Oneindigheid en denken

[Toeschouwer]

We kunnen niet in oneindigheid denken. Deze stelling heb ik niet bedacht, maar wel doordacht. Als ik aan het heelal denk met de vraag: eindigt deze of is het heelal oneindig, dan moet het voor mijn verstand oneindig zijn. Want wat zit er anders achter het einde? Hetzelfde geldt voor de vraag: wat is niets? Want ook niets is oneindig. De vraag: bestaat God? Maar ook God is oneindig. Altijd geweest en alom aanwezig.

De mogelijkheden die wij mensen hebben met ons verstand zijn dus begrensd. Dat wil volgens mij zeggen dat we, door deze begrenzing, bepaalde vraagstukken niet kunnen oplossen. De absolute grens van de mogelijkheden van de mens met zijn verstand geeft dan ook de grens aan tussen weten(schap) en geloven.

Is dat alleen mijn logica?

[oktagon]

Deze topic hoort onder filosofie thuis, als ik de regels van dit forum in acht neem,maar ik wil als eerste wel reageren en laat het aan de regelaars over om een verplaatsing-verschuiving uit te voeren!

We kunnen niet in oneindigheid denken.

Waarom niet?Wij kunnen als `intell.wezens` denken over situaties in oneindigheid,we leven in een oneindig heelal,kunnen met hulpapparatuur al een aardig eindje weg observeren in dat heelal en zullen nog wel verder vorderen.

Het idee van begrenzing van het heelal is een contradictie met oneindigheid , er is m.i. geen begrenzing aan te geven.Doe je dat wel dan geef je een andere verklaring voor het begrip oneindig heelal.

Deze stelling heb ik niet bedacht, maar wel doordacht. Als ik aan het heelal denk met de vraag: eindigt deze of is het heelal oneindig, dan moet het voor mijn verstand oneindig zijn. Want wat zit er anders achter het einde? Hetzelfde geldt voor de vraag: wat is niets? Want ook niets is oneindig. De vraag: bestaat God?

God is een benaming voor iets dat wij veronderstellen als schepper van het heelal,is hier niet een continue proces aan de gang van implosie /met `zwarte gaten` en explosie door uiteen`vliegen`van materie in variabele vormen van stelsels,clusters,etc

Maar ook God is oneindig.

Deze zin is een tegenstelling van de directe vraag hiervoor.

Altijd geweest en alom aanwezig.

En ook deze zin.

De mogelijkheden die wij mensen hebben met ons verstand zijn dus begrensd.

Materieel zijn wij als wezens beperkt,maar we hebben onze hersenen met een fantaserend vermogen,waaruit we tot heden al het ons materiele deel hebben ontwikkeld /gecreeerd.

Dat wil volgens mij zeggen dat we, door deze begrenzing, bepaalde vraagstukken niet kunnen oplossen. De absolute grens van de mogelijkheden van de mens met zijn verstand geeft dan ook de grens aan tussen weten(schap) en geloven.

Is dat alleen mijn logica?

Er zullen variabele redeneringen aanwezig zijn in de breinen van de topicbeantwoorders.

[ypsilon]

Deze topic hoort onder filosofie thuis, als ik de regels van dit forum in acht neem,maar ik wil als eerste wel reageren en laat het aan de regelaars over om een verplaatsing-verschuiving uit te voeren!

Prima! Ik heb overigens wel het blauw in je post weggehaald en gewoon de quote opgesplitst. Dat maakt het gemakkelijker als iemand anders jou wil quoten.

[oktagon]

Bedankt voor je moeite,Y !

[ghrasp]

Zonder oneindigheid kun je geen enkele notie hebben van eindigheid en vice versa. Zoals je geen notie kunt hebben van wit zonder zwart van man zonder vrouw, van god zonder duivel(s) etc. Het heelal moet je dus niet geheel in termen van eindig of oneindig willen zien of vatten. Dat maakt de vraag is het heelal eindig of oneindig direkt onzinnig. Immers bij het antwoord "het is eindig" zou er geen oneindigheid meer in en aan zijn. Bij het antwoord het is oneindig is er geen eindigheid meer.

In en aan alles zit zowel eindigheid als oneindigheid misschien? Of is dat "te esotherisch" voor een wetenschapsforum ?

[Hansicarpus]

Filosoferen over (on)eindigheid kan zeer fascinerend zijn. Het lijkt op zich bijvoorbeeld nogal contradictorisch dat het menselijk brein, dat uit een eindig aantal neuronen bestaat of dat een eindige ruimte inneemt, de natuurlijke getallen, die oneindig in aantal zijn, kan bevatten.

Maar eigenlijk is dit kort door de bocht: een begrip hoeft niet samen te vallen met een object dat onder die noemer valt, als er al één bestaat (begrippen kunnen 'leeg', doch op zekere wijze voorstelbaar, zijn). Het begrip van de natuurlijke getallen, ongeacht hun eventuele bestaan, komt neer op (de voorstelling van) een algoritme: het successievelijk toevoegen van eenheden aan een eindige hoeveelheid eenheden (getal), zonder te stoppen. Het algoritme denken is geen probleem, het uitvoeren is een andere zaak.

[Lathander]

Ik meen ooit gehoord te hebben, kan er niks over terugvinden, dat er wetenschappers zijn die denken dat als je maar klein genoeg blijft doorgaan, kleiner, kleiner, steeds kleiner, ver voorbij het atomaire, ver voorbij het kleinste dat we kennen, je opnieuw in een wereld terecht komt, een soort spiegelwereld van de onze...

klinkt mij in de oren als Science-Fiction, maarja...

[Morzon]

Ah, ik denk dat Michio Kaku daar iets over heeft geschreven in zijn nieuwe boek "The physics of impossible"

Een aanrader.

[Hansicarpus]

Als ik de titel nog eens lees schiet mij te binnen dat het eigenlijk juist het verstand is dat in zekere zin geen grenzen heeft, terwijl de waarneming omwille van onze macroscopische 'grootte' nogal problematisch is. Het was Kant die ons er op wees (maar dan in een zeer duistere formulering!) dat speculaties die onmogelijk empirisch geverifieerd kunnen worden 'leeg' zijn, maar wel uiterst verleidelijk...

Wat je je kunt afvragen is: wat zijn dan de grenzen van de waarneming? Deze worden steeds ruimer, dankzij de technologie. Langs de andere kant zijn er ook implicaties, al dan niet met een korrel zout, van verifieerbare theorieën, zoals de kwantumtheorie, die niet direct verifieerbaar zijn en die goed materiaal vormen voor science fiction verhalen. En soms wordt science fiction reality. Wat wij hopen is dat de waarheid zelf geen superpositie van elkaar tegensprekende theorieën is.

[nabob]

Wat wij hopen is dat de waarheid zelf geen superpositie van elkaar tegensprekende theorieën is.

Wat voor een beeld moet ik me bij een dergelijke visie op waarheid vormen?

Waarom moeten wij hopen dat waarheid niet een dergelijke positie inneemt?

[qrnlk]

Het is al geruime tijd bekend dat alle eigenschappen van bijvoorbeeld natuurlijke getallen niet met een eindige verzameling regels te beschrijven zijn. Het is bewijsbaar dat er geen Theory of Everything bestaat voor de wiskunde. Dit is een andere soort van oneindigheid: Onze kennis zal de facto altijd eindig zijn en wat we niet weten zal altijd oneindig veel blijven hoeveel we ook nog ontdekken; Er zal altijd meer blijven om te ontdekken.

[Hansicarpus]

Wat voor een beeld moet ik me bij een dergelijke visie op waarheid vormen?

Denk eens aan superpositie in de kwantummechanica en vergeet niet dat het ook maar een beeld is.

Waarom moeten wij hopen dat waarheid niet een dergelijke positie inneemt?

Moeten? Wie heeft dat gezegd? Ik doel eerder op de neiging van de mens om ondubbelzinnige waarheid (of beter: ondubbelzinnigheid) te verwachten.

[prospector]

De absolute grens van de mogelijkheden van ons verstand... die moeten we niet ver zoeken, naar mijn bescheiden mening.

Wij mensen hebben wel het geluk dat we beschikken over een communicatiesysteem (taal), waarmee we elkaars verstand kunnen aanvullen. De éne weet iets meer over bouwen, de ander over elektriciteit, nog iemand anders over computers, en zo vullen we elkaar aan en zijn we op de maan geraakt. Dat wel...

Maar kijk even rond, en zie hoe we nog steeds wonen in huizen uit gebakken klei, met uit bomen gezaagde houten meubelen erin. Niemand die echt over alles kan meepraten. Einstein wist misschien niets over machinebouw, ik zeg zomaar wat.

Waar ligt de absolute grens van het verstand van een mier? Wellicht op 1 kilometer? Een mier in mijn tuin zou nooit kunnen begrijpen hoe groot de aarde is of waar Canada ergens ligt. Een blaffende hond is ervan overtuigd dat hij door zijn blaffen de postbode telkens weer wegjaagt. Sommige mensen menen dat God niet bestaat. Anderen geven er hun leven voor.

De absolute grens van de mogelijkheden van mijn eigen verstand... die ken ik inmiddels een beetje. En die zijn niet veel groter dan die van mijn kippen en van mijn hond. Lees maar deze bijdrage van mijzelf hier . Niet erg verregaand nietwaar?

[nabob]

Denk eens aan superpositie in de kwantummechanica en vergeet niet dat het ook maar een beeld is.

Waar het mij vooral om gaat is de herkomst van dit beeld van de waarheid. Bestaat het in de mens of ligt het bij uitstek buiten ons bereik?

Moeten? Wie heeft dat gezegd? Ik doel eerder op de neiging van de mens om ondubbelzinnige waarheid (of beter: ondubbelzinnigheid) te verwachten.

Dat is inderdaad niet gezegd zo bemerk ik nu vanuit mijn 'superpositie'.

Je laatste zin is een wezenlijke. De vraag naar waar deze neiging vandaan komt kan ons wellicht van verregaande inzicht voorzien in onze kijk op- en omgang met de werkelijkheid. Terecht merk je op dat er beter van ondubbelzinnigheid gesproken kan worden daar we bij het gebruik van een 'ondubbelzinnige waarheid', met een pleonasme van doen hebben.

[Senor]

De ene mens is de ander niet, en sommige mensen kunnen met een concept werken terwijl bij anderen dat specifieke kwartje maar niet wil vallen. Oneindigheid kan ik best mee werken, ruimtelijke voorstellingen van eendimensionale dingen ook wel, maar ik krijg syntax errors als ik aan iets als de singulariteit pre-bigbang of de drieeenheid a la christendom probeer te denken. Iets als elf dimensies is op het randje, net als goden - de concepten zijn niet onwerkbaar maar voelen allerminst reëel aan.

Vragen die (naar eigen oordeel/inzicht) op het moment of in de voorzienbare toekomst niet beantwoord kunnen worden, classificeer ik als "gaat niet lukken" en laat ze verder met rust (als alternatief voor hoofdpijn en geen steek verder komen). Hoe gaan anderen eigenlijk om met de vragen die ze niet beantwoord kunnen krijgen?