Dan bevind je je op het kruispunt van elektriciteit, chemie en deeltjesfysica.
Massa's worden in eerste instantie beschreven met Newton, in verdere precisering met Einstein, die zegt dat massa en energie met elkaar in een zeker evenwicht bestaan (E=m.c²).
Ladingstraagheid?
Statisch opgeslagen magnetische energie (indirecte elektrochemische ladingstraagheid m.b.v. 'bevrozen' gerichte ladingen in vaste magneten) en
statisch opgeslagen elektrische energie (directe elektrochemische ladingstraagheid m.b.v verschillende ladingen van vloeistoffen in batterijen)
zijn relatief bekeken equivalent met
in kinetische bewegingsenergie 'onthouden' massa (indirecte gravitationele massatraagheid)
en
in potentiële bewegingsenergie 'onthouden' massa (directe gravitationele massatraagheid van een object met snelheid nul).
Ook op intra-atomair niveau kunnen ladingen ingevangen worden, uitgestoten worden, versnellen en vertragen.
Het elektron beweegt hier zó snel, dat het eigenlijk overal lijkt te zijn en daarom is het zo moeilijk om van de kern van een atoom iets te leren.
Het bekijkbare, vele ogen op 1 ding (macroscopische verzameling golfdeeltjes) gaat over in het testmogelijke, 1 oog voor vele dingen (microscopische golfdeeltjes).
De relatieve stilstand van elektrische en magnetische energie is vergelijkbaar met de - best ook wel relatieve - onverschilligheid van gravitatie-energie voor energievolle, respectievelijk energiehalfvolle massa's.
Men denkt steeds over "energieloze" massa's zoals een atomair deeltje een lading enkel maar lijkt vast te houden.
Dus: Ja, namelijk permanente magneten en batterijen!
Dankzij de eigenschappen van statische magneten heeft men een vrije-energiemotor theoretisch (?) kunnen ontwikkelen.
De huidige toepassingen van de eigenschappen van batterijen zijn gekend, geloof ik.