Gebreken in nederlandse taal?

[Erik Leppen]

Ik zit al een tijdje met deze vraag, heb zojuist dit forum ontdekt dusmisschien dat jullie dit weten.

Het meervoud van het Nederlandse woord "gebrek" is "gebreken". Waarom verandert de korte e in de tweede lettergreep van het enkelvoud, in een lange e in het meervoud? Als ik de logica erbij neem dan zou ofwel het meervoud gebrekken moeten zijn, ofwel het enkelvoud gebreek. Net als bij gesprek --> gesprekken. Waarom is dit zoals het is?

Iemand uit Brabant noemen we een Brabander. Waarom verandert de uitgang -t in Brabant in een d voordat er een zelfstandig naamwoord van wordt gemaakt? Als ik de logica erbij neem dan zou het ofwel Brabanter moeten zijn met een t, ofwel Braband met een d. Waarom is dit zoals het is?

[Phys]

Als ik de logica erbij neem dan zou ofwel het meervoud gebrekken moeten zijn, ofwel het enkelvoud gebreek. Als ik de logica erbij neem dan zou het ofwel Brabanter moeten zijn met een t, ofwel Braband met een d.

Daar ga je de mist in; taal is allesbehalve logica. Zo kun je nog legio andere voorbeelden nemen.

Waarom wordt 'glas' 'glazen' en niet 'glassen'?

[Phys]

Sorry, ik heb je vraag verkeerd geïnterpreteerd. Je vraagt je in feite af waarom taal onlogisch is.

[PeterPan]

Vergelijk:

gebrek-gebreken

brak-braken

stak-staken

gesprek-spreken

Ik vermoed dat die korte-lange-klinker overgang in vroeger tijden veel gebruikelijker was, en nu alleen nog veel te horen is bij de vervoeging van werkwoorden. De overgang gebrek-gebreken zal dan nog een van de weinige overlevenden zijn van dat verschijnsel.

Ik denk ook dat de schrijfwijzen monnik-monniken, leeuwerik-leeuweriken daar mee verband houden.

Het ligt voor de hand dat het er ook mee te maken heeft dat de k een stemloze medeklinker is (lid van het kofschip).

Dus zou je naar andere voorbeelden kunnen zoeken met b.v. de medeklinker p.

Brabant-Brabander

Dat zal ermee te maken hebben dat Brabant altijd zo geschreven is.

Het woordbeeld "Braband" ziet er niet uit. Het is ook meer een naam, zoals een achternaam die je toch ook niet wilt wijzigen.

[Alejandero]

Brabant-Brabander

Dat zal ermee te maken hebben dat Brabant altijd zo geschreven is.

Het woordbeeld "Braband" ziet er niet uit. Het is ook meer een naam, zoals een achternaam die je toch ook niet wilt wijzigen.

Zeggen dat we iets op een bepaalde manier schrijven, omdat een andere manier 'er echt niet uitziet' vind ik wat overdreven. En dan gebruik ik 'wat overdreven', omdat ik geen 'onzin' wil gebruiken. Als we op die manieren woorden gaan verklaren...

(nfi)

[Adpruys]

In het nederlands eindigt in de uitspraak geen enkel woord op een d (of een b of een v) alleen wordt het zo in werkwoordsvervoegingen geschreven omdat er kunstmatige regels voor zijn. Zelf ben ik hier op tegen en zou de spelling wel wat fonetischer mogen. De regels zullen mogelijk voordelen bieden bij tekstbegrip.

Ter vergelijking: de engelse spelling is nog veel minder fonetisch. daar dien je zowat elk woord uit je hoofd te kennen om te weten hoe het gespeld wordt en andersom hoe het uitgesproken wordt. Het Spaans wordt bijna perfect fonetisch geschreven.

[PeterPan]

Zeggen dat we iets op een bepaalde manier schrijven, omdat een andere manier 'er echt niet uitziet' vind ik wat overdreven. En dan gebruik ik 'wat overdreven', omdat ik geen 'onzin' wil gebruiken. Als we op die manieren woorden gaan verklaren...

(nfi)

Het gaat hier om een naam, niet om zo maar een woord. Als men de naam Brabant sinds mensenheugenis schrijft met een t, dan zal dat zo blijven, net zo als meneer Ackermans de spelling van zijn naam niet veranderd ziet als de spelling weer eens gewijzigd wordt. Omdat het woordbeeld "Braband" er niet uitziet, heeft men het ook nooit zo geschreven.

N.B. Het woord "stad" werd door stadsbestuurdens in de 17-de eeuw geschreven als Stadt, dus met hoofdletter en dt.

Dat is nog eens chique.