarvan zijn polymeren in de basis doorgaans juist niet compatibel met elkaar, zelfs polymeren met vergelijkbare structuur. Dat ze allemaal een oliebasis hebben klopt deels, maar helpt in dit geval niet. Het zijn allemaal hele grote moleculen, en die hebben weinig neiging tot mengen, ook als ze op elkaar lijken. Polymeren zijn onderling net zo mengbaar als water en olie. En dat een goede hechting door lassen in de weg.
Daarnaast bestaan kunststof voorwerpen vaak niet alleen uit polymeer, maar worden vaak ook vulstoffen toegevoegd, soms tot wel 50%. Het is prima mogelijk dat de schoenplaatjes bestaan uit een type nylon, met bijvoorbeeld 30% glasvezel. Als je dat gaat repareren met een ander type nylon, of met hetzelfde type maar met een andere hoeveelheid vulstof, dan ga je nooit de beoogde mechanische eigenschappen krijgen, en krijg je ook het andere slijtgedrag dat je hebt opgemerkt.
Een laatste punt van belang is dat de mechanische eigenschappen van een kunststof voorwerp ook worden beïnvloed door de manier van verwerking, met name hoe het product vanuit de smelt afkoelt. Bij het (spuit)gieten van het oorspronkelijke voorwerp wordt dit traject gecontroleerd en is het geoptimaliseerd voor de combinatie materiaal - product - toepassing. Door simpelweg gesmolten polymeer toe te voegen en ongecontroleerd te laten afkoelen zul je nooit dezelfde materiaaleigenschappen krijgen als oorspronkelijk. En dan geldt, zoals je in een andere context al opmerkte, dat het geheel zo sterk is als de zwakste schakel.
Je noemde dat een dommigheid, maar ik kan me goed voorstellen dat de fabrikant die er bewust heeft ingebouwd. Dat precies dat deel dat niet vervangen kan worden het begeeft, is vermoedelijk geen toeval. Shimano, of Look of welke partij dan ook, heeft er immers meer mee te winnen om ieder jaar een setje te verkopen à 18 euro dan iedere 2 jaar eentje van 20.
Inderdaad is het zonde dat veel dingen die voor >90% nog goed zijn toch moeten worden weggegooid. Maar in dit geval denk ik dat je de oorspronkelijke sterkte met geen mogelijkheid gaat evenaren door reparatie. Ik persoonlijk - maar dat is persoonlijk - zou geen gerepareerde plaatjes onder mijn schoenen schroeven, puur omdat ik dan bij iedere keer aanzetten mezelf ook zou afvragen of ik niet uit het pedaal ga los scheuren. Als er 1 onderdeel is, naast remblokjes, waar ik absoluut niet op bezuinig, is het dat wel.
Het zijn meestal dames schoenen / hogere hakken. Simpelweg omdat die 100 keer meer tweedehands te vinden zijn, mannen hebben geen schoenenkast en dragen tot de gaten groter geworden zijn dan de rest (grapje).
Daarom zie je in 2dehandswinkels ook 10 rekken vrouwenkleren voor 1 rek herenkleren.
Dit wat terzijde.
Ik denk niet dat er vulstoffen zijn gebruikt. Ik heb alleszins nog nooit iets gemerkt, zou ik in geval glasvezel geen (niet smeltende) draadjes moeten tegenkomen tijdens het smelten?
De plaatjes lijken me niet gemaakt te zijn van specialere / complexere kunststoffen/versies ervan.
Ik heb intussen al honderden keren bijgesmolten, en de hechting is toch sterk: ik kan ze niet als geheel lostrekken, zelfs niet met een tang, zonder "oud"/bestaand materiaal mee te trekken. Daarnaast, zoals ik zei, maak ik het aan te vullen oppervlak erg ruw, met de soldeerbout putjes in diverse richtingen, dus eigenlijk zit de aangevulde kunststof zo ook "verankerd" in de originele kunststof.
De hechting is dus geen probleem. Wel de slijtageresistentie. De aangesmolten kunststof is, en dat is niet altijd, erg bros. Ze spat/schilfert af in brokjes, bij het ermee stampen (als imitatie van lopen).
Misschien dien ik een soldeerbout/verwarmingsmiddel te kopen met temperatuur regeling, maar zoals gezegd, kunststoffen identificeren is niet evident. Op sommige producten staan recycleercodes, maar dat is hier niet het geval.
Verder, ik smelt de plaatjes bij zonder ze los te maken. Want vaak zijn ze ook nog eens gelijmd, of nagels erdoor, of riskeer ik pennen af te breken. En ook, verhitting zou ze in losse toestand krom doen trekken en in geval kunststof montage pennen, die plakkerig maken / deels doen smelten (ervaring die me leerde ze niet de demonteren)
Ik heb welgeteld 1 langetermijn ervaring met zo een herstelde, een erg afgesleten geval, zijnde plaatjes quasi compleet weg, en de hak zelf ook > een cm, nog schuin erbij, afgesleten.
De hak was zeker van nylon, de plaatjes weet ik niet, maar ik had toen toevallig andere plaatjes, passende, van een gesloopt stel. Ik kon ze echter niet zomaar erop kloppen, wegens de geruineerde uiteinden van de hak. Ik heb toen de hak aangevuld / gereconstrueerd met nylon, en met de soldeerbout gaten erin gesmolten, op de juiste plaatsen, sukkelen, want de boel koelt rap weer af, en de vervangplaatjes zo gemonteerd. En daarna nog eens nylon bijgesmolten aan de omtrek/zijkant. Wel, dat paar gaat nu iets meer dan een jaar mee, dagelijks gedragen. De vervangplaatjes zijn wat afgesleten geraakt, maar de aangesmolten hakreconstructie heeft het uitgehouden.
Er is hier echter 1 belangrijk verschil: de hakreconstructie is in tegenstelling tot de plaatjes niet onderhevig aan slijtage door contact met de baan. Maar toch: het illustreert dat de aansmelting mechanisch toch sterk genoeg blijkt te zijn voor montagedoeleinden.
Het probleem is dus louter dat sneller afslijten, niet de sterkte.