Anyhoo:
Ik beschouw mezelf als een muziekliefhebber, met een behoorlijk brede smaak, die niet door veel mensen in mijn omgeving gedeeld wordt. Toen ik dit weekend e.e.a. over de zogenaamde "loudness wars" begon te lezen, dacht ik dan ook dat gebrekkige aandacht voor dynamiek en nuance vooral een probleem was van de (hoe dan ook) platgeproducete mainstream. Quod non, maar daarover verder meer.
Dit clipje legt helder uit wat de kern van de "loudness wars" is:
<object width="425" height="350"></param></param><embed src="" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="350"></embed></object>
Sommige platen hebben hier duidelijk onder te lijden. The day that never comes van Metallica maakte op mij een rommelige indruk, in tegenstelling tot hun album Master of Puppets, nochtans een hoogtepunt van trash-metal.Deze artikels bieden een vrij uitgebreid overzicht van datgene waar veel muziekliefhebbers zich zorgen over maken.
Imperfect sound forever
Imperfect sound forever revisited
Veel van de platen die in dit stuk genoemd worden heb ik in huis (ik ben zo'n idioot die nog cd's koopt), en ik heb dan ook even de oefening gemaakt. Op enkele platen wil ik hier even verder ingaan, omdat ik hoop dat de andere muziekliefhebbers op dit forum hier ook even stil bij blijven staan en hun visie kunnen delen.
De auteur begint zijn artikel met At War with the Mystics van de Flaming Lips. Ik heb nooit de indruk gehad dat dit album de mankementen heeft die aangetroffen worden in veel generieke pop, noch heb ik bij beluistering ooit stilgestaan bij de compressie van het geluid. In een pareltje als Mr. Ambulance Driver is aan het begin van het nummer duidelijk een huilende sirene hoorbaar, die als leitmotiv dient voor het verdere nummer. De stem van frontman Wayne Coyne is inderdaad ijl vergeleken bij de rest van de muziek. Naar mijn gevoel is deze mastering dus geen verschrikking.
Even verderop wordt Songs for the Deaf van de Queens of the Stone Age genoemd:
Nu vond ik dit helemaal geen slechte plaat. De mindere geluidskwaliteit past volgens mij inderdaad bij het concept van de plaat. Ik begrijp echter wel dat de auteur de plaat vermoeiend zou vinden: het is bij uitstek een muur van geluid. Rated R van de QOTSA is daartegenover inderdaad - naar mijn indruk - dynamischer van klank. Maar ik denk dat het in dit geval de beluistering van beide platen rijker kan maken, precies door dit verschil.Try listening to Songs for the Deaf by Queens of the Stone Age while thinking about compression and it becomes almost unbearable. But perhaps that's the point? It’s sequenced with skits to make it sound like listening to a car radio, after all—a concept album about sounding horrible.
Ik heb zelf de waveform van Supermassive Black Hole van Muse even bekeken. Niet hun beste nummer, maar wel catchy. Ik keek eerlijk gezegd wel even op van wat Audacity weergaf: [attachment=2939:Supermas...ack_Hole.jpg]
Ik had veel meer fluctuaties in deze visualisatie verwacht. Ik ervaar deze single niet als plat. Nochtans is de clipping aanzienlijk: ongeveer heel het nummer gaat in overdrive.
Aan de andere kant kan ik me wel voorstellen dat bij een "hotte" master van Elbow (eveneens in het artikel vernoemd) een hoop van de muzikale rijkdom weg zou vallen, en ik kan me niet voorstellen dat je klassieke muziek op deze manier zou kunnen masteren.
Mijn vragen aan jullie nu:
- Staan jullie stil bij de "loudness" van albums? Zijn er bepaalde genres waarbij een hoge compressie toelaatbaar is, of wil je elk stofje horen vallen?
- Hoe erg schatten jullie de effecten van de "loudness war" in? Artiesten als Bob Dylan hebben reeds opgemerkt dat alle hedendaagse muziek hen eender in de oren klinkt.
- Zijn wij inderdaad niet meer getraind om op een dergelijke, bewuste manier met muziek om te gaan? Ik dacht van mezelf het omgekeerde.
- Wat denken jullie van de conclusie van het artikel?
Ook dit is volkomen incongruent met hoe ik mezelf zie, omdat ik van zoveel mogelijk dingen wil genieten.Compression is a way of life. A week's worth of radio broadcasts have become an hour-long podcast. Think of those plastic bags you can get for clothes with a hole to stick a vacuum cleaner nozzle in so you can suck all the air out and pack them tighter. We squash fruit into smoothies, social policy into soundbites, vitamins into pills, entire meals into cans and English into txt spk, all so we can consume things quicker than ever before. But quicker is not the same as better. Meanings, subtleties, and understandings are lost because we don't have the time to pick up on them.
People are forgetting how to listen, and who can blame them? Music is ubiquitous—it pervades every shop, every café, every workplace, every restaurant, every television programme, and every film. It is pervasive to such an extent that some of us, who would profess to love music, find ourselves trying to actively avoid it during the day so that we can more fully enjoy it when we choose to, when we know we can appreciate it. Increased availability and increased choice do not equal increased quality—we're taught that we can have everything we want, but not taught how to decide what we want.
